در واقع شاید پیام اصلی رمان این باشه که آدمها خود واقعیشون باشن و برای هم نقش بازی نکنن ، چون نقش بازی کردن و ریا در زندگی باعث میشه سالها دچار روزمرگی و خستگی بشن ...
و صادقانه باهم  رفتار کنن  هرچند در برهه ای موجب تلخ کامی باشه  و هر انسانی لیاقت این رو داره که از ته دل دوسش داشته باشن 
 و نبودن و رها کر دن ،بهتر از بودن نصف و نیمه است ، کتاب یطورایی میگه ازدواجی که به دلیل مصلحت باشه دیریازود ازهم میپاشه حتی اگه ظاهرش اینطور نشون نده ..

عشق هیچوقت کافی نیست و درکنارش هردو طرف باید شخصیت سالمی داشته باشن تا بتونن باهم بمونن و تعهد داشته باشن .. 
        

          من قبلا از جوجومویز خونده بودم ، بقیه کتابهاش فوق العاده بودن ، ولی ، این داستان  اصلا مورد پسندم نبود ، بسیار کلیشه ای تکراری و عاری از مفاهیم اخلاقی . 
        

          یه کتاب بسیار زیبا که با نقاشی هاش و حاشیه های کوتاه 
من رو به همدلی وادار کرد. من تا زمان خوندن  این کتاب خیلی با کتابهای مصور ارتباط نگرفته بودم ولی این کتاب  با وجود کم حجمی اما فوق العاده و هیجان انگیز بود 
        

          ادب را از رئیس تمـــــام باادب‌های عالم اباالفضل العباس قمر بنی‌هاشم؏ یاد بگیرید. آن‌قدر مؤدب بود که هر موقع به برادرش اباعبدالله؏ می‌رسید، نمی‌گفت:"برادر!" بلکه حضرت را این‌گونه خطاب می‌کرد: 《ســـــیدی و مـولای! آقای من!》 همیشه عاشق‌ها، باادب بوده‌اند. اگر خواستی به عشق برسی، باید از ادب شروع کنی.

یا ابالفضل العباس؏! کـمک‌مان کـــــن دو رکعت نمـاز باادب بخوانیم...

        

          در سالروز شهادت حضرت زهرا «س» ، 
تصمیم گرفتم این کتاب رو بخونم . وجه تمایز کتاب نسبت به بقیه 
کتابها اینه که بطور مستقیم از حضرت علی ع روایت شده و بگونه ای این حدیث نسبت طویل  ترجمه شده که متن از فضای احساسی که در جریان نقل داشته خارج نشده . من حس و حال خوبی با خوندنش گرفتم  . 
        

          بسم الله 

هروقت متنی از قصه‌های من و دخترم منتشر می‌شود، همان لحظه‌ای که دست می‌کشم روی جلد‌ کتاب و کاغذ‌ها و کیف می‌کنم، درست همان لحظه از خودم متنفر می‌شوم و خودم را سرزنش می‌کنم که چرا از دیدن کتابی که راوی غصه‌های دخترم است ذوق کرده‌ام؟ 

من زیاد از دخترم می‌نویسم. اما هنوز تکلیف خودم با این کار را نمی‌دانم. زینب برایم یک سوژه‌ دم‌دستی نیست؛ او جهان پر از رمز و رازی‌ است که کسی جز من راهی بهش ندارد. فکر می‌کنم لای کتاب‌ها و مجله‌ها جای قصه آدم‌هایی شبیه او خالی است و پر کردن این جای خالی را جزئی از رابطه مادر‌دختری‌مان می دانم؛ همان‌قدر معمولی که هر روز برایش سوپ و فرنی و شیربرنج می‌پزم. 

اما این یک سوی ماجرای نوشتن است.

سوی دیگرش هزار بار پشیمان شدن و دست از نوشتن برداشتن و فحش و بدو بیراه به خودم دادن است؛ که چرا خودت و دخترت را سوژه نوشتن کردی و اصلا که چی؟ تو می‌نویسی که چیزی به این دنیا اضافه کرده باشی اما چیزی که توی نوشته‌هات ته‌نشین می‌شود مظلوم‌نمایی و قهرمان‌سازی آبکی نیست؟  

چند سال است به خاطر دخترم روی بند افشاگری راه می‌روم. هربار که تکه‌ای از قصه‌های ما دوتا منتشر می‌شود، تعادلم را از دست می‌دهم و پرت می‌شوم زمین و به خودم می‌گویم: این آخرین باری بود که از زینب نوشتم.

 اما هربار یاد تنهایی خودم در مواجهه با شرایط دخترم می‌افتم و دوباره برمی‌گردم روی آن بند نازک. برمی‌گردم که شاید بتوانم یک " تنهای" دیگر را نجات بدهم.

این‌بار در ما ایوب نبودیم از مراقبت نوشته‌‌ام.