دوست داشتنی بود و دلنشین :) 

من این کتاب رو خیلی وقت پیش خونده بودم و خیلی دوسش داشتم ؛ فکر می‌کنم که عشق رو با این کتاب حس کردم...
حالا بعد از چند سال دلم خواست دوباره بخونمش ؛ و چقدر من قلم این نویسنده رو دوست دارم . جوری که مکالمات شخصیت ها زیباست و نویسنده خوب بلده آدم رو با داستان همراه کنه .
تماس های عجیب و به نظر بی‌ربط دختر ناشناس با دفتر یونس...
غم و عشق نامه های محسن و مهتاب ...
حرف های محکم و آرامش دهنده علی...
شک و تردید و سردرگمی های یونس که مدام با خودش فکر می‌کنه : خداوندی هست ؟ :) 
        

                کتاب ، این حس رو بهم میداد که  انگار یه دوست کنارم نشسته و داره با آب و تاب خاطرات و اتفاقاتی که از سر گذرونده رو برام تعریف می‌کنه :)
با لحن خودمونی نوشته شده و پر از قسمت های طنزه که چون واقعیه حسابی به دل میشینه. 
به نظرم اون شرایط می‌تونسته هم سخت باشه و هم شیرین .
از همسایه هاش تو خوابگاه خیلی خوشم اومد ؛ ریاض و امبروژا :) 
و چقدر از نائُل و امثال اون متنفرم ...

با این که تو بعضی از نظر ها گفته بودن که چرا متن ادبی نبود و از نوع نوشتار و... ایراد گرفته بودن ، باید بگم که از این کتاب انتظار قلم قوی و آرایه های ادبی نداشته باشید ! این فقط بخشی از  خاطرات دوران دانشجویی نویسنده هست.

در نهایت به نظرم حداقل ارزش یه بار خوندن داره ⁦♡
        

                نسبتاً خوب شروع شد ولی رفته رفته ناامیدم کرد ! 
هر چی بیشتر پیش می‌رفتم بیشتر از موضوع اصلی دور می‌شد ! انقدر پراکنده و از هر دری نوشته بود که ادامه دادن کتاب واقعا سخت بود ... فقط چون کتاب کوتاه بود خودم رو راضی کردم تا آخرش بخونم .

متن روانی هم نداشت و ارتباط برقرار کردن باهاش سخت بود و پر از پاراگراف ها و جملات تکراری بیهوده .
یه جاهایی کلا از سبک ادبی به محاوره ای برمی‌گشت که اصلاً خوشایند نبود .

به عنوان یه کتاب طنز خوب بهم معرفی شده بود ولی حتی قسمت های طنزش هم موفق نشد خنده به لبم بیاره.

از اون کتاب هاست که آخرش به خودت می‌گی: خب که چی؟!
        

                یه کتاب تخیلی که حول محور زندگی بچه هاییه که توی یتیم خونۀ برسمر زندگی میکنن و هر چند نفر توانایی های خارق‌العاده گروهی دارن ! ....
با اینکه کوتاه بود اما متن پر کشش و هیجان انگیزی داشت و ایدۀ کتاب برام جذاب بود ⁦♡ 
قشنگ ترین قسمتش هم دوستی عمیقی بود که چهار شخصیت اصلی با هم داشتن .
یه جورایی حال و هوای کودکانه ای داشت ولی شیرین بود :)

از اون کتاب هاییه که باید بعد از یه کتاب غم‌انگیز و دوست‌‌نداشتنی بخونی ! تا حس بد داستان قبلی رو بشوره ببره :) 

        

                تا زمانی که هنوز راز اوئن رو نشده بود ، داستان خیلی خوب پیش رفت ؛ تا اون موقع حدس های مختلف دربارۀ زندگیش و دلیل کاراش می‌زدم و واقعا کنجکاو بودم ببینم بالاخره به کجا قراره برسیم و هانا چه تصمیمی می‌گیره ...
ولی بعد از اینکه همه چی معلوم شد ، داستان واقعا تلخ شد:)
یعنی خب یه جورایی کار های اوئن منطقی به نظر می‌رسید ولی  این که بعد از گذشت سال ها دوباره خیلی ناگهانی به فکر انتقام از اوئن باشن اونم به این شدت ، منطقی نبود ..
به نظرم می‌تونست به نحو دیگه ای دوباره کنار خانواده‌ش باشه ؛ شاید با یه ظاهر جدید ، یا شاید هم باید دوباره همه چیز رو از اول شروع می‌کردن با اسم و رسم جدید؛
چون با وجود اینکه تو طول داستان چند بار گذری به گذشته هم زده میشه ، آدم هی امید داره که آخرش همه چی درست میشه ، دوباره همه ش به روال قبل برمی‌گرده ، اون زندگی شیرین این‌جوری نابود نمیشه ! 
اما خب ....

خلاصه که پایانش رو دوست نداشتم و اگه پایان بهتر و خلاقانه تری داشت ، برام کتاب دوست داشتنی ای میشد..

