تا اواخرش خوب بود، ولی آخرش رو دوست نداشتم. یعنی از قهرمان وسترن ها انتظار می رود که آخر داستان پیروزمندانه به سمت غروب برانند، و خب، قبول، برادران سیسترز قهرمان نبودند، اما پایانش بد بود.
        

          بيشتر مردم به ترس‌ها و حماقت‌هايشان زنجير شده‌اند و جرئت ندارند بي‌طرفانه قضاوت كنند كه مشكل زندگي‌شان چيست. بيشتر آدم ها همين‌طور زندگي‌شان را بي‌هيچ رضايتي ادامه مي‌دهند بدون آن‌كه تلاش كنند تا بفهمند سرچشمه‌ي نارضايتي‌شان كجاست يا بخواهند تغييري در زندگي‌شان ايجاد كنند. سرآخر مي‌ميرند در‌حالي كه هيچ چيز در قلب‌شان نيست. به جز لجن و خون رقيق كهنه-خون فاسد و بي‌مايه- خاطرات‌شان هم به مفت نمي‌ارزد. بيشتر مردم جدا ابله‌اند
برادران سيسترز داستان دوبرادر است كه از ارگون به كاليفرنيا سفر مي‌كنند تا كسي را بكشند. چراكه كارشان اين است: كشتن...
فوق‌العاده شيوا و روان و سراسر زيبا
داستاني كه حرف داشت...
        

          چند سالی است که ترجمه‌های پیمان خاکسار فروش خوبی دارند. شاهدش چاپ‌های چندباره‌ی ترجمه‌های اوست که در بازار کم‌رونق کتاب به چشم می‌آید. خاکسار روی نویسنده‌های مشهور و کتابهای مهم‌شان دست نمی‌گذارد. بااین‌حال، داستان‌هایی انتخاب و ترجمه می‌کند که به مذاق خواننده‌ی ایرانی خوش می‌آیند. از داستان بلند عامه‌پسند، که در زمان انتشارش بوکوفسکی هنوز نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ای برای ایرانی‌ها نبود، تا ترجمه‌ی رمان جزء از کل نوشته‌ی استیو تولتز که پیش‌تر کسی از این نویسنده‌ی استرالیایی چیزی به فارسی ترجمه نکرده بود. خاکسار در گفت‌وگویی با مجله‌ی تجربه می‌گوید: «من از نویسنده‌ای که در کارش جنون باشد خوشم می‌آید». اگر شما هم از این نویسنده‌ها خوشتان می‌آید، این کتاب‌ها را بخوانید: 
«سوختن در آب، غرق شدن در آتش»، چارلز بوکوفسکی /
«عامه‌پسند»، چارلز بوکوفسکی /
«هالیوود»، چارلز بوکوفسکی / 
«یکی مثل همه»، فیلیپ راس / 
«باشگاه مشت‌زنی»، چاک پالانیک / 
«سومین پلیس»، فلن اوبراین /
«بالأخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم»، دیوید سداریس /
«مادربزرگت رو از این‌جا ببر»، دیوید سداریس /
«اتحادیه‌ی ابلهان»، جان کندی تول /
«برادران سیسترز» ، پاتریک دوویت / 
«اومون را»، ویکتور پلوین / 
«شاگرد قصاب»،  پاتریک مک‌کیب /
«پسر عیسی»، دنیس جانسون / 
«جزء از کل»، استیو تولتز / 
«توانه‌ی برف خاموش»، هیوبرت سلبی جونیور /


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          یکی از باحال ترین پایان بندی هایی رو داشت که تا حالا خوندم...
حوصله ی نوشتن ندارم. بعدا راجع بهش مینویسم
        

