تابستون اول دبیرستانم بود. نه صبح از مشهد راه افتاده بودیم و یک کله تا تهران رفته بودیم و ساعت 1 شب رسیده بودیم خونه خاله ام. چشم هایم داشت از خستگی در می آمد و هرچه خاله گفت بیا شام بخور گفتم نه! نمی تونم! دارم می میرم.خزیدم زیر پتو و یکی از کتاب های پاتختی خاله رو برداشتم که چشمام گرم شه و خوابم ببره.
کات. ساعت چهار صبح  داشتم صفحات آخر کتاب رو توی آشپزخونه خاله می خوندم:)
خب اون زمان سن و تجربه ام برای خوندن من او کم بود. حیفه که یک کتاب رو بخونی و بگی چقدر خوبه اما واقعا ندونی چقدر خوبه!
فضای کتاب خیلی خوب ساخته و پرداخته شده بود. پر از جزئیات یک محله ایرانی. تک تک مکان ها رو می تونستم تصور کنم.
از شخصیت پردازی آقای امیرخانی خیلی خیلی خوشم می آد. این مرام و روش و رفتار خاصی که شخصیت ها برای خودشون دارن هم طبقه و جایگاهشون توی داستان رو نشون می ده و هم همزمان منحصر به فردشون می کنه. کارهایی که شخصیت ها می کردن و باید حتما توی دید اون آدم می نشستی تا بتونی تفسیرش کنی.
مواجهه شخصیت ها با اتفاقات مختلف تاریخ معاصر خوب پرداخته شده بود. قسمت فرانسه ش رو خیلی دوست نداشتم اما بخش مربوط به جنگ تحمیلیش رو خیلی دوست داشتم.
حوادث عجیب و نمادین داستان توی اون سن 15سالگی برام خیلی غریب بود اما الان بیشتر می فهممش و به نظرم از جذابیت های کتابه.
اما عاشقانه داستان. به نظرم یک عاشقانه مردونه ست. جدی و عمیق اما سخت بیان. هیجانی نیست، نمی تونم بگم لطیفه،بیشتر قویه و در جریان؛مثل خون توی رگ.
پیان بندی رو هم دوست داشتم.