به نام او

دومین کتابی‌ست که تا به حال از آلبر کامو خوانده‌ام. اولین کتاب بیگانه به ترجمه لیلی گلستان بود که چندان به دلم ننشست و دومین کتاب که بسیار بسیار از خواندنش لذت بردم، سقوط به ترجمه شورانگیزفرخ بود

هر دو کتاب رمان هستند. بیگانه از لحاظ روایت داستانی به فرم رمان نزدیکتر است ولی سقوط با اینکه چنین نیست و فرم رواییش یک تک‌گویی طولانی‌ست به دلیل فوران تفکرات فلسفی نویسنده کتاب دلچسب‌تری بود

و باید بگویم که در این زمینه من و جناب ژان پل سارتر هم‌عقیده هستیم
به قول ویکیپدیا :
"ژان پل سارتر فیلسوف اگزیستانسیالیست معاصر این رمان را «زیباترین و فهم‌ناشده‌ترین» کتاب کامو می‌خواند"

قسمت‌هایی از کتاب:

《انسان چنین است آقای عزیز، دو چهره دارد: نمی‌تواند بی‌آنکه به خود عشق بورزد، دیگری را دوست بدارد.》

《برایم دشوار است که اعتراف کنم که من حاضر بودم ده جلسه گفت‌و گو با اینیشتن را به ازای اولین وعده ملاقات با زنی خوشگل و عادی فدا کنم. البته این هم هست که در دهمین وعده ملاقات، در حسرت دیدار اینیشتن یا مطالعه کتاب‌های جدی آه می‌کشیدم.》
.
《مردم از انگیزه‌های شما و صداقت شما و اهمیت رنج‌هایتان جز با مرگ شما متقاعد نمی‌شوند. تا وقتی که زنده‌اید، وضع شما برایشان مشکوک است، فقط شایسته تردید آن‌ها هستید》

《از همه مهم‌تر آنکه حرف رفقایتان را وقتی از شما می‌خواهند که با آنها صادق و صریح باشید، باور نکنید. آن‌ها فقط امیدوارند که شما در تصور خوبی نگهشان دارید که از خویش دارند و در عین حال این اطمینان اضافی را هم که از قول صراحت شما بیرون کشیده‌اند، توشه راهشان کنید.... اگر شما خود را در چنین وضعی دیدید، تردید نکنید: قول راستگویی بدهید و به بهترین وجه ممکن دروغ بگویید.》

《من مثل آن گدای پیرم که روزی در ایوان کافه‌ای در پاریس دست مرا گرفته بود و رها نمی‌کرد و می‌گفت: "آه! آقا، ما آدم بد و نابابی نیستیم، فقط روشنایی را گم کرده‌ایم" بله ما روشنایی را، صبح‌دم را، بی‌گناهی مقدس آن‌کس را که بر خویشتن می‌بخشاید، گم کرده‌ایم.》
          

            «سقوط»
اثر بی بدلیلی از آلبر کامو نویسنده شهیر فرانسوی است.
در این‌ نوشته‌ برای اولین بار کاری به محتوای کتاب ندارم،حرف‌دیگری دارم.
شاید فهمیدن حرف اصلی کامو در این اثر سخت باشد و به تبع‌هرکسی برداشتی متفاوت از مضمون این کتاب داشته باشد:شاید کسی آنرا اثری تمام‌فلسفی بداند،دیگری روانکاوانه اش بنگاردش و بعدی روح جامعه شناسانه اثر را وجه غالب آن بپندارد؛ برای من یافتن‌ اثری که نهانی ترین افکار،نیات و یا لحظاتی را که زمانی‌در معرض پندارم قرار گرفته است، به مثابه دوست غریبی است که مدت ها در جستجوی یافتنش‌بوده ام و البته که‌این دوست صامت در قالب یک کتاب بر سر راه زندگی من سبز شد.
گاهی نباید به خاطر هیاهوی یک جهان بر‌ سر کشف یک معمای خاص، یک‌فلسفه ی خاص و‌ یک فکر خاص از یک اثر خاص نوعی‌پیشداوری و‌انتظار را از ذهن خود مطالبه کرد...

گاهی سکوت، کمی فکر، قدری آرامیدن    

پ: من تمرین تحمل فکر مخالف(بخوانید زاویه ای جدید-بر مبنای اصاله الوجود) را چیزی جز تفلسف نمی دانم.
          

