دومین کتاب از کرمیار بود که خوندم قبل از این نامیرا رو خوندم
البته که نامیرا رو چند سر و گردن از این بالاتر میبینم ولی انصافا مستوری رمان جالبی بود 
تم خیلی آرومی داره ولی انتهای کتاب انگار نویسنده عجله پیدا میکنه و سریع سر و تهه همه چیو گرد میکنه :)
        

          صادق کرمیار، انصافا که "مستوری" را با نگارشی متفاوت از تمام کتاب های زندگی‌نامه و حتی رمان های مربوط به دفاع‌مقدس در دست خوانندگان قرار داده است. 
شروعی جذاب و جوان پسند، داستانی درباره ی زندگی‌ای پر پیچ‌و‌خم، بیانی روان و گیرا، استفاده از لغاتی گسترده‌تر، و در نهایت استفاده از شیوه‌ای جدید و نو در نگارش داستان، از نکات مثبت و قابل اشاره این اثر است.
درباره زاویه‌دید داستان، اینکه داستان از زبان اول‌شخص بیان می‌شود و این شخصیت بر همه‌ی وقایع و اتفاقات، اشراف کامل دارد، بر جذابیت داستان، افزوده است.
هدف اصلی داستان، پرداختن به زندگی و خاطرات شهید مهدی زین‌الدین است که در ابتدای داستان، نویسنده اشاره ای به این موضوع نمی کند و خواننده در اواسط داستان به این خاطرات می‌رسد. همین موضوع باعث می شود که ژانر کلی داستان، دفاع مقدس نباشد و خوانندگان با سلایق مختلف، با اشتیاق این رمان را مطالعه کنند.
اما یکی از نکات قابل توجه، این است که داستان پایان چندان جالبی ندارد و شاید نویسنده می‌توانست پایان جالب تری را برای این رمان خواندنی در نظر بگیرد.
        

          کاش میشد ۶ ستاره بهش داد، ۵ تا کمه.
        

          مطالعه این کتاب در تاریخ 1398/04/28 به پایان رسیده است.
        

          یک‌بار چند سال قبل و یک‌بار هم چند روز پیش کتاب را شروع کردم. هردوبار نتوانستم کتاب را تمام کنم. 
تنها مزیت کتاب که تا صفحه ۱۳۷ خواندم، روان‌بودن متن آن بود. داستان بیشتر شبیه یک خاطره هیجان‌انگیز است تا داستان. صرفا بیان یک‌سری اتفاقات مربوط به هم. شخصیت‌ها به شدت مصنوعی و تیپیکال‌. راوی داستان در اول هربخش حرف‌های کلیشه‌ای در مورد عشق و زندگی می‌زند که واقعا خوب نیست. توصیفات به شدت کلی و معمولی.

حتی نزدیک به نامیرا هم نبود...
        

          بعد از حریم و نامیرا، با امید مستوری را شروع کردم. اما بد نامیدمان کرد آقای  کرمیار!
یک موضوع خوب و جذاب با یک پرداخت ضعیف، حیف شد واقعا.
        

          روایت داستانی تصویر سازی شده از فرمایشات شهید زین الدینی در خصوص دسته بتدی رزمندگان پس از جنگ
        

          مستوری داستان جذاب، امروزی و پرنوسانی است که  با محوریت سیامک و سپیده روایتی از عشق، اختلاس، ایثار و انقلاب ارائه می‌کند و البته مقدار متنابهی زین الدین دارد. قصه کشش دراماتیک و نثر بسیار روان و خوش خوانی دارد.
اگر چه این کتاب در قالب داستان ارائه شده اما گویی در طراحی اولیه بنا بر فیلمنامه بوده است که با توجه به سوابق نویسنده پر بیراه هم نیست.
        

          داستان جنگ اینبار از زاویه ای دیگر. جنگی جاری از گذشته تا به امروز. روایت انسان ها، سربازان امروز که در جنگی نابرابر با هر لباس و پیشه ای و اعتقادی، تنها وطن دارند و بس. 
داستان در ابتدا شاید برای بعضی ها پیچیدگی داشته باشد، ولی در ادامه روان خواهد شد.
        

