با خواندن این کتاب فهمیدم چقدر نبود خدا  در زندگی دردناک است.داستان تلخی از انسان هایی که به ناگاه کور می شوند و  در جهانی که در آن خدایی نیست و چشمی نمی بیند دلیلی برای رعایت اخلاق و حقوق انسانی نیست.
دنیایی پر از سیاهی،درد،نامردی،و رذالت که هر کس فقط به فکر نجات جان خویش است.
تلخی کتاب  هنوز  در ذهنم باقی مانده است.حتی تصور صحنه های کتاب برایم سخت و دردناک است.
          

            کتابی فمینیستی و پرکشش
سالها قبل، عادت می‌کنیم از همین نویسنده را خوانده بودم. این کتاب به توصیه یک متخصص داستان و نویسندگی به من توصیه شد؛ به عنوان کتابی مشحون از نگو، نشان بده.
کتاب بسیار پرکشش و جذاب بود. در کمتر از ۴۸ ساعت تمام شد. تمام شدنی که شخصیت‌ها و داستان‌هایش پیش چشمم ماند و درگیرم کرد. بهترین داستان‌اش سه اپیزودی آپارتمان بود و تلخ‌ترین‌اش طعم گس خرمالو. 
طرح جلد جدید کتاب جذاب‌تر و گیراتر از طرح جلدی است که عکس‌اش اینجا امده‌است.
بعد از این کتاب سراغ چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم می‌روم البته که مثل همه عصرهایش هم به دستم چسبیده است.
          

            برای من خیلی سخت بود که به این کتاب امتیاز بودم. چون مونتگمری رو از ته دلم دوست دارم و تا ابد ممنونشم که شخصیت هایی مثل آنی و امیلی رو برامون خلق کرده. در توانایی نویسندگیش هم شکی ندارم. اما خب... این کتاب به دلم ننشست. یک جورایی آبکی بود. 

به نظرم خوندن این کتاب به تنهایی خیلی لطفی نداره، اما اگر کسی در حال مطالعه ی کتابهای قوی تر مونتگمری باشه و حال و هوای اونلی رو داشته باشه، میتونه از خوندن این کتاب هم لذت ببره.

این کتاب یک سری داستان کوتاه از زندگی آدمهای جزیره ی پرنس ادوارده. آنی شرلی شخصیت اصلی قصه نیست و یک جاهایی فقط به اسمش اشاره شده. هر داستان شخصیت های خاص خودش رو داره. شخصیت پردازی توی بعضی داستان ها قوی تره و من می تونستم باهاشون همذات پنذاری کنم اما در یک سری از داستان ها هم تا میومدم یکم حس بگیرم ماجرا تموم میشد!

روی هم رفته کتاب قوی نبود اما من به خاطر عشقم به مونتگمری خوندمش و خب پشیمون هم نیستم اما توی امتیاز دادن باید صادق می بودم