          "بنابراین بزرگ مرد کسی است که از هیچ همه چیز می سازد! و آقایان، وقتی می گویم هیچ منظورم دقیقا هیچ است!"
رمان روانی بود، به نظرم نمیشه خیلی ژانر خاصی بهش داد اما به قدری گیرا بود که از خوندنش خسته نشم! یه جاهاییش منو یاد کتاب "عامه پسند، بوکفسکی" می انداخت اما حقیقتا دو تا کتاب متفاوتن.
ترجمه کتاب هم خوب بود ولی بعضی جاها غلط تایپی داشت.
در کل به نظرم کتاب خیلی خوب بود، این که در چند صفحه آخرش یهو همه چیز عوض میشه جالب بود و این تغییر برای من قابل تامل بود.
کتاب طنز نبود، اما بعضی جاهاش خنده دار بود و بعضا از تلخی ماجرا خندم میگرفت!
خلاصه این که اگر تا الان نخوندینش واسه یکبارم که شده بخونیدش، از اون کتاباس که سریع تموم میشه!
پ.ن: جلد کتابو خیلی دوست داشتم.
        

          مشکل اصلی‌ای که باهاش داشتم این بود که هر دفعه چند صفحه می‌خوندم و کنار می‌ذاشتمش دفعه بعدی دلیلی نداشتم که بیام سراغش یعنی در واقع به عنوان یه کل نکته‌ی جذب کننده‌ای نداشت و فقط جزئیات ریز و شخصیت‌ها ممکن بود آدم رو جذب کنن.
        

          من با خیال ی کتاب طنز خوندمش اما، طنز خاصی درش نتونستم پیدا کنم . ولی به شدت برام کتاب جذابی بود.تضاد  بین شخصیتاش تضاد بین ظاهر و باطنشون. برام جالب بود .انتظار ی پایان دیگه رو داشتم. اما بد نبود پایان بندیش.
        

          دوست داشتم. داستان روونی بود مخصوصا از اواسط به بعد. خشونت رو یه حالت خاصی تعریف میکرد. کشتن یه آدم برای برادرا فرقی با مسواک زدن نداشت.
        

          نسخه صوتی آن را در طاقچه با صدای اشکان عقیلی پور گوش کردم. کتاب نوشته پاتریک دوویت با ترجمه پیمان خاکسار است. رمان وسترنی بسیار روان و نسبتا پرکشش بخصوص در نیمه دوم کتاب. موضوع تقریبا تکراری و تا حد زیادی قابل پیش بینی بود. رمان «برادران سیسترز» نامزد جایزه ی ادبی من بوکر سال 2011 بود.
        

          یه روایت عالی که من نتونستم بعد از شروع اولین کلمه از کتاب رهاش کنم .داستان دو برادر که از طرف ناخدا مامور به کشتن شخصی به اسم وارم هستند نقطه اوج داستان بعد از اتفاقات رودخونه بود که یک شکسته اخلاقی رخ داد ،جایی که برادرا تصمیم گرفتند به جای کاری که همیشه می‌کردند راه دیگه‌ای انتخاب بکنن، مثل اینکه محلول وارم طلای وجودشون رو نمایان کرد . به نظرم انتخاب آدم کشی فقط مثل یک نقاب بود از خشمی که بعد از مرگ پدر رخ داد و انگار کائنات خواست یه فرصت دیگه به اون‌ها بده، فرصت رستگاری برای همه انسان‌ها .
        

          عجب چیزی بود :)))
من تا قبل از دیدن django unchained نمی‌دونستم این‌قدر از وسترن خوشم میاد. حتی ازش بدم هم میومد :))) این کتاب رو که می‌خوندم، انگار داشتم یه فیلم طولانی از تارانتینوی عزیزم می‌دیدم.
کتاب به شدت پرکششه و فضاسازی‌های بی‌نظیری داره. داستانش پر از جزئیات و ماجراجویی‌های جالبه و تا آخر مدام شما رو غافلگیر می‌کنه. واقعا مدت‌ها بود این‌قدر با کتابی همراه نشده بودم، قلب بزرگ برای شما آقای پاتریک دوویت.
راستی، یه فیلم هم از روی این کتاب ساخته شده که بسیار بسیار خلاصه‌‌ست و به هیچ عنوان عظمت کتاب رو نداره، خیلی هم به داستان وفادار نبوده ولی چندان هم بد نیست، برای یه عصر جمعه انتخاب خوبیه.
        

