کتاب خوبی بود.روند داستانو دوست داشتم.اما کلی سوال بی جواب برام باقی گذاشت.انگار اونجوری که باید نفهمیدمش :)
        

          همه چیز از پشت چراغ قرمز شروع میشود .مرد درحالی که انتظار سبز شدن چراغ را میکشید با فریاد های ترس آلود، دیگران را از کوری ناگهانی اش مطلع میکند. این کوری با دیگر کوری های معمول فرق اساسی دارد، همه چیز سفید است.
به مرور زمان این کوری «سفید»شیوع پیدا میکند و فراگیر میشود…

در این داستان اشخاص و مکان ها اسم ندارند.

ژوزه ساراماگو در لایه زیرین داستان پاد آرمان شهری خود به مسائل سیاسی و اجتماعی میپردازد و به کرّات با جمله های طعنه آمیز، مذهب و روحانیون دینی را مورد خطاب قرار میدهد.داستان سراسر هیجان و پر اتفاق دنبال میشود. شخصیت های داستان بجا و مناسب بودند. هر کدام از آن ها به واسطه داشتن جهان فکری خاص خود خواننده را شیفته خود میکنند. ساراماگو با پرداختن به جزئیات و توصیفات دقیق، به داستان جذابیت بیشتری بخشیده است. 

 نوع نگارش ساراماگو بسیار جالب است. فقط از نقطه و ویرگول استفاده کرده و جملات بلند به کار برده .گفت و گو ها مشخص نیست از جانب چه کسانی رد و بدل میشود ولی پیچیدگی ندارد و خواننده میتواند متوجه شود (هر چند بعضی مواقع تشخیص دشوار است) 

کتاب «بینایی»هم در ادامه همین کتاب نوشته شده  

در نهایت کتابی پر محتوا و جذابی بود…
        

          #نظر_ناکارشناسانه‌ام راجع به این کتاب:

سراسر این کتاب در مورد نمادگرایی حرف میزنه. کوری سفید، اشک، قیچی، آتش، بوی گند، باران، مجسمه‌های خدایان و...

این شخصیت‌ها اسم ندارن. ما صرفا با عنوان‌های دکتر. زن دکتر، مردی که اول کور شد، دختری که عینک دودی داشت و...
به قول یکی از شخصیت‌ها که اینجا گفته ما نیازی به اسم نداریم. صدامون هست که مهمه. 

بیاید به نمادها بپردازیم.
اشک: ما حتی یه شخصیت به اسم سگ اشکی هم داریم. سگی که اشک‌های زن دکتر رو پاک می‌کنه. زن دکتر تنها کسیه که کور نشده و تنها کسیه که انگار انسانیتش از بین نرفته. پس اشک نماد انسان‌دوستی به حساب میاد.

قیچی و آتش: بیاید اول یه نقل قول از خود راوی داشته باشیم که میگه "بیاید فراموش نکنیم که همه چیز در زندگی نسبی است، و آتشی که این زن اینجا به پا می‌کند خنجر کوچکی است، و به روشنی نوک تیز یک جفت قیچی است."
اگر کتاب رو خونده باشید رابطه بین آتش و قیچی رو متوجه می‌شید. این دو object بنظرم نشونه آزادی‌عه. آزادی‌ای که با انسانیت برابری نمی‌کنه ولی انسانیت رو نجات میده. باعث شدن از دست حکومت ظالمانه کوچکی که در بیمارستان قرنطینه ایجاد شده بود فرار کنن، اما وقتی کوری په فرقی می‌کنه توی بیمارستان باشی یا توی شهر؟ مردم همیشه برای تیکه‌ای نون حاضرن روحشون رو هم بفروشن.

زن دکتر برای من نماد ایستادگی و مقاومت بود. بسیاری از دیالوگ‌هاش رو دوست داشتم. زمانی که یکی از قلدرها براشون خط و نشون می‌کشید و زن دکتر حرف می‌زد بهش گفت:"صدات رو یادم می‌مونه" و زن دکتر هم در جوابش میگه:"من هم صورتت رو یادم می‌مونه." اینجا بود که یه تناقض بین خودش پیدا میشه و از خودش می‌پرسه ما همه کوریم پس چطور می‌تونه قیافه‌ام رو یادش بمونه؟
یا قسمتی که همون آدم رو کشت به بقیه آدم‌هاش گفت اگر موقعیتش جور بشه باز هم اینکار و میکنم.

