تا اواخرش خوب بود، ولی آخرش رو دوست نداشتم. یعنی از قهرمان وسترن ها انتظار می رود که آخر داستان پیروزمندانه به سمت غروب برانند، و خب، قبول، برادران سیسترز قهرمان نبودند، اما پایانش بد بود.
        

          بيشتر مردم به ترس‌ها و حماقت‌هايشان زنجير شده‌اند و جرئت ندارند بي‌طرفانه قضاوت كنند كه مشكل زندگي‌شان چيست. بيشتر آدم ها همين‌طور زندگي‌شان را بي‌هيچ رضايتي ادامه مي‌دهند بدون آن‌كه تلاش كنند تا بفهمند سرچشمه‌ي نارضايتي‌شان كجاست يا بخواهند تغييري در زندگي‌شان ايجاد كنند. سرآخر مي‌ميرند در‌حالي كه هيچ چيز در قلب‌شان نيست. به جز لجن و خون رقيق كهنه-خون فاسد و بي‌مايه- خاطرات‌شان هم به مفت نمي‌ارزد. بيشتر مردم جدا ابله‌اند
برادران سيسترز داستان دوبرادر است كه از ارگون به كاليفرنيا سفر مي‌كنند تا كسي را بكشند. چراكه كارشان اين است: كشتن...
فوق‌العاده شيوا و روان و سراسر زيبا
داستاني كه حرف داشت...
        

          چند سالی است که ترجمه‌های پیمان خاکسار فروش خوبی دارند. شاهدش چاپ‌های چندباره‌ی ترجمه‌های اوست که در بازار کم‌رونق کتاب به چشم می‌آید. خاکسار روی نویسنده‌های مشهور و کتابهای مهم‌شان دست نمی‌گذارد. بااین‌حال، داستان‌هایی انتخاب و ترجمه می‌کند که به مذاق خواننده‌ی ایرانی خوش می‌آیند. از داستان بلند عامه‌پسند، که در زمان انتشارش بوکوفسکی هنوز نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ای برای ایرانی‌ها نبود، تا ترجمه‌ی رمان جزء از کل نوشته‌ی استیو تولتز که پیش‌تر کسی از این نویسنده‌ی استرالیایی چیزی به فارسی ترجمه نکرده بود. خاکسار در گفت‌وگویی با مجله‌ی تجربه می‌گوید: «من از نویسنده‌ای که در کارش جنون باشد خوشم می‌آید». اگر شما هم از این نویسنده‌ها خوشتان می‌آید، این کتاب‌ها را بخوانید: 
«سوختن در آب، غرق شدن در آتش»، چارلز بوکوفسکی /
«عامه‌پسند»، چارلز بوکوفسکی /
«هالیوود»، چارلز بوکوفسکی / 
«یکی مثل همه»، فیلیپ راس / 
«باشگاه مشت‌زنی»، چاک پالانیک / 
«سومین پلیس»، فلن اوبراین /
«بالأخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم»، دیوید سداریس /
«مادربزرگت رو از این‌جا ببر»، دیوید سداریس /
«اتحادیه‌ی ابلهان»، جان کندی تول /
«برادران سیسترز» ، پاتریک دوویت / 
«اومون را»، ویکتور پلوین / 
«شاگرد قصاب»،  پاتریک مک‌کیب /
«پسر عیسی»، دنیس جانسون / 
«جزء از کل»، استیو تولتز / 
«توانه‌ی برف خاموش»، هیوبرت سلبی جونیور /


