زندگی در پیش رو از اون کتابهایی که قطعا به همه پیشنهاد می کنم بخونن، چیزی که من رو جذب کرد دنیایی بود که ساخته شده بود انگار همه دنیا آنچیزی بود که از زبان مومو روایت می شد و بقیه چیزها دست نیافتنی و مال دیگران بود انصافا مترجم هم با ظرافت توانسته است بخوبی مطالب را ترجمه کند 
روایت کتاب انگار دنیایی را در بر می گیرد ترکیبی از همه چیز است از نژادها، زبان ها، رنگ ها، جنسیت ها ، و حتی رویاها
        

          پیرها تقصیری نکرده‌اند که همیشه آخرِ سر به زوال می‌افتند. من چندان دل خوشی از این قانونِ طبیعت ندارم. شنیدن حرف‌های آقای شارمت در مورد قطارها و ایستگاه‌ها و ساعت حرکت قطارها، خودش چیزی بود. مثل این که هنوز امیدوار بود قطار خوبی سوار شود و در ساعت مناسبی حرکت کند و خودش را نجات دهد، در حالی که خوب می‌دانست که به مقصد رسیده و کاری به جز پیاده‌شدن برایش نمانده.

- از متن کتاب -

چقدر حرف می‌زد این پسر، و چقدر شیرین بود! چقدر دیدش و روایتش از اون وضعیت داغونی که توش بود جالب بود! موقع خوندن کتاب خیلی پیش اومد که لبخندای تلخ بزنم :)
رفت جزو کتابای مورد علاقه‌م. هم‌ردیف ناتور دشت مثلا.

پ.ن. ممنون از خانم گلستان بابت ترجمه‌ی خوب و وفاداری‌شون به متن اصلی
        

          اولین کتابی بود که از رومن گاری می خوندم. تا اواسط داستان، مثل ترن ی که که اوج میگیره آروم و آروم به نقطه ی لمس آسمون رسیدیم و ... ناگهان، با هم فرود اومدیم. فرودی که انگار تا اعماق زمین فرو می رفت و از سقوط باز نمی ایستاد .
از اواسط کتاب احساس میکردم مومو ی ۱۰ ساله که یک شب ه با ۴ سال افزایش سن مرد شده بود، داره با نهایتِ قدرت، نفرت و تهوع رومن گاری رو نسبت به قوانین طبیعت فریاد میزنه. نفرتی که لحن به ظاهر بچه گانه ش کمدی تاریکش رو تاریک تر هم می کنه. 

تا اواسط داستان زیاد تحت تاثیر قرار نگرفتم اما از اواسط داستان به بعد شیوه ی توصیف نویسنده از ساز و کار دنیا برام تکان دهنده بود.
و چقدر کامل ، چرایی پایان زندگی نویسنده توسط مومو کوچولو شرح داده شده بود؟
و واقعا کیه که بتونه رومن گاری رو از اینکه دیگه کاری نداشته و با همه خداحافظی کرده ، مقصر بدونه؟! ...
        

          غالب کتاب‌هایی که می‌خوانم توصیه شده‌اند. کمتر ریسک می‌کنم تا کتابی را خودم انتخاب کنم و بخوانم؛ معمولا نتیجه نمی‌دهد. این کتاب هم بارها تعریفش را شنیده بودم، بارها.
سبک نگارش متن مطابق میلم بود. جملات کوتاه و چکشی. البته که ترجمه در ادای دین به متن اصلی سنگ تمام گذاشته بود.
آنچه که خواندم واگویه‌های محمد بود به همان شکلی که همگی در طول روز واگویه می‌کنیم. آشفتگی و از این شاخه به آن شاخه‌پریدن ویژگی اصلی واگویه‌ها بود که البته سیر منطقی داستان از بین نمی‌رفت.
محمد، شخصیت منحصر به فردی داشت که البته خودش هم خیلی دوست نداشت طبیعی باشد. ابتدا گمان کردم که این کتاب داستان زندگی محمد است از ابتدا تا بزرگسالی‌اش. تا جایی که به یک نان و نوایی برسد. اما خب این‌طور نیست. این داستان عشق رزا خانم به محمد و عشق محمد به رزا خانم بود. و من در پایان کتاب این را فهمیدم. در خلال این عشق ماجراهایی گنجانده شده بود و مفاهیم دیگری را مورد نقد قرار می‌داد.
کتاب ما را در همان گه‌دانی و وضع اسف‌بار محمد نگه‌می‌دارد. ما که عادت داریم از وضعیت‌ها و فضاهایی این‌چنین در داستان‌ها به فضاهای رنگی و زیبا منتقل شویم این بار با محمد رنج می‌کشیم و تا جملهٔ آخر کتاب از این فضاحت خلاص نمی‌شویم. این نوعی بدعت است که اصلا خسته‌کننده نبود.

