کتاب های نادر ابراهیمی سخت خوان هست ولی اگه بتونی بفهمی  دچار یک فلسفه عمیقأ زیبا میشی
        

          بیشتر شعر بود تا داستان.
        

          با وجود سنگین بودن قلم آقای ابراهیمی تونستم باهاش ارتباط برقرار کنم و دوستش داشتم!
اولای کتاب برام خیلی گنگ بود و اکثر اوقات بعضی جاها رو چندبار میخوندم تا متوجه شم ؛ ولی خوشحالم که خوندم و در سال های اینده با درک بیشتر بازهم به سراغش میرم تا بیشتر لذت ببرم.
        

          نویسنده در این کتاب به بهترین شکل ممکن احساسات را تبدیل به کلمه کرده است
        

          بیش از آنکه بخواهم به ویژگی‌های خوب این کتاب دقت کنم ، با آن همذات‌پنداری کردم. برخی پاراگراف‌ها را چندین‌بار خواندم. شاعرانگی نادر ابراهیمی ، علاوه بر یک عاشقانه‌ی آرام ، در این کتاب نیز در اوج است.
خواندنی‌ست.
        

          
کتاب های ابراهیمی مملو هستند از احساسات لطیفِ عاشقانه و شاعرانه. طوری که دوست داری برای درک تک تک کلمات، با کمترین سرعت ممکن کتاب را بخوانی. این کتاب هم مانند " یک عاشقانه ی آرام" و " چهل نامه ی کوتاه به همسرم" سرشار از سخنان و افکار ابراهیمی است که در خلال روایت یک داستان بیان می شود.

داستان در مورد پسر کشاورزی است که از دوران کودکی همبازی  -هلیا- دختر خان است. در بزرگسالی خانواده ها با ازدواج آن ها مخالفت می کنند و  آن ها برای محافظت از عشقشان فرار می کنند. هلیا شرایط بسیار سخت دوری از شهر و خانواده را تاب نمی آورد و باز میگردد. و پسرک می ماند و دو عشق نافرجام: عشق به دختر و شهری که دوست می داشته است...

 


        

          فراموش نخواهم کرد آن عصرِ تیرماهی که باران می بارید، در کتابفروشی خیابان مطهری، که خریدمش و می دانستم تنها نادر ابراهیمی ست که می تواند نجاتم دهد.
و آن یک ماهی که با صفحات ِشخصی شده ی این کتاب گذشت.
فراموش نخواهم کرد.
        

          شاید بشه گفت کتابی با چنین قلم و ظرافتی نخونده بودم. جوری هنرمندانه توصیف میکنه که احساسات توی کتاب خیلی بیشتر از چندتا جمله ای که بخونیمیشون و رد بشیم ازشون هستن.
        

          بار دیگر شهری که دوست میداشتم، روایتی از یک عشق نسبتا ناکام هست که در سه بخش پرداخته شده. داستان عشق یک پسر که راوی داستانه و دختری به نام هلیا از دو طبقه‌ی اجتماعی مختلف که ازدواجشون با مخالفت روبرو میشه و مجبور به فرار میشن اما هلیا طاقت نمیاره و بر میگرده و حالا بعد از یازده سال پسر هم دوباره به شهر خودش برگشته. در طول داستان مدام از زمان و مکانهای مختلفی در هم پیوسته روایت میشه. داستان نسبتا خوبی و کوتاهی هست و شعرگونه روایت شده.ه

از متن کتاب:ه

- در تالار بزرگ هر ندامت، از دست رفته ها و به دست نیامده ها در کنار هم می‌رقصند.ه

- التماس شکوه زندگی را فرو میریزد. تمنا، بودن را بی‌رنگ می‌کند. و آنچه از هر استغاثه به جای می‌ماند ندامت است.ه

- ما هرگز از آنچه نمی‌دانستیم و از کسانی که نمی‌شناختیم، ترسی نداشتیم. ترس، سوغات آشنایی هاست.ه

- فراموشی را بستاییم چرا که ما را پس از مرگ نزدیکترین دوست، زنده نگه میدارد و فراموشی را با دردناک ترین نفرت ها بیامیزیم، زیرا انسان دوستانش را فراموش میکند، کتاب هایی که خوانده فراموش میکند و رنگ مهربان نگاه یک رهگذر را...ه

- به من بازگرد و مرا در مجلس بازوانت نگه دار و به اسارت زنجیرهای انگشتانت در آور که اسارت در میان بازوان تو چه شیرین است.ه
        

          داستان این کتاب و ماجرایی که در اون اتفاق افتاده به من نزدیک نیست. اما به طرز شگفت‌انگیزی تکه‌هایی از خودم رو درون این کتاب پیدا کردم. مدتی بود قصد خوندنش رو داشتم اما هربار که سراغش می‌رفتم حس می‌کردم الان زمان مناسبی نیست و اگه بخونم صرفا برای پر کردن وقته. و فهمیدم خوندن بعضی کتاب‌ها زمان خاص خودش رو داره. زمانی که تو به اون کلمه‌ها و جمله‌ها عمیقا احتیاج داری. مثل اینه که نویسنده دقیقا داره از اون چیزی که توی سرت می‌گذره با تو حرف بزنه.
        

          مثل بقیه کتابهای آقای ابراهیمی عالی بود. جملات و توصیفاتی که به عمق جان نفوذ میکند.