[صد سال تنهایی] سرگذشت و سرنوشت ۶ نسلِ خانواده‌ی بوئندیا و دهکده‌‌ی ماکوندو در آمریکای لاتین می‌باشد. در این داستان هر نسل به نحوی بازتولیدِ نسلِ پیشین است و گویی آن را چون باری بر شانه‌هایش حمل می‌کند. یکی از نکات توجه برانگیز کتاب اینست که ماکوندو خود یکی از کاراکتر های داستان به حساب می‌آید. شخصیتی منزوی، غمبار و خاکستری که با مردمش در انتضار کولی ها می‌نشیند تا سالی یک بار بیایند و دریچه‌ای به جهان بیرون بگشایند. داستان سرشار از جزئیات پر‌اهمیت است به همین دلیل نوشتن خلاصه‌ای از آن و گنجاندنش در چند پاراگراف تقریباً ناممکن می‌نماید. در میان شخصیت‌ها جز سرهنگ آئورلیانو بوئندیا که محبوبِ تمامِ کسانی‌ست که صد سال تنهایی را خوانده اند؛هنگام مواجهه با دو شخصیت و داستان‌هایشان مبهوت شدم؛ رمدیوس خوشگله و عروجش، مائوریسیو بابیلونیا و مرگِ آخرین پروانه‌ی زرد. این مواجهه مثلِ جذبه های تنهایی‌ام بود با چاشنی درد و اندوهی دلچسب.
بُرِش:
[از او پرسید:" حالت خوب نیست؟"
رمدیوس خوشگله که سر ملافه را از طرف دیگر گرفته بود، لبخند ترحم‌انگیزی زد و گفت:" برعکس هیچ وقت حالم این‌قدر خوب نبوده است."
هنوز جمله‌اش به پایان نرسیده بود که فرناندا حس کرد نسیم خفیفی از نور، ملافه‌ها را از دستش بیرون می‌کشد و آن‌ها را در عرض و طول از هم باز می‌کند. آمارانتا در تورهای زیرپیراهنی خود احساس لرزشی مرموز کرد و درست در لحظه‌ای که رمدیوس خوشگله داشت از زمین بلند می‌شد، ملافه‌ها را چسبید تا به زمین نیفتد. اورسولا که در آن زمان، تقریبا نابینا شده بود، تنها کسی بود که با آرامش خیال معنی آن باد را درک کرد. ملافه‌ها را به دست نور سپرد و در لرزش نور کورکننده‌ی ملافه‌ها، رمدیوس خوشگله را دید که دستش را برای خداحافظی به طرف او تکان می‌دهد و سوسک ها و گل‌ها را ترک می‌کند؛ همچنان که ساعت چهار بعد از ظهر به انتها می‌رسید، همراه ملافه‌ها در سپهر اعلی، جایی که حتی بلندپروازترین پرندگان خاطرات نیز به او نمی‌رسیدند، برای ابد ناپدید شد."]
        