            بعد از بیگانه به نظرم زیباترین اثر کامو هست به جملاتی که مثل شراب شیرین به رگ آدم نفوذ میکنه.صحبتهای قاضی طائب با شخصی که دیالوگش تو کتاب نیست و باید از جوابهای قاضی فهمید که او چه میگوید.آیا طرف مقابلم وجود دارد؟آیا قاضی با وجدان خود حرف میزند؟آیا برای قانع کردن خودش این گفتگو رو ترتیب داده؟
          

            سقوط٬ از نظر من چرک‌نویس‌های یک نویسنده‌ با ذهنِ بیماره که توسط یک ناشرِ احمق و دیوانه چاپ و منتشر گردیده و توسط برخی از منتقدینِ معروف اورریتد شده و نهایتا پشت بندش هم سیل امتیازِ مفت توسط یکسری روشنفکرنما در سراسرِ جهان به سمتش روانه شده است.

اولین کتاب و قطعا آخرین کتابی بود که از آلبرت کامو خواندم. خواندنِ این کتاب هیچ چیزی به من اضافه نکرد جز اعصابِ خورد٬ تنش روانی و عذابِ وجدانِ شدید ناشی از اینکه کلی تایمِ با ارزش از عمرم رو به پای مزخرفاتش هدر دادم. خواندنِ این کتاب رو به گرگِ بیابان پیشنهاد نمی‌کنم چه برسد به آدمیزاد.
          

            بعد از خواندن سقوط دو سوال مهم  به ذهنم رسید :
اول اینکه چرا اعتراف کردن برای بعضی از ما راحت و شیرینه و برای  عده ای تلخ وسخت؟!
 دوم اینکه چطور میشه یه انسان که زندگی تقریبا موفق و سالمی داشته با یک اتفاق دور از انتظار ، از این رو به اون رو میشه؟!

《اعتراف کردن بزرگترین فضیلت است.》

《 گاهی وقت ها به راحتی می توان به چشم های یک دروغگو نگاه کرد تا به چشم های فردی که حقیقت را می گوید. حقیقت مانند نور درخشان ، چشم انسان را کور  می کند. برعکس ، دروغ ، غروب زیبایی است که در نورش هرچیزی پیداست.》
          

            بعد از طاعون این دومین کتابی هستش که از آلبر کامو خوندم و به نظرم خیلی بهتر از طاعون بود. داخل کتاب پر از جملات فلسفی و عمیقه که به شدت درگیر حلاجی و بالا پائین کردن اونا میشن. اما پیشنهاد میکنم کتابو از این انتشاراتی و مترجم تهیه نکنین چرا که ترجمه کتاب سلیس و روان نیست و در طول خوندن خیلی جاها اذیتتون میکنه
          

            رمان سقوط به گفته نیویورک‌تایمز یک بررسی غیرقابل مقاومت و درخشان از وجدان مدرن است. نظر من هم در مورد کتاب هم این است اما کمی گسترده تر. یک بررسی درخشان از انسان و زندگی مدرن. روایت رمان سقوط به صورت مونولوگی است که یک قاضی تائب  آنگونه که خود را معرفی می کند در یک کافه در شهر آمستردام هلند که نام  کافه مکزیکوسیتی است آغاز می شود و در تمام داستان قاضی تائب دست شخصیت داستانی اش را می گیرد و  شروع می کند  به روایت  زندگی‌ و عقایدش به عنوان یک وکیل عدالت طلب  که مدافع حقوق زنان و کودکان است و نمودی عینی از عدالت خواهی. روایت داستان به گونه ای است که انگار دست خواننده را گرفته و به صورت مونولوگ با او حرف میزند  و هیچ دیالوگی از هیچ شخصیت دیگری در داستان وجود ندارد اما هرچه از داستان میگذرد کامو با واکاوی روان و و دلایل رفتار شخصیت اصلی داستان ش نقبی به زندگی رفتار و اخلاق مدرن می زند. در جایی از کتاب ب شخصیت اصلی می گوید اگر در زندگی امروز کسی بگوید که از راه برده داری روزگار می گذراند او هم مثل وکلای دیگر به تنظیم شکایت از او او خواهد پرداخت اما هرچه داستان جلوتر میرود نشان می دهد که همه انسان ها در وجود خود خواستار داشتن کسی هستند که بی چون و چرا مطیع آنها باشد یعنی همان برده .نام رمان هم به نظر من به این دلیل سقوط است که نشان دهنده چگونگی سقوط انسان  به اعماق شرارت و پلیدی ها را می کاود. رمان سقوط به نظرم شبیه ترین نوشته ی کامو به نوشته های نویسنده موردعلاقه‌اش داستایفسکی است. ژان پل سارتر در مورد رمان سقوط گفته احتمالا زیباترین و درک نشده ترین کتاب کامو. هر چند که نیمه اول رمان از نیمه انتهایی آن کیفیت بهتری دارد اما همچنان رمان سقوط داستانی است پر مفهوم و قابل اعتنا که غیر از این هم از آلبر کامو انتظار نمی رود. ترجمه کاوه میرعباسی هم بسیار خوب بود.
          

