به نظرم عالی بود، حرف نداشت👏🏻👏🏻👏🏻👌🏻
من که خیلی لذت بردم از خوندنش🏅🤌🏻⭐⭐⭐⭐⭐
        

          کتاب خوبی بود، حس خیلی خوبی داشت. 
به غیر از داستان جایی دیگر بقیه داستان‌ها رو دوست داشتم.
ترکیبی از احساسات خوب و غمگین و انگیزشی بود. 
در کل کتاب پخته‌ای بود.
        

          

اولین کتابی که از گلی ترقی خواندم "من هم چه گوارا هستم" بود. کتابی که توقعم را از آنچه که در مورد او شنیده بودم برآورده نکرد. بعد از آنکه بیشتر در مورد او خواندم، دیدم که خود ترقی هم به ضعیف بودن اولین کتابش اشاره کرده است و خبر از پختگی و شیوایی بیشتری در سایر آثارش می دهد. این شد که سعی کردم با یک کتاب در مورد او قضاوتی نکنم و این کار را به بعد از مطالعه سایر کتاب ها و داستان هایش موکول کنم. وقتی که خواندن کتاب جایی دیگر را شروع کردم، آنچنان درگیر شِش داستانی (بازی ناتمام، انار بانو و پسرهایش، سفر بزرگِ امینه، درخت گلابی، بزرگ بانویِ روحِ من و جایی دیگر) که در همه آن ها صحبت و سخنی مستقیم و غیرمستقیم از تنهایی، غربت، مهاجرت و "جایی دیگر" بود، شدم که متوقف کردن مطالعه کار سختی بود. هر شب تا جایی به ترقی خوانی ادامه می دادم که یک خط در مقابل چشمانم هزار خط می شد و هزار خط، یک خط


        

          نگاهی شتابزده به ساعت مچی‌ام می‌افکنم. ساعتم را کوک میکنم. به گوشم می‌چسبانم و با تمام این کارها می‌خواهم به این دو شخص، و بیشتر از همه به خودم، حالی کنم که وقت می‌گذرد، که زمان فرصت نمی‌دهد، که زندگی از کنار من در حال عبور است، که من از حادثه‌ها، فکرها، فرصت‌ها عقب افتاده‌ام و مثل لاک‌پشتی پیر، در حاشیه‌ی تاریخ می‌پلکم.
        

          از بهترین مجموعه داستان های ایرانی. همه چیز به اندازه هست و شخصیت پردازی و خیال پردازی و نمایش تفکرات شخصیت ها عالی. نثر ساده و روان و دلنشین.
        

