در تمام دیالوگ ها حضور وودی آلن حس میشود برای کسانی که قبلا از او چیزی خوانده یا دیده اند...
        

          داستان های وودی آلن دقیقا شکل و شمایل فیلم های این دوست فوق العاده بدبین ما رو دارن... نمیدونی باهاشون بخندی یا گریه کنی که همین امر توانمندی والای وودی آلن در عرصه نویسندگی رو میرسونه.. کلا شاید من اغراق میکنم ولی طنز وودی آلن مثل نیش یه زنبور می مونه و نسبتا برای اذهان ما گزندست... و ارزش خوندن رو هم دارن.
        

          وودی آلنه دیگه
بانمکه.
        

          دو تا داستان اول و داستان آخر بدک نبودن، باقیش چیز خاصی نداشت
تنها نکته ای که توش خیلی به چشم میومد، حضور وودی آلن پشت تک تک کلمات بود...
        

          بهترین داستانش همون مرگ در می‌زند بود. حقیقتا از طنزش در خیلی‌جاهای کتاب خوشم نیومد چون هرچیزی رو که قبول نداشت با اشتباه می‌دونست(هرچندبرای دیگران ارزشمند باشه) رو به باد تمسخر و انتقاد می‌گرفت. ولی در کل از مدل طنز پردازیش استفاده کردم و یاد گرفتم.
        

          به طور کلی طنز زیادی نداشت
ولی بعضی جاهاش خیلی خندیدم 
شاید تو زبون اصلیش خنده دار تر باشه
چیز بدی نبود، واسه یه بار خوندن خوب بود
        

          گزیده ای از داستان ها، مقالات و نمایشنامه های طنز وودی آلن. حین خوندن یجاهایی بلند میخنندید واقعا:)
طنزهای اجتماعی و سیاسی و فرهنگی
کتاب جالبیه
        

          من کتاب رو با ترجمه نگار شاطریان از نشر بیدگل خوندم ولی خب توی گودریدز ثبت نبود،کتاب از هشت تا داستان تشکیل شده ،داستان نمیشه گفت،نمایشنامه ،مقاله و حتی خاطره گفته میشه،من نمایشنامه اول رو خیلی دوست داشتم مرگ در می زند بخاطر طنز نمایشنامه و سورئال بودنش،فکر کنید مرگ برای بردن یک آدم از ناودون خونه آویزون میشه و وارد میشه چون فکر میکنه باید ورود دراماتیکی داشته باشه و با دیدن روزنامه از مرد میپرسه کتاب فاوست رو خوندی،خیلی عالی بود،داستان سطحی ترین انسان و پرسش رو هم دوست داشتم اما بقیه داستان ها برام خسته کننده بودن ‌و بنظرم اگه فقط داستان مرگ در میزند رو بخونیم کافیه واقعا ناراحتم که پنجاه هزارتومن براش پول دادم
        

          شاید درک طنزش برام مشکل بود  ؛ هیچ لذتی نبردم !
        

          سلام. از خوندن ایک کتاب خیلی لذت بردم.
کتاب های زیادی از وودی آلن نخوندم و این کتاب برای شروع خیلی کتاب خوبی بود.

این کتاب شامل داستان های کوتاهی بود و ژانر این داستان ها طنز بود.
و اینکه به نظرم بااینکه داستان ها کوتاه بود و قرار نیست آدم با کتاب طنز از خنده روده‌بر بشه،همین که با کوتاهی داستان،آلن، تونسته بود یه لبخندی روی لب بیاره واسم جالب بود.
        

          این یک ریویو نیست! خاطره‌ی روزیه که این کتاب رو خوندم!

۲۱ اسفند ۱۴۰۱:
با چندتا از رفقا رفته بودیم باغ. دوست صمیمیم این کتاب رو با خودش اورده بود. (اولش اینطوری بودم که وات‌د‌فاک اومدیم باغ و تو کتاب اوردی با خودت که لب استخر بخونی؟) مدتی که گذشت، با دو لیوان چای رفتم بغلش نشستم. شروع کرد همون حرفای همیشگی رو زدن. اون بین یکم از این داستان هم گفت. چند دقیقه بعد پاشد رفت پیش بقیه. همون لحظه چشمم به این کتاب افتاد. برداشتمش و شروع‌ کردم.

- تو کی هستی؟
+مرگ! میشه یه لیوان آب بیاری؟

از همون جمله‌ی اول احساس کردم این منم که دارم با مرگ حرف میزنم نه نات! لب استخر نشسته بودم. هوا تاریک و سرد بود. از دور میدیم که دوستام دارن میخندن و خوشحالن و من تنها در حال گفت‌و‌گو با مرگ!
بعد از تموم شدن داستان ساعت‌ها همونجا نشستم. دوستام میومدن پیشم یکی یکی و همشون میرفتن بعد یه مدت.
اون شب تا صبح بیدار موندم. کنار استخر نشسته بودم و افکارم از همه طرف بهم حمله میکردند.