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          "بنابراین بزرگ مرد کسی است که از هیچ همه چیز می سازد! و آقایان، وقتی می گویم هیچ منظورم دقیقا هیچ است!"
رمان روانی بود، به نظرم نمیشه خیلی ژانر خاصی بهش داد اما به قدری گیرا بود که از خوندنش خسته نشم! یه جاهاییش منو یاد کتاب "عامه پسند، بوکفسکی" می انداخت اما حقیقتا دو تا کتاب متفاوتن.
ترجمه کتاب هم خوب بود ولی بعضی جاها غلط تایپی داشت.
در کل به نظرم کتاب خیلی خوب بود، این که در چند صفحه آخرش یهو همه چیز عوض میشه جالب بود و این تغییر برای من قابل تامل بود.
کتاب طنز نبود، اما بعضی جاهاش خنده دار بود و بعضا از تلخی ماجرا خندم میگرفت!
خلاصه این که اگر تا الان نخوندینش واسه یکبارم که شده بخونیدش، از اون کتاباس که سریع تموم میشه!
پ.ن: جلد کتابو خیلی دوست داشتم.
        

          برادران سیسترز، دو ادم‌کش‌ حرفه‌ای از ارگون به کالیفرنیا سفر میکنند تا به دستور "ناخدا" غریبه‌ای به اسم "وارم" رو بکشند.
داستان در دوران تب طلا، سال‌ ۱۸۵۱، اتفاق میوفته و حال و هوای وسترن داره و پر از کشت و کشتاره.

کتاب سخت‌خوان نیست. داستان گیراست و توی دو سه روز میتونید تمومش کنید. ترجمه‌ خوب بود.
        

          ایلای = عاشقِ صادقِ آدم کش
        

          بیشتر مردم به ترس‌ها و حماقت‌هایشان زنجیر شده‌اند و جرات ندارند بی‌طرفانه قضاوت کنند که مشکل زندگی‌شان چیست. بیشتر آدم‌ها همین‌طور زندگی‌شان را بی‌هیچ رضایتی ادامه می‌دهند بدون این‌که تلاش کنند تا بفهمند سرچشمه نارضایتی‌شان از کجاست یا بخواهند تغییری در زندگی‌شان ایجاد کنند. سرآخر می‌میرند در حالی که هیچ‌چیز در قلبشان نیست.
.
 هیچ وقت فکرش نمی‌کردم از یک کتاب وسترن خوشم بیاد. داستان دو برادر که از لحاظ شخصیتی متفاوت هستند و برای یک قتل اجیر شده‌اند تمام اتفاقات توسط یکی از آن‌ها که راوی است گفته میشه...دیالوگ‌ها و روایت‌ها شگفت انگیز... ترجمه هم خوب
.
برنده ی جایزه ی راجرز رایترز تراست 2011
نامزد جایزه‌ی من بوکر 2011
از کتاب های پرفروش نیویورک تایمز
        

          دیشب شروعش کردم و ظهر امروز بود که تموم شد. برای همین با اطمینان میتونم بگم کتاب پر کششی بود.
برادران سیسترز، ایلای و چارلی، دوتا برادر آدم کشن ولی از همون شروع داستان ما با احساسات لطیف و برادرانه این دوتا رو برو میشیم. هرچند مثل همه روابط بالا و پایین داره.
من با این کتاب خیلی خندیدم. ولی البته کتاب طنز نیست. ایلای به شدت گناه داشت و تا ابد توی قلبم میمونه. نسبت به چارلی چند بار احساسات متناقضی داشتم و خب فکر کنم این از هنرمندی نویسندست.
فضاسازیش به نظرم خوب بود. البته نمیشه به نظرم اطمینان کرد چون اولین کتاب وسترنیه که خوندم و در کنارش فیلم وسترنم کم دیدم.
در طول کتاب با بدبختیایی که سرشون می اومد می خندیدم و یجورایی خیلی بی خیال بودم. ولی به آخراش که رسید، شاید مثلا ۸۰ صفحه پایانی، همه‌چیز حساس تر شد. چند بار واقعا استرس گرفتم و نگرانشون شدم.
در نهایت با این که خیلی دوستش داشتم، نه میتونم به کسی پیشنهادش بدم که بخونه، نه میتونم بگم نخونید.
نه پیام خاصی داره نه به لحاظ ادبی خیلی سطحش بالاست. البته ایلای یسری فلسفه بافی داره ولی در کل بیشتر یه تجربه تفریحی حال خوب کنه. یه کتاب سبک و روون که خوش بگذره.
همین.
اون نصف ستاره هم نمیدونم برای چی کم کردم ولی حس می کنم ۵ تا حقش نبود:)
        

          حسرت ببرم به خواب آن مرداب..... 