این قسمت جایی بود که زن دکتر دچار استیصال شد که نمی‌تونه این همه آدم کور رو نجات بده. خودش تنها کسی هست که می‌بینه ولی به تنهایی نمی‌تونه کسی که نمی‌تونه ببینه رو بینا کنه. چطور میشه؟ خصوصا که توی این قسمت بهش اشاره می‌کنه. کسی که خودش رو به خواب میزنه چطور میشه بیدار کرد؟

تکان‌دهنده‌ترین صحنه برای من وقتی بود که زن دکتر متوجه شد تمام مجسمه‌های توی کلیسا با پارچه سفیدی پوشیده شدن. یعنی حتی خدایان هم نمیتونن ما کورها رو بینا کنن چون خودشون توی تمام دانش و توانایی‌هاشون غرق و کور شدن.

اما اگر بخوام برای این کوری هم فلسفه‌بافی کنم باید بگم کوری سفید نشون از این میده که تو همین الانش هم کوری ولو تا وقتی که متوجه کوری‌ات بشی. این کوری در عصری رخ میده که همه چی در همه جای ما حضور داره ولی توشون غرق شدیم. ما همین الانش هم کوریم. در دانشی که اندازه نداره.

امتیاز من 10/10 
به شدتتتتت پیشنهادی.

#کوری
        

          به نظرم کتابی هست که از یک سنی میتوانی متوجه آن بشوی من سال ها نتوانسته بودم بخوانم و در کتابخوانه نگه داشته بودم و خاک میخورد ولی بعدا افسوس خوردم که چرا زودتر نخواندمش
        

          توصیه میکنم بخوانید انهم با ترجمه بانو مینو مشیری
دوبار کتاب را خوانده ام
و هر از گاهی هم تصادفی در بین صفحاتش گم می شوم.
شما هم تجربه کنید.
        

          یک کتاب تهوع آور اما زیبا !
        

          من این کتاب رو سالها پیش خوندم 
حتی  یادم نیست کدوم نسخه و ترجمه 
اما  جزو بهترین داستان ها یی که ارزش خوندن بالایی 
داره
محسوب میشه 
        

          طاعون سفید

خودکامگی چیزی است شبیه ویروس. خطرناک‌ترین وجه فاشیسم این نیست که ما را به بند می‌کشد، بلکه بدتر از آن، این است که سعی می‌کند ما را شبیه خود کند. از کامو تا ساراماگو، این اصرار بر تشبیه وضعیت‌های خشونت‌بار فاشیستی به بیماری‌های واگیردار نشان از ژرفای درک سیاسی نویسندگان دارد. فاشیسم بیش از هر چیز بر بدن‌ها چنگ می‌اندازد، بر زندگی، بر سلامتی و شادی. اما برخلاف آنچه در نگاه نخست به نظر می‌رسد، رمان ساراماگو، نویسنده‌ی چیره‌دستی که با نثر پرالتهابش کاری می‌کند هراس این وضعیت را با تمام وجود حس کنید و کثافت تجاوز و بیماری را بر تمام بدن خود ادراک کنید، نه کتابی راجع به هراس از قدرت فائقه‌ی فاشیسم، که کتابی است در مورد قدرت خاموش‌نشدنی مقاومتِ زندگی. ساراماگو با تیزبینی تمام این باور بنیادین سیاست رادیکال را به تصویر می‌کشد: قدرت برسازنده‌ی زندگی سرکوب‌شدنی نیست. رمان ساراماگو نه در مورد فاشیست‌ها، که در مورد یک گروه کوچک مقاومت است. مقاومت به معنای سیاسی درست در چنین وضعیت استثنایی هولناکی است که با خود قدرت زندگی یکی می‌شود. رمان ساراماگو بهتر از هر رساله‌ی فلسفی کمک می‌کند تا دریابیم مقاومت چگونه چیزی است، و مهم‌تر از آن، این که مقاومت جمعی همواره در قالب همزیستی و حرکت گروه کوچکی از مبارزان تجلی می‌کند، بی‌آنکه نیازی به مرکزیت متعال حزب یا دولت داشته باشد. گروه کوچک مقاومت در این رمان نه سردسته‌ای دارند و نه سلسله‌مراتبی بر آنها حکمفرماست. تنها یک چیز آنها را به هم متصل کرده است: میل بی‌حدوحصر و وحشی به زیستن، به پس‌زدن مرگ و کوری، به مقاومت در برابر طاعون کوری سفیدی که می‌خواهد همگان را به سیاهی ناامیدی و مرگ عادت دهد. «کوری» نقدی بی‌پروا بر سیاست‌های فاشیستی حاکم بر جهان ماست. رمان تصویری دقیق از وضعیتی است که در آن قانون و اضطرار می‌کوشند زندگی و قدرت برسازنده‌ی آن را تا نهایت به بند بکشند (و درست به همین سبب است که توحش را بازتولید می‌کنند). حبس، قرنطینه، جیره‌بندی، کنترل سراسری در کلمات ساراماگو با واقع‌گرایی گزنده‌ای تصویر می‌شوند. اما بی‌شک آنچه همواره زنده است میل وحشی زیستن و مقاومت است، میل این شخصیت‌های بی‌نام، که هر لحظه می‌کوشند در سیاه‌ترین لحظات این کوری سفید، شعله‌ی زیستن را روشن نگاه دارند: رانه‌ی زیستن را در برابر مرگ و توحش.
        

