《هو الحق》
از اون کتاب های کودک و نوجوان دوست داشتنی که سن و سال نمیشناسن.
من نسخه‌ی صوتیش رو گوش دادم ، گویندگی خوبی داشت .
من لذت بردم،دلنشین بود 💛🌼
داستان درباره‌ی دختری خیال‌پرداز به اسم میناست که فانتزی‌های جالبی داره ، باهوشه و دنیا رو از زاویه دید خاص خودش برای ما روایت میکنه.
        

          کتاب رو دیوانه‌وار بعد از خوندن اسکلیگ سفارش دادم، تا باز هم در فضاش باشم. و گرچه قبل از  رسیدن به ماجراهای اون تموم می‌شه، بی‌نهایت از کرده خود دلشادم.

مینا؛ حرف‌هاش، فکراش، نوشته‌هاش و زندگیش.
باید بازم بخونمش. در بین جمله‌هاش زندگی کنم. آزادتر. 
خیلی کتاب دوست‌داشتنی‌ای بود برام. خیلی.
و هیچ‌جوره نمی‌تونم باور کنم که آلموند ۶۰سالش بوده که اینو نوشته. :)))
        

          اسم من میناست و عاشق شبم وقتی شب ها دنیا تو خوابه ، همه چیز ممکن میشه

من بی نهایت نویسندگی دیوید آلموند رو دوست دارم ، طوری که بین جهان ها حرکت ها می‌کنه و پیش می‌ره 
طوری که تو رو غرق می‌کنه در دنیایی که میتونی با همه وجود لمسش بکنی 

هرچی داستان جلوتر می‌رفت من با مینای داستان احساس همزاد پنداری بیشتری میکردم 
کودکی مینا زیادی شبیه داستان بچگی من بود ( با این تفاوت که مینا از من بسیار شجاع تر بود ) 

توی این داستان قرار نیست با اتفاق عجیبی روبرو بشید 
توقع حضور یک داستان عجیب و شگفتی آور نداشته باشید 
این داستان افکاره 
و سفر در چیز هایی که ممکنه تا قبل از این بهشون فکر نکرده باشید 

و افکار مینا مجذوب کننده بود برای منی که مثل اون فکر میکنم 
آدم های قبل از ما کجا دفن شدن ؟ 
ممکنه زمینی که روی اون قدم بر میداریم محل دفن معشوقه ی آدمی باشه ؟ 

گاهی احساس گناه میکنم چون ممکنه روی زمینی که با بی ارزشی روی اون قدم بر میدارم محل هزار اتفاق مهم بوده باشه پیش از من . 
زمین محل مقدسی است  

این کتاب دفترچه خاطرات دختری نه ساله است که بسیار بزرگ تر از اونیه که فکر میکنید 

و اگر میخوایید سالها ذهن درگیری داشته باشید به این کتاب سر بزنید 

در نهایت امیدوارم منم مثل مینا روزی شجاعتش رو پیدا بکنم برای معرفی خودم
        

          میدونی... 
فکر میکنم این کتابو مثل شازده کوچولو بخوام حرف بزنم، ادم بزرگا نباید بخونن چون نمیتونن درکش کنن.🙃💫🌙✨🌱🤍
        

          ✨اسم من میناست✨
ایا همیشه زندگی بر روی یک خط پیش میرود و از قبل برنامه ریزی شده  است؟ ایا سرزمین زیر زمینی واقعا وجود داشت؟ ایا مینا میتواتست دوستی پیدا کند؟ این داستان زندگی میناست و هیچکس جوابش را نمیدانست و او فقط میتوانست جلو برود...
        

