کتاب روایتگر داستان زندگی فردی با نام اسماعیل است که به واسطه مرگ پدر مجبور به کار برای کسب درآمد می شود. او بعد از پشت سر گذاشتن دوران کودکی، چند ماجرای عشقی را تجربه می کند. او در در این کتاب علاوه بر ماجراهای عشقی حالات روحی متفاوتی را هم سپری می کند. از سر کوچه ایستادن تا خوشگذارنی های شبانه. از بیکاری تا کارمند بانک شدن. از شراب خواری تا مسجدی شدن.
روند داستان کشش لازم را برای ادامه دادن کتاب را دارد. ولی پایان داستان به صورت شخصی اصلا رضایت بخش نبود.
        

          اسماعیل پسری است در روزگار پیش از انقلاب که بیشتر اوقاتش را در قهوه خانه و کوچه های محل می‌گذراند. پس از مرگ پدرش مجبور به کار کردن می‌شود و با خوش اقبالی در بانک کاری پیدا می‌کند. اما نمی‌تواند مثل بقیه فقط مشغول روزمره باشد و مدام به دنبال کشف مسائل مختلف می‌رود.
در این بین حتی عاشق دختری هم می‌شود و بعد از مدتی پایش به مسجد و کتابخوانه آن هم باز شده و این قضیه باعث می‌شود تا درهای تازه ای به رویش گشوده شود. با مسجدی ها رفیق می‌شود، کسانیکه بصورت مخفیانه مشغول مبارزات انقلابی هستند و او هم کم کم وارد تیمشان می‌شود.
در مجموع رمان خوبی است و ادامه ماجراهای این شخصیت در کتاب بعدی نویسنده یعنی گرگ سالی آمده است.
        

          مقدمه ی داستان خیلی طولانی بود ولی از آن جا که وارد بخش اصلی داستان شد، کلی کار قوت گرفت.
تحولات و سرگشتگی های اسماعیل زیبا به تصویر کشیده شده بود و همین طور حقارت شخصیتی مانند صفر.
 کلا از جایی را که وارد انقلاب شد ، خیلی دوست داشتم. و همین طور توصیفاتش از رشد انقلاب در مسجد.
پایان داستان خیلی مبهم بود. یعنی کاملا معلوم بود که باید داستان اسماعیل ادامه پیدا کند...مشتاقم برای خواندن "گرگ سالی"!
        

          امیرحسین فردی قلم خوشی داره. دوست داری بخونی و از تعریف‌کردن‌ها، توصیف‌ها و خرده داستان‌هاش لذت ببری. اما رمان‌نویس خوبی نیست. دو رمان اسماعیل و گرگ‌سالی رو خوندم. البته اول گرگ سالی رو خوندم. اون موقع نه فردی رو می‌شناختم و نه خبر داشتم ادامه داستانی دیگه‌اس. برای همین بدون هیچ پیش‌فرضی شروع کردم. گرگ‌سالی شروع جذاب و هیجان‌انگیزی داره. هرچند به خاطر همون جلد دوم بودنش هیچ عقبه‌ای از شخصیت اصلی نداره و یه بی‌خبری مثل من یک‌دفعه وسط ماجرا پرت شده.

در مورد گرگ سالی قبلا نوشتم و حالا همون حرف‌ها رو می‌تونم برای "اسماعیل" تکرار کنم. فردی تصویرسازی‌های با قوتی داره و همونا باعث میشه وقتی نمی‌دونی چرا داری این کتاب رو می‌خونی باز به مطالعه ادامه بدی. از این جهت الگوی خوبی برای نویسندگیه.
از طرفی یه شخصیت رو خوب پرورش داده و ما پابه‌پاش جلو میایم. احساسات و درونیات یه پسر نوجوون در حال بلوغ رو وقتی زن همسایه یا پوستر زن هندی تو پستو رو می‌بینه، خوب نشون داده، شیدایی‌اش وقتی اولین عشق زندگیش رو مدت‌ها از دور رصد می‌کنه خوب وصف کرده، تغییر حالاتش از بی‌هدفی به یه آدم کنشگر و انقلابی قابل درکه و یهویی و تجویزی نیست. نحوه تعریفش از سال‌های قبل انقلاب، طرح رویکردهای مختلف مبارزین و معترضین اون دوره بدون گلدرشتی و بیانیه‌خوانیه.

اما کنار همه اینا کلی اطاله کلام داره و بعضی خرده روایت‌ها اصلا لزومی نداشت گفته بشن یا می‌شد خیلی خلاصه‌تر بشن. من دو فصل کتاب رو تندخوانی کردم و فقط کلمات رو از زیر چشمم عبور می‌دادم تا داستان بره جلو و به یه اتفاقی برسه. این دو فصل همه توصیف احساسات اسماعیل تو دوران عاشقی بود. تقریبا یه فصل هم شرح اردو بردن بچه‌های مسجد بود و حذف کاملش هیچ لطمه‌ای به داستان نمی‌زد. 
و در نهایت، بعد از صحنه پرکشش تعقیب و گریزش با ساواک، و زمانی که انتظار یه اتفاق قطعی داری، داستان یهو تموم میشه. کاش حداقل جایی اون انتهای کتاب می‌نوشتن ادامه‌اش فلان کتابه. وگرنه این‌طوریه که نزدیک ۳۰۰ صفحه خوندی و پا در هوا موندی و این یه ایراد بزرگه.

