آنجا که می‌دانی که مشکل و مساله از جای دیگری آب می‌خورد.
اما چون قدرت مبارزه با آن را در آن سطح نداری، با کسی مقابله می‌کنی که خود قربانی ماجرا است...
        

          رمان تبر را بخوانید. روایتگر بخش بزرگی از سرنوشت مشترک ما است، مایی که همیشه ساکن این "وسط مسط ها" بوده ایم. مایی که همیشه زیر سایه شوم ناامنی شغلی با هول و هراس تعدیل نیرو و جست و جوی کار گلاویز بوده ایم. ما که به هزاران پرسش احمقانه ی مصاحبه های کاری پاسخ داده ایم و مجبور بوده ایم بابت هر لحظه خود به هر آدم بی کله و احمقی جواب پس بدهیم. برای ما که ناچارا بخش بزرگی از خودمان را با "شغل" تعریف کرده ایم و فارغ از اراجیف موفقیت و رستگاری شخصی، بدون آن احتمالا نمی توانیم حتی شلوارمان را هم بالا بکشیم، چه برسد به این که از پس اجاره خانه و درمان و هزار کوفت زهرمار دیگر بر بیاییم. تبر روایتگر هراسی است که می تواند همه ی ما را روزی به یک آدمکش بی تفاوت تبدیل کند. انگیزه قتل، این بار نه یاس فلسفی، نه ماجرای عشقی و نه یک عصیان اخلاقی است، اتفاقا همه چیز منطقی و در چارچوب اخلاق رخ می دهد؛ اخلاق سرمایه داری و منطق سود و زیان.
از خواندن تبر منتظر یک شاهکار فرمیک ادبی با توصیفات طولانی و دقیق نباشید . سیر داستان خطی است و پیچیدگی خاصی ندارد. آنچه که تبر را به اثری مورد توجه تبدیل می کند ، همین سادگی ، بی تفاوتی و منطق راوی است. همه چیز مشخص و هدف ، وسیله را توجیه می کند.
        

