"مانند همه‌ی آدم‌هایی که تنها زندگی می‌کنند، من هم شب‌ها هنگام برگشتن به خانه اول به چراغ قرمز کوچک پیغام‌گیر تلفن نگاه می‌کردم، حتی آرزو داشتم برایم پیغام گذاشته شده باشد. فکر می‌کنم هیچ کس از این وسوسه در امان نیست."
(از داستان تیک‌تاک)
‌
اونقدری که پارگراف‌های این کتاب رو جاهای مختلف می‌دیدم و برای همین به نظر میومد خوبه، از داستان‌ها خوشم نیومد. شاید به خاطر تم عاشقانه‌ی داستان‌ها بود. البته ترجمه هم بی‌تاثیر نیست. (من ترجمه‌ی سولماز واحدی‌کیا رو خوندم از نشر کوله‌پشتی. البته مقایسه نکردم با ترجمه‌های دیگه)
داستان «حقیقت روز» رو بیشتر از بقیه دوست داشتم (شاید غیرعاشقانه‌ترین‌شون بود!) که درباره‌ی مردی بود که فکر می‌کرد تو یه تصادف بزرگ جاده‌ای مقصره. و همچنین داستان «سرانجام» که در مورد خود آنا گاوالدا و ماجرای داستان‌نویسی و تلاشش برای چاپ کتابش بود.
          

            
انا گاوالدا، نویسنده زن فرانسوی است که در حومه پاریس در سال 1970 میلادی به دنیا امده است. او زندگی پر فراز و نشیبی را از سر گذرانده است. در نوجوانی والدینش جدا می شوند و او در نزد خاله اش که 13 فرزند داشته بزرگ می شود. بخش زیادی از عمرش را در کنار تحصیل به کار کردن نیز گذرانده است. او سپس با یک دامپزشک ازدواج کرد و فرزند نیز داشت اما پس از مدتی از همسرش جدا شد و نویسندگی به تنها شغل او بدل شد. این توضیحات را در ابتدای کتاب معروفش که در این جا از آن صحبت می کنیم نیز می توانید بخوانید: دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد. 
در این کتاب، 12 داستان کوتاه از انا گاوالدا منتشر شده است. تمامی داستان های انا گاوالدا از مفهوم یکسانی تغذیه می کنند و ان عشق است. عشق در نزد انا گاوالدا سرچشمه خوشبختی است و در عین حال، درد و صدمه را به همراه دارد. عشق در نزد انا گاوالدا مفهومی دو گانه است. به همین ترتیب، دوازده داستان کوتاه این اثر او نیز، روایت هایی درباره عشق و تنهایی است. انا گاوالدا در روایت کردن پیچ و خم های یک رابطه عاشقانه و صحبت از زوایای پنهان روابط عاطفی تلاش می کند که عشق و تنهایی را مطرح کند. در تمامی این داستان ها عشق، راهی است برای فرار از تنهایی و ملال زندگی، با این حال، همین عشق نیز دریچه ی تنهایی و ملال را بر روی عاشق می گشاید.  
انا گاوالدا داستان هایش را در زبانی بسیار ساده روایت می‌کند، زیرا از انسان های معمولی در زندگی روزمره معمولی روایت می کند و شاید همین مساله دلیل ان است که برخی مخاطبان با داستان های او ارتباط برقرار نمی‌کنند. پایان باز برخی داستان هایش نیز به این مساله می افزاید. با این حال او سبک منحصر بفرد خود را دارد.

          

            
دوست داشتم کسی جای منتظرم باشد مجموعه داستانی است که نام هیچ کدام از دوازده داستان آن مطابق با عنوان کتاب نیست. ولی در اکثر داستان ها ، مفهوم عشق (چه دوست داشتنی و هیجان آور، و چه درد آور و رمز آلود) و نیاز به دوست داشته شدن، مفهوم اصلی است. 

 

* آنا گاوالدا را با کتاب "من او را دوست داشتم" شناختم، با نثر و داستانی بسیار قوی که باعث شد دوست داشته باشم بیشتر از او بخوانم. ولی این کتاب با تصورات من از آنچه که گاوالدا می تواند بنویسد کاملا متفاوت بود که نمی دانم این حس به خاطر مطلع نبودنم از مجموعه داستان بودن کتاب ایجاد شد یا عشق هایی که در نظرم عجیب بودند. در آخر هم به دو دلیل دو داستان انتهایی را نخواندم. یک اینکه دوست داشتم همچنان همان تصویر خوب را از نوشته های گاوالدا در ذهن داشته باشم و دو اینکه فکر کردم می توانم از آن فرصت به گونه ای دیگر و بسیار بهتر استفاده کنم


          

            یادمه تو کتابخونه خوابگاه این کتاب رو دیدم و عاشق عنوانش شدم،  درسته داستان اون چیزی که فکر میکردم نبود ولی عاشق نوشته های آنا گاوالدا شدم و بعدش هر کتابی ازش ترجمه شده بود خوندم و واقعا لذت بردم،  اون احساسات درونی زنانه اون حس ها که برای کسی تعریفش نمی‌کنیم تو نوشته های گاوالدا خیلی واضح و روشن و شیرین، بیان میشه، خوندن کتابش مثل صحبت کردن با یک دوست حال آدم رو خوب می‌کنه. 
          

            یک بخشی از کتاب که دوست داشتم این جمله بود
 عشق مانند بیمار شدن است نمی‌دانی چطور اتفاق می‌افتد
عطسه می‌کنی، یکهو می‌لرزی و دیگر دیر شده است، تو سرما خورده‌ای...!
          

            مجموعه ای ساده و متفاوت بود.یک جور تجربه دلپذیر!

زبان روایی ساده ، اتفاقات ملموس و بیان ظریف احساسات ویژگی های این مجموعه داستان بود.

میان داستهایش ، داستان *سالها* احساسات را به غلیان در می آورد ، انتقال احساسات و همذات پنداری عمیق و فوق العاده ای داشت. به نظرم نقطه قوت و قوی ترسن داستان این مجموعه بود.

این اولین کتاب آنا گاوالدا بود که می خواندم و اونقدر برای من جالب بود که من رو به خواندن سایر آثارش ترغیب کتد.