اسپویل[اما من که به دنبال پایان خاص و تکان‌دهنده‌ای بودم _بر حسب عادتم _ با این پایان‌بندی راضی نشدم. حتی مرگ رزاخانم در نظرم غم‌انگیز نبود و اشکم را جاری نکرد. (البته این هنر نویسنده بود که من دقیقا احساس محمد را درک می‌کردم و گویی خود او بودم. باور نمی‌کردم.)
        

          دوسش دارم.چند وقته حوصله ی ریویو نوشتن ندارم.ناراحتم میکنه ولی خب.....یکی از بهترین هایی بود که چند وقت گذشته خوندم.حس غم و افسوس در عین حال نشاط کودکانه رو با هم داشتم. اونجاهایی که مومو میگه من که این چیزارو نمیفهمم یا اون جاهایی که منظور حرفهای ادم بزرگا رو متوجه نمیشه دلم میخواد محکم بغلش کنم.صفحات پایانی کتاب جایی که رزا خانم توی زیرزمین با مومو تنها مونده بود به مدت چند هفته واقعا قلبم به درد اومد.
        

          شخصیت‌هایی که رومن گاری می‌شناسد و به خواننده می‌شناساند از فرط سادگی، عادی بودن و بی‌شیله‌پیله‌گی شگفت‌انگیزند. نمی‌شود دوست‌شان نداشت، همراه‌شان نشد و دل به دل‌شان نداد. برای رومن گاری «انسان» مهم است؛ فارغ از دین و نژاد و دارایی‌اش. در «زندگی در پیش رو» به معنای واقعی کلمه زندگی را درمی‌یابیم و حس می‌کنیم. ترجمه‌ی لیلی گلستان بسیار روان و راحت است؛ همان‌طور که چنین رمانی اقتضا می‌کند.
        

          راویان اول شخص عموما کسانی هستند که در اواخر زندگی با کوله‌باری از تجربه، خاطرات خود را مرور می‌کنند، اما این کتاب اینطور نیست. راوی زندگی در پیش‌رو یک پسر ده، دوازده ساله‌ی مسلمان فرانسوی است که مادرش تن‌فروش بوده و پسرش را بعد از تولد به یک پیرزن یهودی -رزا- سپرده. مومو (محمد) با زبان ساده از زندگی خودش و دوستانش می‌گوید و از رزا که حالا دیگر پیر و زمین‌گیر شده...
من البته هیچ‌وقت رومن گاری را به اندازه‌ی خواهرم دوست نداشتم -خواهرم عاشق خداحافظ گری کوپر است- اما از بین کتاب‌هایش این یکی را به بقیه ترجیح می‌دهم. 
توصیه می‌شود. 
        

