تا اواخرش خوب بود، ولی آخرش رو دوست نداشتم. یعنی از قهرمان وسترن ها انتظار می رود که آخر داستان پیروزمندانه به سمت غروب برانند، و خب، قبول، برادران سیسترز قهرمان نبودند، اما پایانش بد بود.
        

          چند سالی است که ترجمه‌های پیمان خاکسار فروش خوبی دارند. شاهدش چاپ‌های چندباره‌ی ترجمه‌های اوست که در بازار کم‌رونق کتاب به چشم می‌آید. خاکسار روی نویسنده‌های مشهور و کتابهای مهم‌شان دست نمی‌گذارد. بااین‌حال، داستان‌هایی انتخاب و ترجمه می‌کند که به مذاق خواننده‌ی ایرانی خوش می‌آیند. از داستان بلند عامه‌پسند، که در زمان انتشارش بوکوفسکی هنوز نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ای برای ایرانی‌ها نبود، تا ترجمه‌ی رمان جزء از کل نوشته‌ی استیو تولتز که پیش‌تر کسی از این نویسنده‌ی استرالیایی چیزی به فارسی ترجمه نکرده بود. خاکسار در گفت‌وگویی با مجله‌ی تجربه می‌گوید: «من از نویسنده‌ای که در کارش جنون باشد خوشم می‌آید». اگر شما هم از این نویسنده‌ها خوشتان می‌آید، این کتاب‌ها را بخوانید: 
«سوختن در آب، غرق شدن در آتش»، چارلز بوکوفسکی /
«عامه‌پسند»، چارلز بوکوفسکی /
«هالیوود»، چارلز بوکوفسکی / 
«یکی مثل همه»، فیلیپ راس / 
«باشگاه مشت‌زنی»، چاک پالانیک / 
«سومین پلیس»، فلن اوبراین /
«بالأخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم»، دیوید سداریس /
«مادربزرگت رو از این‌جا ببر»، دیوید سداریس /
«اتحادیه‌ی ابلهان»، جان کندی تول /
«برادران سیسترز» ، پاتریک دوویت / 
«اومون را»، ویکتور پلوین / 
«شاگرد قصاب»،  پاتریک مک‌کیب /
«پسر عیسی»، دنیس جانسون / 
«جزء از کل»، استیو تولتز / 
«توانه‌ی برف خاموش»، هیوبرت سلبی جونیور /


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          بيشتر مردم به ترس‌ها و حماقت‌هايشان زنجير شده‌اند و جرئت ندارند بي‌طرفانه قضاوت كنند كه مشكل زندگي‌شان چيست. بيشتر آدم ها همين‌طور زندگي‌شان را بي‌هيچ رضايتي ادامه مي‌دهند بدون آن‌كه تلاش كنند تا بفهمند سرچشمه‌ي نارضايتي‌شان كجاست يا بخواهند تغييري در زندگي‌شان ايجاد كنند. سرآخر مي‌ميرند در‌حالي كه هيچ چيز در قلب‌شان نيست. به جز لجن و خون رقيق كهنه-خون فاسد و بي‌مايه- خاطرات‌شان هم به مفت نمي‌ارزد. بيشتر مردم جدا ابله‌اند
برادران سيسترز داستان دوبرادر است كه از ارگون به كاليفرنيا سفر مي‌كنند تا كسي را بكشند. چراكه كارشان اين است: كشتن...
فوق‌العاده شيوا و روان و سراسر زيبا
داستاني كه حرف داشت...
        

          اولین چیزی که در مورد برادران سیسترز خیلی دوست داشتم این بود که فصل‌هاش خیلی کوتاه بودن. چند پاراگراف، یا یکی دو صفحه می‌خوندم و یک فصل تموم می‌شد. برای همین خوندنش نسبتاً سریع پیش رفت :)
‌
اما در مورد داستان... داستان جذابی بود. تضاد ظاهر و باطن شخصیت اصلی از قشنگی‌های داستان بود. قاتلی با چهره‌ای خشن و زمخت اما دارای روحیه‌ای حساس و شخصیتی عاطفی. خود داستان کتاب هم جالب بود و به اندازه‌ی کافی کشش داشت. تابه‌حال در ژانر «وسترن» کتابی نخونده بودم و با این وجود این کتاب رو دوست داشتم.
        

          واقعا خوبه این رمان. اول کتاب رو بخونید بعد فیلم رو ببینید
        

          حسرت ببرم به خواب آن مرداب..... 


