اولین کتابی نبود که از مصطفی مستور خوندم ولی شد آخرینش....
(البته سال‌ها پیش خوندم)

          

            << من گنجشک نیستم>> به پایان رسید. حال عجیبی دارم؛ حالی ما بین یاس و امیدواری. کتاب حاضر از آن دست از حکایت هایی است که ساعت ها پس از به پایان رساندنش خیره ات می کند و تا مدت ها در فکرت جا خوش می کند. << من گنجشک نیستم>> تاباندن نوری بر روی افرادی است که مدت هاست فراموششان کرده ایم، انسان هایی که دست تقدیر باعث شده تا برای فراموش کردن عزیزترین نزدیکانشان به ساختمانی که روبه روی پادگان گلابدره است پناه ببرند. ساختمانی که "کوهی" (مدیرش) چنان با قانون های سفت و محکم خود آن را اداره می کند که در مخیله افرادش هم نمی گنجد؛ او تماس فیزیکی و حتی فکر کردن به جنس مخالف را برای این افراد منع کرده است. یکی از همین افراد "ابراهیم" است که مدتی پیش همسر و کودک درونش را از دست می دهد و خود با دستانش کودکش را به خاک می سپارد. تاثیر این مرگ باعث تولد فوبیای مرگ درون ابراهیم شده و با تشنج های گاه و بی گاهش زندگی را در بیرون و به دور از نظارت برای او غیر ممکن ساخته است. <<من گنجشک نیستم>> حکایتی تلخ ، اما خواندنی مستور است که تصویر انسانی را نمایش می دهد که نمی توان تحت هیچ شرایطه خاطره ها و احساساتش را از او گرف
          

            نوشته های مصطفی مستور خیلی جالب و عجیبن 

از فضای داستان هاش خوشم میاد 
          

            اولین داستانی که از آقای مستور خوندم و برام قلمشون شگفت‌انگیز بود.
اونقدر که وقتی کتاب دومشون رو خوندم در شخصیت‌هایی که ساخته بودن غرق شدم.
شخصیت‌هایی که به دور از هر چیزی برای ما کمی قابل لمس و کمی دور از ذهن بودن
و من به شدت درگیرشون شدم
          

            کتاب را که آغاز کردم حس میکردم هیچ تعلقی به این قصه ندارم،انگار تکلیف نویسنده با داستان روشن نبود،حس میکردم قرار نیست چیز خاصی را بیان کند و فقط حس‌هایی که هیچ وقت قرار نیست تجربه کنم را بازگو کند،تا سی صفحه‌ی انتهایی هم همین حس را داشتم که ناگهان مکالمه‌ی ابراهیم و امیرماهان در صفحات انتهایی آغاز شد،کتاب انگار نوشته شده بود برای همان چند صفحه.
داستان پیشروی خاصی ندارد،۷۰ صفحه برای شما تصویرسازی از اشخاص میکند و در ۲۰ صفحه جان کلام را در مکالمات میگوید.
من گنجشک هستم یا نیستم...؟
          

            ملالی برای نوشتن نیست!
در سردترین شب سال، شام گاه بی تدبیری و پشت پا زدن به وعده ها و حرافی های معمول دولت، این داستان سرد عجیب مزاج روحی مان را خراب کرد!
ملالی نیست!
می گذرد...
هوا عجیب سرد است...
          

            من از نثر مستور لذت میبرم و این کتاب هم با اینکه فضایی تاریک داشت، ولی امید رو میشه توی صفحات اخر پیدا کرد.همون جایی که میگه نباید از مرگ ترسید..همه ی ادم ها توی زندگیشون ناکامی و غم رو تجربه میکنن ولی بلاخره باید به زندگی ادامه داد.مستور به خوبی اشفتگی هارو به تصویر کشیده.
کتاب خوبیه برای یه عصر زمستونی