این کتاب قطعا جایگاه ویژه‌ای در ذهن و قلب من دارد. تجربه‌ی کم‌نظیری را برایم رقم زد و تلاش کردم آهسته کتاب را بخوانم تا تجربه‌ی شیرینش زود تمام نشود. بولگاکف در این کتاب و داستان‌هایش، قصه‌ی خودش را به عنوان یک پزشک تازه‌کار در روستایی دورافتاده در روسیه‌ی دوران انقلاب تعریف می‌کند. به نظر من یکی از کارکرد‌های ادبیات توصیف حالات و تجربیات انسانی است و این کتاب برای من یکی از نمونه‌های درخشانش بود. بولگاکف در این کتاب به من نشان داد دنیا آنقدرها هم بزرگ نیست و انسان‌ها هم احتمالا خیلی تغییری نکردند؛ آنجا که ترس‌ها، شادی‌ها، اضطراب‌ها و به طور کلی همه‌ی احساسات پزشک جوان در روسیه‌ی صد سال پیش برای منِ دانشجوی پزشکی امروز قابل درک، ملموس و حتی گاهی انگار حرف‌های خودم بود!! آخرین داستان یعنی داستان مورفین به شدت تکان‌دهنده بود. داستانی که سیر فروپاشی یک پزشک وابسته به مورفین را بدیع، زیبا و قابل درک توصیف می‌کرد. 
ترجمه‌ی کتاب هم بسیار روان و قابل فهم بود.  
از روی این کتاب سریال کوتاهی هم ساخته شده که من هنوز فرصت نکردم ببینم و بازیگر نقش اولش دنیل ردکلیف(همان هری پاتر خودمان) است :))))
          

            کتاب‌های آقای معروفی رو گاهی دوست دارم و گاهی ندارم. احساسات و وقایعی که خلی شفاف و قابل لمس بیان می‌شن و جادویی که کتاب ناگزیر به خواننده منتقل می‌کنه برام دوست داشتنی و لذت‌بخشه ولی قهرمان‌های داستان که به شدت مورد ظلم ‌هستند ( مثل حسینا و نوشا)  اذیتم می‌کنه. انگار نویسنده داره بهت دیکته می‌کنه که کی رو دوست داشته باش کی رو نه و پیش از اینکه تو کتاب رو بخونی برای خط فکریت تصمیم‌هارو گرفته. در کل قلم نویسنده زیباست و کتابیه که یک بار یا حتی بیشتر ارزش خوندن داره.