رمان‌های نشر بیدگل اکثرا مدرنیستی‌اند از همان‌هایی که درشان هیچ اتفاق بخصوصی نمی‌افتد، کاملا روتین و روزمره زندگی را روایت می‌کنند و جلو می‌روند.
اتاقی برای مهمان هم دقیقا چنین بود؛ داستان دو دوستِ پیر که یکی از دیگری که سرطان دارد و برای زنده ماندن چنگ به هر درمانی می‌زند، مراقبت می‌کند. هلن پرستار نیست، حتی دوستِ قدیمی و صمیمیِ نیکولا هم نیست اما از او مراقبت می‌کند، جایش را می‌شوید، حمامش می‌کند و از همه مهم‌تر به‌طرزی منطقی از خرافات درمانی که دوستش درگیرشان شده انتقاد می‌کند.

این داستان مرا به سالهایی برد که آلزایمر مادربزرگم حاد شده بود و مادرم تنها پرستار مادرشوهرش بود. با این عقبه رمان برای من سرشار از اشک بود: اشک از سر یادآوری روزهای سخت و اشک از سر دلتنگی...
        

          اتاقی برای مهمان برای من معنای واقعی کتاب مناسب در زمان مناسب بود.
کتابی که به‌واسطه شغلم بعضی قسمت‌هاش برام قابل درک‌تر‌ از بقیه افراد بود.
کتاب برای من خیلی خوب بود و بیشتر‌ از هر چیزی خوندنش در زمان مناسب بود که کمکم کرد.
از این تجربه قشنگ همین‌قدر می‌نویسم؛ باقی این لذت تو ذهن من به یاد هلن، نیکولا، عید ۱۴۰۴ و خونه مادربزرگم می‌مونه. 
        

          کتاب «اتاقی برای مهمان» داستانی از روابط میان انسان‌هاست که با تلخی درآمیخته شده. این داستان بیش از هر چیز به سه موضوع محبت، دوستی و مرگ پرداخته. راوی این رمان زنی به نام هلن هست که می‌خواد از دوست خودش مراقبت کنه....
این کتاب به رابطه‌ی دوستانه‌ و پیچیده‌ی میان این دو زن می‌پردازه، در حالی که مرگ یکی از این‌ دو دوست نزدیکه و همین ماجرا زندگی دیگری رو دستخوش تغییر و تحول می‌کنه.
 وقتی پای مرگ و نیستی به میان می‌آد، زندگی با ارزش‌تر از همیشه جلوه می‌کنه. شاید به همین خاطره که آدمیزاد به محض نزدیک شدن به مرگ، خودخواه‌تر از همیشه می‌شه. این کتاب روایتی از مهر و از خود گذشتگیه. دوستی که حاضره نظم زندگی خودش رو به هم بزنه تا نیکولا زنده بمونه.
        

          وقتی قصد داشتم که کتاب رو بخونم ، با توجه به اینکه شخصیت های اصلی داستان پیر بودن ، فکر کردم که شاید نتونم باهاش خوب ارتباط بگیرم ؛
 ولی متن کتاب بسیار روان بود و با اینکه اتفاق خاص و هیجان انگیزی در طول داستان وجود نداشت ، اما با شخصیت ها همراه شدم و گذاشتم قطار آروم داستان منو با خودش پیش ببره ؛) 

کتاب ، توصیف روز و شب های تقریبا یکرنگ‌ و یکنواخت دو دوسته ؛ 
من فکر می‌کردم هدف نویسنده از نوشتنش یادآوری اهمیت سلامتی ، خانواده ، دوست های خوب و قدردانی از اونها باشه ؛ یادآوری اینکه تا سلامت هستیم و زمان با ما یاری می‌کنه واقعا زندگی کنیم ،که آخر راه مثل نیکولا حسرت زده و درمونده‌ی فرصت های از دست رفته و غیر قابل جبران نباشیم...که خودمون رو آماده کنیم‌برای حقیقتی ترسناک ولی غیر قابل انکار یعنی مرگ .

ولی انگار هدف اصلی نویسنده چیز دیگه ای بوده ؛ مثلا اینکه ما خودمون رو جای شخصیت اصلی بذاریم و ببینیم آیا تحمل چنین تغییر و از خود‌گذشتگی‌ای هر چند کوتاه مدت رو داریم ؟ چقدر می‌تونیم خوددار باشیم و پرستاری کنیم ، اونم بدون تحمیل عقیده و نظر خودمون ؟

حقیقتا یه جاهایی نمی‌تونستم شخصیت هلن رو درک کنم ! عصبانیت هاش و رنجوندن رفیق مریضش هر چند که از دستش به ستوه اومده باشه ...شاید انتظار داشتم بیشتر خودشو کنترل کنه چون نیکولا واقعا تو شرایط بد و ترسناکی بود ...
اشتباه نیکولا این بود که اصلا نمی‌خواست واقعیت رو قبول کنه ؛ می‌دونست چه خبره ها اما خودشو به اون راه میزد تا امیدی برای ادامه دادن داشته باشه ...
حس و حال نیکولا بهم دلهره می‌داد...
و بعد از اتمام کتاب ، احساسات هلن ذهنم رو درگیر کرد ...

یه چیز دیگه ! نیکولا وقتی از درمان های پزشکی و رایج ناامید شد رو آورد به روش درمانی ای به اسم طب مکمل ؛ اولش یاد چیزی افتادم که تو کشور خودمونم هست و ما با چنین عناوینی می‌شناسیمشون : طب سنتی ، طب ایرانی ، طب اسلامی و ... 
ولی بعد فهمیدم که مقایسه‌شون با هم اصلا کار درستی نیست !
طب مکمل اونها در واقع  یه روش جدید کلاهبرداری بود ! امید واهی و الکی می‌دادن به درمان بیماری و آدما رو بیشتر به سمت اذیت شدن و نابودی هل می‌دادن تا خودشون پول بیشتری به جیب بزنن ...

با همه‌ی خوبی ها و بدی های کتاب ، عادت کرده بودم به خوندنش تو نیمه شب های ساکت و آروم :) 

راستی ! نویسنده یه سرگذشت تقریبا واقعی رو پیش رومون گذاشته ؛ اتفاقاتی که خودش تجربه‌شون کرده ... 

پ‌ن : فکر نمی‌کردم‌ که براش یادداشت بنویسم اصلا ، ولی  یادداشتم طولانی هم شد !