          تبر عنوان نامتعارفی برای یک کتاب نیست. عنوانی است که دو مرﺗبه‌ی دیگر هم در تاریخ ادبیات جهان سابقه دارد. یک بار عنوانِ سرگذشتی از میهائیل سادوویانو، نویسندﮤ رومانیایی، بوده است و بار دیگر عنوان رمانی از لودویک واتسولیک نویسندﮤ چک؛ رمانی در شمار شاخص‌ترین آثار «موج نو» در نثر چک.  با این تفاوت که واژﮤ The ax (تبر) در انگلیسی معنای دیگری نیز دارد و آن «تعدیل نیرو» است و داستان حول هر دو معنی می‌چرخد. اگر واتسولیک «از تاثیر منفی کمونیسم در زﻣﯿنه‌ی تمامیت انسان و طبیعت انتقاد می کند»، دانلد ای.وست لیک همین انتقاد را به امپریالیسم دارد و درست مثل رمان واتسولیک با بیانی «طنزآلود و جدی». وست لیک(1933-2008)؛ نویسندﮤ محبوب آمریکایی است که طی شش دهه نگارش بیش از صد رمان علمی‌تخیلی، جنایی، کمیک و همینطور آثار غیرداستانی نوشته است. 
تبر داستانی معمایی-جنایی است که از معضل بیکاری کمدی سیاه هجوآمیزی می‌سازد؛ طنز سیاهی که یادآور فیلم‌های پرکشش آمریکایی در این ژانر است. فردی که سال‌ها در صنعت کاغذ مشغول به کار بوده و «ﻫﻤه‌ی خم و چم و پیچیدگی های بی‌در و پیکر صنعت کاغذ را فوت آب» است، مشمول تعدیل نیرو و از کار اخراج می‌شود. کتاب در موضوع اعتراض است؛ کسی که حرف نمی‌زند و عمل می کند. کتابی است خونبار که شخصیت آسیب‌دیدﮤ اجتماعش با شوخی کارش را پیش می‌برد. او می‌گوید«می‌دانم خیلی‌ها فکر می‌کنندکاغذ موضوع خسته‌کننده ای است، پس درباره‌اش چیزی نمی‌گویم، ولی راستش کاغذ اصلاً هم خسته‌کننده نیست.» او به قدری در کارش ماهر است که مدعی است چیزهایی می‌داند که ما نمی‌دانیم؛ «می‌دانستید کاغذ خوردنی هم داریم؟» و حالا کارمندی که اینقدر به ﺣﯿﻄﮥ تخصصی خودش مسلط است از کار کنار گذاشته می‌شود تا شاید فرد بهتری جای او را بگیرد. از اینجاست که مواﺟﻬﮥ ما با شش رزومه‌ای که او با آن‌ها پدرکشتگی دارد آغاز می شود. روایت خالی از طنز و ریشخند نیست و همین خواندنی‌اش کرده است. وست لیک، در کمال خونسردی، کمدی خونینی را رقم می‌زند؛ جنایتی که گرچه ضد قهرمانش قربانی شرایط حاکم است اما سرخوشانه اتفاق می‌افتد و با آرامش تعریف می‌شود.
«بسیاری از نویسندگان امروز- به‌ویژه آمریکاییان چند دﻫﮥ گذشته- متاثر از احساس فروپاشی فرهنگی و این ادراک‌اند که قراردادهای داستانی قدیم برای بیان آن کفایت نمی‌کند. حساسیت اینان [...] به دنیای ریاکاری است که در آن صلح جنگ است و دروغ صرفاً به دلیل «بی‌اثر» بودنش قبیح است و قانون‌شکنی‌های دولت‌مردان صرفاً «نابجا» توصیف می‌گردد.»  تبر در امتداد سنت داستان نویسی آمریکا آنچنان خشونت لُخت و نزدیک به زندگی ای عادی را به مخاطب نشان می‌دهد که گاهی در حین خواندن چند صفحه به عقب برمی‌گردیم و فکر می‌کنیم درست فهمیدم؟ چند سطری را جا نینداخته‌ام؟ فکر می‌کنیم همین حالاست که شخصیت داستان از خواب بپرد. 
این کتاب را بعد از خواندن یک کتاب کلاسیک آمریکایی، که صبوری می خواست و بی‌توقعی، دست گرفتم. کتابی بود که مثل دیگر ادبیات روز آمریکا، با شوک‌های داستانی غیرقابل انکار، توقعم را برآورد. اگر چه کتاب در ترجمه شتاب کرده است اما داستان آنچنان پیش‌برنده است که اواسط کتاب فراموش می کنی بعضی جمله‌ها ویرایش بهتری می‌طلبید. 
ادبیات معاصر آمریکا را چنان که گفته‌اند «باید به دقت مورد توجه قرار دهیم، ولو بیانگر تجربه‌هایی باشند که به راحتی نتوانیم خود را در آن‌ها سهیم بدانیم.[...] همین قدر می‌توان گفت که چیزی را بیان می کنند که بدون شک در تمدن ما حضور دارد: احساس ناامیدی، فروپاشی، دلهره، پوچی، خشونت و غالباً همچنین شوخ‌طبعی رهایی‌بخش. »  بنابراین نگاه به آثار دانلد ای.وست لیک فرصت مغتنمی است برای آشنایی با یک نویسندﮤ پرفروش که آثارش انعکاس دهندﮤ ادبیات معاصر روبه‌جلوی آمریکاست؛ خاصه اینکه این نخستین بار است که اثری از او به فارسی ترجمه می شود. از این کتاب فیلمی هم به همین نام به کارگردانی گوستاگاوراس و تهیه کنندگی برادران داردن در سال 2005 ساخته شده است اما از نظر من اکنون عصر داستان است و بهتر آنکه لذت این مطاﻟﻌه‌ی سرخوشانه را از دست ندهیم. 
منتشر شده در نشریه‌ی جهان کتاب، شماره‌ی 378-377، مهر و آبان 1399
        