          رمان بسیار زیبای زندگی در پیش رو، مونولوگ¬های کودکی به نام محمد است که بنا به عقیده خودش برای اینکه او را کوچک¬تر نشان دهند مومو صدایش می¬زنند. رمان اتفاقات 3  تا 14 سالگی او را بیان می¬کند. لحن داستان بسیار صمیمانه و ساده است و خواننده را با خود همراه خواهد کرد. مومو کودکی فرانسوی-عربی است.  او توسط مادام رزا در طبقه ششم خانه¬ای(مهمان خانه¬ای) بدون آسانسور بزرگ می¬شود و میان این دو صمیمیت خاصی وجود دارد. مادام رزا زنی پیر است که با این حال از تعدادی کودک نگهداری می¬کند و در عین حال دلی مهربان و رئوف دارد. مادام رزا ویژگی¬هایی دارد که شخصیتش را دوست داشتنی می¬کند.  داستان این کتاب، رنج، تنهایی، فقر و فهم و درک کودکان رنج¬کشیده را به خوبی نشان می¬دهد. مادام رزا تجربه اردوگاه و تن¬فروشی را دارد و حال خاطراتی از آن دوران همواره با اوست. او از کودکانی مراقبت می¬کند که حاصل همین تن¬فروشی¬ها هستند و در ازای کار خود پول دریافت می¬کند. تب و تاب داستان از زمانی که مادام رزا بیش از حد توان فرسوده و پیر می¬شود به اوج خود می¬رسد. کم کم مادام رزا دیگر نمی¬تواند از پله¬ها بالا بیاید و در این هنگام مومو، صمیمی¬ترین کودک خانه با مادام رزا، به او بسیار کمک می¬کند و این بار مومو است که از مادام مراقبت و حمایت می¬کند. این چرخش، بسیار ظریف و عجیب و دلنشین است و پیش¬بینی ناپذیری حوادث را نشان می¬دهد. گرچه موضوع داستان به نظر تکراری می¬آید اما در حین خواندن کتاب به هیچ وجه این احساس به خواننده دست نمی¬دهد. جملات، اشارات و کنایه¬های مومو بسیار قابل¬تامل است و با اینکه در حد کودک و نوجوان نیست، با توجه به پیش زمینه¬ای که داستان به خواننده می¬دهد، کامل باورپذیر است. داستان انسان را به نگرشی نو وامی¬دارد که مهم¬ترین رکن آن پذیرش است.  
رومن گاری خواننده را به دنیای دیگر می¬برد که با صمیمت راوی داستان با آن کاملا احساس نزدیکی خواهد کرد.

        

          داستان خوبی داشت. صحبتهای پسر بچه ای از طبقه فرودست و فقیرنشین فرانسه که زندگی خودش را در قالبی طنز و با ادبیاتی غیر مودبانه تعریف میکنه که بیشتر زندگی اون رو ملموس میکنه. کتاب کشش خوبی داره و خوب جلو میره
        

          زندگی است و دوست داشتن و هیچ چیز دیگر...
        

          دلتنگ دوست جدیدم مومو می‌شوم.
ای کاش گاهی برایم ایمیلی بزند و مرا در جریان زندگی‌اش بگذارد.
        

          خیلی کتاب گوگولی و دارکیه. باعث شد بفهمم چقدر رفاه نصیبم شده.
        

          داستان جالب و ساده و صمیمی از زبان یک پسر کوچولو که با فقر و مشکلات مختلفی داره بزرگ میشه. بعد از این کتابم نگاهم به بعضی چیزها مثلا فقر فرهنگی و اعتیاد و ... تغییر کرد.
«زندگی در پیش رو» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/audiobook/108397
        

          زندگی زن هرزه و یهودی به نام رزا خانم که یتیم خانه‌ای دارد، از زبان پسربچه حرام زاده و مسلمانی روایت می‌شود که به رزا خانم تعلق خاطر زیادی دارد.

داستان معمولی بود اما نوع روایت گونه بودنش تا حدی جالب بود.
        

          یادم هست میان تب و بی‌خوابی، داستان مومو (محمد) کوچولو را تمام کردم. بعد از جمله‌ی آخر دلم می‌خواست مومو را در آغوش بکشم، بلکه کمی تسلی‌اش بدهم.
مومو در فرانسه زندگی می‌کند. شهر پاریس. هرگز پدر و مادرش را ندیده و در محله‌ای غیر عادی با آدم‌های غیر عادی‌تر زندگی می‌کند.
به همین خاطر این پسرک به ظاهر ده ساله، دهانش چفت و بست ندارد. گنده گنده حرف می‌زند و گاهی ادب را قورت می‌دهد. و چیزهایی می‌گوید که ممکن است شما را غمگین کند. چون این حجم از غم و بعضی واقعیت‌ها را از زبان یک بزرگسال نه، که از زبان کودکی که مجبور بوده از همان اول بزرگ باشد، می‌شنوید.
کتاب عالی نیست. سطحش متوسط است و گل و بلبل ندارد.
در آخر به قول آقای هامیلِ مهربانِ قصه:
با کلمات می‌شود همه کار کرد. بی‌آن‌که کسی را به کشتن بدهیم.
        

          فکر می‌کنم هیچ چیز کریه‌تر از این نیست که به زور زندگی را توی حلق آدم هایی بچپانند که نمی‌توانند از خودشان دفاع کنند و نمی‌خواهند زندگی کنند.
        

