عین. صاد با کلامی که برخاسته از عرفان و شناخت است سخن می‌گوید. با کلامی که از دل جوشیده و لاجرم بر دل‌ها موثر می‌افتد. گاهی حتی کلامش برای ما که هنوز پای بر خاک داریم و نه آسمان، سخت و دشوار می‌نماید و باید دوباره و چندباره خواند و تامل کرد. نگاه حاکم بر این کتاب فقهی نیست، نوع اقناع و گفتمان حاکم، عشق و محبت است. رشد است. در مجموع کتابی سبک و مورد پسند که البته گاهی شرح مفصل‌تری می‌طلبد.
ما زنان همه‌ی مردان جامعه را دوست داریم! نباید گردی بلند کنیم که بر دلشان بنشیند و  آن را آلوه کند پس ماه می‌شویم و شب می‌پوشیم:) البته با ریشه و زمینه، نه با شعار و فشار و... وگرنه حجابمان، خود حجاب می‌شود
حرف‌ها بسیار است...
        

          این کتاب شامل دو سخنرانی و یک دست‌نوشته از مرحوم علی صفایی حائری است.
مرحوم صفایی در این کتاب نیز مانند کتب دیگر ‌از ظرفیت‌های وجودی انسان شروع کرده و به بحث حجاب پل می‌زند. 
به عقیده ایشان تفاوت احکام اسلامی با هنجارهای قانونی دیگر این است که احکام اسلام، زمینه دارد. زمینه‌ی این احکام، رسیدن به ضرورت رشد و حرکت در مسیر تعالی است. بدون فهم این زمینه، حجاب سنگین و غیر قابل فهم است.
پیشنهاد ایشان این است که به جای اجبار چادر و روسری، روی زمینه‌های حجاب کار شود و ضرورت حرکت جا بیفتد. اگر این ضرورت حس شود، دیگر نیازی به بحث‌های طولانی راجع به حجاب نیست.
به عقیده ایشان بر اساس این زمینه است که حجاب درمورد مرد نیز معنا پیدا می‌کند چون مرد نیز باید به‌گونه‌ای زندگی کند که مانع حرکت انسان‌های دیگر نشود.
کتابی بسیار خوش‌خوان و جذاب است، گرچه برخی از قسمت‌هایش بیشتر حرف‌های خطابی است تا مطالبی تحلیلی و دقیق. 
        

          یک کتاب بسیار مختصر و البته مفید. طبق مقدمه، محتوای این کتاب چیزی نیست که خود مرحوم صفایی در قالب کتاب تألیف کرده باشند بلکه پیاده‌شده دو سخنرانی و یک دست‌نوشته است، با این وجود منظومه و ساختار مرتبی در طرح و پیشبرد بحث دارد. 

نویسنده  نیاز آدمی به جلب توجه و دیده شدن را به رسمیت شناخته و در نظامی که توصیف می‌کند جایگاهی اجابت‌کننده برای آن تعریف می‌کند و از طرفی نقطه و ملاک تنظیم و علت محدودسازی در عدم تعرض به حریم دیگران را هم بیان کرده است.برای مثال توضیح می‌دهد که چطور حضرت فاطمه(س) که در برابر نابینا حجاب می‌گرفتند، در موقعیت دیگری سلمان را تعلیم می‌دادند و یا در جای دیگر به شکل عمومی خطبه خواندند. 
        

          مسأله حجاب یکی مسأله تک‌بعدی نیست!🤫
با فرهنگ ارتباط داره؛ با اقتصاد؛ با سیاست؛ با فرد؛ با اجتماع؛✅
با خانواده؛ با روابط جنسیت‌ها؛ و...
انسانی که زمینه‌ها و ریشه های یک مسأله را درک کند و مقدار ارزش خود و..
میزان استعدادهای خویش را بشناسد، و عشقشدر دلش جای گرفته باشد..
 می‌تواند به حکمی تن دهد🌻
🌿
📚«از امروز نباید برایم لذت داشته باشد که کسی را با تُن صدایم، با طرز حرف زدنم، با ساق پا، یا موی بلندم جذب کنم. و از این لذت ببرم که بتی شدم و دل‌هایی را به سمت خودم کشیدم. خوشحال باشم که دل خلق بتخانه شده است».✍🏼
📚«وقتی یافتم که چه کسی هستم و کجا هستم و فهمیدم خلق کیست و به کجا باید حرکت کند، دیگر نمی‌توانم سنگ راه باشم. دیگر به این استعمار و استثمار و جلب کردن نمی‌توانم مشغول باشم».✍🏼
        

          این است که علی علیه السلام میگوید : وای بر شما شنیده ام در بازار بصره یا کوفه پیراهن یا چادر زنی به لباس مردی برخورد کرده ! باید از شرم بمیرید ؛ تماس دو لباس !
        

          به قلمی روان و گویا ، درد دین و درد حجاب  رو توضیح میدن ، اینکه باید از کجا شروع کنیم تا به حجاب برسیم ، و آنها که نرسیده اند را باید سوخت و ساخت تا برسند ، و عاشقه خواسته های معشوق را بپذیرند
        

          کتابْ کوتاه اما عمیق است. از آن کتاب‌هایی که بعضی جمله‌هایش، ذهنت را بشدت درگیر می‌کند و برایشان دنبال “مصداق” ‌ در زندگی خودت می‌گردی. 
کتاب از پوشش حجاب شروع نکرد. از قبل‌تر شروع کرد، از وجود انسان، از سرمایه‌هایش، از ارزشش. آقای صفایی با مسئله حجاب، عمیق برخورد می‌کنند. جوری که در نوشته‌هایشان، برای مسئله حجاب  بازتعریفی  بسیار منطقی می‌نویسند و بعد آن‌را -تنها مختص به خانم‌ها- معرفی نمی‌کنند. در جایی نوشته‌اند: «قبل از اینکه لباس را عوض کنیم، باید فکر را عوض کنیم.»

