رمانی فوق العاده
انتظار در عشق
فداکاری در عشق
اشتباه در عشق
بنظرم نویسنده با نوشتن چنین رمانی تمام زوایای عشق از فراق تا وصال رو بهش پرداخته
        

          "عشق سال های وبا" داستانِ عشقی است که بیماری وبا تشبیه شده است. عشق جوانی به نام فلورنتینو به فرمینا، که پدر فرمینا با ازدواجشان مخالفت می‌کند و فرمینا به همسری پزشکی به اسم اوبرینو در می آید. اما فلورنتینو عهد می بندد که به این عشق همیشه وفا دار بماند.

شاید بتوان گفت کتاب های مارکز در صدر  ادبیات کلاسیک کلمبیا قرار دارد. با وجود طرفداران بسیار آثار گابریل و خاصه "عشق سال های وبا" با احترام میخواهم بگویم که من به قلم و ذهن او میل و رغبتی ندارم.
        

          کتاب خیلی زیبایی بود و ترجمه‌ش مناسب بود اما وقتی با نسخه‌ی کیومرث پارسای مقایسه کردم دیدم حذفیات داشت چندین جا.
        

          بی نظیر بود 
        

          من اهل ژانر درام و رومنس نیستم، چه کتاب باشد چه فیلم؛
اما هرطور بود در اواخر نوجوانی نسخه پی دی اف این کتاب به دستم رسید و خواندمش.
روایت مارکز از عشق نمیدانم چقدر واقعی ست اما هرچه که بود، این داستان واقعی می نمود.
بهتر بگویم، نمیدانم چقدر آدم هایی که خلق کرده و دنیایی که در این کتاب ساخته، برگرفته از روایت واقعی انسان های دور و بر و گوشه و کنار زندگی اش بوده که دور از ذهن هم نیست، و نمیدانم چقدر احتمال دارد چنین اتفاقاتی مثل داستان بین آدم ها واقعا رخ دهد اما وقتی کتاب را میخوانی احساس قصه های پریان به تو دست نمی دهد و این خوب است. البته بد هم هست، چون بهرحال قصه ای بیش نیست و اگر حواسمان به این نباشد، شاید ناخودآگاه توقعمان نسبت به جریان رخ دادن عشق غیرواقعی شود.
هرچند که این داستان مثل بقیه داستان های مارکز، پر است از توصیفات و توضیحات زندگی آدم های مختلف دنیای ساخته شده در ذهن او، و نمیتوانم بگویم کاش کمش میکرد جون سبک مارکز این است. ولی ترجیح میدادم صحنه های زن و شوهری طور کمتری نوشته میشد که واقعا در روند داستان هم موثر نبودند.
        

          حدود هفتاد صفحه ی اول خوب بود و با لذت خوندم. اما بقیه ی این کتاب پونصد صفحه ای اونقدرا ارزش خوندن نداشت. پر از غم و بی اخلاقی های جنسی بود.
در حقیقت مارکز می تونست این ایده رو توی یک کتاب ۲۰۰ صفحه ای بنویسه و استعدادش رو الکی هدر نده
        

          شروع کتاب با مرگ شروع میشه، مرگ دوست عکاس و بلژیکی دکتر معروف شهر، دکتر اوربینو. بعد چند صفحه‌ای با دکتر و زندگیش همراه میشیم، با همسرش فرمینا آشنا میشیم و به گذشته‌ی اون و آدم‌های زندگیش میپردازیم و در انتها دوباره به زمان حال برمی‌گردیم. یکی از شخصیت‌های اصلی کتاب فلورنتینو است. فلورنتینو جوان نحیف و فرزند نامشروع صاحب یک شرکت کشتیرانی که پدرش با اینکه خرج اون رو تا هنگام مرگش میداد اما به صورت قانونی اون رو قبول نکرد، کارمند اداره‌ی پست و تلگراف بود که برای رسوندن یک تلگراف وارد خانه‌ای شد و اونجا دختری رو دید. عاشق شد و این عشق تا آخر عمر زندگیش رو تغییر داد. پس از تلاش بسیار، ارسال و دریافت نامه بین این دو نفر شروع شد اما این فقط شروع ماجرا بود.ه
کتاب خیلی شبیه به کلاسیک‌های عاشقانه‌ی انگلیسی بود برای من. ماجراها جالب بود و کتاب با اینکه حجیم بود کشش خوبی داشت. رفت و برگشت در زمان‌ها برای من دلپذیر بود.ه
        

          "او هنوز هم جوان‌تر و خام‌تر از آن بود که بداند، قلب آدمی خاطرات تلخ را می‌زداید و نیکی را درشت‌نمایی می‌کند. و چنین هست که ما می‌توانیم ناراحتی‌های گذشته را تاب بیاوریم و به دست فراموشی بسپاریم"
        

          ادبیات داستانی در یک نگاه فروتنانه، به مثابه یک سفر هست؛ 
سفری به درون زندگی دیگری، منحصر به فرد، غریب و
تجربه ای جدید از زندگی؛ این کتاب یک سفر فراموش نشدنی برای خواننده اش هست، سفری از دل عشق و فریب، زندگی و مرگ و شاید حسرت.
ترجمه کتاب هم فوق العاده، قطعا ارزش مطالعه را دارد.
        