          مقایسه دو کتاب «بار هستی» و «صدسال تنهایی» به دلیل شباهت مضمونی آن‌‌ها جالب به نظر می‌‌رسد. هر دو کتاب در حال و هوایی سیاسی(در دوره‌‌های تاریخی نزدیک به هم) نوشته‌‌ شده‌‌اند؛ یکی در حال و هوای بهار پراگ و اشغال چکسلواکی و دیگری در حال‌‌وهوای جنبش‌‌های کارگری ضداستعماری آمریکای جنوبی. در هر دوی آن‌‌ها راویت خطی کنار گذاشته می‌‌شود و سعی می‌‌شود با به هم‌ریختگی خط زمانی، توجه خواننده به شخصیت‌‌ها جلب شود. در نهایت هر دو نویسنده به گزاره‌‌ای مشترک می‌‌رسند: تاریخ در یک تسلسل بی‌‌معنا ادامه پیدا می‌‌کند و انسان‌‌ها به خواسته دلشان نمی‌‌رسند.
اما راهی که این دو نویسنده برای رساندن این حرف مشترک طی می‌‌کنند متفاوت است.
مارکز متولد کلمبیاست و در حال‌‌وهوای آمریکای جنوبی زندگی کرده است. جایی که طبیعت غنی‌‌ای دارد، ریشه‌‌های خانوادگی همچنان حفظ شده است و آرمان‌‌های چپ با شور و نشاط بیشتری دنبال می‌‌شوند. کوندرا در چکسلواکی متولد شده و زندگی‌‌اش را در اروپا سپری کرده است. او میان آپارتمان‌‌ها و خیابان‌‌های شهر گیر کرده، جایی که ساختار خانواده‌‌ها از هم متلاشی شده و دغدغه‌‌های آزادی‌‌خواهانه و روشنفکری بیشتر طرفدار دارد.
این دو حال و هوای متفاوت نویسنده‌‌ها، باعث شده که با دو نوع قصه متفاوت(هر چند با درون‌‌مایه مشابه) رو‌‌به‌‌رو شویم.
مارکز در صدسال تنهایی، شخصیت‌‌های بی‌‌شماری را درگیر می‌‌کند، شخصیت‌‌هایی که لای هم‌‌دیگر لول می‌‌خورند و می‌‌خورند و با هم آمیزش می‌‌کنند و بچه‌‌هایی با اسامی مشابه تولید می‌‌کنند. بازه‌‌ی روایت داستان بسیار طولانی است(در حد یک قرن) و اتفاقات بیشماری در طی آن رخ می‌‌دهد. نسل‌‌های پی در پی خانواده بوئندیا در یک خانه زندگی می‌‌کنند، از تکرار زندگی ملول می‌‌شوند و تنهایی ابدی، خاطرشان را پریشان می‌‌کند. مارکز در استفاده از رئالیسم جادویی ابایی ندارد و می‌‌تواند مردگان را ز قبر بیرون بکشد. روایت او به نوعی وسیع‌‌تر است، اما عمق کمتری دارد. مارکز فاصله خودش را با شخصیت‌‌هایش حفظ می‌‌کند، گویی تنهایی آن‌‌ها دیواری است که او توانایی نفوذ به درون آن را ندارد و نمی‌‌تواند حال و روز شخصیت‌‌هایش را برای ما تعریف کند.
کوندرا در بار هستی، شخصیت‌‌های محدودی را انتخاب کرده که هر کدام در یک جهان مخصوص به خودشان زیست می‌‌کنند و از جامعه پیرامونشان فاصله دارند. بازه زمانی روایت او کوتاه است(در حد چند سال) و اتفاقاتی کمی در طی آن رخ می‌‌دهد. در واقع کوندرا شلوغ‌‌کاری نمی‌‌کند و سعی می‌‌کند به جهان درون شخصیت‌‌هایش نزدیک شود و در پی روایت‌‌های مجزا از زندگی هر کدام از آن‌‌ها، پوچی و ملال زندگی‌شان را به تصویر بکشد. هر چند نسل‌‌های مختلف اهالی چکسلواکی، مانند کلمبیا در کنار یکدیگر زندگی نمی‌‌کنند و هر کدام در آپارتمان‌‌های خودشان محبوس‌‌اند، اما باز هم با تکرار تاریخ مواجهیم: شخصیت‌‌های رمان کوندرا هم شبیه پدران و مادرانشان می‌‌شوند، پدران و مادرانی که در عمق وجود هر کدامشان تا ابد لانه کرده‌‌اند. کوندرا ترجیح می‌‌دهد سراغ رئالیسم جادویی نرود و در چارچوب‌‌های واقع‌گرایی باقی بماند؛ روشی که با حال و هوای اروپای آن دوران بیشتر سازگار است.