🔘 با پیش زمینهٔ یه کتاب خنده دارِ بی معنای فانتزی شروعش کردم و با یک کتاب عمیقِ خشنِ روانشناسانه مواجه شدم 

- داستان داستانِ تضاده، دو برادر به نام چارلی و ایلای که یکی از این دو زیبا سنگدل و دیگری زشت و دل رحم یکی از این برادر ها با سرسختی تمام آدم می کشه و یکی از برادر ها با دل رحمی بیشتری آدم می کشه، یکی از این برادر ها خسیسه و یکی دیگه از اونا دست و دل باز و همین تضاد هاست که کتاب رو پیش می بره 

- فضا سازی بسیار فوق العاده و شگفت انگیزه به طوری که میشه خودت رو وسط ماجرا تصور کنی و کار عجیب و غریب نویسنده این جاست که صحنه های بسیار دردناک و مشمئز کننده رو جوری توصیف می کنه و قلم نویسنده کاری می کنه که اون صحنه ها برای ما یه چیز خیلی عادی میشه و ما هم مثل دو برادر قاتل داستان عادت می کنیم و چیز خیلی عادی میشه و در همین نقطه ست که نویسنده با خنده به مخاطب میگه « به غرب وحشی سلام کنید »

- ایضا شخصیت پردازی هم عالیه ما چارلی و ایلای رو می شناسیم، درکشون می کنیم ما همهٔ شخصیت ها حتی شخصیت هایی با کمترین تاثیر گذاری در داستان و حتی کارکتر هایی که دارن از بقل برادر های ما رد میشن رو شاید فقط با یک توصیف ما درکش می کنیم چون پاتریک دوویت برای ما انسان می سازه، انسانیت می سازه انسان هایی که حرص و طمع اون هارو فرا گرفته ولی هنوز ذره ای نور درون خودشون وجود داره، ما با چارلی و ایلای همزاد پنداری می کنیم چون سرچشمه اشون خود ماییم سرچشمه اشون درون ماست و همین انسانیت و تردید های توی قصه ست که ما رو به لبخند وا می داره همین تردید برادر سنگدل ما چارلیه که اتمسفر رو حال خوب کن می کنه و نه تلاش مذبوحانه نویسنده برای خندوندن مخاطب 

- اگر برای فضای نه چندان کمدی و یا قهقهه زدن پیش این کتاب میاید این کتاب رو اصلا پیشنهاد نمی کنم این کتاب از اون کتاب هاست که وقتی تموم میشه ردش و اثرش درون شما می مونه همهٔ شخصیت ها رد پاشون رو روی قلب شما گذاشتن این کتاب کاری می کنه که شما بهش فکر کنید شما به دو برادر فکر کنید و تا مدت ها رهاتون نمی کنه. 

-سی درصد پایانی کتاب خیلی سنگین و غمناکه و وقتی کتاب به مقصد پایانی خودش می رسه با یک پایان درخشان و غیر کلیشه ای کاری می کنه که مسیر برای ما لذت بخش و غم درونی داستان در پایان مارو لبالب از احساسات مختلف می کنه و وقتی کتاب رو می بندی با یک حال خوب و لبخند کتاب رو روی کتابخونه می گذاری 
 نمی دونم چطوری احساساتم رو درمورد سی درصد پایانی کتاب و غمی که در سی درصد پایانی کتاب ابراز کنم ولی واقعا سی درصد پایانی تجربه غم انگیز دل نشینیه 

از کتاب لذت بردم 🌿/) 