سر گرگ‌سالی نوشته بودم: توصیه می‌کنم؟ و با قطعیت جواب داده بودم: نه! به نظرم اینجا هم همین رو باید بگم.
        

          کتاب رو من خیلی دوست داشتم و به قدری درگیرش شده بودم که تا ۴ روز به شدت دنبال گرگسالی بودم که ببینم چه بلایی سراسماعیل میاد..تصویرسازی های بسیار تمیز و زیبایی داره
        

          رضا امیرخانی تو یه محفل دوستانه -انجمن نویسندگان دانشگاه امام صادق علیه السلام- می گفت: ادبیات داستانی پایداری و جنگ داریم؛ چون مردم جنگ رو ندیده بودند و قصه گفتن از اون معنی داشت. ولی مردم خودشون تو انقلاب بودند! خودشون همه داستان انقلاب رو می دونستند! لازم نبود کسی براشون داستان انقلاب رو تعریف کنه! به همین دلیل ادبیات داستانی انقلاب اسلامی تولید نشد.
این جمله ها نقل به مضمون بود. به هر حال ضرورت کار هنری و داستانی برای بازتولید یک واقعه تاریخی آن هم به عظمت انقلاب اسلامی با تاثیر رنسانس گونه اش بر کسی پوشیده نیست.
درد بدی است! ادبیات داستانی کافی برای انقلاب اسلامی، به قدر شور و عظمت کار مردم انقلابی 39 تا 57 تولید نشده است. هنرمندان، نویسندگان و ... نتوانسته اند رسالت تاریخی خود را ایفا کنند.
از معدود کتب ادبیات داستانی تولید شده برای بازگویی داستان انقلاب اسلامی، برخی با نگاه منفی خود همه چیز را زیر سوال برده اند. برخی نیز خیلی خوب و قشنگ بوده اند ولی الگوی انقلاب آنها الگوی انقلاب اسلامی- انقلاب خمینی- نبود. کتاب مرد بهاری داوود امیریان از این نمونه است. خیلی عالی بود. ولی داستان انقلاب آن بیشتر شبیه انقلاب در کشورهای کمونیستی بود که کارگران و مردم فرودست متحد می شوند و سلطه و استکبار ظالم را به زیر می کشانند. ادبیات داستانی انقلاب اسلامی ما باید الگوی انقلاب امام خمینی را داشته باشد. چیزی که رگه های آن را به خوبی در کتاب اسماعیل نوشته امیرحسین فردی می بینیم.
کتابشناسی:
کتاب رمان اسماعیل، اثر امیرحسین فردی، تهران، انتشارات سوره مهر-مرکز آفرینش های ادبی، کارگاه قصه و رمان-، چاپ سوم، 1387، تعداد صفحات: 278.
        

          اسماعیل...

از آن دست داستان ها و رمان هایی است که به محض شروع مجبوری تمامش کنی.

پیوستگی محتوایی فضای داستان و شخصیت ها وادارت می کند که اینقدر بخوانی تا به انتهای داستان برسی.

ماجرای یک جنون و عاشقی ... که تا صفحات پایانی کتاب معلق نگاهت می دارد.

اولین رمانی بود که از امیرحسین فردی خواندم. قلمش قدرت همپالگی هایش را ندارد. گرچه سعی می کند در توصیف جزئیات و روایت مو به موی انها از سید مهدی شجاعی و رضا امیرخانی جا نماند.

ولی داستان پردازی را خوب بلد است. واژگان را خوب گزینش می کند و با روحیه و احساسات مخاطبش خوب ور می رود.

فقط می ماند یک چیز: 

کاش جملات خوب و ناب بیشتر داشت، از ان جملاتی که دربدر دنبال ماژیک میگردی که هایلایتش کنی. اسماعیل را می سود بدون ماژیک خواند.
        

          کتاب روایتگر اسماعیلی است که 
رنج بی پدری کشید 
به انتخاب خودش درس نخواند 
کارمند شد اما بدون علاقه
رنج عشق و فراق کشید
و در نهایت انقلابی شد 
قلم بسیار روانی داشت که ناخوداگاه همراه میشدی با روند کتاب 
روند کتاب کند و بی هیجان بود 
متن ها اضافه بسیار زیادی داشت که خسته کننده بود 
نمیدانم چرا کتاب هایی که قلم بسیار ساده ای دارند من رو خسته میکنند؟
شروع کتاب مستقیما از اسماعیل نگفته بود این را دوست داشتم گاهی برای خواننده خوشایند است که در صفحات اول با شخص اصلی اشنا نشود
و در انتها مبهم و ساده تمام شد
میشود از اسماعیل عاشقِ انقلابی درس های زیادی گرفت 
فقط نیازه کمی تامل کنیم! 

        

          در اوایل داستان قلم نویسنده بیش از حد کند بود و معرفی شخصیت به نظرم زیاد طول کشید . داستان در مورد جوانی هست که پدرش رو از دست می‌دهد و خارجی خوانده سر او می‌افتد با واسطه های در بانک استخدام می‌شود و مشغول به کار . اسماعیل در وسط های داستان عاشق دختری دبیرستانی به نام سارا می‌شود که بعد از اتفاقاتی که برای او و سرا می‌افتد خیلی قشنگ جذب مسجد می‌شود و یکی از مبارزات رژیم پهلوی می‌شود .