از نظر من تا جایی ک خوندم خیلی قشنگه دوس دارم سریعتر تمومش کنم
        

          همین الان تمومش کردم
چقدر خوبه گاهی هیچ احساسی نسبت به بعضی اتفاق ها نداشته باشیم💚
چقدر خوبه یه دوست مثل یون جه داشتیم که هیچ وقت قضاوتمون نمیکرد و همیشه صادقانه رفتار میکرد💜
        

          بادام داستان پسریه به نام یون‌جه که از الکسیتایمیا رنج می‌بره، یعنی قادر به تشخیص و بیان احساسات نیست. داستان یک شروع میخکوب‌کننده داره و من به خاطر اون اختلال نادر و این شروع طوفانی بسیار بسیار به کتاب امیدوارم شدم. 
اما یک کتاب کشش چند شخصیت خاص و اتفاق عجیب و غریب رو داره؟ نه این همه. 
آیا از خوندن کتاب پشیمونم؟‌ قطعا نه! خوشحالم که خوندمش، گرچه بعضی اتفاقات و برخوردها زیادی نامحتمل بودن. 
آیا خوندنش رو توصیه می‌کنم؟‌ اگر نوجوان هستید، بله، اما انتظارتون رو از کتاب محدود کنید و بالا نبرید. 
یک داستان پرکششه با ترجمه‌ی روان و خوب فریناز بیابانی، در دنیایی که تمام تاس‌ها، تا یک کم مونده به آخر داستان، همیشه یک میارن...
        

          وقتی که خلاصه کوتاهی از این داستان رو خوندم تصمیم به خریدن کتاب گرفتم،اما قبل از این که کتاب رو شروع کنم به خاطر بازخورد هایی که از دیگران  گرفتم کمی پشیمون شدم اما در هر حال خوندنش رو شروع کردم و قلم نویسنده و فضاسازی کتاب به حدی برام دلنشین بود که در عرض چند ساعت تمومش کردم.
توصیفات نویسنده به ویژه در فصل اول کتاب برای من خیلی جذاب بود .این که دنیا رو از دید فردی ببینیم که توانایی درک احساسات رو نداره واقعا جالبه ، درسته که این کتاب برای نوجوان ها نوشته شده اما هرچه داستان جلوتر میرفت باعث می‌شد که بیشتر به اهمیت اثر گذاری محیط و اجتماع روی افراد  و  لزوم درک آدم ها پی ببرم.
نویسنده در خلال داستان از جملات و مفاهیمی استفاده کرده که باعث همذات پنداری خواننده با شخصیت اصلی داستان میشه و همین موضوع باعث اثرگذاری بیشتر نوشته  شده.
 نکته ای که برای من خیلی جالب بود این مورد هست که داستان یه فضای غمگینی داره اما نویسنده به هیچ وجه تلاش نمیکنه که این غم رو بهت القا کنه و همین غم خاص باعث جذابیت نوشته حداقل برای من شد . به نظر من داستان های غمگین هستند که در ذهن ما ماندگار میشن.
در کل این کتاب رو نباید با هدف تغییر دیدگاه نسبت به زندگی یا گرفتن یک درس جدید خوند، اما باعث یادآوری و توجه به نکات اصلی زندگی میشه که شاید به فراموشی سپردیم.
        

          از اون رمان‌هایی که بنظرم نباید از دست بدید؛فضاش رو دوست داشتم و با کارکتر اصلی خیلی خوب میشد ارتباط برقرار کرد؛پایان بندی خوبی هم داشت.اسم کتاب هم خلاقانه انتخاب شده بود:)
در کل بنظرم ارزش اینکه بخونید رو حتما داره
        

          کتاب بادام درباره‌ی نوجوانی به نام یونجی است که از بدو تولد مبتلا به بیماری آلکسی تیمیا بوده است. «آلکسی تیمیا یا ناتوانی تشخیص و ابراز احساسات در انسان، اختلالی مغزی است..

در واقع مشکل یونجی ناتوانی در دریافت احساسات است؛ او قادر نیست احساسات طبیعی ناشی از عوامل درونی و بیرونی را _که برای هر انسانی قابل درک است_ تجربه و درک کند. 

در این رمان نویسنده زندگی‌ای را خلق کرده است که احساسات در آن هیچ جایی ندارند و به دنبال همین موضوع پیامدهایی در زندگی یونجی پیش می‌آید که حتی تصورش هم دشوار است..

بخش هایی از کتاب به شدت متاثر کننده و دردناک بود ولی درکل برای من کتاب دوست داشتنی و جدیدی بود :)
        

          کتاب گیرا و خوش فرمی بود . همزاد پنداری و قرار گرفتن خواننده در جای شخصیت اصلی داستان تلنگری را بوجود می آورد که نقش عشق و احساس چقدر در زندگی پررنگ است. احساسات ما  است که بقا را برای ما مهم جلوه داده احساس ترس یکی از مهمترین عوامل در بقای ما انسان ها است. در واقع فکر می کنم شجاعت ناشی از احساس ترس از عواقب رخ دادن یک اتفاق است که بوجود می آید. 
اوایل شروع به خواندن آنچنان این مفهوم بیماری برایم ملموس نبود اما به مرور فضای داستان کشش خودش را تحمیل کرد به طوریکه دوست داشتم  یکسره و. بدون وقفه کتاب را تمام کنم. 
        

          خیلی وقتـها ، رنـدوم و اتفاقـی کتابی که مطالـعه میکنم با حال و هوای خودِ اون موقعـم هارمونی داره . حالا به هر راهـی یا خودم ربطـش  میدم و یا واقـعن خدا اینجـوری آرامش و escaping  رو بهم هدیـه میده .

