من مارال‌ام. از دامان سرخم عشق می‌روید.
من گل‌محمدام. چوخا بر دوش، در پی خود می‌گردم.
من بلقیس‌ام. ریشه‌های  خانه از من جان می‌گیرد.
من بیگ‌محمدام.‌ آرزوهایم فراوان و عمرم کوتاه است.
من زیور‌ام. به اشتیاق مرگ، زندگی می‌کنم.
من خان‌عمو‌یم. دنیا را می‌خواهم و عقبا را در دست دارم.
من ماهک‌ام. زاده‌ی تنهایی در حصار چادرها.
من شیروام. گیس‌هایم گرچه بریده‌اند اما آبرو هنوز دارم.
من خان‌محمدام. در حصار کوه‌ها به اجبار جامانده.
من کلمیشی‌ام. داغ‌دار داغ‌های بی‌پایان.
من دلاورام. مردی که عشق را نیکو از دست داد.
من عبدوس‌ام. به بند خو کرده‌ام.
من شیدا‌ام. شرم را خورده‌ام و حیا را قی کرده‌ام.
من بابقلی‌بندارم. طمع دارد می‌کشدم.
من موسی‌ام. نمی‌دانم کجای راه را همیشه اشتباه می‌روم.
من صبروام. نمی‌توانم آن باشم که می‌خواهم.
من خاله صنم‌‌ام. شراب‌خانه‌ام زبان‌زد است.
من عباس‌جان‌ام. هم دیگران را می‌کشم و هم خود را.
من ستار‌ام. تا پای جان، حرفم حرف است.
من نادعلی‌ام. پشیمان از زاده شدن.
من آلاجاقی‌ام. خیانت را از برم.
من مد‌گل‌ام. تا همیشه از آتش هراس خواهم داشت.
من مدیار‌ام. از دست داده‌ی عشق و جان و همه‌چیز.
من ماه‌درویش‌ام. سید خوش‌الحان بداختر.
من فربخش‌ام. سرگردی که بیم داشت از خویش.
من آتش‌ام. در آتش خواهم سوخت.
من
من مارال، گل‌محمد، یا کیستم؟
به راستی من کیستم؟

        

          در اتاق شماره ۶ همه چیز رنگ می‌بازد حتی آن نظریه های فلسفی و خردمندانه ای که به آدم بهانه زندگی میدهد؛آن چنان که وقتی پزشکی، گوش دل به دیوانه ای سپرد ، او نیز راهی همین خانه شد ، همین دیوانه خانه ای که عاقلان را پناه می‌دهند!
میدانی ، آخر زندگی کردن با از زندگی سخن گفتن هزاران راه فاصله دارد این را دکتری می‌فهمد که به این زندان دچار شده است .
یک داستان زیبا و با مفاهیم غنی از چخوف که با دوستی بین  روانپزشک و بیمار روانی بستری شده در بیمارستان و گفت و گو های آن ها ، سوال های بنیادی انسان را به چالش می‌کشد  . بیماری که نظریات پزشک را نفی می‌کند و می‌گوید تو هیچ وقت رنج های زندگی را تجربه نکرده ای و در آسایش و رفاه کامل زیسته ای ، پس هیچ گاه نمی‌توانی مرا قضاوت یا درک کنی .

        

          کتاب خیلی خوبی بود،شخصیت لنی رو واقعا دوست داشتم،ازادی طلبی که به جایی میرسه که میفهمه از بین عشق و آزادی فقط باید یکی رو انتخاب کنه ، و انتخابش عشقه :)
        

          سلام و نور
شش داستان کوتاه از هاروکی موراکامی ، این کتاب رو به خاطر این گوش دادم که میخواستم با قلم هاروکی موراکامی آشنا بشم تا قبل از شنیدن این کتاب از برنامه ی نوار، فکر میکردم آثار موراکامی رو نمیفهمم چون تو نقدها خونده بودم آثار موراکامی معجون واقعیت و خیاله اما با شنیدن داستانهای این کتاب فهمیدم سبک ترکیبیه موراکامی مثل انیمیشنهای میازاکیه فقط نمیدونم شکوه آثار میازاکی رو داره یا نه که فقط با خوندن یا شنیدن بقیه ی کتابهاش میتونم بفهمم .
داستانهای این کتاب داستان چند روز از زندگی ادمهای مختلف در جاهای مختلف ژاپنه و همه داستانها مربوط میشه به بعد از زلزله ی کوبه در ژاپن . چیزی که برام عجیبه تو این کتاب اینه که هیچ کدوم از این آدمها با فهمیدن اینکه یک جایی در ژاپن زلزله شده حس انسان دوستیشون تحریک نمیشه، هیچ کدوم ناراحت نمیشن حتی به این فکر نمیفتن که پاشن برن کوبه و به مردم اونجا کمک کنن حتی اونایی که خانواده و پدر مادرشون تو کوبه است هم تلاش نمیکنن با کوبه ارتباط برقرار کنن و از حال خانواده هاشون مطلع بشن . این همه سنگدلی و سردی رو درک نمیکنم حقیقتا ، البته همه این آدمها ایمان رو گذاشته بودن کنارو یکجورایی هم افسرده بودن و فقط زندگی میکردن چون زنده بودن .  فقط در داستان آخر یک آدم متفاوت هست یک آدمی که در اثر اتفاقی مومن شده وحالا بعد از زلزله با بقیه ی مومنا کمک به زلزله زده ها میرسونن. 
کتاب  مجموعه ای از شش  داستان کوتاهه و نمیشه ازش توقع شخصیت پردازی و پیرنگ و ... داشت  و در کل کتاب بدی نیست .