            داستان یک مونولگ از زبان ژان باتیس کلامنس با شخصی غریبه است( که میتوان خواننده کتاب یا شاید وجدان خودش باشد.)
داستانی فلسفی که درواقع چکیده دیدگاه فلسفی "هیچ انگارانه" کاموست.
《کامو به عنوان یکی از پیشگامان فلسفه هیچ انگارانه یا ابزوردیسم شناخته شده‌است، پوچ انگاری ادعا می‌کند که انسان‌ها اساساً بی‌معنی و غیر منطقی هستند و رنج انسان‌ها نتیجهٔ تلاش‌های بیهودهٔ افرادیست که قصد دارند دلیل یا معنی ای برای آن در پوچی بی پایان وجود پیدا کنند. کامو ادعا می‌کند تنها سؤال فلسفی درست سؤال دربارهٔ خودکشی است، به معنی دیگر آیا ما باید رنج زندگی را تحمل کنیم یا اینکه به سادگی خود را بکشیم؟ کامو استدلال می‌کند که از نظر تاریخی بیشتر انسان‌ها یا باور داشتند که زندگی پوچ است و بنابراین خودکشی را امری نجات بخش تلقی می‌کردند یا اینکه معنایی مصنوعی مانند دین ساختند تا زندگی خود را پر کنند و به آن معنا بخشند. کامو ادعا کرد که راه سومی هم وجود دارد: ما می‌توانیم دریابیم که زندگی پوچ و بی‌معنی است اما در هر حال به زندگی ادامه دهیم، کسانی که راه سوم را انتخاب می‌کنند قهرمانان پوچی یا «absurd heroes» نامیده می‌شوند؛ که با طغیان بر پوچی به خلاقیت و آفرینندگی دست می‌یابند.》
قهرمان داستان سقوط شخصیست خودپسند که روزگاری جزو طبقه ممتاز ، مشهور و محبوب پاریس بوده که طی یک حادثه دچار سقوط شخصیتی شده و متوجه دورویی و ریاکاری اعمال گذشته خود شده و دچار نوعی پوچی میشود! 
اتفاقا "کلامنس" ابتدائا هم به خودکشی فکر میکند و اعتراف میکند که جرات چنین کاری را ندارد و هم در نقد دین سخن میگوید و راه اول و دوم رهایی از پوچی را کنار میگذارد و در آخر آنچه به نظر من او را تبدیل به قهرمان پوچی کامو یا همان " absurd heroes " تبدیل میکند انتخاب راه سوم یعنی پذیرش پوچی زندگی و ادامه دادن به آن است!
کتاب از هر لحاظ یک شاهکار است ، اما بدلیل محتوایی(دیدگاه هیچ انگارانه) که اساسا قبولش ندارم دو ستاره حذف کردم.
          

            اما به این کتاب که رسیدین عجله نکنین..
کم حجمه ولی قابل تأمل؛ مثل ضرب المثلِ فلفل نبین چه ریزه..
میشه ساعت‌ها در مورد جملاتش فکر یا بحث ‌کرد..
تصمیم گرفته بودم برای خوندن آثار‌ کامو، از سقوط که کلا صد صفحه اس شروع کنم؛ زود تموم بشه‌ و‌ ببینم از سبکش خوشم‌ میاد یا نه..
چند صفحه اول گیج بودم.. حتی دو بار برگشتم از اول خوندم؛ اما بعد انقدر غرق جملات فلسفی‌ش شدم و‌ لذت بردم که حتمااا چند بار دیگه هم‌ میخونمش..