          فلورنتینو آریزا سنگینی عشقی را در دلش ۵۰ سال با خود حمل می‌کند و می‌کوشد پیشرفت کند و از جایگاه مهمی در جامعه برخوردار شود تا عشق دیرین خود را از زمان نوجوانی بدست آورد. فلورنتینو آریزا هیچ وقت فرمینا دازا را فراموش نمی‌کند و تمام هدف زندگی اش را صرف رسیدن به او می‌کند. در واقع این عشق دیوانه وار تمام فکر و زندگی را از فلورنتینو آریزا گرفته اما نمی‌داند که در این راه موفق می‌شود یا نه!
کتاب خیلی قشنگی بود و داستان جالبی بود و حتما بیشتر از گابریل گارسیا مارکز خواهم خوند..ولی به نظر من فلورنتینو آریزا مشکلش عشق نبوده، بلکه گیر زیاد به یه آدم بوده که ۵۰ سال از زندگی خودشو بی دلیل صرف اون کرده.. در حالیکه میتونست زندگی خوب و مرفه و همراه با عشقی با زن دیگه ای بسازه و راحت زندگیشو بکنه..به هرحال بعضی آدما تو زندگیشون ممکنه همچین چیزی رو تجربه کرده باشن و خب جالبه که آدم با طرز فکر های مختلف راجب عشق آشنا بشه، در واقع هرکسی تعریف متفاوتی از عشق داره..
        

          اصلااا پیشنهادش نمیکنم
حیف کلمه عشق که در اسم این کتاب به کار رفته، من چیزی جز هوس و تنوع طلبی نخوندم...
        

          عشق یکی از نیروهای برتر جهان است و می‌تونه خیلی در زندگی فرد تاثیر گذار باشه ،اما به نظرم چیزی که عشق رو پایدار نگه میداره امید هستش
امید نیرویی انگیزه بخشه که آدمی رو به سمت خواسته هاش هدایت می‌کنه و هول میده ..
به امید انگیزه های سرشار از امید ... 🍃
        

          اصلا و اصلا و اصلا قابل مقایسه با صد سال تنهایی و حتی زییستن برای بازگفتن نبود. اگر کس دیگری غیر از مارکز نوشته بود پنج ستاره می‌دانستمش اما چون مارکز نوشته سه یا نهایتن چهار ستاره است
        

          چه داستان عاشقانه زیبایی که برخلاف خیلی از داستان ها که عاشق و معشوق با گذر از موانع به مراد دل می رسند اما در این داستان این دو عاشق تن به همزیستی با موانع می دهند.
        

          بی نهایت کتاب خسته کننده ای بود و به نظرم حداقل ۱۰۰ صفحه ازش گزافه گویی بود.
شاید به این خاطر که من با دید صد سال تنهایی این کتاب رو شروع کردم ولی خیلی تو ذوقم خورد.
        

          کتاب رو دوست نداشتم...
از یه جایی به بعد بدون هیچ رغبت و علاقه ای فقط برای اینکه به همخوانی برسم کتابو میخوندم و یه جاهاییش گیج میشدم که الان زمان حالو داره توضیح میده یا زمان گذشته رو، اسم های شخصیت هاهم سخت بود و برای من توی دوست نداشتن داستان تاثیر گذاشت.
ترجیح میدم فیلم این کتابو ببینم و اگه خوشم اومد یکبار دیگه بیام سراغش.
البته من با کتاب صوتی پیش رفتم و صدای گوینده ای که این کتابو میخوند روی نظرم تاثیر گذاشت. با صدای آرمان سلطان زاده نتونستم ارتباط بگیرم و ای کاش حداقل این وقتی رو که براش گذاشتم با یه گوینده ی دیگه پیش میرفتم.
        

          گاهی اشتباهات کوچک و ترس ها حسرت های برای تمام عمر می آفریند.
        