          به عقیده من، ما کور نشدیم بلکه کور هستیم کورهایی هستیم که میتوانیم ببینیم اما نمی‌خواهیم ببینیم.
        

          کتاب بدی نبود.
می شد که تشبیه زیباتری بکار برده شود که منظور نویسنده واضح و راحت تر بیان شود و خواننده گیج و خسته نشود.
ولی خب با گذشت از همه ی اینها خواندن این کتاب میتواند روابط اجتماعی را بهبود ببخشد و تجربه ی مفیدی باشد.
        

          به نظر من حرف جالبی زد نویسنده این داستان اینکه: 
قضاوت، مرضی است که بخاطر اعتماد به نفس بیش از حد، به آن گرفتار میشویم و شاید نتوانیم از آن خلاص شویم.
        

          چشم...امان از داشتن‌و نداشتنت!
سوای موضوع و هدف کتاب، برام جالب بود که برای هر شخصیت آدرسی قرار داده، مثل دختری که عینک دودی داشت...
        

          مثل سریال های ایرانی بود، شروع عالی، ادامه متوسط، پایان  فاجعه
        

          به طور کلی ایده‌ی خوبی بود و خیلی خوب تونسته بود ذات آدما رو تو موقعیت‌های سخت نشون بده و به نظر میاد هدفش هم از این کتاب همین بوده.
اما چیزی که به نظرم مسخره بود این بود که کور شدن ناگهانی همه، کور نشدن زن دکتر و دوباره بینا شدن همه چرا هیچ دلیلی نداشت ؟! به نظرم‌ اگر یه دلیلی چیزی بهش می‌داد باحال‌تر بود.‌‌ 
همین دیگه.
        

          این کتاب انگار یه دریچه دید دیگه ای باز می‌کنه..بشدت پیشنهاد میشه👌🏻
برشی از کتاب رو پست کردم..
        

          یک رمان سهمگین.....
این رمان فلاکت و پستی های جامعه خودمون رو به نحو فوق‌العاده ای به تصویر کشیده.
ارزش هزار بار خوندن رو داره!
_نیلوفر آبی 
        

          این کتاب رو قبلا خوندم. دوران جوانی!

موضوع جالبی داشت.
هر وقت یادش میفتیم میگم اگه واقعا دنیا اینطوری بشه چکار کنم!؟
        

          از کتاب‌هایی که بیش از حد نمادین‌اند خوشم نمیاد. این کتاب پیام خاصی هم نداشت؛ مفهومش چیز غیرقابل بیانی نبود که لازم باشه در این فرم قرار بگیره تا بیان شه. خسته‌کننده بود. 
        

          ابتدا تا نیمه کتاب، گیرا نبود برام. از وقتی که از محیط بسته وارد محیط باز شدند، برام جذاب شد.
آموزنده بود، یادآور نعماتی که اصلا یادمون نیست و بهش توجه نداریم.