از نکات برجسته و‌جالبش واسه من؛ نکوهش همزمان مرد و زن بود..
مسائل و‌ سوالاتی رو مطرح میکنه، بلافاصله مارو تنها میذاره و‌ موضوع رو عوض میکنه.. 
اما میتونست متکلم وحده نباشه و‌ جذابتر باشه.. طوری که هرکسی رو تا آخر داستان بکشونه..

(  و کاش پاورقی ها رو به آخر کتاب منتقل نکنن :(   )
          

            سقوط مفهوم انسانیت
چه چیزی میتونم برای گفتن خلاصه ی کتاب بگم؟ داستان برام خیلی بهم ریخته بود پس صرفا اسمشو میزارم « تک گویی عجیب غریب» .
مارک منسون در کتاب هنر رندانه به **م گرفتن می نویسه: «همه ی ما به فردی نیاز داریم تا حقیقتی که ازش فرار می کنیم رو تو صورتمون بکوبه» و آلبرکامو در این کتاب همین نقش رو به عهده می‌گیره و به صورت غیرمستقیم شروع به نقد و قضاوت انسان و جامعه می کنه و یک شخصیت منفور رو میسازه تا صرفا این واقعیت رو به صورت مخاطب بکوبه که تفاوت آنچنانی با تک شخصیت کتاب نداره.
همون طور که در گزارشم موقع خوندن این کتاب گفتم ، فهمیدن و درک کتاب برام بسیار دشوار بود و بی شک سخت تربن کتابی بود که تا امروز خوندم و البته که ترجمه نه تنها کمکی به فهم بهتر نکرد بلکه به سختیش افزود.
مطمئنم که در آینده با یک ترجمه جدید باز سراغ این کتاب خواهم رفت تا شاید بتونم باهاش ارتباط بگیرم و درکش کنم.
در نهایت ، این کتاب رو به چه کسانی پیشنهاد میکنم ؟ کسانی که تجربه خوندن کتاب های فسلفی سنگین رو دارند و با مکتب فلسفی آلبرکامو آشنا هستند.





پ.ن: آیا تنفر از آدمیت تنفر به خود حساب می شود؟
          

            و اما سقوط... نویسنده ی مورد علاقه من جناب آلبر کامو (شما آلبر کامو و فرانتس کافکا رو با هم قاطی نمیکنید؟؟) این کتاب واقعا آدم رو درگیر میکنه؛ اینطوری نیست که بخونی کتاب رو ببندی بذاری تو کتابخونه و یه کتاب دیگه برداری. آخرش انگار دلت میخواد دوباره بخونی؛ با خودت میگی صبر کن ببینم چی گفت؟ چی شد؟ یه جاهایی هم انگار داره خودت رو تعریف میکنه و بعد واقعیت رو مثل یک سیلی توی صورتت میزنه
          

            
سقوط داستانی کوتاه درباره ی دفاعیات یک وکیل مدافع  با نام مستعار "ژان باتیست کلامانس" از خودش در برابر شخص یا اشخاصی نامعلوم است. قهرمان داستان فردی مشهور و موفق است که گذر از کنار برخی وقایع ساده چون سقوط زنی در رودخانه او را به سوی بررسی گذشته، اقرار به گناهان و اعترافی صادقانه در مورد سقوط تدریجی اش سوق می دهد. آلبر کامو در سقوط ما را با نیت ها و دلیل اصلی نهفته در هر عمل و به طور کلی با خودمان و جامعه ی کنونی روبه رو می کند.

کتاب در شش قسمت و با تحلیلی طولانی از هوشنگ گلشیری آغاز می شود. و همان طور که گلشیری معتقد است سقوط جزو آن دسته از کتاب هایی است که گذر از لایه های ظاهری به لایه های پنهان آن کاری بس دشوار  بود.