          وقتی رفتم سراغ این کتاب هیچ انتظاری ازش نداشتم، صرفا چون هدیه بود و خیلی وقت بود که توی کتابخونم قرار داشت خوندمش. ده بیست درصد اول کند بود و عجیب، بعد داستان روی غلطک افتاد و دیگه نمیشد کتابو زمین گذاشت.
داستان در مورد مردیه که توی سالهای آخر قرن بیست از کار بیکار شده و برای به دست آوردن شغل جدید حاضره دست به هر کاری بزنه، حتی از میان برداشتن رقباش توی صنعتی که مهارت داره.
داستان در مورد یه مرد معمولیه که شروع به کشتن رقباش میکنه، و با هر قتل خودشو به هدفی که داره نزدیک‌تر میبینه. 
این آدم با مشکلات مختلفی رو به رو میشه اما چون چشماش رو به آینده‌ست و هدف خاصی داره، خونسرد میمونه و راهشو ادامه میده.
من آخر کتاب رو دوست نداشتم، اما مسیر داستان و اتفاقاتش تاثیر خاصی رو خواننده میذاره.
اینکه سختی و مشکلات جامعه از یه جایی به بعد آدم رو کرخت میکنن، و فرد به هر قیمتی که شده میخواد بالای سطح آب بمونه.
        

          ـ ویلیام کریستول راجع به این نویسنده گفته: «او باید جایزه نوبل را ببرد و مگر داوران نوبل شوخ‌طبعی هم سرشان می شود؟»

ـ حالا داستان این کتاب راجب چیه؟ شخصیت اصلی این کتاب در کارش به دلیل تعدیل نیرو اخراج شده و تصمیم میگیره که دونه دونه رقیب های شغلی‌اش رو از جاده رقابت خارج کنه.

ـ کتاب روایت ساده و تقریبا بدون تعلیقی رو داره داستانی که به دنبال غافلگیر کردن مخاطب نیست بلکه روایت کننده یه زندگی معمولی و یه سوال رو مورد توجه قرار میده، اینکه اگر جایگاه زندگی ما در خطر باشه حاضریم تا چه مقدار پیش بریم.

ـ نوشتار کتاب به صورت اول شخص هست و ما دائما در حال مواجه شدن با درونیات شخصیم و به خوبی حرکت شخصیت از یک فرد عادی صلح طلب رو در جامعه به یک قاتل سریالی می‌بینیم.

ـ آمریکا و جامعه آمریکا در متن کتاب به طور کامل غالب شده و من تصمیم گرفتم که راجع به اقتصاد این کشور در زمان نوشته شدن این کتاب یعنی سال ۱۹۹۷ بررسی کنم، جالبه بدونید در آن زمان اقتصاد آمریکا فوق العاده بوده اما خیلی از شاغلان از شغلشون به خاطر تعدیل نیرو اخراج شدن؛ چرا؟ چون که جامعه به سوی کامپیوتری شدن پیش می‌رفت و خیلی از شرکت ها برای نیروی کار ارزان تر یا مالیات کمتر به کشورهای دیگه مثل کانادا انتقال پیدا می کردن و این دقیقا موضوعی هست که به خوبی تاثیرش در کتاب مورد بررسی قرار گرفته.

ـ ترجمه اثر به خوبی با لحن نویسنده سازگاره اما در جاهایی برای فهم بهتر بعضی از اصلاحات ایرانیزه شده.

ـ در آخر اگه از این کتاب لذت بردید می تونید به سراغ کتاب شکارگاه از همین نویسنده برید که جزو بهترین آثارش حساب میشه.
        

