احتمالا شنیده اید که اسم هلیا توسط نادر ابراهیمی ساخته شده. سال‌ها پیش، نادر ابراهیمی در حالی که با اتوبوس از تهران به اصفهان سفر می کرد، شروع به بازی و در هم ریختن واژه‌ی «الهی» کرد تا بتواند از دل آن نامی خوش‌آهنگ و متفاوت بسازد. پس از مدتی واژه‌ی خودساخته‌ی «هلیا» را از به هم ریختن حروف واژه‌ی «الهی» ساخت و در داستان بلند «بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم» به کار برد. پس از انتشار کتاب، این اسم در میان مردم رواج پیدا کرد و جزو نام‌های ایرانی محسوب شد.  نام دختر بزرگ نادر ابراهیمی هم هلیا است. مدت‌ها بعد نادر ابراهیمی متوجه شد که واژه‌ی «هلیو» در لاتین قدیم به معنی خورشید است. بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم داستان هلیا، دختر خان، است که دل به پسر کشاورزی که هم‌بازی کودکی‌اش بوده می‌سپارد. آن‌ها تصمیم به ازدواج می‌گیرند اما به دلیل مخالفت خانواده‌هایشان مجبور می‌شوند به چمخاله فرار کنند. پس از مدتی هلیا که برخلاف راوی توان به دوش کشیدن بار مشکلات را ندارد، معشوقش را رها می‌کند و به زادگاه بازمی‌گردد در حالی که پسر تا سال‌ها بعد تسلیم نمی‌شود.

+بخواب هلیا، دیر است. دود دیدگانت را آزار می‌دهد. دیگر نگاه هیچ کس بخار پنجره‌ات را پاک نخواهد کرد. دیگر هیچ کس از خیابان خالی کنار خانه‌ی تو نخواهد گذشت. چشمانِ تو چه دارد که به شب بگوید؟ سگ‌ها رویای عابری را که از آن سوی باغ نارنج می‌گذرد پاره می‌کنند. شب از من خالی ست هلیا. گل‌های سرخِ میخک، مهمان رومیزی طلایی رنگ اتاق تو هستند. اما گل‌های اطلسی، شیپوهای کوچک کودکان. عابر در جستجوی پاره‌های یک رویا ذهن فرسوده‌اش را می‌کاود. قماربازها تا صبح بیدار خواهند نشت، و دود، دیدگانت را آزار خواهد داد. آنها که تا سپیدِ صبح بیدار می‌نشینند ستایشگران بیداری نیستند. رهگذر، پاره‌های تصورش را نمی‌یابد و به خود می‌گوید که به همه چیز می‌شود اندیشید، و سگ‌ها را نفرین می کند. نفرین، پیام آور درماندگی ست و دشنام برای او برادری ست حقیر…

     راوی بعد از یازده سال، بار دیگر به شهری که دوست داشته برمی‌گردد؛ حالا مادرش از غم دوری او مرده و پدرش حاضر به ملاقات نمی‌شود. در زادگاه دیگر خبری از عاشقانگی نیست، تنها یادی محو باقی مانده از آن‌چه بر او رفته. 
کتاب از سه فصل تشکیل شده: بارانِ رؤیای پاییز، پنج نامه از ساحل چمخاله به ستاره‌آباد، پایانِ بارانِ رؤیا. نثر موزون و شعروار داستان مطالعه‌اش را دل‌پذیر می‌کند اما از طرف دیگر جملات قصار و استفاده‌ی زیاد از استعاره کمی من را دل‌زده کرد. دوست داشتم بهتر و روان‌تر بفهمم که چه خبر است و راوی داستان چه می‌گوید. :))

     به مرحوم ابراهیمی ارادت قلبی ویژه‌ای دارم. چه خوب که این مرد در این جغرافیا زیسته، ساخته و نوشته! روحش شاد.

+آهنگ‌ها تنهایی را تسکین می‌دهند؛ اما تسکینِ تنهایی تسکینِ درد نیست. در کنار بیگانه‌ها زیستن در میان بی‌رنگی و صدا زیستن است. اینک اصوات، بی‌دلیل‌ترینِ جاری‌شدگان در فضا هستند. وقتی همه می‌گویند، هیچ‌کس نمی‌شنود. به خاطر داشته باش! سکوت، اثبات تهی بودن نمی‌کند. اینک آن که می‌گوید تهی ست – و رُفتگران بی‌دلیل نیست که شب را انتخاب کرده‌اند.
        

          عجیب و جالب
یه چیزی بین شعر و داستان
تا حدی غمگین ):)
در سه زمان متفاوت روایت میشه و پرش زمانی ممکنه از یه جمله به جمله بعدی هم اتفاق بیفته که با تغییر فونت مشخص میشه. (حقیقتا این ویژگی و توانایی نادر ابراهیمی خیلی شگفت زدم کرد! نمونش رو اصلا ندیده بودم!)
قبل از خوندن دید رمان بهش نداشته باشین چون بعدش که می بینین این طوری نیست ممکنه از کتاب خوشتون نیاد. به شکل یه رویا و خیال و سفری به درون و ذهن یه آدم دیگه بهش نگاه کنین.
        

          «دیگر نگاه هیچ‌کس بخار پنجره‌ات را پاک نخواهد کرد.»
        

