یکی از شاهکارهای ادبیات روسیه بی شک قهرمان دورانه. لرمانتاف با ۲۷ سال سن که در یک دوئل کشته شد موفق شد بزرگترین رمان عصر رو بنویسه. قهرمان دوران
همپایه کارهای گوگول و پوشکین و قبل از ظهور غزل‌هایی مثل داستایفسکی و تالستوی و چخوف
قهرمان دوران رو بخونید تا با عجیب ترین کاراکتر یک رمان آشنا بشید. پچورین که به حق قهرمان دوران بود.
        

          اول که تصمیم گرفته بودم این کتاب رو بخونم فکر میکردم قراره درباره ی قهرمانی ها بخوانم و در مورد انسانی که حقیقتا قهرمان جامعه ی خودشه. اما چه تمسخری بالاتر از این نام برای شخصیت اصلی کتاب. لرمانتوف با انتخاب این اسم شخصیت اصلی رو به سخره گرفته. کتاب رو به شدت دوست داشتم. نوع نوشتار منو یاد پوشکین می انداخت. توصیفات دوست داشتنی و خواندنی از طبیعت که یه جاهایی منو برد به جاده ی اسالم به خلخال در زمستان. شخصیت پچورین منو یاد ژولین سورل در سرخ و سیاه انداخت با تمام تفاوت های این شخصیتا به شدت به هم شبیه بودن. از طرفی یاد ورونسکی افتادن اوایل کتاب آناکارنینا البته شباهتش خیلی کمتر بود. پچورین یک ضد قهرمان بود که برای من دوست نداشتنی ترین بود. حیف که کتابهایی که کمتر شناخته شده هستند خیلی دیر به دیر چاپ میشن و تو بازار در دسترس نیستن مگر توی دست دوم فروشی ها گاهی. من کتاب رو به صورت پی دی اف با ترجمه مهری آهی پیدا کردم توی یک سایتی که رایگان گذاشته بود ولی خیلی سخت خوان بود کمی ادیتش کردم که کیفیتش بهتر شد و قابل خواندن تر. امیدوارم مثل کتاب گذر از رنجها که پارسال بعد مدتها چاپ شد این کتاب هم تجدید چاپ بشه و بیشتر خونده بشه. 
        

          یادداشتی بر قهرمان عصر ما:

قهرمان عصر ما، از اولین رمان‌های روان‌شناختی در ادبیات روس به‌شمار می‌رود. داستانی که می‌خوانیم، قطعه‌هایی از زندگی اجتماعیِ پچورین، یک جوانِ… نمی‌دانم دقیقا چه صفاتی را باید برای اون بنویسم. نه خوب است، نه بد است، نه اجتماعی‌ست و نه ضداجتماعی. نه شاد است و نه غمگین است. فکر می‌کنم تصویر پریشان‌حالی بسیاری از جوانان، تصویری شبیه به پچورین است. 
جامعه‌ای که از آن راضی نیستی اما توانایی‌اش را هم نداری که کاملا از آن فاصله بگیری، تصمیمی هم برای تغییر آن نداری چون از مردم بیزاری. خلق‌وخویی درنده و پرشور داری، اما ساکتی و مشاهده می‌کنی. در جامعه‌ای زیست می‌کنی که نمی‌توانی به‌راحتی خودت باشی، و مجبورت می‌کند از خودی که هستی کلافه شوی. پذیرفته نشدن، جا نشدن، و در نهایت از هوش زیادت برای انجام فریب‌هایی که تنها خودت از آ‌ن‌ها لذت می‌بری استفاده می‌کنی. علاقه‌ی این جوان به طبیعت، ناامیدی‌اش از جامعه و مردمی که میان‌شان گیر افتاده، حضورش به‌عنوان عامل تشویشِ اجتماع، نگاه سبک‌سرانه‌اش به زنان، صداقت و شناخت عمیقی که نسبت به خود و روانش دارد، احساسات متناقضش که از شوریدگی به‌سوی بی‌تفاوتی حرکت می‌کند، نگاهش به ازدواج، سرنوشت و تقدیر، مرگ و آزادی… این‌ها موضوعاتی‌ست که در کتاب با آن‌ها مواجه می‌شویم. 
چیزی که در متن قابل توجه است، نوشته‌ای رمانتیک و پرشور است که طبیعت را ستایش می‌کند و از لرمانتف به‌عنوان یک شاعر و نویسنده‌ی رمانتیک رونمایی می‌کند، و تلفیق این نوشته با نگاهی واقع‌گرا و عریان به روان انسان و انگیزه‌هایش. فکر می‌کنم این چیزی باشد که با آن لرمانتف را به‌خاطر بسپارم.