این اولین کتابی بود که از بیژن نجدی خووندم. به جرات می شه گفت داستان های بیژن نجدی داستان های سایکویی هستند و خیلی هم فضای غم انگیز و تاریکی دارند مرگ هم درون مایه ی بیشتر این داستان هاس به خاطر همین من توصیه می کنم با فاصله کتاب هاشو بخونین ولی چیزی که باعث می شه من بیژن نجدی رو یکی از نویسنده های مورد علاقه م بدونم تخیل و خلاقیتی که توی توصیف هاش داره طوری که باعث می شه آدم روی تک تکشون مکث کنه و به خاطر بدیع بودنشون چند بار بخونتشون
اعتراف می کنم توی داستان های هیچ نویسنده ی  ایرانی دیگه ای همچین تخیلی رو ندیدم
کتاب های بیژن نجدی رو باید خووند بی شک
          

            در صفحه اول کتاب (همراه با عکسی از نویسنده) چنین آمده:
من به شکل غم انگیزی بیژن نجدی هستم!

بیژن نجدی پیشگام سبک جدیدی از داستان نویسی (داستان-شعر) بود. نوشته هایش بیشتر به شعر میماند تا داستان. عناصر شاعرانه به زیبایی تمام در متن گنجانده شده و بایستی آرام آرام بخوانی و حظ کنی از آن حجم توصیفات بدیع.
کتاب مجموعه ای از داستانهایی است که برخی ناتمام هستند و برخی پرداخت نهایی نشده‌اند که با تلاش همسر ایشان گردآوری و منتشر شده. کتاب خوبی برای مشاهده و درک حرکت ذهنی نویسنده است.
پیشنهاد میکنم ابتدا "یوزپلنگانی که با من دویده‌اند" را بخوانید و بعد به سراغ این اثر بیایید.