داستان درباره زنی هست که در میانسالی با مساله خیانت همسرش مواجه میشه و در قالب دستنوشته های این زن با شخصیت های قصه و‌ نحوه مواجهه شون با مشکلات آشنا میشیم. فضای داستان با توجه به موضوع خیانت کاملا تلخ و تاریک ولی در عین حال خیلی ملموس و به واقعیت نزدیکه. به راحتی میشه  شخصیت های داستان رو‌به آدم های دور و‌برموت و یا حتی خودمون نگاشت کنیم و‌ از تجربه های شخصیت های داستان (فارغ از مساله خیانت) برای بهبود  زندگی خودمون استفاده کنیم
          

            داستان عجیب و شوکه کننده‌ای بود برای من البته بخش شوکه کنندش خیانت اون مرد نبود اصرار اون خانم به موندن بود...یعنی جدایی بین گزینه هایی که بهش فکر میکرد نبود...چی میشه که آدم خودش را تا این حد بی ارزش میکنه‌...اگر کسی دوستت نداره یا بودنت براش مهم نیست و مدام احساس اضافه بودن بهت میده چرا باید بخوای اون آدم را توی زندگیت نگهداری... 

رهاکردن خود و فکرکردن به اینکه دیگه پیر شدم و دیگه دیره واقعا اشتباه بزرگیه، عدم اعتماد به نفس ،خود مقصر پنداری،سردرگمی اینا احساسات یک خیانت دیده است که تا حدی طبیعیه ولی اگر نتونی از این احساسات عبور کنی آسیب میبینی... 

به نظرم عاقلانه تر اینه که آدم تمام خودش و خوشیهاش را به کسی گره نزنه و برای شاد بودن به شخصی وابسته نباشه که با نبودن اون آدم از پا دربیاد...سخته قطعا...البته نه به این معنی که دست از دوست داشتن آدما برداریم فقط گاهی باید تنها بودن و لذت بردن از تنهایی را تمرین کرد ...

یک جمله از کتاب: 

آدم زندگیش را بدون تغییر دادن خودش تغییر نمیدهد 


          

            من دوستش نداشتم؛ نه به اندازه‌ی جنس دوم و نه به اندازه‌ی یک وانهاده‌ی معمولی بدون قارچ و پنیر!
اما این باعث نمیشه که کتاب بدی باشه. داستان درباره‌ی زنیه که همه‌ی زندگیش رو وقف خانواده‌ش کرده و در میانسالی، درست زمانی که می‌خواد از آرامشش لذت ببره، متوجه میشه که شوهرش بهش خیانت می‌کنه.
داستان این زن ممکنه شبیه خیلی از اطرافیانمون باشه. ممکنه بارها شنیده باشیمش. داستان دردناک آشناییه ولی با وجود آشنایی می‌تونه به شدت جذبتون کنه.
اما...
برای من اعصاب خردکن بود. تصور و تحمل این حجم از انفعال در برابر هر حقارتی که شوهر این زن بهش روا میداره برام غیرقابل درکه جوری که با خواندن هر صفحه دلم میخواست کتاب رو بزنم تو سر شخصیت زن داستان و ازش بپرسم چه مرگته؟!
خلاصه که انتظار یک چیز لذت‌بخش نداشته باشید!
          

            از تلخ‌ترین چیزهایی که تا به حال خونده بودم هم تلخ‌تر بود. برام چیزی بود فرای خیلی چیزها... چیزی بود شبیه حسی که بعد از خوندن آنا کارنینا داشتم. همونقدر درهم پیچیده.
و جنس تلخیش، شبیه بقیه داستان‌های غمگین نبود. که آدم باهاشون راحت گریه کنه و بگذره. انگاری بعد از خوندنش حالتی به تو حادث می‌شد. عوض می‌شدی. متفاوت با آدمی که قبلا بودی. اشک توی چشمات خشک می‌شد. قلبت مچاله می‌شد.
نمی‌دونم. شاید هم برای شما اینطور نبوده باشه. شاید غمی حس نکرده باشید. شاید فقط حرص خوردین از دست مونیک. که در اون صورت بهتون حسودی می‌کنم. غبطه می‌خورم که اینقدر قوی هستین. حسودی می‌کنم که چیزی از جنس این حقارت تجربه نکردین.

----

داستان پلات ساده‌ای داره. مردی به همسرش خیانت می‌کنه. زنه می‌فهمه، و باقی ماجرا.
اما... اما اینجا ما وارد بحث جالب مهارت نویسنده می‌شیم. نویسنده‌ای که اونقدر مهارت داره که تو رو وادار به تجربه احساس‌هایی کنه که تا به حال تجربه‌شون نکردی. کاملا حس کنی. یه جوری باشه که انگار همهٔ این‌هایی که خوندی همه سرگذشت زندگی خودت بوده. انگار تو بودی که این‌ها رو نوشتی. انگار می‌تونی باور کنی داستان دقیقا در همین ۶ماه گذشته برات اتفاق افتاده. و هرروز توی دفترت این یادداشت‌ها رو نوشتی.

----

مقدار زیادی از کتاب رو درحال پیاده‌روی در بلوار کشاورز خوندمش و بعد در دفتر دبیران مدرسه تمومش کردم. اونجا،‌ تو مدرسه‌ای که قبلا خودم دانش‌آموز بودم، حالا بعد از ده سال، به عنوان معلم،‌ اونجا نشسته بودم، با قلبی شکسته. ترسیده از آینده...

----

بحث بسیار خوبی هم درموردش با بچه‌ها داشتیم. اولش خیلی خیلی پشیمون بودم که همچین چیزی دادم به اون طفل‌های معصوم بخونن. ولی بعد از بحثمون،‌ درمورد وفاداری، دوست‌داشتن، دوست‌داشته‌شدن، و چیزهای دیگه،‌ بار دیگه به معجزهٔ گفت‌وگو ایمان آوردم...

----

دوستش داشتم.