          نویسنده در این کتاب به بهترین شکل ممکن احساسات را تبدیل به کلمه کرده است
        

          خیلی گنگ و بی سر و ته
        

          بیش از آنکه بخواهم به ویژگی‌های خوب این کتاب دقت کنم ، با آن همذات‌پنداری کردم. برخی پاراگراف‌ها را چندین‌بار خواندم. شاعرانگی نادر ابراهیمی ، علاوه بر یک عاشقانه‌ی آرام ، در این کتاب نیز در اوج است.
خواندنی‌ست.
        

          یه نثر متفاوت از نادرخان ابراهیمی‌
که بیشتر شبیه یک شعر بلنده‌ تا داستان.
گویی یک عاشق زیر بارون راه می‌رود
و با خودش حرف می‌زند.
کلمه به کلمه‌‌اش سرشار از احساسه‌
انگار شمعی دارد می‌سوزد و حرف می‌زند.
        

          بعضی اوقات فکر میکنم شاید بهترین کتابی بوده که خوندم
        

          کتاب پر از جمله ها و استعاره های زیباست  و سراسر کتاب  تصویر یک رویا ست 
        

          وای از نادر ابراهیمی.
انقدر که قلم توانمندی داره. 🌱
احساسات آدم‌ رو با ادبیات عجین کرده. قشنگ این احساسات رو به تصویر می‌کشه. :)
واژه‌ها عمیق و لطیفن. 
رد واژه‌ها و دیالوگ‌ها تا مدت‌ها تو ذهنم باقی می‌موندن.
        

          کتاب رو سال‌ها طول کشید تا تمام کنم.
به اندازه‌ی بقیه‌ی کتاب های نادر ابراهیمی دوستش نداشتم...


        

          پایان این داستان وآغازفصلی غمگین در من 
چشمانم دربالش  فرو میروند و همه جا خیس میشود
شب به  سپیده می رسد  آری همیشه در همه ی قرن‌ها  صبح به سپیده می‌رسد وانگا ر نه انگار اصلا پیمان عاشقانه ای در کوچه ی 
بی نام شهر امضا  شده است.
        

          بار دیگر شهری که دوست میداشتم زنجیره ی بلند کلمات نامرتبط که به هم پیوند خورده اند و کتابی صد صفحه ای را خلق کرده اند 
توصیف بی نظیری از مجموعه  احساساتی که انسان در زندگی خود تجربه میکند غم، عشق، رهایی دوران کودکی، حسرت و... 
شما با خوندن این کتاب وارد یک زندگی و ذهن سیال شخصیت داستان میشین و اون رو همراهی میکنین،دومین کتابی که از نادر ابراهیمی خوندم و مصمم شدم تا تموم کتابهای ایشون رو مطالعه کنم چون لحظه به لحظه عشق کردم :)) 
در یک کلام نادر ابراهیمی =خداوندگار بازی با کلمات. 
        

          ده سالم بود ، مادرم داشت این کتاب رو می‌خوند سرم رو روی پاش گذاشتم و گفتم: مامان می‌شه بلند بخونی؟
مامان خوند و من چیزی نفهمیدم، ولی از ده سالگی تا الان ۱۷ بار این کتاب رو خوندم اینقدری که خط به خطش رو حافظم و با این حال هر بار که می‌خونمش یک پاراگراف خاص ، یک خط خاص یک جمله چشمم رو می‌گیره.
این کتاب برای من شکل جادو بود ، انگار از جهان دیگه‌ای پا به جهان من گذاشته بود و چه داستان غم‌انگیزی.
اکثرا در داستان ها از تنهایی زنان می‌شنویم و مردی که رهاشون کرده ، ولی اینجا داستان مردی تنهاست ، تنها تر از تنها که حالا اجازه ورود به شهرش رو هم نداره و داره خاطراتش رو مرور می‌کنه و از پدر خواهش می‌کنه که اجازه بده به شهر برگرده.
        

          بیشتر شعر بود تا داستان.
        

          داستان شاعرانه ای  خواندم سرشار از لطافت و رنج...
        

          مثل بقیه کتاب های جناب ابراهیمی فوق العاده بود
پر از جمله هاو تکه های دقیق و لطیف که قابل لمس بود برام 
بیشتر از موضوع داستان قلم نویسنده و بیانِ منحصر به فرد و شیرینش مجذوبم کرد
حجم کتاب کمه و خسته کننده نیست.
        

          برای عزیزانی که خاطرخواه متن و قلم ادبی هستند عالیه، اگر فقط دوست دارید داستان را بخوانید و اتفاقات را دنبال کنید مناسب شما نیست، زیرا سراسر شاعرانه و ادبی نگاشته شده 
        

          پیشنهاد میکنم کتاب رو با صدای پیام دهکردی بشنوید
        

          تمام آنچه از جزئیات، انتظار داشتم در کتاب آمده بود.
اگر شماهم دلتان می‌خواهد توی جنگل‌های شمال، درختان بهار نارنج و بوی
باران و سفال گم شوید و چندساعتی را از
روزمره فاصله بگیرید و در کتاب غرق بشوید؛ حتماً مطالعه کنید که دیر است!
افسوس خوردم که کتاب کاغدی‌اش 
جلوی دستم نیست‌. که نمی‌توانم
هنگام خواندنش، بوی کاغذها را به مشام
بکشم و غرق لذت بیشتر شوم هنگامی که
دستم کنار جمله‌ای بلغزد و نشانه بگذارد
برای روزهایی که دلتنگ میشوم و 
بر میگردم به امروز‌ و خواندن این‌کتاب.