پ. ن : به قول پیمان خاکسار در مقدمهٔ کتاب، بعد ها درمورد پاتریک دوویت بیشتر خواهیم شنید 
        

          یک کتاب سرگرم کننده  ،  برام یاد آور پالپ فیکشن  بود  
        

          حقیقت ماجرا این هست که، کلی تعریف این کتاب رو شنیده بودم و حتی این نکته رو که برخلاف همیشه با وجود جوایز بسیار کتاب خوبیه. خلاصه تصمیم گرفتم به عنوان کتاب طنز بخونم. اصلا کتاب طنز نبود. از اول تا آخر یه داستانی پیش‌ رفت و راستش تا آخر خوندم تا شاید یه جاییش مفید باشه یا... . اما دریغ!
از بابت وقتی که صرف کردم به شدت ناراحتم و خیلی خوشحالم که نخریدمش.
هیچ محتوای دهن پرکنی نداشت که بخوام توی معرفی بنویسم.
نتیجه اخلاقی اینکه هر معرفی رو جدی نگیرید.
        

          یه ماجراجویی تازه
یه روزه تمومش کردم
اصلا خسته کننده نبود
آدما و داستانای خاصشون
اوقات خوبی باهاش داشتم
        

          خیلی روان و خوشخوان با ترجمه ی عالیه پیمان خاکسار... هر چند نویسنده کانادایی هستش ولی حس و حال غرب وحشی رو خیلی خوب و دقیق توصیف کرده و کاملا شمارو میبره تو اون روزها...
        

          نسخه صوتی آن را در طاقچه با صدای اشکان عقیلی پور گوش کردم. کتاب نوشته پاتریک دوویت با ترجمه پیمان خاکسار است. رمان وسترنی بسیار روان و نسبتا پرکشش بخصوص در نیمه دوم کتاب. موضوع تقریبا تکراری و تا حد زیادی قابل پیش بینی بود. رمان «برادران سیسترز» نامزد جایزه ی ادبی من بوکر سال 2011 بود.
        

          اولین چیزی که در مورد برادران سیسترز خیلی دوست داشتم این بود که فصل‌هاش خیلی کوتاه بودن. چند پاراگراف، یا یکی دو صفحه می‌خوندم و یک فصل تموم می‌شد. برای همین خوندنش نسبتاً سریع پیش رفت :)
‌
اما در مورد داستان... داستان جذابی بود. تضاد ظاهر و باطن شخصیت اصلی از قشنگی‌های داستان بود. قاتلی با چهره‌ای خشن و زمخت اما دارای روحیه‌ای حساس و شخصیتی عاطفی. خود داستان کتاب هم جالب بود و به اندازه‌ی کافی کشش داشت. تابه‌حال در ژانر «وسترن» کتابی نخونده بودم و با این وجود این کتاب رو دوست داشتم.
        

          تجربه جالب و لذت بخشی بود. نگاهی متفاوت از چشمان آدمهایی متفاوت. توصیه می کنم بخونیدش
        

          من با خیال ی کتاب طنز خوندمش اما، طنز خاصی درش نتونستم پیدا کنم . ولی به شدت برام کتاب جذابی بود.تضاد  بین شخصیتاش تضاد بین ظاهر و باطنشون. برام جالب بود .انتظار ی پایان دیگه رو داشتم. اما بد نبود پایان بندیش.
        

          دوست داشتم. داستان روونی بود مخصوصا از اواسط به بعد. خشونت رو یه حالت خاصی تعریف میکرد. کشتن یه آدم برای برادرا فرقی با مسواک زدن نداشت.
        

          نسخهٔ صوتی‌اش از رادیوگوشه محشر بود. 
در این کتاب با سوالات ذهنی، دوراهی‌های اخلاقی و تصمیم‌گیری‌های شخصیت اصلی همراه می‌شویم و با او در داستان پیش می‌رویم. 
پرداختن به جزئیات و درس‌های زندگی به‌جا در داستان استفاده شده بود.