یه صبح پاییزی بیدار شدم ، کتابو دستم گرفتم و شروع کردم به مطالعه ، به علت مشغله درسی سرنوشت منو از این کتاب جدا کرد ...
ولی شب حدود ساعت 11 بهش رسیدم و تا صبح منو از خودش جدا نکرد..

اوایل داستان خیلی برای من گنگ بود و خیلی به خودم فشار اوردم ارتباط بگیرم و خب شد اونی که باید میشد بعد چند وقت یه کتاب خوندم که مثل یه فیلم بود برام و با اینکه میدونستم باید رو بعضی جمله هاش فکر کنم باز هم ولع یک جمله بیشتر رو داشتم.
خودم از خوندنش پشیمون نیستم و به شما هم پیشنهاد میکنم
(هرچند تو دانشگاه که راه میرفتم و دستم بود رفقای مذهبیمون هم انگار باهاش خاطره داشتن 😩🤦)

پایین تر یه تریلر از کتاب میرم در حدی که اسپویل نشه اگه دوست داشتی بخون :


داستان راجع به یه پسری از مذهب اهل سنته که در خانواده ای در سطح اجتماعی بالا زندگی میکنه و عاشق یه دختر شیعه میشه.
ولی ...
        

          کتاب اولاش خوب شروع شد
خیلی سعی کرده بود جذبت کنه
اطلاعات خوبی ام داد و چند نمودار قابل تامل برات کشیده بود
اما به مرور مطالب زردش شروع شد و در عین حال که صفحه لبریز از متن بود گویی قرار است هیچ چیزی بهت اضافه نشه
هیلبتاپو باز میکردم که بخونم ولی ارتباط نمیگرفتم
یک هفته اینطوری گذشت تا اینکه نصفشو خوندم و ادامشو روزنامه وار نگاه انداختم چیزی نداشت
جیمز کلیر میتونست در یک سوم این کتاب حرفاشو بزنه
در کل پیشنهاد نمیشه...
        

          این کتاب را در اوایل دهه ۸۰ خواندم
جالب‌تر آن‌که علت گرایشم به آن اثری بود که خوانش این کتاب در شناخت تشیع بر غیرمسلمانان گذاشته بود.
شیندم که نویسنده محترم این کتاب را به خواهش یکی از هم‌مباحثه‌ای غیر مسلمانش برای ایجاد شناخت از شیعه در جامعه اروپایی نوشته بوده است.
تا آن‌جا که می‌دانیم اساسا تصویری درست و خدشه‌ناپذیری از شیعه در دنیای جدید وجود ندارد و بهترین حالت اسلام‌شناسان  و مستشرقان حتی اگر نظر مثبتی در خصوص اسلام داشته باشند، شیعه را یک مکتب انحرافی می‌دانند که ایرانیان یا برخی اسلام ستیزان دیگر برای مبارزه با خلافت مرکزی بنا نهاده‌اند.
این کتاب با بیان ساده خود که حاوی نظرات بدیع و دقیق یک اسلام شناس تمام عیار است در نوع خودش یک سنت‌شکنی است؛ چه اینکه علمای بنام حاضر نیستند چنین کتبی بنوسیند و خرقه به این می بیالایند!
شناخت تاریخ شیعه، درک علل انقلاب و مخالفت‌های مدنی شیعه با روایت غالب از اسلام، مساله غلات، فرق اسماعیلیه و باطنیه، زیدیه و قوفیه در کتاب به خوبی شرح داده است.
حسن دیگر این کتاب این است که ضمن برخورد دقیق و موشکافانه شامل نگاشت تاریخی و تحلیل کلامی از شیعه در اسلام در عین حال مختصر و روان است.
        

          بنده خدایی می‌گفت: «پرم به پر هر کدام‌تان که بگیرد؛ یقه تان را میگیرم مینشانم‌تان پای اتک آن تایتان.» حالا من میخواهم بگویم اگر پرم به پر هرکدام‌تان بگیرد؛ علاوه بر اینکه مینشانمتان پای اتک آن تایتان😌؛ مجبورتان میکنم مغالطات را هم بخوانید😁.

