این مردمان کامبوجیای؛ این قربانیان بی نام و نشان با آن صورت های مات، بدن های نزار و شماره های سنجاق شده به پیراهن، تا ابد به مرگ می نگردند. آن ها حتا اگر نامی هم داشته باشند برای ما ناشناخته اند؛ مانند همان عکسی که در یکی از نوشته های وولف به آن اشاره شد: جسد مرد یا زنی مثله شده که می توانست از آن لاشه ی یک خوک باشد. نکته ی مورد نظر او مقیاس درنده خویی جنگ است که آنچه را از انسان به عنوان ارزش فردی یا بشری شناخته شده ویران می کند، البته وقتی به چهره جنگ در قالب تصویر و از راه دور نگریسته شود، نمی توان انتظار بیشتری داشت.
.