وقت طلاست دوستان
یک مزخرف نامه ۷۰ صفحه ای
برامم مهم نیست فرم جدید داره و اشاره به آلمان فروپاشیده داره و مادر نماد چیه و اینا. 
اصلا خوشم نیومد
ترجمه اش هم با کتاب توی رقابت تنگاتنگی برای مزخرف تر بودنه!
        

          این کتاب پس از چند روز از خودکشی مادر نویسنده به رشته‌ی تحریر در اومده و داستان زندگی مادر از زبان پسر رو بیان می‌کنه. نوشته از نظر من خیلی بی روح بود و ارتباط برقرار نکردم باهاش.ه
        

          داستان زندگی یک «انسان»، که مانند هر بنی‌بشری پر از آرزو، ناکامی، فقدان و تمنا بوده که به حیات او شکل داده‌اند. اما در این میان، داستان استعدادهای بالفعل نشده، حسرت‌بارترین روایت از زندگی هر انسانی است. شوق‌های رها شده‌ای که هریک به تنهایی می‌توانستند، به زندگی کیفیت متمایزی ببخشند.

اصالت حیات انسان همین شوق‌هاست، همین ظرفیت‌های زیستن. و اگر روزگار به سرکوب آن‌ها اصرار ورزد، و آدمی برای زنده نگه داشتن‌شان تقلایی نکند، یکهو به خودش می‌آید و می‌بیند دارد برای «هیچ» تقلا می‌کند. برای یک ظرف تهی که جامعه‌ای درمانده‌ به دستش داده، و او را سرگردان رها کرده است.

پ.ن: کتاب ترجمه‌ی خوشخوانی ندارد.
        

          مدام کتاب رو برمیداشتم، به زور یکی دو جمله میخوندم و اونقدر جملات گیج‌کننده بود که کتاب رو دوباره میبستم.. گفتم من واقعا نمیکشم این کتاب رو بخونم، هر یک جمله‌اش عذاب‌آوره برام. گفت خب انگلیسیشو بخون.. گشتم دنبال ترجمه‌ی انگلیسیش (اصل کتاب آلمانیه)، شروع کردم به خوندن.. و جادوی کلمات.. اونقدر تک تک جملات زیبا و آهنگین و پرمعنا بودن که تا نیمی از کتاب رو یک نفس خوندم.

این اولین تجربه‌ام نیست از داستان کتاب‌های شاهکاری که ترجمه‌شون در بهترین حالت "معمولی" محسوب میشن..
خدای‌چیزهای کوچک، خشم و هیاهو، لولیتا،...

خوندن کتابا به زبان اصلی رو هفت هشت ساله جدی‌تر گرفتم و با خودم میگم چند تا کتاب قشنگ بوده که توی این سالها احتمالا فقط بخاطر ترجمه‌ی بد از دست دادم؟ چندتا کتاب بوده که توی همون چند صفحه‌ی اول رهاشون کردم در حالی که شاهکار بودن؟

پ.ن: وقتی در حال نوشتن بودم ترجمه‌ی دیگه‌ای از کتاب پیدا کردم که انصافا خیلی خوب بود.. اگر خواستید کتاب رو به فارسی بخونید، پیشنهاد من ترجمه‌ی سونیا سینگ از انتشارات مجیده.