          کتاب #مستوری اثر استاد #صادق_کرمیار از اون کتابهایی بود که با شک دست گرفتم چون نقدهای خوبی ازش نشنیده بودم. ولی دوستی که کتاب رو بهم امانت داد گفت: با دنیای خودت کتاب رو بخون و تحت تاثیر نظر دیگران نباش.
دیدم حرف درستیه.
تا چهل پنجاه صفحه اول واقعا زبان و زاویه دید کتاب برام سخت بود. اما خودم رو مجبور کردم که تا آخر کتاب رو بخونم. صفحه هفتاد هشتاد که رسیدم دیدم نمیتونم کتاب رو زمین بذارم. یه کتاب نمایشی تمام عیار. انگار که دارم فیلم تماشا میکنم با کلی کات از یه صحنه به صحنه دیگه بدون ایجاد سردرگمی. هرچقدر هم به آخر کتاب نزدیک میشه تعداد کات ها و سرعت کتاب بالا میره و نفس گیر  میشه. 
این کتاب درباره مدیر گردن کلفت یه شرکت بزرگه. داستان مدیری که اختلاس کرده و داستان خانواده اش و افرادی که از گذشته تا حالا یک جوری به این آدمها وصل بودن.
و لابلای صفحات کتاب داستان #مهدی_زین_الدین یکی از فرماندهان جنگ رو هم میخونیم. یکی از نقدهای کتاب این بود که نویسنده به شهید زین الدین به اندازه کافی نپرداخته. ولی به نظر من با اینکه شهید زین الدین یک شخصیت فرعیه تو این کتاب به اندازه کافی درباره ابعاد شخصیتیش میشنویم بدون اینکه این کتاب، #کتاب_زندگی شهید باشه. و بدون اینکه از کتاب بیرون بزنه.
البته به کتاب نقدهایی دارم که اینجا مجالی برای پرداخت به اون نیست.
یک #راوی #پست_مدرن بار #روایت #داستان رو به دوش میکشه که همین موضوع در اوایل کتاب باعث سخت خوانی کتاب میشه.
از وقتی که براش گذاشتم پشیمون نیستم.
        

          یک کتاب سطحی، با فرم و محتوا و داستان پردازی ضعیف. داستان خط خودشو دنبال نمی‌کنه، شخصیت‌ها بدموقع به داستان اضافه می‌شن، شخصیت‌پردازی ضعیفه و شخصیت‌ها اکثرا تیپ هستن. کشش نداره و من به شخصه به سختی تمومش کردم. از قیمت کتاب و نشرش میشه اینطوری حدس زد که یه کار سفارشی و عجله‌ای بوده، پر از شعار و کلیشه است. بیشتر بهش میخوره تمرین نویسندگی یک نوجوان تازه کار باشه تا یک رمان از صادق کرمیار
        

          نه اونقدر قوی نه ضعیف ! کارهای دیگه صادق کرمیار رو بیشتر میپسندم. انگار به اندازه کافی به هر دو داستان پرداخته نشد. درمورد شهید زین‌الدین خیلی اطلاعات دستگیرم نشد. داستان سیامک هم آنچنان پخته نبود. حتی تمایلی به نوشتن نظر نداشتم چون نمیدونستم چی بنویسم. همینقدر گنگ، همین قدر أوسَط...


پ.ن: یک تجربه جالب در مسیر داستان داشتم: از اول کتاب برای اشخاص ،در ذهنم شخصیت نساختم بلکه از بازیگران در تصورم استفاده کردم. انگار که فیلم میدیدم.اگه داستان جذاب تر بود به نظرم خیلی خیلی جالب میشد، درکل پیشنهاد میکنم.جالبه!
        

          تا اینجای کتاب، مطالب یه خورده برام گنگ بود، زدم تو طاقچه ببینم کتاب درباره ی چیه؟ 
نوشته بود: مستوری صادق کرمیار رمانی درباره زندگی شهید زین الدین است، که با یک شروع دراماتیک به سراغ زندگی و خانواده این شهید دفاع مقدس رفته است. 
        

