معنی بی طرف بودن را درست متوجه نمی شوم. بی طرف سفرنامه نوشتن یعنی این که اگر کسی دیگر هم بود همین را می نوشت؟ خوب این طوری که همه ی آدم ها باید مثل هم ببینند و فکر کنند!
سفرنامه ی خوبی است و آمریکا را از  دید سید مجید حسینی نشان می دهد.  که البته به نظر من خوب است. اصلا به همین دلیل است که می خواهم سفرنامه های مختلفی درباره ی آمریکا بخوانم. که آمریکا را از زوایای مختلف ببینم. و این که افکار و اعتقادات آدم ها از خودشان جدا نیست که هر وقت خواستن آن را کنار بگذارند و بعد دوباره برش گردانند. 
مسلما نویسنده نکاتی بیان کرده بود که قبول دارم و نکاتی که قبول ندارم.  ولی خواندن این کتاب را توصیه می کنم برای خواندنِ به قول نویسنده داستان من از آمریکا.

پی نوشت: گرافیک کتاب و عکس ها خیلی خوب بودند:)
        

          نویسنده به قول خودش اول سعی کرده بی طرفانه بنویسد ولی بعد کم کم با طرف می شود! و البته به شخصه باطرفی اش را بیش تر دوست داشتم، چون با طرفی منصفانه و منطقی ای بود. کتاب از نیویورک شروع می شود و بعد از آن هم 7 ایالت دیگر. چیزهای خاصی در طول این سفر برای نویسنده مهم تر بوده و بیشتر در مورد آن ها نوشته است: مناظر طبیعی، دانشگاه ها، موزه ها، و رفتارهای اجتماعی مردم. در طول فریم های کتاب (هربخش کتاب یک فریم نام دارد) رویه ی تقریبا یکسانی وجود دارد، اول نمای ظاهری و بعد هم تحلیل نویسنده در مورد آن. و در پایان هر فریم، چند فریم عکس از موضوع مطرح شده در آن فریم! از 258 صفحه ی کتاب، 107 صفحه به عکس ها اختصاص دارد و از نظر کسانی مثل من که ذهن به شدت تصویری ای دارند، ترکیب کلمات و تصاویر یک نکته ی مثبت برای سفرنامه محسوب می شود.

فریم های کتاب به طور متوازنی شامل نکات مثبت و منفی این سرزمین اند. در کل به نظرم کتاب خواندنی و مفیدی بود مخصوصا اگر به نکات مثبت نقل شده در کتاب به دید عوامل موثری نگاه کنیم که در هر جایی پیاده شوند باعث بهبود می شوند، و نه با دیدگاه آدم های مسحور و شیفته ی ینگه دنیا!

این هم جملاتی از فریم بیست و سوم کتاب که وجه تسمیه ی کتاب را هم روشن می کند:

«مک دونالد» ظاهر کشوری است که «وجه عامش» را صادر می کند و «وجه خاص اش» را وارد می کند، دانشگاه های آمریکایی، تنها در آمریکا هستند و بس و همبرگر و کوکاکولای آمریکایی دنیا را برداشته. «همبرگر و کوکا» را صادر می کنند و جوان باهوش و مستعد شرقی را «وارد» و این یعنی بهترین تجارت و این است که مردمان این سرزمین مردمان سهل و ممتنعی هستند، هم عامه و ساده اندیش، هم باهوش، پیچیده و فرصت ساز.
        

          سفرنامه سید مجید حسینی از سفرش به آمریکا. او در این سفر به ایالت ها و شهرهای مختلفی رفته و مشاهداتش در مورد احوال و احساسات مردم و مکان ها را در این کتاب بیان کرده است. کتاب خوب و جذاب و جالبی است
        

          "به نام خدا"
می گویند تعریف یک ناشناخته با تشبیهش به شناخته شده هاست.
 بهترین تشبیه برای "هاروارد | مک دونالد" "نیم دانگ پیونگ یانگ" است .
چرا که  آمریکا و کره شمالی هردو برای ما ایرانی ها جذابیت خاصی دارند ، زیرا دو روایتِ سیاسیِ خاص از هردویشان دست به دست می شود که همه شنیده اند. 
و هردویِ حسینی و امیرخانی سفرنامه خشک خالی ننوشته اند و به تناسب  موقعیتِ سفر ، تحلیل هایشان از آن سرزمین را آزادانه بیان کرده اند و کاملاً «طرفدار» با مسائل برخورد کرده اند.
و همین «طرفدار» بودنشان است که سفرنامه را از گزارش صرف ،  به تأملات  شخصی تبدیل کرده و به  ارزش کتاب اضافه کرده .
همچنین طنز و ریزبینی منتقدانه ای که مشخصه سفرنامه های امیرخانی ست در این اثر حسینی هم دیده می شود . هر چند که  اینجا حسینی بیشتر ریز بین و منتقد است تا طنزپرداز .

بخش هایش کوتاه کوتاهند و برای مخاطبان بی حوصله انتخاب خوبی است .
بهترین بخش کتاب هم «مک دونالدیزیشن» بود.

پ.ن: تصاویر  «هاروارد | مک دونالد »  به مراتب بیشتر از «نیم دانگ پیونگ یانگ » است و این البته به تفاوت کره شمالی و آمریکا بر می گردد.
        

          یه سفرنامه مفید، جذاب و دوست داشتنی
        

          سفرنامه یی با نکات جالب و خواندنی از آقای حسینی ... 
میشه از این کتاب جمله ها یاد گرفت ... 
        