          《داستان‌هایی از جنس صمیمت》
خواندن "جایی دیگر" برای من برابر است با خواندن آخرین کتاب از آثار گلی ترقی‌. به همین خاطر می‌توانم نگاهی کلی‌تر و قضاوتی کامل‌تر نسبت به او و قلمش داشته باشم.
حس و حال اثر همان حس و حال آثار قبلی‌ست. همان صمیمت که بنظرم از نثر روان و یکدست او و روایت خاطره‌گونه‌ی او در داستان می‌آید که بعد از خواندن چند اثر متوجه حضور واقعی خاطرات نویسنده (شاید بشود گفت خود نویسنده) در داستان‌ها هم می‌شوید. بنظر من این مسئله‌ی مهمی‌ست که شاید بتوان گفت برای من پررنگ‌ترین موضوع در نگاه به آثار گلی ترقی و کتاب جایی دیگر به عنوان آخرین اثری که از او می‌خواندم بود.
این نگاه صمیمی و روایت خاطره‌وار داستان‌ها از جذابیت‌های شکل روایت گلی ترقی بود که در خوانش‌های اول از او من را جذب آثار او کرد ولی همین شکل از روایت با تکرار در آثار بعدی به خصوص داستان کوتاه‌ها باعث ایجاد نوعی دلزدگی از داستان‌ها شد. برای خواننده‌ی حرفه‌ایه آثار ادبی این شکل از روایت حس دم دستی بودن می‌دهد، به دلیل راحت‌تر بودن این شکل روایت این نگاه را می‌دهد که نویسنده با انتخاب زاویه اول شخص و روایت داستان از منظر خود آن هم به شکل نگاه به گذشته صرفا جای هم‌نشینی را گرفته که نشسته است و خاطرات یا تجربیاتش را برایت تعریف می‌کند. البته که دو ویژگی مهم داستان‌های ترقی را از سطح پایین این شکل از روایت جدا می‌کنند و همین هم باعث می‌شود که با همه‌ی این مسائل همیشه خواندن اثار او خالی از لطف نباشد. یکی درون‌مایه‌ی فلسفی و نگاه معناگرایانه‌ی این به همین تجربیات و خاطرات می ‌باشد که نگاه عمیق‌تر به داستان‌های او می‌دهد(که این هم از پیش زمینه‌ی تحصیلان فلسفی خود نویسنده می‌آید)، دلیل دوم که بنظر من مهم‌ترین و قوی‌ترین ویژگی آثار ترقی‌ست نثر زیبا و روان اوست که سرشار از توصیفات و تمثیل‌های بجا و زیباست.
در آخر همونطور که گفتم خواندن آثار گلی ترقی همیشه می‌تواند حس و حالی خوب و صمیمی همراه با نگاهی عمیق در شما ایجاد کند ولی خب مطمئنن خیلی نخواهد توانست مخاطب جدی ادبیات داستانی را بطور کامل راضی نگه دارد و همونطور که خود من شروعم برای داستان خوانی و علاقه‌مندیم به خواندن با رمان اتفاق از گلی ترقی اتفاق افتاد بنظرم یکی از بهترین گزینه‌ها برای شروع داستان‌خوانی و یا معرفی برای مخاطبان ابتدایی‌تر ادبیات داستانی می‌تواند باشد.
        

          ساعت ۱۰ امشب ۴  اسفند گرفتم دستم و ساعت ۱ صبح ۵ اسفند تمام شد. 
 تو یک ساعت نفهمیدم چجوری رسیدم صفحه‌ی ۱۰۰ تو سه  ساعت ۲۶۰ صفحه تمام شد.انقدر جذابه برام که نگم براتون جایی دیدین بخونیدش، مجموعه‌ای از داستان کوتاه‌هایی که راوی از ادم‌هایی صحبت میکنه که در فرانسه یا مسیر رفتن به فرانسه یا مسیر برگشت از فرانسه می‌بینه. شرایط زندگی فردی زن‌های مختلف که محیط و جامعه چه بلاهایی سرشون میاره و باز خودشون رو بالا می‌کشن تا سرپا بمونن.
        

          داستان‌های کتاب به دوران گذار انقلاب پرداخته. تاثیری که انقلاب روی زندگی آدم‌های معمولی گذاشته، تفاوت زندگی و آدمها قبل و بعد از انقلاب.خیلی با کتاب ارتباط برقرار نکردم و راوی‌ها با اینکه آدمهای متفاوت،زن و مرد و با سن‌های متفاوت بودند ولی همگی یک لحن داشتند و این برای من واقعا آزار دهنده بود. اگر قرار بود یک کتاب رو توی عمرم نصفه رها کنم مطمئنا همین کتاب بود😅 ولی متاسفانه همچین کاری از من ساخته نیست، برای همین تند تند خواندم تا زود تمام بشه و راضی‌ام چون چند صفحه آخر کتاب تعبیر درخشانی داشت از آخرین نگاه فرزند به چشم‌های مادرش قبل از مرگ و خب همین باعث شد از خواندن کتاب و صبوری خودم راضی باشم
        

          اولین تجربه ی من با گلی ترقی است .
این کتاب ، یک مجموعه داستان است شامل شش داستان .
- بانوی ناتمام
- انار بانو و پسرهایش
- سفر بزرگ امینه
- درخت گلابی
- بزرگ بانوی روح من
- جایی دیگر
دو داستان اول با پس زمینه ی فرودگاه و پرواز است و خیلی معمولی .
آخرین داستان ، بلند ترین داستان است و دارای سبک و فضایی متفاوت با بقیه .
داستان یکی مانده به آخر رو که اصلا سر در نیاوردم 😁😁
اما سفر بزرگ امینه و جایی دیگر ، دو داستان مورد علاقه ی من بود به دلیل وجود شخصیت ها و تیپ شخصیتی هایی شبیه به خودم .
        

