شصت صفحه  ابتدایی کتاب شامل پیشگفتار هست که به معرفی نویسنده ، آثارش و ارتباط بین آنها می پردازد . مابقی کتاب شامل هفت داستان کوتاه هست که هر کدام در نوع خودش خواندنی و جالب و غیر منتظره هستند . از خوندنش بسیار لذت بردم .
        

          بد نبود، راحت خونده میشد و اذیت نمیکرد، اما داستان اول رو بیشتر از بقیه پسندیدم
        

          نسخه ای که من خواندم ( شاهکار های ۵ میلی متری نشر افق. ترجمه اسدالله امرایی ) قابل قبول بود!
با خواندن پیرمرد و دریا در چند سال پیش، همینگوی را از لیست بهترین نویسندگان حذف کردم! نمی‌دانم چرا بعد از چند سال دوباره سراغ کتابی از ایشان رفتم. به هرحال، همینگوی باز هم نتونست من رو به خوندن داستان هایش مشتاق کنه، نه رمان هاش، نه داستان های کوتاهش. اما می‌دانم که همینگوی خوانندگان محترم و بزرگوار هم، کم ندارد. با این حال من جزو شان نیستم...
        

          این نسخه ای که من خوندم بد بود ، به زور خوندم. باید یه نسخه دیگه بخونم ببینم ایراد از ترجمه ست یا کلا داستان بده.
        

          داستان کوتاهی از ارنست همینگوی که بازگوکنندهٔ نگرانی‌ها و ترس‌های نویسنده در بستر مرگ است. روان و خوشخوان و برای من که با داستان‌های کوتاه به‌آسانی کنار نمی‌آیم ، لذت‌بخش بود.
        

          کتاب را با ترجمه‌ی «جواد شمس» خواندم که گویا نخستین ترجمه از کتاب بوده. کوتاه (۵۰ ص)، روان و خوشخوان.
        

          دنیایی که همینگوی تو داستان‌هاش شرح میده، با دنیای من خیلی فرق میکنه
هر داستانی ازش خوندم، سخت تونستم با دنیاش ارتباط برقرار کنم و در ادامه با داستانش 
از این مجموعه، داستان اولش رو دوست داشتم
        

          ترجمه خوبی نداشت و حتما باید با یک ترجمه بهتر بخوانم.
        

          همینگوی درباره انسان به ما چه می‌گوید؟ موجوداتی با سادگی رویین و پیچیدگی‌های درون! همه 7 داستان این مجموعه پر از چنین شخصیت‌هایی است، شخصیت‌هایی رک و روراست که ساده حرف می‌زنند و ساده روایت می‌شوند اما در لایه زیرین این سادگی جریان‌هایی از ناامیدی،‌ طمع، حسادت و تنبلی مخلوط در هم در حال حرکتند که باید با حوصله آن‌ها را کاوید و یافتشان؛ یافتنی که بسیار شیرین است و لذت‌بخش اگرچه داستان‌ها هیچ کدام ماجرای شیرینی ندارند.
        

          عجیب بود. من دوستش داشتم و نمیدونم چرا.
امروز که داشتم برای یکی میگفتم ناطور دشت رو خیلی دوست دارم تو ذهنم گفتم لابد طرف فکر میکنه آدم عوضی یا خوددرگیریم وگرنه در چه حالت دیگه ای همچون کتابی باید شماره یک طرف باشه؟ و اضافه کردم: البته نمیدونم چرا دوستش دارم. و احساس کردم الان از ذهنش میگذره که «طرف هنوز حتی نمیدونه چه عوضییه.»
برف های کلیمانجارو عجیب بود و بلافاصله بعدش خوشم نیومد ولی نمیدونم چرا الان دوستش دارم. همین.