          اگر من و شما کنار موموی ده ساله ای که صبح از خواب بیدار شده و شب فهمیده که چهارسال بیشتر سن دارد مینشستیم و برایمان از اتفاق ها و گذران زندگی اش میگفت قطعا این سبک زندگی برایمان چیزی جز تاریکی و سیاهی به حساب نمی آمد اما مومو که تمام این ۲۳۱ صفحه قرار است برایتان پرحرفی کند در دنیای گلبهی اش زندگی میکند ! انگار که پذیرفته زندگی همین است و خیلی خوشبختی ها برای او نیست و حتی چندان هم بهشان فکر نمیکند و از کنارشان به راحتی رد میشود ؛ انگار یک وسیله ی پر زرق و برقی را از پشت ویترین مغازه لوکسی نگاه کنی و به خودت بگویی وسایل این مغازه هرچند زیبا برای من کارآیی ندارند و بروی! …
اما او دودستی رُزا خانم را چسبیده تا مبادا تنها دارایی اش را از دست بدهد با اینکه به او احساس های ضد و نقیض دارد اما رُزا خانم را هم مثل زندگی اش پذیرفته و برای تحقق آنچه این شخص لازم دارد کم نمیگذارد هرچند که برای یک پسربچه چهارده ساله لحظات بشدت سخت و دشوار به حساب می آید
در نهایت اما موموی ساکن دنیای گلبهی یک چیز را سخت میپذیرد و آن را سیاه میبیند که نمی شود انکارش کرد و یک روزی همه مان مجبوریم که با آن سرشاخ شویم !
(قانون بی رحم طبیعت)
اما نظر خودم  
شخصا کتاب ها را به جهت یادگیری و نه صرفا سرگرمی مطالعه میکنم و اگر چنین دیدگاهی دارید کتاب تنها برای یکبار خواندن خوب و جالب است !
        

          عاشق این کتاب شدم. 
هیچوقت فکر نمیکردم بتونم کتابی با این محتوا و این همه توانایی نویسنده بخونم. در عین قشنگی و ظرافت توصیف روایتها کنار هم،غمناک و تاسف برانگیز هم هست.
در کل موقع خوندنش میتونید بچه باشید، میتونید پیرزنِ رو به مرگ باشید، میتونید پیرمردِ مسلمان با حافظه از دست رفته باشید یا هر شخصیت ملموس دیگه ای💁🏻‍♀️☁️
        

          کتاب زندگی در پیش رو
مومو پسرکی  ده ساله که پدر و مادری ندارد پیش یک پیرزن یهودی که روسپی بازنشسته ای است،زندگی می کند و تعدادی بچه های زن های هرزه دیگر که به دست آن پیرزن یهودی سپرده شده اند.
وقتی دیدم،مومو کاراکتر اصلی داستان و راوی داستان،مسلمان است،شاخک هایم تیز شد.
مگر می شود نویسنده یهودی،کاراکتر اصلی و مثبت داستانش را یک مسلمان معرفی کند؟
داستان را ادامه دادم تا مچ رومن گاری را بگیرم.آخرش هم موفق شدم.
وقتی وسط های داستان،پدر مومو یا همان محمد که به او مومو می گویند،وارد ماجرا شد،نویسنده آن چیزی که می خواست به خورد ملت دهد،داد و در رفت.
پدر مومو مسلمان عربی معرفی شد که چند زن روسپی را پیش خود نگه می داشت و درآمد زندگی اش را از آن زن ها به دست می آورد و یکی از آن زن ها را که خیلی دوست داشت و باردار شده بود و محمد را به دنیا آورده بود و بعد پدرش آن زن را از شدت دوست داشتن زیاد،کشته بود.پدر محمد در داستان،مردی دیوانه و بیمار معرفی می شود که بعد از سال ها بستری بودن در بیمارستان به دنبال پسرش آمده و مومو از او هم می ترسد و هم چون پیش پیرزن جهود زندگی کرده و از قضا زنک جهود خیلی مهربان است،راضی نمی شود زن جهود را بگذارد و برود.
خلاصه اینکه در کل داستان،یهودها خیلی مهربان و البته خیلی بیچاره جلوه داده شده اند و خلاصه تر اینکه،گول این نویسنده های یهودی را نخوریم🥴
        

          کتاب عامه پسندی نیست ولی بد نبود