          کتاب، در قالب روزانه‌نویسی  یا به تعبیر بهتر لحظه‌نگاری‌های دختری نه ساله به اسم میناست. واگویه‌های مینا با خودش و شیوه‌ٔ خلاقانه‌اش در حدیث نفس و روایت روزمره‌ها، بسیار خواندنی است.  
 مینا، دختری با دنیای ذهنی منحصربه‌فرد است که در چارچوب‌های تنگ و تاریک مدرسه، تاب نیاورده و البته مدرسه هم تحمل هنجارگریزی و ذهن پرسشگر و خلاق او را نداشته و حالا مینا در خانه، آموزش می‌بیند و با طبیعت، پرنده‌ها، آسمان و نوشتن، مأنوس است .
 پدر مینا از دنیا رفته و او  لحظات شیرینی را در کنار مادرِ باشعور و مهربانش می‌گذراند؛ مادر مینا به رغم هنجارشکنی‌های مکرر او، بی قید و شرط، دوستش دارد؛ از او حمایت می‌کند و تلاش می‌‌کند اوقات خوش و باکیفیتی با او بگذراند. 
قلم نویسنده در این اثر، برای من شگفت‌انگیز بود؛ چرا که توانسته بود به خوبی در جلد یک دختر ۹ ساله فرو برود و از زاویهٔ دید خاص او دنیا را ببیند. با این همه، ما در این اثر با یک روایت داستانی سر و ته‌دار روبرو نیستیم و برشی از زندگی مینا و مادرش را از زبان او می‌خوانیم. اما مگر همهٔ آثار باید  کنش داستانی داشته باشند تا ارزش خواندن پیدا کنند؟ :)
مینا ظاهراً یک دختر ۹ ساله‌است؛ اما شاید نویسنده، دختران دوازده‌ و سیزده‌ساله‌ را پیش چشم داشته است و طبعا اثر هم برای این گروه سنی، مناسب‌تر است. 
راستش را بخواهید به کودکی مینا باید غبطه خورد؛ او  شانس این را دارد که در کنار طبیعت نفس بکشد، خوش بگذراند، فکر کند و اسب بادپیمای خیال را رها کند؛  وجود او با نوشتن عجین شده و خوب می‌داند که نوشتن هم راه ثبت لحظه‌هاست و هم هم راهی برای فکر کردن؛ علاوه بر این‌ها، او مادر بی‌نظیری دارد که بچه‌اش را به خاطر متفاوت بودن و در چارچوب‌های مرسوم نگنجیدن، نه تنها طرد نمی‌کند، بلکه عاشقانه بسترِ رشد و نموّ دخترش را فراهم می‌کند.  
حس می‌کنم مینا کودک محبوب آلموند هم هست.  

        

          اگر دنیا به نظرتان جای عجيبی است، اگر با اتفاقات کوچک در اطرافتان بسیار زیاد شگفت‌زده می‌شوید، اگر افکار و احساسات غریبی سراغتان می‌آید، اگر معتقدید همه‌ی آدم‌ها نباید یک‌راه مشخص و از پیش تعیین‌شده را طی کنند و هنجارشکن‌ها را ارج می‌نهید، اگر ترس‌های غیرمعمول دارید، احتمالا با مینای نه ساله همزادپنداری خواهید کرد
بسیار ساده، روان و بامزه
        

          اصلا جالب نبود در واقع بچگانه بود.
        

          وقتی کتاب رو خوندم فکر می‌کنم ۹ سالم بود و این کتاب باعث شد که من عاشق نشر ایرانبان بشم و بشم یکی از طرفداران پروپا قرص نشر ایران بان برای همینه که یه کوله باری بلند و بزرگ از نشر ایران بان دارم داستان این کتاب درباره یه دختری به اسم میناست توی این کتاب اومده با لحن کودکانه خودش ماجرا و افکار زیباش رو به نمایش گذاشته
 فکر کنید من الان ۲۲ سالمه و این کتاب رو تو ۹ سالگی خوندم و از اون موقع تا الان هیچ وقت این کتاب رو باز نکردم ولی باز هم می‌تونم برای شما تمام این افکار این کودک رو شرح بدم پ
س دوباره توی این نظر هم این موضوع رو تکرار می‌کنم کتابی که توی ذهنتون بشینه کتاب خوبیه 
اگه کودک یا نوجوانی توی خونتون دارید این کتاب رو در اختیارش بذارید قطعاً لذت می‌بره
        