کتاب دلایلِ واقعی آورد برای منی که از وقتی یادم می‌آید حجاب داشتم، اما دنبال جواب سوال‌هایم می‌گشتم.  که بفهمم چرا انقدر دوستش دارم؟  چرا برایم انقدر اَمن است؟ چرا درست است؟  چه خوبی‌هایی دارد؟  چقدر لازم است؟
به توصیه فردی، شروعش کردم. و چقدر قلم آقای صفایی حائری روان و شیرین است…  به دلم نِشست :)
بعضی جملاتش را در دفترچه‌ای نوشتم تا جلوی چشمانم باشند:

«حجاب از فروع دین است، ولی به علت تاثیرگذاری اجتماعی‌اش همواره مورد توجه شدید جامعه دینی بوده؛ تا جایی که حتی “به غلط” معیار اصلی تدیّن بانوان قلمداد می‌شود.»

«حجاب در سامانه تربیتی دین و به عنوان “مقدمات و لوازم رشد آدمی” معنا می‌یابد.»

«هر چه معشوق بزرگتر باشد، خواه ناخواه حرکت ما زیادتر و به جریان افتادن سرمایه‌هایمان بیشتر است. کسی که عشق به حق و حبّ الله در او آمد، عشق و حبّی که از آن به صراط می‌رسیم، مجبور است همه سرمایه‌ها را به جریان بیندازد؛ چون خودش تنها نیست که فقط برای خودش بپوشد و آن هم برای لباس تنش و خوراک بدنش؛ “بلکه همه خلق به او ربط پیدا می‌کند!” »

«با تفکر در استعدادهای انسان، مشخص می‌شود کار او رفاه نیست؛ خوردن و خوابیدن و خوش بودن نیست، لذت نیست! انسان برای اینکه به لذت برسد، به این همه استعداد نیاز نداشت…»

«وقتی انسان دنیا را وسیع دید، دیگر در تنگنای یک مرحله باقی نمی‌ماند؛ وقتی خودش را عظیم دید، به کم قانع نمی‌شود؛ وقتی دنیا را “راه” دید، “سرِ راه” نمی‌ماند.»

«وقتی که انسان تا حدِ گاو تنزّل کرده و تمام قلمرو حکومت این انسان و حرکتش از گهواره تا گور، و تمام هدف و ایده‌اش -زنده به گور کردن استعدادهایش- است، بحث “حجاب” جای طرح ندارد!»

«عاشقِ حقّ نمی‌تواند خلق را به سمت خودش بکشد و باتلاقِ آنها بشود!»

«روح‌ها وقتی که عالی شدند، دوست دارند خودشان را به کسی نشان بدهند که بزرگ باشد. وقتی که روح‌ها به این علو رسیدند، بزرگ را جز “حق” نمی‌بینند و جز -با او- و -برای او- نمی‌توانند باشند.
جز -به او- خودشان را نمی‌توانند نشان دهند و جز -تعریف او- را نمی‌خواهند. 👇🏻
“خلقی که بی‌ملاک‌اند، تنبیه‌ها و تعریف‌هایشان ارزشی ندارد!”»

«ما در یک جامعه مرتبط هستیم. “گند” در همان جایی که هست، نمی‌ماند. حتی اگر تو خودت “وَبا” نداشته باشی، اگر کاری کردی که دیگری وَبا بگیرد، وبایِ او به تو هم سرایت می‌کند.»

«نِشاط، چیزی جز رشد استعدادهای انسان نیست.»

«حالا که فهمیدم دنیا “راه” است و انسان “راهرو”، نگاه‌ها، تماس‌ها و برخوردهایم باید به گونه‌ای باشد که دلی را به سمت خودم نکشم و سنگی در راه، بزرگ نکنم و خلقی را به خودم جذب نکنم… از امروز نباید خوشحال باشم که بُتی شدم و دلِ خلق، بُتخانه شده است.»

«وقتی یافتم که چه کسی هستم و به کجا باید حرکت کنم، دیگر نمی‌توانم “سنگِ راه” باشم؛ وگرنه فرعون هستم که دلی را بر خودم بستم و از نشاط و رشد او جلوگیری کردم…»

«ما خیال می‌کنیم لذت در ولنگاری است، در دیدن‌هاست؛ در حالی که لذت در “عطش” است.»

«حجاب داشتن نه با حرف زدن منافات دارد، نه با بیرون آمدن، نه با خلق را به حرکت وادار کردن!»

« “ناز ها” امیال خواب‌رفته را بیدار، احساس‌های مرده را زنده، و شیطان‌های بسته را آزاد می‌کند و در راه انسان، سنگ‌ها و طوفان‌ها را بلند و گرد و خاک‌ها را زیاد می‌کند.»

«توجه کن با این لباس که در این صحنه می‌پوشی و خیلی هم شایسته است، آیا دل‌ها را اسیر و از خدایشان جدایشان نمی‌کنی؟ آیا آنها را نمی‌سوزانی؟»

«انسانی که جهت و هدف پیدا کرده و راه افتاده، باید حتی پوشیدنش و رفت و آمدهایش با این ملاک باشد: نه بُت شود نه بُت‌پرست و نه تماشاچیِ بُت‌پرستی!»

«این خیانت است که من، دیگری را در دل خودم نگه‌ دارم. دل او را برای خودم اسیر کنم.»

«در رابطه زن و مرد، نه زن حاکم است و نه مرد؛ بلکه آنچه بر این هر دو حکومت دارد “الله” است.»