《هو الحق》
از اون کتاب های کودک و نوجوان دوست داشتنی که سن و سال نمیشناسن.
من نسخه‌ی صوتیش رو گوش دادم ، گویندگی خوبی داشت .
من لذت بردم،دلنشین بود 💛🌼
داستان درباره‌ی دختری خیال‌پرداز به اسم میناست که فانتزی‌های جالبی داره ، باهوشه و دنیا رو از زاویه دید خاص خودش برای ما روایت میکنه.
          

            کتاب رو دیوانه‌وار بعد از خوندن اسکلیگ سفارش دادم، تا باز هم در فضاش باشم. و گرچه قبل از  رسیدن به ماجراهای اون تموم می‌شه، بی‌نهایت از کرده خود دلشادم.

مینا؛ حرف‌هاش، فکراش، نوشته‌هاش و زندگیش.
باید بازم بخونمش. در بین جمله‌هاش زندگی کنم. آزادتر. 
خیلی کتاب دوست‌داشتنی‌ای بود برام. خیلی.
و هیچ‌جوره نمی‌تونم باور کنم که آلموند ۶۰سالش بوده که اینو نوشته. :)))
          

            کتاب، در قالب روزانه‌نویسی  یا به تعبیر بهتر لحظه‌نگاری‌های دختری نه ساله به اسم میناست. واگویه‌های مینا با خودش و شیوه‌ٔ خلاقانه‌اش در حدیث نفس و روایت روزمره‌ها، بسیار خواندنی است.  
 مینا، دختری با دنیای ذهنی منحصربه‌فرد است که در چارچوب‌های تنگ و تاریک مدرسه، تاب نیاورده و البته مدرسه هم تحمل هنجارگریزی و ذهن پرسشگر و خلاق او را نداشته و حالا مینا در خانه، آموزش می‌بیند و با طبیعت، پرنده‌ها، آسمان و نوشتن، مأنوس است .
 پدر مینا از دنیا رفته و او  لحظات شیرینی را در کنار مادرِ باشعور و مهربانش می‌گذراند؛ مادر مینا به رغم هنجارشکنی‌های مکرر او، بی قید و شرط، دوستش دارد؛ از او حمایت می‌کند و تلاش می‌‌کند اوقات خوش و باکیفیتی با او بگذراند. 
قلم نویسنده در این اثر، برای من شگفت‌انگیز بود؛ چرا که توانسته بود به خوبی در جلد یک دختر ۹ ساله فرو برود و از زاویهٔ دید خاص او دنیا را ببیند. با این همه، ما در این اثر با یک روایت داستانی سر و ته‌دار روبرو نیستیم و برشی از زندگی مینا و مادرش را از زبان او می‌خوانیم. اما مگر همهٔ آثار باید  کنش داستانی داشته باشند تا ارزش خواندن پیدا کنند؟ :)
مینا ظاهراً یک دختر ۹ ساله‌است؛ اما شاید نویسنده، دختران دوازده‌ و سیزده‌ساله‌ را پیش چشم داشته است و طبعا اثر هم برای این گروه سنی، مناسب‌تر است. 
راستش را بخواهید به کودکی مینا باید غبطه خورد؛ او  شانس این را دارد که در کنار طبیعت نفس بکشد، خوش بگذراند، فکر کند و اسب بادپیمای خیال را رها کند؛  وجود او با نوشتن عجین شده و خوب می‌داند که نوشتن هم راه ثبت لحظه‌هاست و هم هم راهی برای فکر کردن؛ علاوه بر این‌ها، او مادر بی‌نظیری دارد که بچه‌اش را به خاطر متفاوت بودن و در چارچوب‌های مرسوم نگنجیدن، نه تنها طرد نمی‌کند، بلکه عاشقانه بسترِ رشد و نموّ دخترش را فراهم می‌کند.  
حس می‌کنم مینا کودک محبوب آلموند هم هست.  

