به عقیده من، ما کور نشدیم بلکه کور هستیم کورهایی هستیم که میتوانیم ببینیم اما نمی‌خواهیم ببینیم.
        

          ابتدا تا نیمه کتاب، گیرا نبود برام. از وقتی که از محیط بسته وارد محیط باز شدند، برام جذاب شد.
آموزنده بود، یادآور نعماتی که اصلا یادمون نیست و بهش توجه نداریم.
        

          یک کتاب تهوع آور اما زیبا !
        

          کتاب بدی نبود.
می شد که تشبیه زیباتری بکار برده شود که منظور نویسنده واضح و راحت تر بیان شود و خواننده گیج و خسته نشود.
ولی خب با گذشت از همه ی اینها خواندن این کتاب میتواند روابط اجتماعی را بهبود ببخشد و تجربه ی مفیدی باشد.
        

          #نظر_ناکارشناسانه‌ام راجع به این کتاب:

سراسر این کتاب در مورد نمادگرایی حرف میزنه. کوری سفید، اشک، قیچی، آتش، بوی گند، باران، مجسمه‌های خدایان و...

این شخصیت‌ها اسم ندارن. ما صرفا با عنوان‌های دکتر. زن دکتر، مردی که اول کور شد، دختری که عینک دودی داشت و...
به قول یکی از شخصیت‌ها که اینجا گفته ما نیازی به اسم نداریم. صدامون هست که مهمه. 

بیاید به نمادها بپردازیم.
اشک: ما حتی یه شخصیت به اسم سگ اشکی هم داریم. سگی که اشک‌های زن دکتر رو پاک می‌کنه. زن دکتر تنها کسیه که کور نشده و تنها کسیه که انگار انسانیتش از بین نرفته. پس اشک نماد انسان‌دوستی به حساب میاد.

قیچی و آتش: بیاید اول یه نقل قول از خود راوی داشته باشیم که میگه "بیاید فراموش نکنیم که همه چیز در زندگی نسبی است، و آتشی که این زن اینجا به پا می‌کند خنجر کوچکی است، و به روشنی نوک تیز یک جفت قیچی است."
اگر کتاب رو خونده باشید رابطه بین آتش و قیچی رو متوجه می‌شید. این دو object بنظرم نشونه آزادی‌عه. آزادی‌ای که با انسانیت برابری نمی‌کنه ولی انسانیت رو نجات میده. باعث شدن از دست حکومت ظالمانه کوچکی که در بیمارستان قرنطینه ایجاد شده بود فرار کنن، اما وقتی کوری په فرقی می‌کنه توی بیمارستان باشی یا توی شهر؟ مردم همیشه برای تیکه‌ای نون حاضرن روحشون رو هم بفروشن.

زن دکتر برای من نماد ایستادگی و مقاومت بود. بسیاری از دیالوگ‌هاش رو دوست داشتم. زمانی که یکی از قلدرها براشون خط و نشون می‌کشید و زن دکتر حرف می‌زد بهش گفت:"صدات رو یادم می‌مونه" و زن دکتر هم در جوابش میگه:"من هم صورتت رو یادم می‌مونه." اینجا بود که یه تناقض بین خودش پیدا میشه و از خودش می‌پرسه ما همه کوریم پس چطور می‌تونه قیافه‌ام رو یادش بمونه؟
یا قسمتی که همون آدم رو کشت به بقیه آدم‌هاش گفت اگر موقعیتش جور بشه باز هم اینکار و میکنم.

این قسمت جایی بود که زن دکتر دچار استیصال شد که نمی‌تونه این همه آدم کور رو نجات بده. خودش تنها کسی هست که می‌بینه ولی به تنهایی نمی‌تونه کسی که نمی‌تونه ببینه رو بینا کنه. چطور میشه؟ خصوصا که توی این قسمت بهش اشاره می‌کنه. کسی که خودش رو به خواب میزنه چطور میشه بیدار کرد؟

تکان‌دهنده‌ترین صحنه برای من وقتی بود که زن دکتر متوجه شد تمام مجسمه‌های توی کلیسا با پارچه سفیدی پوشیده شدن. یعنی حتی خدایان هم نمیتونن ما کورها رو بینا کنن چون خودشون توی تمام دانش و توانایی‌هاشون غرق و کور شدن.

اما اگر بخوام برای این کوری هم فلسفه‌بافی کنم باید بگم کوری سفید نشون از این میده که تو همین الانش هم کوری ولو تا وقتی که متوجه کوری‌ات بشی. این کوری در عصری رخ میده که همه چی در همه جای ما حضور داره ولی توشون غرق شدیم. ما همین الانش هم کوریم. در دانشی که اندازه نداره.