          آخرکتاب را دوست داشتم
        

          حقیقت ماجرا این هست که، کلی تعریف این کتاب رو شنیده بودم و حتی این نکته رو که برخلاف همیشه با وجود جوایز بسیار کتاب خوبیه. خلاصه تصمیم گرفتم به عنوان کتاب طنز بخونم. اصلا کتاب طنز نبود. از اول تا آخر یه داستانی پیش‌ رفت و راستش تا آخر خوندم تا شاید یه جاییش مفید باشه یا... . اما دریغ!
از بابت وقتی که صرف کردم به شدت ناراحتم و خیلی خوشحالم که نخریدمش.
هیچ محتوای دهن پرکنی نداشت که بخوام توی معرفی بنویسم.
نتیجه اخلاقی اینکه هر معرفی رو جدی نگیرید.
        

          برادران سیسترز، دو ادم‌کش‌ حرفه‌ای از ارگون به کالیفرنیا سفر میکنند تا به دستور "ناخدا" غریبه‌ای به اسم "وارم" رو بکشند.
داستان در دوران تب طلا، سال‌ ۱۸۵۱، اتفاق میوفته و حال و هوای وسترن داره و پر از کشت و کشتاره.

کتاب سخت‌خوان نیست. داستان گیراست و توی دو سه روز میتونید تمومش کنید. ترجمه‌ خوب بود.
        

          کتاب داستان دو برادرِ آدم‌کش است که سوار بر اسب های خود به دنبالِ هدف مسیری را طی می‌کنند.
چیزی که از یک اثر وسترن انتظار می‌رود و این به خودی خود حوصله سر بر و تکراری به نظر می‌آید. اما در این داستان که سبک روایت "سفر قهرمان" را دست می‌گیرد عوامل شدیدا مهمی داستان را با ارزش و لذت بخش میکنند. اول از همه شخصیت پردازی ها. شخصیت پردازی هایی که مرا به شدت جذب خود می‌کرد. نوع نگاه هر یک از کاراکتر ها و سادگی رقم خوردن بعضی اتفاقات برایشان آنقدر مجذوب کننده بود که بسیار بسیار از خواندن هر صفحه از کتاب لذت می‌بردم.
کتاب در ظاهر یک اثر صرفا سرگرم کننده‌ است اما در بسیاری از نقاط کتاب ما با سوال ها و فلسفه سر و کار داریم و این کتاب اصلا اثری نیست که بخواهد درگیر پاسخ به سوال ها شود. صرفا روایتش را می‌کند، شخصیت پردازی‌ش را انجام می‌دهد و بعد می‌رود سراغ ادامه‌ دادن مسیری که از ابتدا در حال پیمایشش هستیم. از نظرم همین بی‌خیالی نسبت به بسیاری از چیز هاست که اثر را شدیدا متمایز می‌کند. اینکه هیچ زوری برای هیچ‌کاری نمی‌کند و صرفا ادامه دادن مسیر مهم است. چیزی به مثابه‌ی ساز و کار زندگی و عملکرد ما انسان ها.

این کتاب را پیشنهاد می‌‌کنم. اثریست خواندنی و شدیدا دل‌نشین.
        

          ایلای = عاشقِ صادقِ آدم کش
        

          تضاد بین دو برادر ما را تا آخر داستان می‌کشد.
پایان نسبتاً عجیب و غیرمنتظره آن هم چیزی از زیبایی کتاب کم نمی‌کند.
        

          چقدر قشنگ بود ، علی رغم خشونت زیاد دو برادر در آدم کشی نمی دونم چرا آخر داستان دلم براشون سوخت ، هرچند حق شون بود ... از قدیم گفتن با هر دست بدی با همونم میگیری ....
        

          و پایان . . .
داستان راجع به دوتا برادر آدم‌کشه با دو شخصیت کاملاً متفاوت که یک مأموریت بهشون محول شده
قلم خوبی داشت و ماجراجویی و اتفاقاتی که میوفتاد به اندازه کافی سرگرم کننده بودن
بعنوان یک کتاب سرگرم کننده جالب بود و ارزش خوندن رو داشت اما اگه دنبال محتوا هستین بنظرم کتاب دیگه‌ای رو انتخاب کنید .

همین الان متوجه شدم که فیلمش رو هم ساختن، پس میتونید منتظر نظرم راجع به فیلمش هم باشید 👀