          سال ۷۶ خواندمش. از بین کتابهای مارکز با این یکی ارتباط بیشتری برقرار کردم. شاید به خاطر تکنیک معمولی و قصه‌گویانه‌اش. بر خلاف صد سال تنهایی که در فضای دیگری است و سخت‌خوان است. رمانی با این همه شهرت نیازی به تعریف من ندارد. هر کسی که اهل رمان خواندن است یکی از رمان‌هایی که باید بخواند همین عشق سالهای وبا است.
        

          عشق در روزگار وبا کتابی بود که تا صفحه ی حدودا ۱۰۰ فکر میکردم امتیاز ۴ستاره بهش میدم.  ولی از یه جایی به بعد نظرم عوض شد به ۳ ستاره چون فکر میکنم میتونست کوتاه تر باشه کتاب.
 اولین کتابی بود که از اقای مارکز میخوندم، بنظرم قلمش فوق العادست. با خوندن بعضی جملات و عبارتها واقعا لذت میبردم. لحن روایت داستان برای من خیلی شیرین و دلنشین بود و بنظرم همین نقطه قوتش باشه. اما یه قسمتهایی بود که برای من و میدونم خیلی از ایرانیهای دیگه شاید موردپسند نباشه ولی خب باید توجه کنیم که اقای مارکز نه ایرانیه و نه هم فرهنگ با ما‌.
در مجموع میتونم بگم از خوندن این کتاب لذت بردم و دوستش داشتم فقط کاش ۶۰-۷۰ صفحه آخر  کوتاه تر میشد و زودتر به سرانجام میرسوندش. من که دیگه اون اواخر یکم کلافه شده بودم از اینکه تموم نمیشد. درباره ترجمه هم، من با ترجمه اقای میرعباسی خوندم و خیلی راضی بودم.
        

          صد سال تنهایی برای من از جهاتی خاص‌تر بود، اما با آقای بهمن فرزانه هم‌نظر بودم و عشق در زمان وبا رو بیشتر دوست داشتم. جایی در قلبم باز کرد که فکر نمی‌کنم تا سالها کتاب دیگه‌ای بتونه باهاش رقابت کنه؛ شاید هم تا همیشه.

وجهی از عشق نبود که بین ماجراهای کتاب از قلم افتاده باشه. تمام پیچیدگی‌ها و جزئیات ممکن در روابط و زناشویی به زیبایی در داستان گنجونده شده.
داستان بدون اینکه موعظه کنه ما رو با حقایق عشق روبه‌رو می‌کنه. رمانتیکش می‌کنه، زیبا جلوه‌ش میده، به غرور آغشته‌ش می‌کنه. سمت بد و ناخوشایند اون رو نشون میده. یادآوری می‌کنه عشق چیزی نیست جز تمنای جسم و امیالی که به شکل‌های متفاوت زندگی ما رو تحت تاثیر قرار میدن.

هربار که در کتاب با فوران عشقی تازه روبه‌رو می‌شیم، نویسنده یک راز تلخ برامون آشکار می‌کنه. رازی که ممکنه عشق رو از ریخت بندازه. ولی مارکز انقدر شاعرانه همه‌چیز رو توصیف می‌کنه که ازریخت‌افتادگی در کتابش معنی نمیده! حتی وقتی از زشت‌ترین چیزها مثل جنگ، مرگ یا سیاست میگه، من با قلبی مشتاق و تشنه‌ی زشتی صفحات رو ورق می‌زنم. 

جدا از قلم گابو و قدرت تخیلش، بیشترین دلیل لذتم حضور شخصیت فرمینا بود. زنی که در هر سنی یادآور خود من بود. حس می‌کردم نوجوانی تا میان‌سالی خودم رو ورق می‌زنم و این کتاب شبیه پیش‌بینی و هشداری درباره‌ی آینده است.
غرور و تکبر ذاتیش، وقارش، اراده‌ی قوی و جذابیتی که از خودش ساطع می‌کرد. ترسی که پنهان کرده بود. آسیب‌پذیریش. حسادتش. دلتنگی و عشقی که کنار می‌زد و تصمیماتی که از روی غیظ می‌گرفت. خیلی دوستش داشتم.

« خود فرمینا داثا نیز حالیش نشده بود که در طی آن سفر چقدر بزرگ‌تر شده است. دیگر تک‌فرزند لوس و در عین حال شهید استبداد پدر نبود. خانم و مالک امپراتوری‌ای از گرد و خاک و تار عنکبوت شده بود که فقط نیرویی از عشق تسخیرناپذیر موفق می‌شد نجاتش بخشد. چندان هم از خودش متحیر نشده بود چون حس می‌کرد که کمی از زمین بالا آمده است، مثل وقتی که در خواب ببینی پرواز می‌کنی، چنان نیرویی به دست آورده بود که احساس می‌کرد می‌تواند کره زمین را با دست بلند و جابجا کند. »
🧡