          من با «نامیرا» صادق کرمیار رمان‌خوان شدم‌. با افتخار دوست‌دار صادق‌خانم. ولی مستوری را نپسندیدم. راوی‌اش خوب نبود. پرش‌های روایی‌اش را دوست نداشتم. پرشخصیت‌بودنش به دلم نمی‌نشست. با هیچ‌کدام از شخصیت‌ها رفیق نشدم. نحوه ورودش به زندگی شهید زین‌الدین مصنوعی به نظر می‌رسید. خلاصه این آن رمانی نبود که من از نامیرای کرمیار انتظار داشتم. به‌زحمت تمامش کردم.
        

          از آنجا که از سه ستاره دادن واهمه دارم، دو ستاره می دهم امّا این به معنای آن نیست که از خواندن کتاب راضی نبودم. راستش را بخواهید، مستوری آن چنان که باید مرا در خودش غرق نکرد. بیش از هر چیز به ساختاری برای نمایش و فیلم شبیه بود تا داستان. چرا، کنجکاوی برای پیدا کردن علّت ها و سرنخ هایی که در طول داستان ذهنم را به خود مشغول کرده بودند، مرا پای کتاب نگه داشته بود. امّا از یک جایی به بعد تنها ورق می زدم تا هرچه زودتر تمام شود. نویسنده گفت و گو نویس قهّاری است امّا به همان اندازه از کنار پرداخت صحنه ها گذشته و ریتم تندی به داستان بخشیده. از طرفی تعداد زیاد شخصیت ها مرا سردرگم می کرد و ربط دادن ماجراها و آدم ها به یکدیگر بیش از پیش بر حیرتم می افزود. ابهری که بود؟ مازیار از کجا پیدا شد؟ نوروزی چه جور شخصیت و شکل و شمایلی داشت؟ بخشی از این انتقادات به سبک نوشتن مؤلف بر می گردد که نمایشی است. ممکن است این سبک برای بقیه محبوب باشد امّا برای من نه آنچنان که باید. به یاد بیاوریم سبک نوشتن احمد محمود را، با آن لحن گرم و گیرایش! با این حال از خواندن کتاب پشیمان نیستم. رزق من بود.
        

          ریتم و نوع داستانگویی عالی و بی‌نظیر
        

          "فوقالعاده بود" جمله ای که بعد از خوندنش چندبار تکرار کردم.
سومین کتابی بود که از صادق کرمیار  میخوندم و از الان به بعد جز نویسنده های مورد علاقه من شدند، خیلی جالبه که مردان نامرئی را هم دقیقا توی دهه محرم سال قبل رزقم شد که بخونم و وای از روایت های متفاوتی که از ایشون میخونم >>>>
همه چیز به اندازه است درست مثل یک غذای فوقالعاده که نمک و زعفران و فلفل و بقیه چیزاهایست به اندازه باشد خوشمزه می‌شود و البته که دست‌پخت آشپز هم بی تاثیر نیست
قلم نویسنده که حرف ندارد ، نمک و فلفل و زعفران کتاب هم دقیقا به اندازه است: لحظه های شهادت بزرگ مردان خدا ، لحظه های شادی هایی در عین سادگی مخصوصا قسمت عقد توی هلیکوپتر حمید و فرزانه >>>>>> و روایت هایی از  امروزِ ما جنگی که خودمان نمیدانیم اما هست جنگی که رزمندگانش گمنامند... ماجراهایی از اقتصاد ، تولید داخلی و وای از این هولدینگ های- (بگذارید زبانم باز نشود) ماجراهای آخر کتاب و پلیسی شدنش هم که دیگر نگویم مثل فیلم پلیسی خیره بودم به کتاب .
همه چیز در این کتاب بود و به اندازه بود و من خیلی دوستش داشتم خدا قوت آقا کرمیار واقعا خداقوت
        

          واقعیتش نتونستم تمامش کنم. از ابتدا به سختی پیش اومدم و  از مطالعه به تورق رسیدم و چون کتاب خیلی نو موند دادمش به کتابخونه. بیشتر شبیه یه سریال تلوزیونی بود که تعداد زیادی شخصیت با پرداخت ضعیف رو وارد قصه می‌کنه تا ایده‌ها و آرمان‌های متعددش رو بیان کنه.