کتاب رو سال‌ها طول کشید تا تمام کنم.
به اندازه‌ی بقیه‌ی کتاب های نادر ابراهیمی دوستش نداشتم...


          

            بر سر چیزهای که هیچ کس نمی‌بیند چه می‌آید؟
رشد می‌کند!

اگر از توصیفات زیبا لذت می‌برید و لحن آروم و با طمانینه ی نویسنده رو دوست دارید خوشتون میاد.

داستان یک پسر بچه ی هشت ساله‌ی خیال ‌پرداز و دیوانه در طول زمان و ارتباطش با ژه.
          

            وقتی کتاب را می‌خواندم انگار که کتاب با صدای خود نویسنده در مغزم پخش می‌شد. انگار که نشسته باشد و خاطره تعریف کند. 

من عادت دارم در کتاب هایم حاشیه می‌نویسم و زیر بخش‌هایی که دوست دارم بار بعدی که می‌خوانم به چشمم بیاید خط بکشم. 
فرض کنید دارید حاشیه‌ی کتاب می نویسید، یک هو می رسید به فصلی با نام «از متن به حاشیه، شما در کتابتان چیزی می‌نویسید؟» خشکم زد یک هو! مثل مجرمی که در حین ارتکاب به جرم دستگیر شده باشد! نفسم را حبس کردم و خودکار را معدوم کردم و رفتم که بخوانم که نویسنده چه مجازاتی را برای این متهم در نظر گرفته! 

کتاب رفت جزو کتاب‌های حال خوب کنی که می‌توانم به هر دوستی هدیه اش بدهم.
و خودم هم گاهی گاهی قدر چند صفحه‌ی یک فصل درگیر خاطره‌ای شیرین از موضوعی شیرین به اسم کتاب شوم.
          

            این کتاب رو یک نفس خوندم.
کتاب قطوریه
تقریبن دو روز طول کشید.
برای من که بعد زنانه ی وجودم رو تو جامعه کمتر زندگی می‌کنم مثل یه لیوان آب خنک بود بعد از یه عالمه تشنگی.

نگرانی های یک زن در جامعه ی مردانه، در ارتباطش با مادر، پدر، همسر، فرزند و ... 

من همسر و فرزند ندارم. اما نگرانی های مربوط بهش رو دارم‌. با قسمت‌هاییش که زندگی کرده بودم اشک ریختم. با ماجرای مستوره با پدرش، با دلتنگی برای مادرش و آرامش اسطوره ای که ازش می گیره.
سعی کردم مادر آرامش بخش درونم رو بیدار کنم.
با فهم پدرش و اینکه رمز آشتی باهاش رو توی تواضع پیدا کرد. سعی کردم خودم رو جای پدرم بذارم و از دید اون به ارتباطمون فکر کنم.
 اینکه چطور تونست حرف بزنه و خودش رو و انتظاراتش رو شرح بده و اونا رو محقق کنه. سعی کردم تلاش کنم به شرح دادن خودم حداقل برای خودم.
این کتاب انگار یه بار نگرانی بزرگی رو از دوشم برداشت. با چالش هام مواجه شدم. اعتماد به نفس گرفتم.

جمله جمله ی کتاب فکر شده و حساب شده بود. حس نمی کردم هیچ جمله‌ای الکیه و میشه حذف بشه.

و اینکه می خوام اعتراف کنم که زن ها بُعد زنانه ی خودشون، دغدغه ها و رویکرد های خودشون رو سانسور می کنند. یا لااقل من اینطوری ام. این کتاب و حس هایی که در حینش تجربه می کردم رو هم دوست داشتم برای خودم نگه دارم و حتا خجالت می کشیدم از نوشتن همین یادداشت. 
به دلیل همین میل به سانسور هر گونه حس زنانه، همین یادداشت رو هم دارم با دو ماه تاخیر می نویسم. 

 کتاب بسیار تاثیر گذاری بود برای من.
مثل چند سال زندگی کردن با کسی که انگار خود من باشه بود.
          