        

          صد سال تنهایی روایت یک قرن از زندگی نفرین شده‌ی خانواده‌ی بوئندیا است. زندگی از پیش مقدر شده‌ای که در دست‌نوشته‌های ملکیادس از صدسال پیش آمده است. آنان را از سرنوشت محتوم‌شان گریزی نیست. نسل‌هایی محکوم به تنهایی که از ازل تا ابد تکرار می‌شوند.
 در این سیل تکرار وقایع، خواننده روح فرهنگ لاتین را لمس می‌کند. مارکز در این اثر از رئالیسم اجتماعی مرسوم در زمان خودش فاصله می‌گیرد و چنان تارو پود واقعیت را با خیال می‌آراید که گویی هیچ مانعی جز عادت‌های مغز بشر میان این دو تمایز نگذاشته است. 
ماکوندو، آرمان‌شهری که مارکز توصیف می‌کند، نیز مانند بوئندیاها رو به تباهی و نابودی دارد. و این آینده‌ی مقدّر تمام آرمان‌ها است.
بخشی از کتاب:[آمارانتا در تورهای زیرپیراهنی خود احساس لرزشی مرموز کرد و درست در لحظه‌ای که رمدیوس خوشگله داشت از زمین بلند می‌شد، ملافه‌ها را چسبید تا به زمین نیفتد. اورسولا که در  آن زمان، تقریبا نابینا شده بود، تنها کسی بود که با آرامش خیال، معنی آن باد را درک کرد. ملافه‌ها را به دست نور سپرد و در لرزش نور کور کننده‌ی ملافه‌ها، رمدیوس خوشگله را دید که دستش را برای خداحافظی به طرف او تکان می دهد و سوسک‌ها و گل‌ها را ترک می‌کند؛ همچنان که ساعت چهار بعدازظهر به انتها می‌رسید، همراه ملافه‌ها در سپهر اعلی، جایی که حتی بلندپروازترین پرندگان خاطرات نیز به او نمی‌رسیدند، برای ابد ناپدید شد.]
        

          صد سال تنهایی از مشهورترین‌های سبک رئالیسم جادویی است و داستان چند نسل یک خانواده را روایت می‌کند که بیشترشان "خوزه آرکادیو" و "اورلیانو" نام دارند. این وسط نویسنده گهگاه خلاقیت به خرج می‌دهد و اسامی جدیدی مثل "آرکادیو" و "خوزه اورلیانو" برای شخصیت‌هایش انتخاب می‌کند، اما بهتر است هنگام مطالعه مجهز به کاغذ و قلم و شجره‌نامه باشید تا شخصیت‌ها را گم نکنید. 
داستان پرکششی دارد، اما بعد از فوت سرهنگ اورلیانو بوئندیا، انتظار داشتم تمام شود که نشد و صفحات باقیمانده را به سختی تمام کردم. بس که فرناندا از نظرم دوست نداشتنی بود و بعد از کاری که با ممه کرد ازش متنفر شدم. 
از یک قرنی که روایت شد، ماجرای شرکت موز بیشتر از همه جذبم کرد و پنج ستاره را به آن دادم.
        

          با ترجمه بهمن فرزانه چاپ قبل انقلاب اگه نخونین سر درگم میشین
        

          تصورشو نمی‌کردم اینقدر غرق این کتاب بشم
۱۰۰ صفحه اولشو به اجبار خوندم
اینقدر به شجره نامه مراجعه کردم که سرگیجه گرفتم😀
ولی ارزششو داشت واقعاً
        

          دوران دانشجویی این کتاب رو خوندم. نتونستم باهاش ارتباط بگیرم و به سختی تمومش کردم.
        

          با ترجمه بهمن فرزانه از انتشارات امیر کبیر خواندم. خیلی وقت پیش و لذت هم بردم. ولی بعد از خواندن کتاب زنده ام تا روایت کنم مارکز متوجه شدم خیلی از کتاب را به دلیل باز تعریف وقایع تاریخی منطقه به درستی درک نکردم‌.
        