🔘 با پیش زمینهٔ یه کتاب خنده دارِ بی معنای فانتزی شروعش کردم و با یک کتاب عمیقِ خشنِ روانشناسانه مواجه شدم 

- داستان داستانِ تضاده، دو برادر به نام چارلی و ایلای که یکی از این دو زیبا سنگدل و دیگری زشت و دل رحم یکی از این برادر ها با سرسختی تمام آدم می کشه و یکی از برادر ها با دل رحمی بیشتری آدم می کشه، یکی از این برادر ها خسیسه و یکی دیگه از اونا دست و دل باز و همین تضاد هاست که کتاب رو پیش می بره 

- فضا سازی بسیار فوق العاده و شگفت انگیزه به طوری که میشه خودت رو وسط ماجرا تصور کنی و کار عجیب و غریب نویسنده این جاست که صحنه های بسیار دردناک و مشمئز کننده رو جوری توصیف می کنه و قلم نویسنده کاری می کنه که اون صحنه ها برای ما یه چیز خیلی عادی میشه و ما هم مثل دو برادر قاتل داستان عادت می کنیم و چیز خیلی عادی میشه و در همین نقطه ست که نویسنده با خنده به مخاطب میگه « به غرب وحشی سلام کنید »

- ایضا شخصیت پردازی هم عالیه ما چارلی و ایلای رو می شناسیم، درکشون می کنیم ما همهٔ شخصیت ها حتی شخصیت هایی با کمترین تاثیر گذاری در داستان و حتی کارکتر هایی که دارن از بقل برادر های ما رد میشن رو شاید فقط با یک توصیف ما درکش می کنیم چون پاتریک دوویت برای ما انسان می سازه، انسانیت می سازه انسان هایی که حرص و طمع اون هارو فرا گرفته ولی هنوز ذره ای نور درون خودشون وجود داره، ما با چارلی و ایلای همزاد پنداری می کنیم چون سرچشمه اشون خود ماییم سرچشمه اشون درون ماست و همین انسانیت و تردید های توی قصه ست که ما رو به لبخند وا می داره همین تردید برادر سنگدل ما چارلیه که اتمسفر رو حال خوب کن می کنه و نه تلاش مذبوحانه نویسنده برای خندوندن مخاطب 

- اگر برای فضای نه چندان کمدی و یا قهقهه زدن پیش این کتاب میاید این کتاب رو اصلا پیشنهاد نمی کنم این کتاب از اون کتاب هاست که وقتی تموم میشه ردش و اثرش درون شما می مونه همهٔ شخصیت ها رد پاشون رو روی قلب شما گذاشتن این کتاب کاری می کنه که شما بهش فکر کنید شما به دو برادر فکر کنید و تا مدت ها رهاتون نمی کنه. 

-سی درصد پایانی کتاب خیلی سنگین و غمناکه و وقتی کتاب به مقصد پایانی خودش می رسه با یک پایان درخشان و غیر کلیشه ای کاری می کنه که مسیر برای ما لذت بخش و غم درونی داستان در پایان مارو لبالب از احساسات مختلف می کنه و وقتی کتاب رو می بندی با یک حال خوب و لبخند کتاب رو روی کتابخونه می گذاری 
 نمی دونم چطوری احساساتم رو درمورد سی درصد پایانی کتاب و غمی که در سی درصد پایانی کتاب ابراز کنم ولی واقعا سی درصد پایانی تجربه غم انگیز دل نشینیه 

از کتاب لذت بردم 🌿/) 

پ. ن : به قول پیمان خاکسار در مقدمهٔ کتاب، بعد ها درمورد پاتریک دوویت بیشتر خواهیم شنید 
        

          خیلی روان و خوشخوان با ترجمه ی عالیه پیمان خاکسار... هر چند نویسنده کانادایی هستش ولی حس و حال غرب وحشی رو خیلی خوب و دقیق توصیف کرده و کاملا شمارو میبره تو اون روزها...
        

          مشکل اصلی‌ای که باهاش داشتم این بود که هر دفعه چند صفحه می‌خوندم و کنار می‌ذاشتمش دفعه بعدی دلیلی نداشتم که بیام سراغش یعنی در واقع به عنوان یه کل نکته‌ی جذب کننده‌ای نداشت و فقط جزئیات ریز و شخصیت‌ها ممکن بود آدم رو جذب کنن.
        

          من با خیال ی کتاب طنز خوندمش اما، طنز خاصی درش نتونستم پیدا کنم . ولی به شدت برام کتاب جذابی بود.تضاد به شخصیتاش تضاد بین ظاهر و باطنشون. برام جالب بود .انتظار ی پایان دیگه رو داشتم. اما بد نبود پایان بندیش.
        

          دوست داشتم. داستان روونی بود مخصوصا از اواسط به بعد. خشونت رو یه حالت خاصی تعریف میکرد. کشتن یه آدم برای برادرا فرقی با مسواک زدن نداشت.
        