          نمی دونم بقیه با من موافقن یا نه اما مینا  واقعا سردرگم بود و  گاها یک چیز درست یا غلط رو کاملا واقعیت خودش قرار میداد بدون اینکه ذره ای در موردش  تحقیق کنه  ، یک جور هایی متوهم بود ...گاها حتی فرق درست و غلط هم نمیدونست و بقیه رو چنان که باید درک نمیکرد  و مادرش که همدردش بود هم بهش فرق خیال و واقعیت رو یاد نداده بود . مینا دنیای قشنگی داشت  ولی از  یک جایی به بعد داستان ان چنان جذابیتی نداشت  و همش  در مورد چیزای مودی  و بی معنا فکر میکرد . قبول دارم تا حدی کوچیک بود و درکش میکنم که نخواد تو واقعیت زندگی کنه ولی  تهش باید با یه تراپیست حرف میزد ، جدی میگم .
        

          مى‌شه گفت «اسكليگ» عزيزترين كتابى بود كه در كودكى خوندم. اسكليگ، مينا، مايكل و خواهر كوچک نازنينش، شادى، همه و همه دوستاى عزيز من بودن و هستن. رؤياى اون اتاق با پنجره‌ى شكسته‌اش كه مايكل و مينا و اسكليگ اونجا با هم مى‌چرخن و پرواز مى‌كنن هميشه همراه منه و بعد از خوندن «اسكليگ» بود كه شروع كردم گوش دادن به صداى قلب آدماى عزيز زندگى‌م. «اسم من ميناست» نوشته هاى ميناست پيش از آشنايى با مايكل و با خوندنش چقدر بيشتر عاشق مينا و مامانش شدم. اون موقع‌ها مينا منو با ويليام بليک آشنا كرده بود و الان چقدر ممنونشم. چقدر صبورى و خلاقيت مامان مينا زيبا بود و چقدر آرزو كردم اگه يه روزى مادر شدم، شبيه مامان مينا باشم. كى عاشق دخترى نمى‌شه كه وقتى بهار ميشه ولى هنوز هوا سرده، به زمين پا می‌كوبه و پرسفونه رو صدا می‌زنه تا برگرده روى زمين كه هوا گرم شه؟
        

          آیا داستان ها باید از پیش برنامه ریزی شده باشند ؟
آیا داستان ها باید روی خط مستقیمی ادامه پیدا کنند ؟
این کتاب درباره ی دختریست که زندگی اش از پیش برنامه ریزی شده نیست. 
درباره ی دختری که زندگی اش روی یک خط مستقیم ادامه پیدا نمی کند.
درباره ی دختری که نمی گذارد زندگی اش روی یک خط مستقیم نوشته شود.
        

          واقعا نگاه کردن از دید مینا به دنیا یه چیز دیگه ست!
کنار گذاشتن کتاب واقعا واسم سخته. نمیدونم چطور دیویدآلموند انقدرجذاب و نو آورانه مینویسه. چاشنی های ریز فلسفی هم داشت که جوابای ذهن کودک و خلاق مینا به اونها واقعا جدید و فوق العاده بود. به نظرم میتونست چالش های بهتری هم خلق کنه و داستان رو زیباتر جلوه بده.
        

          فهمید تنها داستانی که در آن هیچ اتفاقی نمی‌افتاد، داستانی بود که اصلا نوشته نمی‌شد. یک صفحه‌ی خالی. درک این مسئله باعث شد ناگهان احساس تنهایی و وحشت کند. گاهی همین آرزو را داشت. آرزوی خالی بودن، هیچ بودن، تهی بودن، به جایی تعلق نداشتن. گاهی خواستار زندگی‌ای بود که در آن هیچ اتفاقی برایش نمی‌افتاد. گاهی آرزو می‌کرد مثل داستانی بود که هرگز آغاز نشده بود. مالکوم درست می‌گفت. بزرگ شدن جدا از شگفت‌انگیز و هیجان‌آمیز بودنش گاهی می‌توانست سخت باشد. سخت و لعنتی.