امتیاز من 10/10 
به شدتتتتت پیشنهادی.

#کوری
        

          به نظر من حرف جالبی زد نویسنده این داستان اینکه: 
قضاوت، مرضی است که بخاطر اعتماد به نفس بیش از حد، به آن گرفتار میشویم و شاید نتوانیم از آن خلاص شویم.
        

          

📖 "صد صفحه در جهنمِ سفید..."" ( تا اینجا صد صفحه از این کتاب را مطالعه کردم) 
کتاب «کوری»ِ  ژوره ساراماگو  مثل قدم زدن در یک کابوس است؛ کابوسی که با هر صفحه، نفس هایت را تنگتر میکند، اما نمیتوانی از آن فرار کنی. در ((صد صفحه ی اول)) ، نویسنده با بیرحمیِ یک جراح، پوست از جامعهٔ به‌ظاهر متمدن برمیدارد تا نشان دهد زیر این لایه‌های نازکِ تمدن، چه حیوانِ گرسنه و ترسیده ای کمین کرده است.  

ساراماگو با جمله‌های طولانی و نفس‌گیر (و البته بدون نقطه ویرگول!) تو را در تاریکیِ این دنیا رها میکند، اما در همین ظلمت، چراغهای کوچکِ امید را هم روشن نگه میدارد: {زن دکتر} ، مثل یک قدیسۀ زمینی، تنها روشناییست که به آن چسبیده ام... و هر بار که فکر میکنم همه‌چیز تمام شده، او مرا غافلگیر میکند.  

این کتاب نه دربارهٔ «ندیدن» که دربارهٔ {چیزهاییست که نمیخواهیم ببینیم}  است: ترس هایمان، خودخواهی هایمان، و شاید هم آن ذرۀ کوچک شجاعت که فقط در تاریکی میدرخشد.  

✨  خواندن «کوری» مثل خوردن یک قاشق عسلِ آغشته به خردل است—شیرین و جانسوز!  
        

          به نظرم کتابی هست که از یک سنی میتوانی متوجه آن بشوی من سال ها نتوانسته بودم بخوانم و در کتابخوانه نگه داشته بودم و خاک میخورد ولی بعدا افسوس خوردم که چرا زودتر نخواندمش
        

          چشم...امان از داشتن‌و نداشتنت!
سوای موضوع و هدف کتاب، برام جالب بود که برای هر شخصیت آدرسی قرار داده، مثل دختری که عینک دودی داشت...
        

          مثل سریال های ایرانی بود، شروع عالی، ادامه متوسط، پایان  فاجعه
        

          کوری ، کتابی که توصیه‌ی آقای حامد عسگری تو گارگاه نویسندگی خلاق، و ذکر شدنش توی لیست سیاهه صدتایی رمان آقای امیرخانی، مشتاقم کرد بخونمش. مدت زیادی شاید ۶ ۷ ماه همش مد نظرم بود بخونمش اما پیداش نمیکردم یا نمیشد بیشتر دنبالش بگردم. که آخر رفتم کتابخونه محل و اسمش رو گفتم، وقتی متصدی داشت تو کامپیوتر جستوجو میکرد تا ببینه دارنش، خودم که بین قفسه ها بودم چشمم بهش خورد، از قفسه درش اوردم و با هیجان گفتم پیداش کردم.

اوایل کتاب شما شوکه میشید، از اتفاق غیرمنتظره‌ای که میافته. بعد روند داستان پیش میره و شما هی میخونید ببینید چی میشه، تا اونجا که دیگه کتاب از اواسط به بعد تا بخشی از اواخر همش داره از اتفاقاتی که توی قرنطینه میفته میگه، و این از خوبی و جذابیت کتابه که شما  با این وجود به کتاب ادامه میدی و از خوندنش خسته نمیشی.
اواخر کتاب اوج مفهوم سازی و محتوا رسانی کتابه، ساراماگو مثل یه کشاورز با حوصله هرچی از اوایل کتاب تا به حال کاشته رو شروع میکنه آروم آروم درو کردن.
خوش پایان بود کتاب ،  اواخر کتاب فضای مجسم برای خواننده یک فضای افسرده کننده و کاملا ناامیدانه است که: اَه چه زندگی اسفناکی، چه بدبخت، وای چه فضای داغونی، ای بابا، یعنی تهش چی میخواد بشه اینجور زندگی کردن؟... ، که یهو نویسنده نویسنده واقعی بودن خودشو در چند صفحه آخر رو میکنه و نور امید و روشنایی رو میپاشه روی صفحات کتاب و سیاهی ماجراهای قبل از اون.