          چرا من این کتابو خوندم و چرا اصلا با این کتاب آشنا شدم؟

متوجه شدم بازیگر لی بیونگ هون داره یک فیلم جدید بازی میکنه، به اسم
no other choice
،که توش با دوتا بازیگر درجه یک دیگه مثل پارک هی سون و یو یون سوک همبازیه
تا به ایننجا کست بی نظیره
و کارگردانش هم دوتا فیلم خطرناکه داره توی کارنامه اش
با خودم گفتم چه فیلمی اینارو دور هم جمع کرده
سرچی که زدم دیدم بر اساس این کتابه و توی ایران هم ترجمه شده
پس سریع کتابشو گرفتم و امروز خوندنش تمام شد

داستان راجع به تعدیل نیرو یک شرکت کاغذ سازی هست
وقتی یک شرکت کاغذ سازی ادغام میشه و خیلی از کارمنداشو اخراج میکنه، دوور که شغل مورد علاقه شو پیدا کرده به طریقی می فهمه باید با هفت نفر برای این کار رقابت کنه پس شروع میکنه دونه دونه به حذف اون هفت نفر

واقعا خوب بود
خیلی جاها یاد آثار پیتر سوانسون میفتادم، الان که چک کردم دیدم اون هم این کتاب رو خونده، بعید نیست از این کتاب ایده گرفته باشه
کره ای ها با چنین کستی از همچین کتاب خوبی عجب فیلمی بسازن
منتظرم
✌
        

          هر چی میخواستم بنویسم برای کتاب 
با مقاله ای که قبلاً واسش منتشر شده بهتر چیزی پیدا نکردم 
پس سعی میکنم خلاصه این مقاله را برای مرور خودم بنویسم :
دانلد ای . وست لیک نویسنده ی پرکار در زمینه ی رمان و داستان کوتاه در ژانر جنایی بود و از هر مجرم و کلاه برداری اسم های مستعار بیشتری داشت . از همان جوانی نویسنده ی متعهدی بود و در اواخر دهه ی پنجاه شروع به نوشتن رمان های #@&@& سافت کور کرد🌝 تا بالاخره تو سال ۱۹۶۰ رمان اولش به اسم مزدوران به چاپ رسید 
یکی از دوستانم مکرر ازم میپرسید تبر را خوانده ای یا نه و من هر بار و سال میگفتم نه
و همیشه می‌گفت آب دستته بذار زمین بخونش جای سایفای و ...
توی یک کار جنایی مرسوم همه چیز مشخص است و طبق یک روتین داستانی پیش میرود اما در تبر ، نه اصلا 
شخصیت اصلی داستان دنبال یک چیزی هست و برای اون آدم می‌ کشد 
او یک فرد بیکار و تعدیل شده است و برای استخدام در یک شرکتی تمام رقبای خودش رو از بین می‌بره و به قتل می‌رسونه اما نحوه ی قتل این افراد و جزییات سلاخی تا آخرین اعضای اونها با لحنی کاملا ساده و عامیانه انگار نه انگار انسانی بود با یک حجم و توده ی بدنی 
یعنی اگر بیایم هانیبال ، بریکنیگ بد ، دکستر ، و تمامی سریال های جنایی این سبک اسلشری رو پازلی کنار هم بچینیم میبینم که چه شخصیت پیچیده ای دارد این آقای برک دوور قاتل ماجرای ما 
او قتل هایی تمیز انجام میده جایی که ما از سابقه اش اطلاعی نداریم یک کارمند بازنشسته و تعدیل شده چرا اینقدر دقیق و حساب شده حتی می‌دونه سوراخ کردن شش باعث میشه جنازه نیاد روی سطح آب و یا موارد دیگری
به نظر من کتاب تبر میخواد بگه آدمها در موقعیت های که احساس خطر و شکست بزرگی بکنند خیلی کارها از دست آنها بر می آید 
و جالب توجه اینجاست که نمی‌خوام اسپویل کنم..........

 ولی این پرونده برای همیشه باز میمونه و قتل ها بیشتر و بیشتر :) 
و اشتیاق برای گرفتن جون انسان ها مثل از بین بردن یک حیوان موذی بیشتر از قبل 

        

          شاهکار، چگونه با نوشتن داستان، رویای آمریکایی را به زیباترین و هنری‌ترین شکل ممکن به لجن بکشیم. پدر بر حق  بریکینگ بد.