          

            اسم من میناست و عاشق شبم وقتی شب ها دنیا تو خوابه ، همه چیز ممکن میشه

من بی نهایت نویسندگی دیوید آلموند رو دوست دارم ، طوری که بین جهان ها حرکت ها می‌کنه و پیش می‌ره 
طوری که تو رو غرق می‌کنه در دنیایی که میتونی با همه وجود لمسش بکنی 

هرچی داستان جلوتر می‌رفت من با مینای داستان احساس همزاد پنداری بیشتری میکردم 
کودکی مینا زیادی شبیه داستان بچگی من بود ( با این تفاوت که مینا از من بسیار شجاع تر بود ) 

توی این داستان قرار نیست با اتفاق عجیبی روبرو بشید 
توقع حضور یک داستان عجیب و شگفتی آور نداشته باشید 
این داستان افکاره 
و سفر در چیز هایی که ممکنه تا قبل از این بهشون فکر نکرده باشید 

و افکار مینا مجذوب کننده بود برای منی که مثل اون فکر میکنم 
آدم های قبل از ما کجا دفن شدن ؟ 
ممکنه زمینی که روی اون قدم بر میداریم محل دفن معشوقه ی آدمی باشه ؟ 

گاهی احساس گناه میکنم چون ممکنه روی زمینی که با بی ارزشی روی اون قدم بر میدارم محل هزار اتفاق مهم بوده باشه پیش از من . 
زمین محل مقدسی است  

این کتاب دفترچه خاطرات دختری نه ساله است که بسیار بزرگ تر از اونیه که فکر میکنید 

و اگر میخوایید سالها ذهن درگیری داشته باشید به این کتاب سر بزنید 

در نهایت امیدوارم منم مثل مینا روزی شجاعتش رو پیدا بکنم برای معرفی خودم
          

            اگر دنیا به نظرتان جای عجيبی است، اگر با اتفاقات کوچک در اطرافتان بسیار زیاد شگفت‌زده می‌شوید، اگر افکار و احساسات غریبی سراغتان می‌آید، اگر معتقدید همه‌ی آدم‌ها نباید یک‌راه مشخص و از پیش تعیین‌شده را طی کنند و هنجارشکن‌ها را ارج می‌نهید، اگر ترس‌های غیرمعمول دارید، احتمالا با مینای نه ساله همزادپنداری خواهید کرد
بسیار ساده، روان و بامزه
          

            خیلی دوست دارم بهش 5 تا ستاره بدم، ولی خب! داستان نداشت که! ...

خیلی کتاب خوبی بود، از اون کتاب های حال خوب کن و خوشحال کننده...
          

            فهمید تنها داستانی که در آن هیچ اتفاقی نمی‌افتاد، داستانی بود که اصلا نوشته نمی‌شد. یک صفحه‌ی خالی. درک این مسئله باعث شد ناگهان احساس تنهایی و وحشت کند. گاهی همین آرزو را داشت. آرزوی خالی بودن، هیچ بودن، تهی بودن، به جایی تعلق نداشتن. گاهی خواستار زندگی‌ای بود که در آن هیچ اتفاقی برایش نمی‌افتاد. گاهی آرزو می‌کرد مثل داستانی بود که هرگز آغاز نشده بود. مالکوم درست می‌گفت. بزرگ شدن جدا از شگفت‌انگیز و هیجان‌آمیز بودنش گاهی می‌توانست سخت باشد. سخت و لعنتی.

بازم یه کتاب دیگه که از خودم بپرسم اگه وقتی هم‌سن مینا بودم می‌خوندمش چه حسی داشتم چی ازش درک می‌کردم؟
          

            مى‌شه گفت «اسكليگ» عزيزترين كتابى بود كه در كودكى خوندم. اسكليگ، مينا، مايكل و خواهر كوچک نازنينش، شادى، همه و همه دوستاى عزيز من بودن و هستن. رؤياى اون اتاق با پنجره‌ى شكسته‌اش كه مايكل و مينا و اسكليگ اونجا با هم مى‌چرخن و پرواز مى‌كنن هميشه همراه منه و بعد از خوندن «اسكليگ» بود كه شروع كردم گوش دادن به صداى قلب آدماى عزيز زندگى‌م. «اسم من ميناست» نوشته هاى ميناست پيش از آشنايى با مايكل و با خوندنش چقدر بيشتر عاشق مينا و مامانش شدم. اون موقع‌ها مينا منو با ويليام بليک آشنا كرده بود و الان چقدر ممنونشم. چقدر صبورى و خلاقيت مامان مينا زيبا بود و چقدر آرزو كردم اگه يه روزى مادر شدم، شبيه مامان مينا باشم. كى عاشق دخترى نمى‌شه كه وقتى بهار ميشه ولى هنوز هوا سرده، به زمين پا می‌كوبه و پرسفونه رو صدا می‌زنه تا برگرده روى زمين كه هوا گرم شه؟