با خوندن این کتاب ، به شعورم توهین کردم.
      

        این رو می نویسم برای کسایی مثل خودم که زیادی تو فضای کتابای فانتزی نیستن. من زیاد فانتزی نمی خونم و اگه بخونم هم معمولا چاشنی رمنس هم دارن. اما هابیت دیدم رو نسبت به تمام کتاب های فانتزی عوض کرد.
یکی از قوی ترین فضاسازی هایی رو داشت که تا حالا خوندم. احساس میکردم همسفر دورف ها شدم و همراه با الف ها زیر نور ماه شعر های عجیب غریب می خونم.
شخصیت بیلی بو رو دوست داشتم. نویسنده سعی نکرده بود از یه آدم ترسو تبدیل به رستم دستانش کنه و سیر تغییر شخصیتش رو خیلی آروم نشون می‌داد. 
تنها نقدی که بهش دارم پایان کتاب بود و دوست داشتم بیلی‌بو نقش بیشتری تو جنگ آخر داشته باشه.
اما در هر حال هابیت دوست داشتنی بود و شَکم رو برای خوندن ارباب حلقه ها برطرف کرد. ممنون از تالکین بابت قلم دوست داشتنیش!
      

        نسبت به باقی کارای مونتگومری خیلی خیلی ضعیف بود:(
داستانای اول خوب بودن ولی هرچقدر جلوتر که می رفت ماجرا ها بی مزه میشدن طوری که انگار نویسنده سرسری و از روی اجبار فقط خواسته یه چیزی بنویسه‌.
حقیقتا همچین انتظاری از این نویسنده نداشتمT-T
      

        کتاب دوست داشتنی ای بود. خیلی ساده دنیای کتاب خون ها و کسایی که ادعای کتاب دوستی رو دارن نقد می کرد. فضاش منو یه جورایی یاد انیمه های میازاکی میندازه.
اگه یه داستان متفاوت و ساده میخواین انتخاب خوبیه:)