کتاب بادام رو تمامـش کردم و یه جمـله ش که بارها تو ذهـن من و زندگـی من تکرار شده رو از زبـون گُنِ قصـه خوندم :

“خوش به حـالت…! لعنـتی، خوش به حـالت که هیـچ احسـاسی نداری ! کاش منم مثـل ِ تو بودم ! “
        

          بادام
احساس داشتن و درک کردن از موضوعاتیست که در روز‌مره خواه نا خواه با آن مواجه هستیم. برخی در این میان با ادبیات محترم یا نامحترم اتفاقات پیرامونشان را به اهمیتشان نمی گیرند. اما همین انجام دادن عمل دایورت و انتقال؛ یعنی آن را پیش‌تر حس کرده اند و دوست ندارند مجدد مبتلا به آن حس ناخوشایند بشوند. پس اینان نیز از قوه‌ی حس بهره‌مند میباشند.
کتاب «بادام» یک داستانِ فانتزیِ کره‌ای می باشد که نوجوانی را به تصویر می کشد که فاقد هرگونه احساسات است. از ترس گرفته تا احساس خوشحالی و ناراحتی.
اما اینکه چرا اسم بادام را بر روی این کتاب گذاشته اند باید خودتان بخوانید تا متوجه شوید. اما همینقدر بگویم که همه‌ی ما در ذهنمان بادام داریم، و حالا ممکن است برخی این بادام را نداشته باشند که اگر نداشته باشند در جهان خون و خون ریزی به پا می کنند.
به گمانم هر یک از سیاستمداران ابرقدرت‌های پوشالی جهان نه تنها بادامی در مغزشان نیست، بلکه دوست دارند بقیه‌ی مردم نیز بادامی نداشته باشند. بگذارید ساده تر بگویم: اگر این کتاب، خیالی نبود شاید شما در بین آن گردن کلفت هایِ کودک کش به دنبال شخصیت اصلی این داستان می گشتید.
تو کز محنت دیگران بی‌غمی/ نشاید که نامت نهند آدمی

محمدامین رنجبری
۱ شهریور ۱۴۰۱

        

          کتاب جالبیه
        

          کتاب خوبی نبود
        

          من واقعا داستان این کتاب رو با وجود سانسور بسیار بزرگش خیلی دوست داشتم
ترجمه ی روان، داستان روان همه چیز عالی
        

          کتاب جالبیه🤍
        

          خیلی داستان قشنگی داره مخصوصا با ترجمه خانم ملیحه فخاری که بسیار روان و ساده هستش.
با خواندن این کتاب خیلی بیشتر به احساست انسانی که دارید پی میبرید و متوجه میشید که  سرد و بی احساس بودن چه رنج هایی برای خود و دیگران دارد.
و باز در بعضی مسایل غم انگیز کتاب آرزو میکنید کاش مثل این پسر بودید و در مسایل پوچ و بیهوده و غم انگیز زندگی بیخیال می بودید.
        

          معمولی بودن سخت ترین دستاورد زندگیه :)
        

          روند داستان و همینطور قلم مترجم به قدری دلنشین و جذاب بود که فقط چند ساعت طول کشید تمومش کنم.

        

          چرا انقدر نظرات منفی درباره این کتاب بود؟
واقعا حقش نبود.
کتاب خوبیه. داستان در خدمت معرفی یه مشکله که این دنیای مدرن به طرق مختلف باهاش درگیره. یکی به خاطر مشکلات مغزی نمی‌تونه احساساتش رو بروز بده و یکی به خاطر اختلالات روحی. اما در هر حال دنیای امروز پر از آدم‌هاییه که عادی نیستن. و زیرکی و رندی نویسنده همین بود که عادی بودن رو به چالش کشیده. نمی‌تونیم بدون فکر کردن و تامل درباره معنای این عبارت از این داستان عبور کنیم. به قول یون‌جه وقتی اون ضارب شب کریسمس به آدم‌های بیگناه حمله کرد خیلیا فقط تماشاچی بودن و بلد نبودن واکنش مناسب نشون بدن اما کسی به اونها نگفت غیرعادی.

من این کتاب رو تو ایران‌صدا و صوتی گوش کردم. حتما خوندنش لطف دیگه‌ای داره مخصوصا که تو نقدها نوشتن توصیف‌ها و تصویرسازی‌های خوبی داره. ولی اگه نشد بخونین، نسخه صوتیش هم خوبه و نمیذاره از ماجرا بی‌خبر باشین.
        

          این کتاب داستان خیلی جالبی رو روایت میکنه، تا قبل از خوندنش من هیچ اطلاعی در مورد این اختلال نداشتم. 
تجربه‌ی درد، حتی وقتی حسش نمیکنی هم دردناکه. 
نقطه اوجش واسه من اون قطره اشکی بود که از چشم شخصیت اصلی داستان چکید :")
        

          یه داستان روون با موضوعی جالب که از شخصیت اصلی و نثرش خیلی خوشم اومد. البته انتظار بیشتری از پایانش داشتم و به نظرم یکم زیادی هپی اندینگ شد.
        

          اول با ترجمه‌ی افتضاح زینب‌سادات موسوی معلم که نه، ترجمه‌ی گوگل‌ترنسلیت شروع کردم و چند صفحه‌ای بیشتر نتونستم ادامه بدم. بعد این ادیشن رو خوندم که باز هم چنگی به دل نمی‌زد.