            از طاقچه‌ی بی‌نهایت خوندمش
یه بار پارسال خوندم و بولت ژورنال رو شروع کردم خیلی هم راضی بودم
یه وقفه افتاد
امسال تصمیم گرفتم دوباره بولت ژورنال داشته باشم. یه کمی جزییاتش یادم رفته بود، برای همین دوباره خوندم کتاب رو.
          

            اگر بچه‌ای دارید یا معلم بچه‌های کم سن هستید یا کلن علاقه‌مندید بدونید چطور می‌شه مبانی کامپیوتر رو آموزش داد یه جوری که کسی که آموزش می‌بینه عاشقش بشه و با گوشت و خون و وپوستش درکش کنه این کتاب رو بخونید. 
این کتاب مرجع طرح درس‌هایی بود که تو مدرسه‌ به ما باهاش کامپیوتر رو آموزش می‌دادن.
          

            ماجرا و سیر عاشقانه‌ی کتاب من را میخ‌کوب نکرد (البته من شاید زیادی زود این کتاب را خواندم) 
اما شخصیت پردازی ها را بی نهایت دوست داشتم.
برای مثال هفت کور و درویش مصطفا
اینکه بعدن در بیوتن هفت کور را دوباره ملاقات کردم به اندازه ی ملاقات دوباره‌ی یک دوست بسیار عزیز بعد از چند سال برایم پر لذت‌تر بود...
ملاقات ارمیا در رهش
ملاقات آن آجر منقوش به نقش «مع» در کاشی کاری سردر خانه ی درویش در همان...
این تلاقی ها و ملاقات ها بینظیرند...
          

            شاخص ترین نکته ی کتاب که در اولین لحظه با شنیدن اسمش به ذهنم خطور می‌کند سجده های واجب است برای مبالغ بالای دلار !
اگر این بهترین روش مواجهه‌ی مخاطب با طرز تفکر و ادبیات نظام سرمایه‌داری نیست پس چیست؟
چراغ سبز بالای برج امپایر استیت به مناسبت عید فطر! آن هم از نمای نزدیک دیسکویی که در آن سوزی می‌رقصید. سوزی که شرط ختنه گذاشته برای نامزدش برای ازدواج!
خدایا!!!!
          

            اگر بگویند کدام کتاب امیرخانی را از همه بیشتر دوست داری نفحات نفت را می‌گویم (البته با رقابتی تنگاتنگ با نشت نشا).
وارد شریف که شدم مدام دنبال مسیر بین مسجد و دانشکده مکانیک که روند شکل گیری اش در کتاب شرح داده شده می‌گشتم و در ذهنم ماجرا را تصور می‌ کردم که اگر تمام دانشگاه را چمن کنیم و بعد مسیر پاکوب شده را راه بسازیم چه می‌شود!
و اینکه هماره به دنبال بابا رجب گشتم بین باغبان‌های دانشگاه!
          

            نویسنده ی کتاب را سالهاست که در اینستاگرام دنبال می‌کنم و بسیار آدم هنرمندی می‌دانمش.
این کتاب اولین کتاب منتشر شده ش است و انتظار یک شاهکار ادبی نداشتم. 
اما حتا وقتی با انتظار یک نثر معمولی هم سراغش رفتم توی ذوقم خورد. غلط املایی هم که داشت آخرین تیر ترکش بود که به قلب ذوقم فرو رفت! 
ای کاش کتاب قبل از چاپ چند باری بازنویسی شده بود.
البته اگر باز کتاب دیگری از همین نویسنده چاپ شود حتمن خواهم خواند و از خواندن همین کتاب هم خوشحالم و اگر دوباره به عقب برگردم باز هم از دکه ی کتاب فروشی بغل باب الجواد می‌خرمش و توی صحن جامع رضوی می‌نشینم و زیر آسمان آبی و ابری و نسیم خنک آخرین اسفند قرن، می‌خوانمش و اشک می‌ریزم. 
جدای از قالب که به اندازه ی کافی در موردش نوشتم، در مورد محتوا باید بگویم هر چه بیشتر در مورد اتفاقات معاصر و نزدیکمان (از هر منبعی) بخوانیم بهتر است. این کتاب یک رمان است از زبان یک مامور لباس شخصی در جریان اغتشاشات تهران