دیدید بچه‌ها یه زمانی خیلی روی قدشون و اینکه کی بلندتره حساس هستند؟ نمی دانم نویسنده به این توجه داشته یا نه اما به خوبی این دغدغه را با چمن‌ها نشان داده.
اینکه بچه‌ها چه‌قدر درگیر این گونه صفت‌های تفضیلی هستند جای سوال است. اینکه چه‌قدر در سنین کودکی درگیر هویت هستند هم جای سوال است اما می‌توان اینطور دید که با این کتاب می‌شود درباره توانمندی‌ها کار کرد نه ویژگی‌های ظاهری و ژنتیکی یا ویژگی‌هایی که ما توشون نقش نداریم یا حتی به راحتی تغییر پذیر هستند مثل وقتی که ماشین چمن‌زنی وارد عمل می‌شه.
ترین‌های زیادش را دوست نداشتم اما کلا نویسنده خیلی دیوونه است.😅
        

          همه‌ی ما یک‌چیزی‌ترین هستیم!
😍😍😍😍😍😍😍

اما عنوان اصلی چقدر زیباتر از عنوان فارسی است:
we are growing!
        

          ممکن هست همیشه به این سوال فکر کنیم ما چه خصوصیتی داریم که ما را از دیگران متمایز می‌کند و خودمان را به مجموعه ای از اینها میشناسیم، علف ها هم میخواستند بداند چی ترین هستند، راستی برای آموزش پسوند «ترین» هم میشود از این کتاب استفاده کرد.
        

          استفاده‌ی انواع صفت برای کودکان موضوع جای بحث خیلی از روانشناس های امروزی‌ست ، و اعتقاد بر این است که از گفتن صفت های فیزیکی مثل زیبا ، قدبلند و چاق و لاغر و... به گفتن صفت های باطنی مثل باهوش ، قوی و... رو بیاوریم.
این کتاب دقیقا این موضوع را با مثال چمن بیان کرده بود...
صفت های ظاهری چمن  ها از بین رفتند و چمنی که نمیدانست که " چی ترین" است فهمید که از همه منظم تر است.
من دوست داشتم به جای پسوند "ترین" روی خود صفت تاکید میکرد. 
در کل کتاب خوبی‌ست و ارزش وقت گذاشتن دارد.
        

          درباره توانایی‌های متفاوت هر فرد. هرچند روی صفت ترین تمرکز کرده اما به نظرم بچه بیشتر طنز ماجرا و اون پذیرش تفاوت‌ها رو متوجه می‌شه
        