        

                احتمالاً وقتی دارید این کتاب رو می‌خونید این طور به نظرتون میرسه که همه چی از اول مشخصه و دیگه چیز خاصی که بتونه  غافلگیرتون کنه وجود نداره ؛ منم اولش همین فکر رو میکردم ولی آخرش رو واقعا انتظار نداشتم ...
خب اکثر کسایی که کتاب رو خونده بودن ، آخرش رو دوست نداشتن ، کار یاسوکو به نظرشون غم انگیز بود و از یوکاوا بدشون اومده بود ! در صورتی که من کاملاً برعکس ، واقعا از کار یاسوکو خوشحال شدم ! ( به نظرم عادلانه اومد )  و برخلاف بقیه من از شخصیت یوکاوا خوشم اومد و به نظرم اون نابغۀ واقعی بود ...
کار ایشیگامی به نظرم کاملا بی منطق و بی نتیجه اومد ؛ در واقع سر هیچی زندگی خودش و یه نفر دیگه رو تباه کرد ! 
ولی دلم هم به حال میساتو سوخت ؛ به هر حال فکر نکنم سرنوشت خوبی در انتظارش باشه !
و در نهایت با اینکه خودم از فیزیک بدم میاد ولی بازم میگم که  یوکاوا تنها شخصیت دوست داشتنی کتاب بود ! فقط اون بود که تونست با دقت و تحلیل درست تیکه های پازل رو کنار هم بچینه .
        

                این کتاب کوتاه رو تو ی شب های قدر خوندم ...
به نظرم علاوه بر عذاداری ای که برای شهادت اهل بیت میکنیم ، باید از داستان زندگی و رفتارشون هم با خبر باشیم و الگو بگیریم . 
این کتاب داستان ها و حکایات کوتاهی از زندگی امام علی (ع)
رو از کتاب های دیگه جمع آوری کرده بود و انقدر خوندنشون شیرین بود که اصلا نفهمیدم چه طوری کتاب رو تموم کردم.
و واقعا وقتی آدم چنین کتاب هایی رو میخونه بیشتر به ائمه علاقه پیدا می‌کنه ؛ آدم دلش میخواد برای مظلومیت شون ، خوبی های بی حدشون ، عدل‌شون و... بمیره ..
        

                این کتاب فقط روی زندگی یه شخصیت تمرکز نکرده بود ، بلکه زندگی چندین نفر با موقعیت ها ، سن ها و افکار مختلف رو توصیف کرده بود و می‌خواست یه جورایی در نهایت زندگی اون ها رو به هم ربط بده ... و من وقتی این رو فهمیدم یه مقدار خورد تو ذوقم! چون فکر میکردم شخصیت اصلی توموکا باشه ... 
اوایل کتاب جذابیت بیشتری برام داشت ولی رفته رفته روند کتاب برام یکنواخت و تکراری شد و فقط می‌خوندم که تموم بشه ! 
در کل به نظرم یه کتاب معمولی با سطح متوسط بود که سعی داشت اهمیت کتاب خوندن و همچنین تأثیری که ما آدما میتونیم روی هم داشته باشیم رو نشون بده .
        

                خب با خیلی از قسمت های کتاب موافق نیستم و مفید نبود به نظرم  ؛ یه قسمت هایی رو هم باید روش فکر کنی تا متوجه بشی منظورش چیه و یه نتیجۀ سطحی نگیری ! 
ولی فصل آخرش رو دوست داشتم و به نظرم کاربردی و مفید بود ... در مورد ترجمه هم باید بگم که نشر آزرمیدخت، نتونسته  ترجمۀ خوب و روانی رو ارائه کنه ... 
        

                این کتاب 

نشون میده هر تصمیمی که حالا می‌گیریم ، قراره در آینده بابتش جوابگو باشیم ، نه به بقیه ، که به خودمون...
همۀ تصمیمات ، رفتار ها و عملکرد امروز قراره تو فردای ما تاثیر گذار باشن..

 بهمون نشون میده که چقدر مهمه چه کسایی رو وارد زندگی و حریم امن‌مون می‌کنیم .

نشون میده که تو زندگی ممکنه به مرحله‌ای برسیم که حس کنیم دیگه هیچی درست نمیشه ، اما فقط کافیه که صبوری به خرج بدیم ، محکم باشیم و به خدا اعتماد کنیم :)

و شخصیت امیرحسین رو خیلی دوست داشتم ؛
منطقی ، وفادار ، حامی ، با احساسات واقعی...

یه چیزی هم در مورد سبک متن و قلم نویسنده بگم ؛ 
انتظار یه متن ادبی قوی و آرایه های ادبی از این کتاب نداشته باشید ؛ حتی ممکنه کسایی که کتاب هایی با متون سنگین می‌خونن و یا انتظار بالا از سبک متن کتاب دارن ، این کتاب راضی‌شون نکنه...
در کل ، من تونستم با داستانش همراه بشم و شخصیت ها 
و واکنش هاشونو دوست داشتم ، مخصوصا نیمۀ دوم داستان که شخصیت یوسف حذف میشه. 
        

                اولش برای خوندن این کتاب تردید داشتم و اوایل کتاب به نظرم چندان جذاب نبود ولی هر چی بیشتر میخوندم بیشتر برای ادامه دادنش ترغیب میشدم ، اواسط کتاب که دیگه اصلا نتونستم بذارمش زمین ... به نظرم واقعا عالی بود و میشه گفت حل کردن معمای کامرون و تووا هیجان انگیز بود. همچنین  قسمت هایی که از زبون مارسلوس بود ، نویسنده از طنز های کوتاهی استفاده کرده بود که داستان رو جذاب تر میکرد ...
 و خب در کل کتاب می‌خواست اهمیت خانواده و کنار هم بودن رو نشونمون بده ⁦♡