          سال‌ها  پیش، زمانی که #سید_مجید_حسینی هنوز به شهرت امروزش نرسیده بود، من کتاب #هاروارد_مکدونالد را خریدم و خواندم. چون #عاشق سفرنامه‌ام نگاهی به نویسنده‌اش نکردم. نمی‌دانستم روزی بازدید کلیپ‌هایش در #اینستاگرام با کلیپ‌های #حسن_ریوندی و #ممد_لمینت و #رقص_دختر اینستاگرامی رقابت خواهد کرد. کاری با حرف‌هایش، صداقتش، غرورش، لحنش و هدفش ندارم. من می‌خواهم در مورد کتابش بگویم.

#کتاب هاروارد مک‌دونالد را نشر افق در ۲۶۰ صفحه منتشر کرده است. سید #مجید_حسینی در این کتاب می‌رود به آمریکای جهان‌خوار و تا حدودی منصفانه نگاهش می‌کند. دانشگاهش را، طبیعتش را، دانش‌آموزانش را، سازمان مللش را، موزه‌هایش را، جاده‌ها و راننده‌هایش را، بازارش را و حتا #لب ساحلش را. هرچند که او نیز مثل همان صدا و سیمایی که منتقدش است در حساس‌ترین لحظه ممکن، دست به آباژور می‌شود.
خلاصه که اگر اهل سفرنامه خواندن هستید این کتاب را بخوانید. فارغ از حرف‌ و حدیث‌های این روزها. 
هاروارد مک‌دونالد کلی عکس دارد و این نکته‌ی مثبتی است. به نظر من سفرنامه‌ای که عکس نداشته باشد، مثل سفرنامه‌ای است که تصویر ندارد. توضیح خوبی دادم، نه؟ قشنگ قانع شدید.

#کتاب_سفرنامه برای ما فقرای #عاشق سفر، یک موهبت الهی است. می‌توانیم با پول یک #پیتزا دو نفره با یک نوشابه #رایگان، برویم به شاخ آفریقا.

کتاب #سفرنامه برای منی که مادری همیشه دل‌نگران دارم، یک شانس بزرگ است. کافی است یک روز بروم #شمال و برگردم. مادرم از اضطراب و نگرانی هفت بار از حال می‌رود. با سفرنامه اما می‌نشینم درون خانه و یک‌ساعته می‌روم شمال آمریکای جنوبی. مادرم هم فقط دو بار از حال می‌رود. این دوبار را از سر دلسوزی برای شخصیت‌های #سریال تلویزیون از حال می‌رود. یک بار برای ستایش هزارتا #صلوات نذر کرد تا بچه‌اش را پیدا کند.

کتاب سفرنامه برای منی که پدرم ارتشی است یک کتاب #مقدس است. کافی است تا ساعت ۹ شب به خانه برنگردم. پدرم مستقیم می‌رود پزشکی قانونی. این اواخر هم آشنا شده است. تا دم در پیاده می‌شود نگهبان به پدرم می‌گوید: خیلی مخلصیم علی آقا. نه نیاوردنش اینجا. شاید کشتنش انداختنش توی بیابون‌های شهریار.

کتاب سفرنامه برای منی که بعد از عمری با هزار بدبختی رفتم #کربلا و برایش به هزار و یک نفر جواب پس دادم که چرا پولم را خرج فقرا نکردم و با رانت دینار ارزان گرفتم، یک سنگر است.
در کل کتاب یک سنگر است. سنگری در برابر آماج حملات #دوست و آشنا. کنج خلوت کتاب جان انسان را نجات می‌دهد. البته اگر مادرم هم هزارتا صلوات نذر کند که دیگر عالی می‌شود.
        

          از نظر تکه تکه بودن روایت‌ها بیشتر شبیه گزارشه ولی از نظر زبانی کاملاً سفرنامه‌ست که با توجه به رشته و تخصص نویسنده به خوب موردهایی اشاره و پرداخته شده.
خلاصه هرچی که هست از منصور ضابطیان بهتره.
        

          سفرنامه خوب و مختصري بود و ايده نويسنده كه مجموعه تصاويري رو شرح بده جالب بود سعي داشت فارغ از تصورات واقع بينانه به كشور آمريكا بپردازه كه خوب بود
        

          .
مجید حسینی دکتری علوم سیاسی دارد، 
عکس پشت جلد کتاب و توضیحات در مورد نویسنده باعث شد من هم مثل خودشان، نتوانم بی طرفانه سفرنامه را بخوانم. 
البته که بی طرفانه نوشتن یک کتاب، ادعای گزافی است.چه سفرنامه چه گزارش 
 هر کدام از ما ذهنیت هایی از آمریکا و مردمش داریم و از ورای همان ذهنیت صحبت می کنیم. 
با ضابطیان مقایسه اش کنم؟
به نظرم ربطی به همدیگر ندارند، سفرنامه های ضابطیان مختص 9 سال تا 99 سال است. ولی برای آقای حسینی نخبگانی پسند است و فرهیخته طور.. 

اولین باری که کتاب را دیدم، در کتابخانه دوستم بود که حزب اللهی چند آتیشه است. دلم می‌خواست بدانم آدمی مثل او که علاقه ایی به این مدل کتاب ها ندارد برای چه می خواندش؟
با همین ذهینت کتاب را ورق زدم ولی چیزی پیدا نکردم.

(راستی از دست دوم فروشی علی رکاب به قیمت 26 اشلوق خریدمش. باورتان می شود؟) . 

#کتاب_خواندم 
#سفرنامه
.
        

          اندر حکایت صادرات و واردات آمریکا