          

            داستان یک مونولگ از زبان ژان باتیس کلامنس با شخصی غریبه است( که میتوان خواننده کتاب یا شاید وجدان خودش باشد.)
داستانی فلسفی که درواقع چکیده دیدگاه فلسفی "هیچ انگارانه" کاموست.
《کامو به عنوان یکی از پیشگامان فلسفه هیچ انگارانه یا ابزوردیسم شناخته شده‌است، پوچ انگاری ادعا می‌کند که انسان‌ها اساساً بی‌معنی و غیر منطقی هستند و رنج انسان‌ها نتیجهٔ تلاش‌های بیهودهٔ افرادیست که قصد دارند دلیل یا معنی ای برای آن در پوچی بی پایان وجود پیدا کنند. کامو ادعا می‌کند تنها سؤال فلسفی درست سؤال دربارهٔ خودکشی است، به معنی دیگر آیا ما باید رنج زندگی را تحمل کنیم یا اینکه به سادگی خود را بکشیم؟ کامو استدلال می‌کند که از نظر تاریخی بیشتر انسان‌ها یا باور داشتند که زندگی پوچ است و بنابراین خودکشی را امری نجات بخش تلقی می‌کردند یا اینکه معنایی مصنوعی مانند دین ساختند تا زندگی خود را پر کنند و به آن معنا بخشند. کامو ادعا کرد که راه سومی هم وجود دارد: ما می‌توانیم دریابیم که زندگی پوچ و بی‌معنی است اما در هر حال به زندگی ادامه دهیم، کسانی که راه سوم را انتخاب می‌کنند قهرمانان پوچی یا «absurd heroes» نامیده می‌شوند؛ که با طغیان بر پوچی به خلاقیت و آفرینندگی دست می‌یابند.》
قهرمان داستان سقوط شخصیست خودپسند که روزگاری جزو طبقه ممتاز ، مشهور و محبوب پاریس بوده که طی یک حادثه دچار سقوط شخصیتی شده و متوجه دورویی و ریاکاری اعمال گذشته خود شده و دچار نوعی پوچی میشود! 
اتفاقا "کلامنس" ابتدائا هم به خودکشی فکر میکند و اعتراف میکند که جرات چنین کاری را ندارد و هم در نقد دین سخن میگوید و راه اول و دوم رهایی از پوچی را کنار میگذارد و در آخر آنچه به نظر من او را تبدیل به قهرمان پوچی کامو یا همان " absurd heroes " تبدیل میکند انتخاب راه سوم یعنی پذیرش پوچی زندگی و ادامه دادن به آن است!
کتاب از هر لحاظ یک شاهکار است ، اما بدلیل محتوایی(دیدگاه هیچ انگارانه) که اساسا قبولش ندارم دو ستاره حذف کردم.
          

            رواج جامعه شناسی ، روان شناسی تو دنیای مدرن نمیتونه نشون دهنده این باشه که ما آزادی رو به دست آوردیم اما میخوایم مسئولیت ش رو توف کنیم؟
کمتر لذتی میتونه با لذت قاتلی ، متجاوزی که وکلیش  در دفاع ازش میگه موکلم توی وضعیت اجتماعی خوبی بزرگ نشده و این باعث اختلال روانیش شده برابری کنه 
چرا که بهش جرئت میده واسه گفتن اینکه آهای شما که به محاکمه گوش میکنین شما هم مقصرین شما که تو خانواده خوب به دنیا اومدید شما هم توی این جنایت سهم دارید 
همه آدم های دنیا سهم دارن همه گناهکارن


پ ن از قاضی ها قضاوت خوشم نمیاد ولی بنظرم هرکس باید گندی که میزنه رو خودش گردن بگیره البته با فرض اینکه آدم واقعا چیزی به اسم اختیار داشته باشه
          

            توضیحات جامع و مورد نیاز درمورد عیاشی، دلایل و نتایج آن را میتونید در این کتاب بخونید. البته که کتاب درمورد خیلی چیزهاست که بخشی از اون برای من غیرقابل فهم و بخشی هم به من بی‌ربط بود. ولی جملات زیادی توی کتاب هست که میشه قاب کرد به دیوار. 
عیاشی، مشغولیت کسانی است که به خود عشق می‌ورزند
عیاشی برخلاف آن‌چه تصور می‌کنند هیچ‌گونه لجام‌گسیختگی و آشوبگری ندارد
درمورد انسان امروزی یک جمله کافی است: او زنا می‌کرده  و روزنامه می‌خوانده.
وقتی انسان فاقد شخصیت است، باید برای خودش روش منظمی درست کند.
و کلی جملات دیگه که دوستان در کامنت‌ها اشاره کردن