از حق‌نگذریم ترجمه خوبی هم داشت، شاید بعضی جاها جملات طویل بودن و مفهوم پیچیده میشد و خوب ادا نمیشد( که این موضوع فکر میکنم انعکاس متن اصلی باشه ) اما جاهایی که از  ضرب المثل  استفاده شده بود ،مترجم از نزدیک ترین ضرب المثل های ایرانی به مفهوم ماجرا، استفاده کرده بود و این خیلی نکته مثبتی هست در ترجمه و منطق کردن داستان با زبان و فهم مشترک خوانندگان.

کتاب ابهامات لازم خودش رو داشت، به اقتضای ترسیم فضای یک جامعه کور، مثل گفتگو هایی که مشخص نبود دقیقا گوینده/ گویندگان چه کسانی هستند، و تشخیص اتمام و شروع جمله افراد با خودمون بود.
هرچند کوریِ داستان از نوع سفید بود، اما فضای خاکستری و گاها سیاه داستان کاملا به خواننده منتقل میشد و براش ملموس و قابل تصور بود.
ساراماگو در این کتاب چیزی درباره چیزی فرای کوری ظاهری و معمول حرف میزنه، کوری دل، عقل ،نفس ،وجدان؛ کوری وجودی. 
خوبی کتاب خوب فکر‌میکنم به این باشه که خواننده رو مدام به تفکر ،تعمق و  حتی تصور وا بدارد، که این کتاب از این ویژگی مستثنی نبود. شما محالِ کتاب رو بخونی و به گوشه ای خیره نشی تا فضای کورِ جامعه رو متصور شی، مدتی که کتاب رو در دست داری ، چشماتو نبدی و چند قدم کور کورانه راه نری، محالِ وقتی تو خیابون راه میری ،به مردم فعالیت شون و رفت و آمد ها نگاه کنی و به این فکر نکنی که اگه همه کور بودیم چه میشد؟ 
همین تفکرات، اولش آدم رو شکر گزار میکنه و بعد به تعمق میکشه، باشه کوری ظاهری به کنار ، چقدر ما باطنا کوریم؟ و انتهای کتاب به این سوال مهم میرسیم:‌ چه هنگام، باطن کور ما بینا میشود؟ چه کنیم، بینا میشویم؟
در فرایند داستان افراد وقتی به اوج ناامیدی میرسن، ولی هنوز روزنه ریزی از امید در وجود دارند، بینا میشن. اما در حقیقت چطوره؟ برای ما چگونه است؟ از آدمی به آدم دیگر فرق‌ نمیکند؟
چیزی است که هنوز هم باید درباره اش  فکر کنم.
و به نظرم کتاب رو با یک سوال مهم ،پنهانی ، غیر مستقیم‌و تفکر برانگیز به اتمام رسوندن، در عین باقی نگذاشتن جای ابهامی در داستان، اوج یک نویسنده‌ی خفن بودن است.
        

          به طور کلی ایده‌ی خوبی بود و خیلی خوب تونسته بود ذات آدما رو تو موقعیت‌های سخت نشون بده و به نظر میاد هدفش هم از این کتاب همین بوده.
اما چیزی که به نظرم مسخره بود این بود که کور شدن ناگهانی همه، کور نشدن زن دکتر و دوباره بینا شدن همه چرا هیچ دلیلی نداشت ؟! به نظرم‌ اگر یه دلیلی چیزی بهش می‌داد باحال‌تر بود.‌‌ 
همین دیگه.
        

          همه چیز از پشت چراغ قرمز شروع میشود .مرد درحالی که انتظار سبز شدن چراغ را میکشید با فریاد های ترس آلود، دیگران را از کوری ناگهانی اش مطلع میکند. این کوری با دیگر کوری های معمول فرق اساسی دارد، همه چیز سفید است.
به مرور زمان این کوری «سفید»شیوع پیدا میکند و فراگیر میشود…

در این داستان اشخاص و مکان ها اسم ندارند.

ژوزه ساراماگو در لایه زیرین داستان پاد آرمان شهری خود به مسائل سیاسی و اجتماعی میپردازد و به کرّات با جمله های طعنه آمیز، مذهب و روحانیون دینی را مورد خطاب قرار میدهد.داستان سراسر هیجان و پر اتفاق دنبال میشود. شخصیت های داستان بجا و مناسب بودند. هر کدام از آن ها به واسطه داشتن جهان فکری خاص خود خواننده را شیفته خود میکنند. ساراماگو با پرداختن به جزئیات و توصیفات دقیق، به داستان جذابیت بیشتری بخشیده است. 