          روون، دوست داشتنی، صمیمی و جالب.
از نظر شیوه نگارش به کتاب های سیمین شبیه بود و نویسنده در داستان حضور داشت، که شخصاً از این نوشتار لذت میبرم.
        

          قبلا از خانم ترقی کتاب دو دنیا رو خوانده بودم که بسیار عالی بود ، این کتابشون هم به نظر من فقط دو تا از داستان هاش جالب بود ، بعضی شخصیت پردازیها و فضا سازی‌ها انقدر عالیه که انگار من اون داستان رو زندگی کردم قبلا ، مثل داستان سفر بزرگ امینه و درخت گلابی ....
        

          این کتاب رو صوتی و توی طاقچه گوش دادم. حدوداً ده ساعته‌. شش‌تا داستان مختلف از زندگی آدم‌ها. قصه‌ی آدم‌های توی هواپیما، آدم‌های خدمتکار یک خونه یا زندگی یک زن و شوهر. از اینکه قصه‌ی آدم‌ها بود خوشم اومد. من کلی وقت بود می‌خواستم گلی ترقی بخونم چون خوندن از نویسنده‌های زن مخصوصاً زنِ ایرانی رو دوست دارم. موقع خوندنشون به چیزهایی می‌رسم که انگار زن‌ها همین طور این‌ها رو می‌بینن و گفتن از این جزئیات قلمشون رو دلنشین می‌کنه. این کتاب هم اوایلش چندان توی دلم جا نگرفته بود. موقع تمیزکاری و ظرف شستن و آشپزی گوش می‌دادم منتها وقتی به چند ساعت آخر رسید که قصهٔ امیرعلی بود بیشتر توی دلم جا گرفت. انقد که از دیشب و امروز نمی‌خواستم تموم‌ بشه. بعد از اینکه تموم شد هم خودم رفتم چند صفحهٔ آخر رو خوندم و صدام رو ضبط کردم. دلم می‌خواد باز گلی ترقی بخونم. خوشحالم که هنوز چندتا کتاب ازش هست که می‌تونم بخونم. 
پ.ن: گویندهٔ کتاب هم خوب می‌خوندن.
        

          «جایی دیگر» یک اثر "حسی" و "اتموسفریک" است تا یک اثر "پلات‌محور". ارزش اصلی آن در، به تصویر کشیدن روحیه و دغدغه‌های نسلی از ایرانیان است که در میانه سنت و مدرنیته، شرق و غرب، و گذشته و حال معلق هستند.
 کتاب بیش از آنکه قصه‌ای با پیچ و خم باشد، سفرهایی کوتاه به عمق احساسات، انتخاب‌ها و تنهایی‌های آدم‌هاست.
ترقی با ظرافتی خاص، گاهی طنزی تلخ و گاهی غمی نرم را در دل ماجراهای روزمره پنهان می‌کند.فضای اکثر داستان‌ها آکنده از حس نوستالژی و اشتیاق به "جایی" یا "زمانی" دیگر است.
در کل اگر از داستان‌های پرحادثه و خطی لذت می‌برید، این کتاب ممکن است برای شما خوشایند نباشه اما اگر به داستان‌های روان‌شناختی، مینیمال علاقه دارید که پس از تمام شدن کتاب، صدایشان در ذهن شما طنین‌انداز می‌شود، «جایی دیگر» می‌تواند یک تجربه ادبی منحصربه‌فرد باشد.