یادداشت‌های امیرحسن بزرگی متین (16)

            جلد یکشو بچه که بودم قبل خواب خواهرم برام می‌خوند.
جلد دومشم یه کم بعد که بزرگتر شدم خودم خوندم.

یه داستان نوجون، در ستایش  احساسات انسانی، عشق، محبت و خیلی چیزای دیگه که با "دل" کار داره ...

فضاش خیلی دوست داشتنیه
خوندنشو به کسایی که داستان نوجون فانتزی دوست دارن شدیدا توصیه می‌کنم
          

            بر دوش خود بریز دو زلف سیاه را
بالا ببر ز خسته دلان دود آه را

در بست طوسی تو چه رنگی دویده است
کز لطف می‌خرند سفید و سیاه را ؟

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا ❤

اشعار جناب سهرابی به نظر حقیر خیلی تلورانس داره 😅
یا بسییاار لذت بخشه
یا هییچی ازش نمیفهمی 😊
خوندن این کتاب و به طور کلی اشعار ایشون رو به همه علاقه مندها به شعر اهلبیت (علیهم السلام) و سبک هندی پیشنهاد می‌کنم
          

            در مشک تشنه جرعه آبی هنوز هست 
👇🏻
.
.
.
.
.
اما به خیمه‌ها برسد با کدام دست ؟

واسه این ترکیب بند جناب قزوه جون میدم ... 
دمت گرم مرد ...
          

            اولین و آخرین کتابی که از جناب آقای امیرخانی خوندم و خواهم خوند. (ناصر ارمنی و نیم دانگ پیونگ یانگ رو چون نصفه خوندم به حساب نمیارم)

تغییر دادن مکرر راوی
پرش افکار در قلم نویسنده
تفکرات التقاطی شخص نویسنده که تلاش می‌کنه از یه ارزشی  (تازه اگه واقعا ارزش باشه) دفاع کنه و متوجه نیست که داره چنتا ارزش دیگه رو میزنه
بیرون اومدن از قالب داستان و حرف زدن از زبان نویسنده (این فااجعه بود) 
منطق درست  نداشتن داستان
وسط بازی کردن بین ژانر رئال و خیالی (رئالیسم جادویی نبود. رئالیسم جادویی منطق خودشو داره)
و  همه و همه و همه ...
باعث شد اولین و آخرین کتابی از جناب امیرخانی باشه که وقت صرفش کردم.

ان شاءالله موفق باشن :)


          

            نوجونیام خوندم.
 به عنوان رمان نوجوان ایده خلاقانه و خوبی داشت.
پایان خوبی هم داشت.
پرداخت خوبی هم داشت.
دیالوگ ها  و اتفاقات طنزشم جذاب بود.
پیام خاصی نداشت ولی.
به عنوان سرگرمی توصیه‌اش می‌کنم (البته اگه رمان نوجوون دوست دارید)
          

            لطفا نخونید 
اصلا داستان نیست ...
گزارش میدانی از یه مهمونیه ...

آخرش به خودم فحش دادم بابت خوندنش ...
          

            قبل از کابوس باغ سیاه خوندمش و فکر میکردم با توجه به تضادی که اسماشون با هم داره ممکنه اون طرف قصه هم دیگه باشن. (گیج کننده شد یه کم نه ؟! خب توضیح بیشترش داستان رو لو میده) 

خیلی کلی بخوام بگم راجع بهش، داستان مواجهه یه فرد بی اعتقاد با ماوراالطبیعه و غیبه.

حجم داستان خیلی کوتاهه  و همونجوری که از اسمش پیداست  مثل یه خواب می‌مونه.

کتاب تا به اوج میرسه خیلی زود تموم میشه و رهات می‌کنه و خب پیام و  نتیجه خاصی به دستت نمیده.

فقط در همین حد، ماوراالطبیعه وجود داره. تو نمی‌بینیش ! همین ...

به یک بار  خوندنش می‌ارزه و برای یک بار خونده شدن پیشنهادش می‌کنم.

پ.ن: نا گفته نماند که آقای آرمان آرین تو آثارشون عقاید زرتشتی ها رو به عنوان یه اصل پذیرفتن و اگر هم صحبتی از اعتقادات مسلمونا میشه، بسیار حاشیه‌ایه.
مثلا  تمام ملائکه‌ای که اسم میارن رو با نام زرتشتی اسم میارن. و اینطور میگن که: دیگران بهش جبرائیل هم میگن ...
خلاصه که فقط یه داستان بدونیدش :)
          

            ببخشید معذرت میخوام 
این چی بود واقعا ؟!

اگه خیلی کوتاه بخوام نیتی که از نویسنده درک کردمو بگم: تا خرخره خواننده رو غرق سوال و شبهه کن!
 بعد ولش کن :)  
اصن درستشم همینه ! چه لزومی داره جواب بدی به کوه سوالایی که گذاشتی رو دوش ذهنش؟! 

خوندنشو به هر کسی که برای وقتش ارزش قائله پیشنهاد نمی‌کنم
          

            نمیدونم می‌شد اسم  ژانرش رو ژانر وحشت گذاشت یا نه.
کتاب ترکیبی از این ۳ واژه بود: نمادین، ترسناک، تخیلی ...
که خب جنبه ترسناک بودنش متاسفانه چربیده بود به جنبه نمادینش و نمادگذاریش خیلی گنگ بود و در انتها من پیام خاصی ازش دریافت نکردم حقیقتا.
خواندنش رو، با توجه به اینکه حجم کمش، صرفا یک بار  پیشنهاد می‌کنم.
          

