کتاب تب ناتمام روایتی است از زندگی شهید قطع نخاعی که توسط مادرشان روایت شده است 
شاید تصور همه ما از فرد قطع نخاعی تصور ناامید کننده و فرسایشی باشد ولی کتاب تمامی این معادلات ذهنیمان را بهم میریزد
کتاب طعم ترش و ملسی داشت و دست آدم را می گرفت و می کشید و همراه خود می ساخت در روایت کردن روایت ها
کتاب مملو از امید و انگیزه و اراده بود و حکم تراپی کامل برای افراد جامعه ما.
و اما کلام آخر:
اینان حجت تمام شده بر ما هستند برای تمام کم کاری ها تنبلی ها و گله و شکایت های مان.
          

            چاب بیستم کتاب را که دیدم مطمئن تر شدم برای انتخاب و خواندن این کتاب ولی هرچه ادامه میدادم و میخواندم با یک متن کلیشه ای روبه رو میشدم.
و اما شرح کتاب:
کتاب روای چند ماهه قبل از انقلاب و مبارزات و کشکمش های مربوط به آن دوره است که از زبان نوجوانی روایت شده که کم کم در دل مبارزات جا می گیرد.
جریان روایت، یک جریان ثابت و ساکن و بدون کشکمش و نوسان خیلی خاصی....
کتاب بیشتر گزارش بود تا شکل داستان و بدون هیچ تصویری از اتفاقات افتاده...
          

            طلبه ای از او پرسید«اگر کسی از شما بپرسد،محمدباقر صدر چطور محمد باقر صدر شد چه پاسخی می دهید؟جواب داد«اینکه محمد باقر صدر ده درصد مطالعه می کند و نود درصد می اندیشد»
در شبانه روز چند ساعت مطالعه می کنید؟
جور دیگری این سئوال را بپرس،اینکه در شبانه روز چقدر با کتاب هستی؟
و....

چقدر حسرت خوردم با خواندن این کتاب...و چقدر صدر و تفکر آن نیاز داریم برای خلاهای امروز جامعه...
حال باید صبر کنیم تا دنیا با تمام قدرتی که دارد صدر دیگری بزایید.
          

            از مجموعه کتاب هایی از زندگی شهدا بود که از  شهید شخصیت فانتزی و اسطوره درست نشده بود.
همه شهدا برای ما الگو هستند اما نحوه روایت بعضی کتب به نحویست که از شهدا شخصیت دست نیافتنی درست کردند
اما نقطه قوت این کتاب روایت عالی بدون سانسور و مواجهه با زندگی سخت و دشوار والبته معمولی یک فرماندس...
لذت بردم و بهره بودم 
به امید اینکه دست ما را هم بگیرند.
          

            به عقیده من کتاب روانی نبود و خیلی سخت میشد با کتاب کنار آمد که شاید برمیگرده به ترجمه و اسم کتب و نوبسنده های که توسط نویسنده زیاد استفاده شده که برای مخاطب هضمش را سخت میکند
خود کتاب و تجریبات نویسنده یک شمای کلی از یک خانواده کتابخوار به مخاطب میدهد
 تجربه های که شاید خیلی از ما تجربه اش نخواهیم کرد
          

            ...دوست دارم بغلش کنم و بگویم ببخش که نمی فهمیم چه بر شما گذشته.ببخش که با اینکه ظاهر و قیافه هایمان شبیه هم است دریافتمان از کلمات دشمن و امنیت متفاوت است.دشمن برای منی که جنگ واقعی را یادم نمی آید لولویی است سر خرمن که اجازه نزدیک شدن ندارد و اگر بخواهد دست از پا خطا کند با موشک هایمان ادبش می کنیم.دشمن اما برای تو یک مفهموم واقعی است که خودش یا موشک هایش هر لحظه می توانند بی اجازه وارد خانه تان شود و همه چیز را نابود کنند...