قبل از خوندن این کتاب، فکر نمیکردم اینقدر قشنگ خواننده رو جذب خودش کنه.
اولین کتابی نبود که از ادبیات ژاپن میخوندم اما کتاب قبلی که از این کشور خونده بودم واقعا برام جذاب نبود.
حقیقتا نویسنده بازی با زمان رو به بهترین شکل ممکن انجام داده بود. و همه شخصیت ها و اتفاق ها درست سر جای خودشون قرار داشتن.
          

            چیزی که معلوم هست اینه که نویسنده بسیار تحت تأثیر موراکامی که معمولاً داستان شخصیتهایی افسرده و منزوی رو می‌نویسه،  این کتاب رو نوشته. البته کاترین لیسی می‌تونه ادعا کنه که اصلا موراکامی رو نمی‌شناسه و حرف من رو رد کنه ولی حس من و برداشت من این هست که نوشتم. 
موراکامی  در پردازش شخصیت‌ها و مکان‌ها و حالات بسیار ماهرانه تر می‌نویسه و تو حتی اگر از رفتار عجیب شخصیت داستانی، خوشت نیاد اون رو می‌پذیری، به عبارتی موراکامی تو رو متقاعد می‌کنه که این رفتار از چنین شخصی کاملا بدیهی و طبیعی‌ست؛ اما کاترین لیسی نتونسته اینکار رو انجام بده. گرچه توصیفات مکان و حالات رو بسیار هنرمندانه انجام می‌ده و گاهی تو رو مبهوت می‌کنه از بیان دقیق اما متاسفانه نتونسته باعث بشه تو « الیریا» رو بفهمی، دوست بداری و بهش احساس نزدیکی کنی. به نظرم شخصیت «جی» اون فرد ترنس که مدت کوتاهی همدم الیریا بود بیشتر قابلیت دوست داشتن و پذیرفته شدن رو داره تا خود الیریا. 
کاش کاترین لیسی این کتاب رو بار دیگری بازنویسی می‌کرد چون به گمانم با توجه به مهارت او در نوشتن جزئیات ‌و ریزه‌کاری‌ها، این کتاب می‌تونه بسیار زیباتر و غنی‌تر و عمیق‌تر ارائه بشه.
          

            کتابی سورئال از بولگاکف  نویسنده ی روس که با نشان دادن فسادهای اخلاقی که بعد از انقلاب در حاکمیت و بعد از آن در جامعه تسری پیدا می‌کند به نقد اخلاق حاکمیت انقلابی پس از به قدرت رسیدن می‌پردازد. همچنین نشان می‌دهد حاکمیت به بهانه نظم و عدالت نگاهی نظامی و دیکتاتور‌مآب بر جامعه دارد. این موضوع را نویسنده در یادداشت‌هایی که جراح پس از پیوند در راستای بررسی روند پیوند در سگ انجام می‌دهد نشان می‌دهد.