این کتاب تشکیل شده از 12 داستان کوتاهه که تقریبا نصفشون جذابیت همیشگی قلم لوسی مونتگمری رو به نمایش گذاشتن.
  با خوندن این کتاب مثل باقی کتاب‌های این نویسنده دوست داشتنی به زمان گذشته و به جزیره پرینس ادوراد سفر کردم و از صمیم قلبم حس کردم در همسایگی شخصیت‌های داستان‌ها زندگی میکنم و کاش می‌شد این احساس به حقیقت تبدیل بشه 🥺
تو چند داستان یه اشاره خیلییییی جزئی به آنشرلی و خانواده کاتبرت شده بود که از نظر من نبودن این اشاره‌ها بهتر از بودنشونه چون حس میکنم این اشاره‌های خیلی کوچیک شخصیت آنشرلی رو بی‌اهمیت کردن درحالی که من عادت دارم به اینکه این دختر همیشه قهرمان و نقش اصلی باشه ( دو جلد آخر مجموعه آنشرلی هم ناراحتم کرده بودن که  آنشرلی به حاشیه رفته و خیلی کمرنگ شده بود.)
در مجموع اگه مثل من علاقه شدیدی به این نویسنده دارید خوندن این کتاب کم حجم و دوست داشتنی رو از دست ندید. مخصوصا تو فصل پاییز، بنظرم بهترین زمان برای خوندن کتاب‌های مونتگمری شب‌های پاییزه به شرطی که هوا سرد و بارونی باشه 😍
        

          هو النور
۱۲ قصه از اونلی، برای گذراندن یک بعد از ظهر بارانی
        

          『هو النور』
"چه خوب است که برای کسی که عاشقش هستی فداکاری کنی. چه خوب است که کسی را داشته باشی که برایش فداکاری کنی."
پشت جلد کتاب نوشته "قصه‌هایی برای گذراندن یک بعدازظهر بارانی" و وقتی داستان اول را خوندم با خود گفتم کاش واقعا در حینی که بقیه‌‌ی داستان‌ها را می‌خوانم بارون ببارد. جالب این است که چند لحظه‌ی بعد واقعا آسمان شروع به باریدن کرد. چی از این زیباتر؟(:
در آخر اینکه فقط مونتگمری می‌تواند با ماجراهای ساد‌ه‌ و روزمره‌ آرامش را به تک تک سلول‌هایم تزریق کند.
_شنبه ۱۲ فروردین ۱۴۰۲
        

          لذت غرق شدن در دنیای آن شرلی، هر چند اگه خودش شخصیت اصلی نباشه...
        

          برای من خیلی سخت بود که به این کتاب امتیاز بودم. چون مونتگمری رو از ته دلم دوست دارم و تا ابد ممنونشم که شخصیت هایی مثل آنی و امیلی رو برامون خلق کرده. در توانایی نویسندگیش هم شکی ندارم. اما خب... این کتاب به دلم ننشست. یک جورایی آبکی بود. 

به نظرم خوندن این کتاب به تنهایی خیلی لطفی نداره، اما اگر کسی در حال مطالعه ی کتابهای قوی تر مونتگمری باشه و حال و هوای اونلی رو داشته باشه، میتونه از خوندن این کتاب هم لذت ببره.

این کتاب یک سری داستان کوتاه از زندگی آدمهای جزیره ی پرنس ادوارده. آنی شرلی شخصیت اصلی قصه نیست و یک جاهایی فقط به اسمش اشاره شده. هر داستان شخصیت های خاص خودش رو داره. شخصیت پردازی توی بعضی داستان ها قوی تره و من می تونستم باهاشون همذات پنذاری کنم اما در یک سری از داستان ها هم تا میومدم یکم حس بگیرم ماجرا تموم میشد!

روی هم رفته کتاب قوی نبود اما من به خاطر عشقم به مونتگمری خوندمش و خب پشیمون هم نیستم اما توی امتیاز دادن باید صادق می بودم
        

          نسبت به باقی کارای مونتگومری خیلی خیلی ضعیف بود:(
داستانای اول خوب بودن ولی هرچقدر جلوتر که می رفت ماجرا ها بی مزه میشدن طوری که انگار نویسنده سرسری و از روی اجبار فقط خواسته یه چیزی بنویسه‌.
حقیقتا همچین انتظاری از این نویسنده نداشتمT-T