ما یک استاد منطق داریم فامیلش همتی است. استاد همتی از آنهایی ست که همه ازش حساب میبرند. ما هم که به برکت علاقه ی وافرمان به فلسفه و منطق، شیفته و مرید این استاد شدیم. این استاد همتی یک اخلاق بدی دارد (این را توی یادداشتم بر کتاب سیری در نهج البلاغه هم گفتم) آن هم این است که هر ترم، هر درسی با ایشان داشته باشیم، مجبورمان میکند علاوه بر کتاب درسی‌مان، یک کتاب هم غیر از سرفصل های درسی بخوانیم و خلاصه کنیم. این ترم هم که منطق ۲ (صناعات خمس) را داشتیم، مجبورمان کرد کتاب مغالطات دکتر خندان را بخوانیم و خلاصه کنیم. بماند که «مغالطه کردن» و «مغالطات» و «تشخیص مغالطه» توی کلاس ما دیگر شبیه یک میم (meme) شده بود...

خواندن این کتاب را میشود به همه ی آدمهای بالغ پیشنهاد کرد، حتی آنهایی که مطلقا از منطق چیزی سر در نمی آورند. یحتمل ادعای این حرف بزرگتر از دهان من باشد اما میتوانم بگویم که زیربنای فکری یک آدم و نگرش عقلانی اش؛ به دو مرحله تقسیم میشود: یکی قبل از خواندن مغالطات و دیگری بعد از خواندن مغالطات.
استاد همتی هی میگفت اینطور حرف هارا در مدح این کتاب و ما باور نمی‌کردیم. ولی بعد خواندنش بود که فهمیدیم عجب! چقدر دور و بر ما مغلطه و مغلطه‌گر ریخته و ما خبر نداشتیم؛ از سخنران های خیلی معروف گرفته تا بحث های بی سر و ته خانوادگی، از من‌و‌تو و بی‌بی‌سی تا همین صدا و سیمای خودمان.

فقط به زعم من این کتاب یک اشکال داشت _که شاید به خواندن من برمیگردد_ آن هم اینکه تعداد زیاد مغالطات باعث شده بود خیلی هایشان شبیه هم به نظر بیایند؛ البته با توجه به اینکه آقای خندان هر کدام را متناسب با جایگاه استفاده شان تقسیم کرده بودند (مثلاً "مغالطه در هنگام ادعا کردن" یک قسم است، "هنگام مخالفت با یک ادعا" یک قسم است و "هنگام دفاع از ادعای اولیه" هم یک قسم)؛ این کار معقول به نظر می‌رسد.
دیگر اینکه اسامی بعضی هایشان چیزی نبود که زیاد در خاطر آدم بماند. ما چون هول هولی کتاب را خواندیم و خلاصه کردیم؛ فرصت نداشتیم روی هر کدام فکر کنیم، مثالش را اطرافمان پیدا کنیم، اصلا اسمش را درست یاد بگیریم و بعععد برویم سراغ مغالطه ی بعدی. همین ها باعث شد که توی بحث هایمان سر کلاس می‌فهمیدیم که یکی دارد یک جای حرفش را مغالطه می‌کند؛ اما یادمان نمی آمد حرفش را دقیقا به کدام مغالطه میشود گره زد. و در نهایت خودمان دچار مغالطه ی «این که مغالطه است» می‌شدیم😐؛ مغالطه ای که وقتی یک آدم نمی‌تواند اشکالی به حرف طرف مقابلش بگیرد، به جایش فقط میگوید این حرف مغالطه است بدون اینکه دلیل و مدرکی برای مغالطه بودن حرف طرف مقابل ارائه دهد.

پ.ن ۱ : توی مقدمه ی کتاب، دکتر خندان می‌گوید هر وقت موقع صحبت کردن با کسی متوجه مغالطه ای لا به لای حرف هایش شدید، صریح و مستقیم نگویید که مثلاً این مغالطه را کردی. چون آوردن لفظ «مغالطه» خودش یکجور بار منفی دارد. به جای گفتن این لفظ فقط اشکالش را که مصداق آن مغالطه میشود بیان کنیم.

پ.ن ۲ : چقدر مغالطه مغالطه شد، خودم عصبی شدم😂.
        

          اگر قلم خاص امیرعلی نبویان را دوست دارید کتاب را پیشنهاد می کنم .وگرنه شاید نتوانید با آن به خوبی ارتباط برقرار کنید با اینکه کتاب  از طنز تلخ سیاسی برخوردار بود و بعضی از قسمت های آن  بسیار خنده دار بود.
        

          این کتاب باعث شد که الان ۳ ساله سمت کتابی که نقل از همسران شهدا باشه نرم متاسفانه
خدا شهید رو همنشین ارباب کنه ولی بدم میاد که زندگی شخصی‌شون جوری بیان میشه که شبیه رمان‌های زرد میشه
خلاصه که اصلا جنبه معرفتی نداره