            با تجربه لذت بردن از ۳ گانه پارسیان و من آقای آرمان آرین سراغ اشوزدنگهه شون رفتم ولی حقیقتش اصلا جذاب نبود برام.
اولا نحوه قرار دادن فصل‌ها  که نوع خوندن رو تعیین می‌کرد (به ترتیب سلسه‌های حکومتی)  بسیار کسالت بار بود و فوق العاده اذیت کننده.

همچنین بر خلاف پارسیان و من تعلیق خاصی نداشت و اتفاقات بسیار کسل کننده رقم میخورد.
سر گردونی شخصیت داستانی تو زمان هم اصلا جذاب نبود و چیز خاصی رو به خواننده نمی‌داد.
اساسا نمیفهمم چرا آقای آرین این اثر روخلق کردن.
خوندنش رو به هیچکس پیشنهاد نمی‌کنم ... 🤷🏻‍♂️
          

            این سه گانه رو وقتی نوجوون بودم خوندم. 
(البته به صورت مجموعه ۳ جلدی نخوندمش و هر جلد رو جدا جدا خوندم)
در حدی که داستان لو نره اگه بخوام توضیح بدم باید بگم که وجه اشتراک هر سه داستان وجود یه نوجوونه که به یه واسطه ای میره به زمان های اساطیر و در اون زمان‌ها نقشی رو ایفا میکنه. داستان جلد اول مربوط به دوران ضحاکه. داستان جلد دوم درباره دوران رستمه و داستان جلد سوم درباره دوران کوروشه و آخر جلد سوم هم نتیجه گیری از داستان ۳ جلده.

در مجموع اگه بخوام محاسنش رو بگم، داستان ۳ جلد (مخصوصا جلد ۱ و ۲) شما رو با داستانایی از شاهنامه آشنا میکنه که خوندنشون از متن اصلی برای نسل ما شاید بسیار غیر جذاب باشه اما به لطف قلم آرمان آرین جذاب شده.

از نظر داستانی واقعا جذابه و ژانر اساطیری و تخیلی داره.
نکته ای که هست اینه که این سه گانه، مخصوصا قسمت آخر جلد سوم  در حکم کتابچه معرفی آیین زرتشتیه و عقاید زرتشتی تو جای جای داستان به عنوان یه اصل مورد پذیرش هستند و اصل داستان رو پیش میبرن.

در کل خوندنش رو به کسایی که داستان‌های ایرانی و اساطیری دوست دارن توصیه میکنم. کشش داستان، بالاخص تو جلد ۱، خیلی مناسبه.
اما خب، مراقب این باشید که صرفا یه داستانه و عقاید زرتشتی ها رو به عنوان بخشی از داستان بپذیرید صرفا :) 
          

            فارغ از اینکه تئوری مطرح شده در داستان در خصوص انگیزه بنی امیّه (علیهم لعنت الله)  برای جنایاتی که در حق حضرات اهل بیت (علیهم السلام) کردن چقدر میتونه واقعی و درست باشه، اصل مطرح کردن این تئوری خیلی جذاب بود. 
زاویه دید جدید و فوق العاده خوبی داشت به انگیزه‌های  معاویه و آل ابو سفیان (علیهم لعنت الله) برای دشمنی با اهلبیت. 
توجه به ریزه کاری‌های پرداخت، مثلا لحن کریمانه و رفتار صبورانه امام حسن مجتبی (علیه السلام) در طول داستان بسیار با ظرافت و مناسب بود.
همچنین توجه به جزئیاتی مثل اسم گذاری خاص فصل ها که در نهایت  جمله‌ای زیبا رو به وجود میاره هم از جذابیتای کتاب بود برای شخص بنده.
در کل به کسایی که ادبیات مذهبی و تاریخی با محوریت اهل بیت (علیهم السلام) علاقه دارند مطالعه این اثر زیبا رو توصیه می‌کنم.
ماجور باشن ان شاءالله جناب شجاعی 
          

            یه روضه داستانی از زاویه‌ای جدید.
همین 
توضیح بیشتر داستانش رو لو میده ... 

فقط به شخصه یه سری ابهامات درباره بعضی استنادات تاریخیش داشتم. 

خوندنش رو به هر بزرگواری که دلش آماده باشه توصیه می‌کنم. فصل‌های آخرش روضه است. توصیه می‌کنم با حال مناسب مطالعه بفرمایید.
التماس دعا
یا جبل الصبر یا زینب (علیها سلام الله) 
          

            سوای جذابیت داستان و کششی که داره، حقیقتا این حجم بیان واضح اروتیکی که داشت به شخصه برای خودم آزار دهنده بود. ادبیات اروتیک داستان دیگه خیییلی آشکار بود !!
با این حال، داستان پر از تعلیق و کشش بود و به معنای واقعی کلمه یه داستان جنایی پر از سرگرمی بود. 
اما خب، داستان هیچ پیام خاصی نداشت و بعد از خوندنش تنها چیزی که به آدم اضافه می‌شد یه سرگرمی جذاب بود. البته خب باید توجه داشت که ژانر جنایی معمولا همین کارکرد رو داره و توقع ازش صرفا سرگرم کننده بودنه.

علاوه بر این، به نظرم یه انتقاد دیگه‌ای  که می شه داشت اینه که نویسنده تعلیق‌ها و گره‌های خوبی  ایجاد کرده بود  اما تا حد زیادی آبکی بازشون کرد.
به نظرم گره گشایی‌ها اندازه خود ایجاد گره‌ها هوشمندانه نبود. 
در کل برای علاقه مندها به ادبیات  جنایی، با در نظر گرفتن این ملاحظه که ادبیات کتاب بسیار اروتیکه ، پیشنهادش می‌کنم.