          داستان خانواده بوئندیا را در شش نسل روایت می‌کند. توی این کتاب مارکز سبک رئالیسم جادویی را خلق و معرفی کرد. داستان از صحنه اعدام سرهنگ آئورلیانو بوئندیا آغاز می‌شه. او مقابل جوخه اعدام ایستاده و خاطرات گذشته را از زمان تشکیل دهکده ماکوندو (جاییکه برای اولین بار خانواده بوئندیا اونجا ساکن بودن) در ذهن مرور می‌کند. یعنی وقتی که همه چیز اونقدر بکر و بدیع بود که خیلی چیزها بی نام بودن و برای گفتن از اون‌ها باید بهشون اشاره می‌شد. 
روند داستان پیچیدگی‌های خاصی دارد.
 تا قسمت‌های پایانی کتاب، من احساس می‌کردم توسط سیلی از نام‌های دشوار و شبیه به هم مورد هجمه قرار گرفتم. البته من این کتاب رو دوبار شروع کردم. ۱بار تا نصف کتاب خوندم و احساس کردم که دیگه واقعا داره زمان برام کسل کننده میگذره. و شجاعت سینوی به خرج دادم و کتاب رو بستم، تا ۳سال بعدش ؛ به پیشنهاد دوستم که گفت تا آخر کتاب صبوری کن، آخر کتاب همه رمزها باز میشه و تو از خوندنش کیف می‌کنی، مجدد شروع کردم به خوندن کتاب صدسال تنهایی. تا آخر هم خوندم. خب درسته که داستان کلا توی آخر کتاب برای خواننده مکشوف میشه و در نوع خودش خیلی قابل تحسین هست. ولی من واقعا ازش خوشم نیومد. اساسا نمی‌تونم از کتاب‌هایی که شوق خوندن و فهمیدن و همراه بودن رو در طول و مدت مطالعه از آدم می‌گیرن و موکول می‌کنن به انتها، لذت ببرم. کلا با مارکز و قلمش نمی تونم ارتباط برقرار کنم‌. این ستاره سوم هم که بهش دادم صرفا برای ادای احترام به زحمت نویسنده هست. نه نظر واقعی خودم به عنوان یک مخاطب. 
من خوشم نیومد از این کتاب. ولی واقعیت اینه که این کتاب توی داوری‌های ۱۹۸۲، برنده جایزه نوبل شده. و خب این خودش یک دلیل خوب و واقعی هست که این کتاب رو برای ثبت نظر خودتون دست بگیرید. 
        

          به نظرم بهترین ترجمه برای اقای بهمن فرزانه هست و بعد اقای کاوه میر عباسی 
و این نشری و ترجمه ای  که الان ریپلی زدم اصلا پیشنهاد نمیکنم!
        

          صد سال تنهایی رمان بزرگیه، نه چون برای نویسنده ش نوبل ادبیات آورد، چون وقتی تموم میشه هم رهاتون نمی کنه.
        

          داستان جالبی بود 
بعضی قسمتهای داستان باورکردنی نبود 
داستان زندگی چندین نسل از یک خانواده بود 
پایان خوبی هم نداشت 
        

          نسخه انتشارات آذربایجان با ترجمه ناصر جواد خانی افتضاحه. پر از غلطهای املایی وانشایی و ترجمه ناقص .
جملات ناقص که بخشی از اونا جا افتاده و خودت باید حدس بزنی. متاسفانه با اینکه کتاب چاپ چندمه، این اشکالات برطرف نشده.
        

          دقیقا نمی دونم چندبار این کتاب رو خوندم، ولی داستان طوری جذبت می کنه، که مطمئنم اگه یک بار دیگه سمت کتاب برم، مجبورم تا انتها ادامه ش بدم.
عالیه.

اسامیِ خیلی سختی داره و برای فهمیدن نسبت و نقشِ هر کارکتر نیاز به دقت و توجه هست. :)
        

          نه سبک داستان و نه محتواش با سلیقه من جور نبودودوستش نداشتم 
صرفا به خاطر این تمومش کردم که ببینم ایا تا اخر داستان یهو چیزی پیدا میشه که خودم رو به خاطر شروعش سرزنش نکنم
که متاسفانه تا همون آخر هم متوجه نشدم چطور شده شاهکار ادبی 
شاید به خاطر این همه پیچ و تاب شخصیت ها و دوره هاش!!!!
و ببینم واقعا چی داره که این همه پیشنهادش می کنن
البته من با ترجمه قدیمی سالها پیش خوندمش 
ترجمه های جدید رو امتحان نکردم
        