بازم یه کتاب دیگه که از خودم بپرسم اگه وقتی هم‌سن مینا بودم می‌خوندمش چه حسی داشتم چی ازش درک می‌کردم؟
        

          این کتاب رو ۱۴ سالگی شاید خریدمش. اون موقع فکر می کردم چه موجود عجیبی این کتابو نوشته! اما تازگیا که خوندمش دیدم خیلی هم عجیب نیست! شایدم من عجیب شده ام!
در هر صورت کتاب متوسطیه. شاید برای بعضی ها خیلی خاص باشه. برای من که عادی بود.
        

          این دومین کتاب آلموند بود که می خواندم. 
برای من قلم آلموند یکجور اندوه با چاشنی فلسفه دارد. داستان هایش پرآگاهی است. فانتزیش هم.
        

          خیلی دوست دارم بهش 5 تا ستاره بدم، ولی خب! داستان نداشت که! ...

خیلی کتاب خوبی بود، از اون کتاب های حال خوب کن و خوشحال کننده...
        

          کتاب متوسطی بود. شبیه همان داستان‌های نوجوان آمریکایی که می شناسیم و زیاد شده. 
این بار راوی خود دختر است و ما تمام داستان را از دفترچه‌ی خاطرات او می‌خوانیم.
داستان خوبی بود ولی چیز خاص و متفاوتی نداشت.
مادرش را دوست داشتم.
        

          کتاب قشنگی بود...
ولی خب هیچ گره ی داستانی نداشت!
مثلا شما اصلا هیجان یا شور و نشاطی در داستان نمیبینید!


دختری که مدرسه را اصلا دوست ندارد... دختری که اکثرا بالای درختشان است و از آنجا هــــــمــــچــــیـــز  را میبیند! مثلا تخم پرنده ای که آبیست و بعدا در میایند جوجه هایش... یا مثلا بچه ی همسایه ی روبروییشان که تازه امدند تنها و بد عنق است... شاید هم تنهاست...!کسی که قبول دارد دنیا یا حتی داستان ها نباید با برنامه و یا روی یک خط کسل کننده باشد...! باید داستان ها فراز و فرود داشته باشد...!نباید... یا اصلا نمیشود که از قبل داستان رو برنامه ریزی کرد!! مگر پرنده ها قبل از اینکه شروع به آواز کنند برنامه ریزی میکنند!؟ معلومه که نه!! مگر وقت یکه میخواهی بدوی برنامه ریزی میکنی!! معلومه که نه!! ...ولی باید اینهارا به معلم ها یا بزرگتر ها فهماند! آنها هیچ چیز نمیفهمند! هیچ چیز!و همین هم شد که من دیگر به مدرسه نمیروم!! ... معلمم با لحنی که انگار هیچ چیز نمیفهمم یا خنگم به من گفت:"مینا ! تو باید برای داستان هایت برنامه ریزی کنی و بعد از روی ان بنویسی! نه اینکه برنامه ای بنویسی و داستانت با اون هیچ تطابقی نداشته باشد!"
        

          نمی دونم بقیه با من موافقن یا نه اما مینا  واقعا سردرگم بود و  گاها یک چیز درست یا غلط رو کاملا واقعیت خودش قرار میداد بدون اینکه ذره ای در موردش  تحقیق کنه  ، یک جور هایی متوهم بود ...گاها حتی فرق درست و غلط هم نمیدونست و بقیه رو چنان که باید درک نمیکرد  و مادرش که همدردش بود هم بهش فرق خیال و واقعیت رو یاد نداده بود . مینا دنیای قشنگی داشت  ولی از  یک جایی به بعد داستان ان چنان جذابیتی نداشت  و همش  در مورد چیزای مودی  و بی معنا فکر میکرد . قبول دارم تا حدی کوچیک بود و درکش میکنم که نخواد تو واقعیت زندگی کنه ولی  تهش باید با یه تراپیست حرف میزد ، جدی میگم .