 نوع نگارش ساراماگو بسیار جالب است. فقط از نقطه و ویرگول استفاده کرده و جملات بلند به کار برده .گفت و گو ها مشخص نیست از جانب چه کسانی رد و بدل میشود ولی پیچیدگی ندارد و خواننده میتواند متوجه شود (هر چند بعضی مواقع تشخیص دشوار است) 

کتاب «بینایی»هم در ادامه همین کتاب نوشته شده  

در نهایت کتابی پر محتوا و جذابی بود…
        

          این کتاب انگار یه دریچه دید دیگه ای باز می‌کنه..بشدت پیشنهاد میشه👌🏻
برشی از کتاب رو پست کردم..
        

          من این کتاب رو سالها پیش خوندم 
حتی  یادم نیست کدوم نسخه و ترجمه 
اما  جزو بهترین داستان ها یی که ارزش خوندن بالایی 
داره
محسوب میشه 
        

          طاعون سفید

خودکامگی چیزی است شبیه ویروس. خطرناک‌ترین وجه فاشیسم این نیست که ما را به بند می‌کشد، بلکه بدتر از آن، این است که سعی می‌کند ما را شبیه خود کند. از کامو تا ساراماگو، این اصرار بر تشبیه وضعیت‌های خشونت‌بار فاشیستی به بیماری‌های واگیردار نشان از ژرفای درک سیاسی نویسندگان دارد. فاشیسم بیش از هر چیز بر بدن‌ها چنگ می‌اندازد، بر زندگی، بر سلامتی و شادی. اما برخلاف آنچه در نگاه نخست به نظر می‌رسد، رمان ساراماگو، نویسنده‌ی چیره‌دستی که با نثر پرالتهابش کاری می‌کند هراس این وضعیت را با تمام وجود حس کنید و کثافت تجاوز و بیماری را بر تمام بدن خود ادراک کنید، نه کتابی راجع به هراس از قدرت فائقه‌ی فاشیسم، که کتابی است در مورد قدرت خاموش‌نشدنی مقاومتِ زندگی. ساراماگو با تیزبینی تمام این باور بنیادین سیاست رادیکال را به تصویر می‌کشد: قدرت برسازنده‌ی زندگی سرکوب‌شدنی نیست. رمان ساراماگو نه در مورد فاشیست‌ها، که در مورد یک گروه کوچک مقاومت است. مقاومت به معنای سیاسی درست در چنین وضعیت استثنایی هولناکی است که با خود قدرت زندگی یکی می‌شود. رمان ساراماگو بهتر از هر رساله‌ی فلسفی کمک می‌کند تا دریابیم مقاومت چگونه چیزی است، و مهم‌تر از آن، این که مقاومت جمعی همواره در قالب همزیستی و حرکت گروه کوچکی از مبارزان تجلی می‌کند، بی‌آنکه نیازی به مرکزیت متعال حزب یا دولت داشته باشد. گروه کوچک مقاومت در این رمان نه سردسته‌ای دارند و نه سلسله‌مراتبی بر آنها حکمفرماست. تنها یک چیز آنها را به هم متصل کرده است: میل بی‌حدوحصر و وحشی به زیستن، به پس‌زدن مرگ و کوری، به مقاومت در برابر طاعون کوری سفیدی که می‌خواهد همگان را به سیاهی ناامیدی و مرگ عادت دهد. «کوری» نقدی بی‌پروا بر سیاست‌های فاشیستی حاکم بر جهان ماست. رمان تصویری دقیق از وضعیتی است که در آن قانون و اضطرار می‌کوشند زندگی و قدرت برسازنده‌ی آن را تا نهایت به بند بکشند (و درست به همین سبب است که توحش را بازتولید می‌کنند). حبس، قرنطینه، جیره‌بندی، کنترل سراسری در کلمات ساراماگو با واقع‌گرایی گزنده‌ای تصویر می‌شوند. اما بی‌شک آنچه همواره زنده است میل وحشی زیستن و مقاومت است، میل این شخصیت‌های بی‌نام، که هر لحظه می‌کوشند در سیاه‌ترین لحظات این کوری سفید، شعله‌ی زیستن را روشن نگاه دارند: رانه‌ی زیستن را در برابر مرگ و توحش.
        

          یک رمان سهمگین.....
این رمان فلاکت و پستی های جامعه خودمون رو به نحو فوق‌العاده ای به تصویر کشیده.
ارزش هزار بار خوندن رو داره!
_نیلوفر آبی 
        

          کتاب خوبی بود.روند داستانو دوست داشتم.اما کلی سوال بی جواب برام باقی گذاشت.انگار اونجوری که باید نفهمیدمش :)