یادداشت حمید درویشی شاهکلائی

        رضا امیرخانی تو یه محفل دوستانه -انجمن نویسندگان دانشگاه امام صادق علیه السلام- می گفت: ادبیات داستانی پایداری و جنگ داریم؛ چون مردم جنگ رو ندیده بودند و قصه گفتن از اون معنی داشت. ولی مردم خودشون تو انقلاب بودند! خودشون همه داستان انقلاب رو می دونستند! لازم نبود کسی براشون داستان انقلاب رو تعریف کنه! به همین دلیل ادبیات داستانی انقلاب اسلامی تولید نشد.
این جمله ها نقل به مضمون بود. به هر حال ضرورت کار هنری و داستانی برای بازتولید یک واقعه تاریخی آن هم به عظمت انقلاب اسلامی با تاثیر رنسانس گونه اش بر کسی پوشیده نیست.
درد بدی است! ادبیات داستانی کافی برای انقلاب اسلامی، به قدر شور و عظمت کار مردم انقلابی 39 تا 57 تولید نشده است. هنرمندان، نویسندگان و ... نتوانسته اند رسالت تاریخی خود را ایفا کنند.
از معدود کتب ادبیات داستانی تولید شده برای بازگویی داستان انقلاب اسلامی، برخی با نگاه منفی خود همه چیز را زیر سوال برده اند. برخی نیز خیلی خوب و قشنگ بوده اند ولی الگوی انقلاب آنها الگوی انقلاب اسلامی- انقلاب خمینی- نبود. کتاب مرد بهاری داوود امیریان از این نمونه است. خیلی عالی بود. ولی داستان انقلاب آن بیشتر شبیه انقلاب در کشورهای کمونیستی بود که کارگران و مردم فرودست متحد می شوند و سلطه و استکبار ظالم را به زیر می کشانند. ادبیات داستانی انقلاب اسلامی ما باید الگوی انقلاب امام خمینی را داشته باشد. چیزی که رگه های آن را به خوبی در کتاب اسماعیل نوشته امیرحسین فردی می بینیم.
کتابشناسی:
کتاب رمان اسماعیل، اثر امیرحسین فردی، تهران، انتشارات سوره مهر-مرکز آفرینش های ادبی، کارگاه قصه و رمان-، چاپ سوم، 1387، تعداد صفحات: 278.