          عنوان ترجمه فارسی: من چی ترینم؟
        

          ۱-کتاب به تفاوت ها اشاره می‌کند و اینکه هرکسی ویژگی های منحصر به فرد خودش را دارد که باید پیدایشان کند و از این جهت خیلی هم کتاب خوبی است.
۲-اغلب قصه هایی که می‌خوانم تصاویر گنگ و مبهمی هستند با متن های طویلِ کتابیِ بی‌ربط به تصویر. که از این جهت خودم باید برای تصاویر قصه سرهم کنم. قصه‌ای که قابل فهم و مربوط باشد. اما محتوای این کتاب بیشتر تصویر است و تصاویر به خوبی حالات و احساسات شخصیت ها را منتقل می‌کنند. و جمله ها هم کوتاه، قابل فهم، جذاب و خنده دار هستند. 
۳-اما کتاب می‌گوید همه ما یک چیزی ترین هستیم و باید بفهمیم چی ترینیم.
ولی اصلاً چه الزامی دارد ما یک چیزی ترین باشیم؟
همه ما بلا استثناء، چیزی هستیم. حتی نه چیزی، بلکه مجموعه‌ای از چیز هایی.
شاید باهوش ترین نباشیم، ولی باهوشیم.
شاید مهربان ترین نباشیم، ولی مهربانیم.
شاید بهترین نباشیم، ولی خوبیم.
ترین بودن نقطه‌ای دست نیافتنی در دوردست هاست که باعث می‌شود هیچوقت قدم اول را برای تر شدن هم برنداریم.
ما چیز هایی هستیم و باید سعی کنیم چیزی تر شویم، نه چیزی ترین.
فرقش کجاست؟
ترین در قیاس با دیگران است. ولی تر در قیاس با خودمان.
من بلندم. اگر بخواهم بلند ترین شوم باید از باقی علف ها جلو بزنم. علف هایی که با من متفاوت اند. علف هایی که نزدیک آبپاشِ پارک بوده‌اند و آب ببشتری بهشان رسیده، علف هایی که زودتر کاشته شده‌اند، روبروی نور بوده‌اند و کسی هم بهشان لگد نزده.
ولی برای بلند تر شدن، فقط کافیست از الانِ خودم جلو بزنم. فقط کافی است این یک قدم اول را بردارم تا تر بشوم. آن وقت است که می‌توانم رشد کنم و به رشد کردن ادامه دهم.
۴-از لفظ "من مسخره ترینم" خوشم نیامد. چون کودک خیال می‌کند مسخره بودن چیز خوبی است و مایه افتخار و توجه دیگران است. نتیجه مسخره‌ترین بودن هم می‌شود آدم های ژینگول پینگول توی اینستاگرام که هر روز یک شکل‌اند تا توی مسابقه مسخره ترین بودن، اول شوند.
۵-جای دیگری هم دوتا از علف ها به علف گوگولی ترین دو تا جمله متفاوت می‌گویند. اولی می‌گوید تو یک گل قاصدکی دومی می‌گوید تو یک علف هرزی! بعد هم علف گوگولی جواب می‌دهد که هه! از این بدتر هم شنیده‌ام.
به نظرم اینکه آدم ها از تفاوت ما برداشت متفاوتی دارند، طبیعی است ولی خیال نمی‌کنم کودک این را درک کند. ترجیح می‌دادم هیچکس به هیچکس نگوید علف هرز، و اگر گفت هم بعداً پشیمان شود و بفهمد او در واقع گل قاصدک بوده!
واکنش علف گوگولی هم واکنش مناسبی نیست. مطلقاً اهمیت ندادن به نظر دیگران، چیز جالبی نیست. بله، از این جهت که توهین دیگران را نادیده بگیریم، چیز خوبی است. اما آیا کودک می‌تواند بفهمد کی دیگران دلسوزانه قصد دارند اشتباهاتش را تذکر دهند و کی دارند به او توهین می‌کنند؟ و آیا جواب هر دوی این ها یکی است؟
۶-والت تحت فشار است تا بداند چی ترین است و دوستانش مدام به او می‌گویند ما همه چیزی ترین هستیم و تو نمی‌دانی چی ترینی! زود باش و عجله کن!
والت در آن لحظه خیال می‌کند هیچی نیست. چون دیگران این حس را بهش می‌دهند که اگر نمی‌دانی چی هستی، پس هیچ چیز نیستی! ولو در آخر کتاب مشخص شود یک چیزی ترین بوده.
به نظرم آدم مجبور نیست تحت فشار باشد تا بداند چی ترین است یا حتی چیست. باید زمان بگذرد و خودش بفهمد چیست و یا می‌خواهد چی باشد.
        

          عنوان فارسی: من چی ترینم؟

داستان بامزه‌ای بود تا اونجایی که به تفاوت‌ها اشاره می‌کرد اما من اینکه بچه بخواد فکر کنه چی‌ترینه و به خودش با پسوند "ترین" برچسب بزنه رو نمی‌پسندم.
        

                                                   من چی ترینم؟؟ 
کتاب عالی و آموزنده ی بود ❤️
کتابی برای خودشناسی 

ما باید خودمون بشناسیم ! اول خودمان و بعد دیگران ...
اینکه که بتوانیم خودمان را بشناسیم یک هنر فوق العاده است