          چاپ هفتم ۱۳۹۷ - انتشارات نیک فرجام 
        

          در طول مطالعه‌ی این کتاب بارها مردد بودم که ادامه بدم یا کنارش بذارم. اما خب درنهایت ادامه دادم و تمومش کردم. نکاتی که به نظرم می‌رسه رو میگم.
۱- کتابی نیست که هر کسی خوشش بیاد. به ویژه اینکه باید چند فصل بگذره تا بتونید درگیر داستان بشید.
۲- سبک کتاب رئالیسم جادوییه، یعنی در عین اینکه در فضای واقعی دنیا رخ میده، اما چیزهای غیرعادی و عجیب غریبی می‌بینید که با عقل جور در نمیاد. من خودم خیلی این سبک رو دوست ندارم.
۳- این کتاب روایت شش نسل از خانواده‌ی بوئندیا در دهکده‌ای تخیلی به نام ماکوندو است. متأسفانه کتاب پر است از روابط لجام‌گسیخته و خارج از عرف. بخش زیادی از نسل‌های این خانواده زنازاده‌اند. این یکی از خصوصیات آزاردهنده‌ی این کتابه.
۴- علاوه‌بر خانواده‌ی بوئندیا، شاهد اتفاقات زیادی در دهکده‌ی ناشناخته‌ی ماکوندو هستید. می‌بینید که چطور در این دهکدهٔ دورافتاده یک جامعه شکل می‌گیره، چطور کم‌کم با جهان بیرون ارتباط برقرار می‌کنه، رونق پیدا می‌کنه. همچنین می‌بینید که وقتی پای سیاست به این دهکده باز میشه، چطور اوضاع عوض میشه، و در ادامه جنگ‌های خونین شکل میگیره. می‌بینید که چطور با ورود تکنولوژی خیلی چیزها عوض می‌شه. در پایان هم دهکده به‌تدریج رو به افول میذاره و نابود میشه.
۵- داستان طوری نیست که تحت تأثیر غم و شادی شخصیت‌هاش قرار بگیرید. حداقل برای من اینطوری بود. از بس شخصیت‌های عجیب و غریبی داشت. به قول اورسلا، یکی از کاراکترهای اصلی داستان، این خونه دیوونه‌خونه است! 
۶- نویسنده بدون اینکه درگیر جزئیات بشه، پشت هم روایت میکنه. اصلا خودش رو درگیر توصیفات و توضیحات اضافه نمی‌کنه.
۷- با همه این توصیفات، چه این داستان رو دوست داشته باشیم و چه نه، کار نویسنده واقعا بزرگ بوده. روایت‌گری این همه شخصیت و داستان‌سازی‌ش عالیه. علاوه‌براین، نویسنده به‌خوبی تونسته مفاهیم مورد نظرش  رو در قالب وقایع این دهکده و ماجراهای خانواده‌ی بوئندیا، آن هم در طول صد سال، به نمایش بگذاره، و این  کار کمی نیست.
۸- ترجمه بد نبود. اما بعضی جاها کمی گنگ بود و نیاز به ویرایش داشت.
۹- من نسخه دیگری از این کتاب رو نخوندم، اما به نظرم که این نسخه بدون سانسور بود.
        

          در این کتاب زمان به سرعت می‌گذرد. شخصیت‌ها متولد می‌شوند، دوران کودکی را سپری می‌کنند، به بلوغ می‌رسند و عشق و شور جوانی را تجربه می‌کنند، به دنبال آرزوهای بزرگ می‌روند، مبارزه می‌کنند، پیر و از کار افتاده می‌شوند، می‌میرند و بعد روحشان به شکلی از زندگی در میان زندگان ادامه می‌دهد. این تجربه‌ها برای شخصیت‌های مختلف در بیش از صد سال روایت داستان، اتفاق می‌افتند و برای هر شخصیت به شکل متفاوتی، تکرار می‌شوند.

پایان عشق‌های پرشور، مبارزات چندین ساله، کسب‌وکارهای موفق و ماجراجویی‌های بی‌نتیجه در این کتاب روایت شده است و همه اینها در نهایت به تنهایی انسان می‌رسند. البته مطمئن نیستم که دقیقا منظور نویسنده همین باشد.