          نسخه صوتی آن را در طاقچه با صدای اشکان عقیلی پور گوش کردم. کتاب نوشته پاتریک دوویت با ترجمه پیمان خاکسار است. رمان وسترنی بسیار روان و نسبتا پرکشش بخصوص در نیمه دوم کتاب. موضوع تقریبا تکراری و تا حد زیادی قابل پیش بینی بود. رمان «برادران سیسترز» نامزد جایزه ی ادبی من بوکر سال 2011 بود.
        

          حقیقت ماجرا این هست که، کلی تعریف این کتاب رو شنیده بودم و حتی این نکته رو که برخلاف همیشه با وجود جوایز بسیار کتاب خوبیه. خلاصه تصمیم گرفتم به عنوان کتاب طنز بخونم. اصلا کتاب طنز نبود. از اول تا آخر یه داستانی پیش‌ رفت و راستش تا آخر خوندم تا شاید یه جاییش مفید باشه یا... . اما دریغ!
از بابت وقتی که صرف کردم به شدت ناراحتم و خیلی خوشحالم که نخریدمش.
هیچ محتوای دهن پرکنی نداشت که بخوام توی معرفی بنویسم.
نتیجه اخلاقی اینکه هر معرفی رو جدی نگیرید.
        

          برادران سیسترز، دو ادم‌کش‌ حرفه‌ای از ارگون به کالیفرنیا سفر میکنند تا به دستور "ناخدا" غریبه‌ای به اسم "وارم" رو بکشند.
داستان در دوران تب طلا، سال‌ ۱۸۵۱، اتفاق میوفته و حال و هوای وسترن داره و پر از کشت و کشتاره.

کتاب سخت‌خوان نیست. داستان گیراست و توی دو سه روز میتونید تمومش کنید. ترجمه‌ خوب بود.
        

          کتاب داستان دو برادرِ آدم‌کش است که سوار بر اسب های خود به دنبالِ هدف مسیری را طی می‌کنند.
چیزی که از یک اثر وسترن انتظار می‌رود و این به خودی خود حوصله سر بر و تکراری به نظر می‌آید. اما در این داستان که سبک روایت "سفر قهرمان" را دست می‌گیرد عوامل شدیدا مهمی داستان را با ارزش و لذت بخش میکنند. اول از همه شخصیت پردازی ها. شخصیت پردازی هایی که مرا به شدت جذب خود می‌کرد. نوع نگاه هر یک از کاراکتر ها و سادگی رقم خوردن بعضی اتفاقات برایشان آنقدر مجذوب کننده بود که بسیار بسیار از خواندن هر صفحه از کتاب لذت می‌بردم.
کتاب در ظاهر یک اثر صرفا سرگرم کننده‌ است اما در بسیاری از نقاط کتاب ما با سوال ها و فلسفه سر و کار داریم و این کتاب اصلا اثری نیست که بخواهد درگیر پاسخ به سوال ها شود. صرفا روایتش را می‌کند، شخصیت پردازی‌ش را انجام می‌دهد و بعد می‌رود سراغ ادامه‌ دادن مسیری که از ابتدا در حال پیمایشش هستیم. از نظرم همین بی‌خیالی نسبت به بسیاری از چیز هاست که اثر را شدیدا متمایز می‌کند. اینکه هیچ زوری برای هیچ‌کاری نمی‌کند و صرفا ادامه دادن مسیر مهم است. چیزی به مثابه‌ی ساز و کار زندگی و عملکرد ما انسان ها.

این کتاب را پیشنهاد می‌‌کنم. اثریست خواندنی و شدیدا دل‌نشین.
        

          ایلای = عاشقِ صادقِ آدم کش
        

          تضاد بین دو برادر ما را تا آخر داستان می‌کشد.
پایان نسبتاً عجیب و غیرمنتظره آن هم چیزی از زیبایی کتاب کم نمی‌کند.
        

          داستانی وسترن که لحظاتی خشن، خونین و مشمئز کننده را برای خواننده تصویر میکند. گویا نویسنده ارادت خاصی به تارانتینو دارد! البته راوی داستان فضا را تلطیف و انسانی تر کرده
        

          نسخهٔ صوتی‌اش از رادیوگوشه محشر بود. 
در این کتاب با سوالات ذهنی، دوراهی‌های اخلاقی و تصمیم‌گیری‌های شخصیت اصلی همراه می‌شویم و با او در داستان پیش می‌رویم. 
پرداختن به جزئیات و درس‌های زندگی به‌جا در داستان استفاده شده بود.
        

          یک کتاب سرگرم کننده  ،  برام یاد آور پالپ فیکشن  بود  
        

          تجربه جالب و لذت بخشی بود. نگاهی متفاوت از چشمان آدمهایی متفاوت. توصیه می کنم بخونیدش