آخرین مجموعه شعر فاضل نظری. مثل همیشه خوب بود!
گیرم که شرط عقل به جز احتیاط نیست
ای خواجه! احتیاط کجا؟ عاشقی کجا؟
          

            به نام او...
تمام شد ...
در رابطه با کتاب‌های فاضل نظری همیشه چشمانم قلبی و اکلیلی است.
و شعر برتر کتاب: مقتل
بر زمین افتاد شمشیرت ولی چون جنگ بود
بر تو می‌شد زخم‌ها زد، بر من اما ننگ بود

با خودم گفتم بگیرم دست یا جان تو را؟
اختلاف حرف دل با عقل صد فرسنگ بود

گر چه دستت را گرفتم باز هم قانع نشد
تا نبخشیدم تو را، دل همچنان دلتنگ بود

چون در آغوشت گرفتم خنجرت معلوم کرد
بر زمین افتادن شمشیر، خود نیرنگ بود

من پشیمان نیستم، اما نمی‌دانم هنوز
دل چرا در بازی نیرنگ‌ها یکرنگ بود

در دلم آیینه‌ای دارم که می‌گوید به آه
در جهان سنگدل‌ها کاش می‌شد سنگ بود

...
          

            زیبایی  و دل نشین  بودن شعر ها
حس ارامش 
چیزی که من از این کتاب دریافت کردم 
          

            به پیشنهاد دوستان امروز خوندمش . دوبار هم خوندم و لذت بردم . انگار که روحم به نوازش های شعر ها نیاز داشت (:
🌱 
مهمان باشید : 

« مپرس شادیِ من حاصل از کدام غم است 
که پشت پردهٔ عالم ، هزار زیروبم است »

« زیان اگر همهٔ سودِ آدم از دنیاست 
جدالِ خلق چرا بر سرِ زیادوکم است » ...... واقعا چرا ؟

« به آنچه یافته ام قانعم ! چه کم چه زیاد 
اگر بس است همین چندخرده ریز بس است »

« مدام در سفر از خویشتن به خویشتنم 
هزار روحم و در یک بدن نمی گنجم » 

« کاری به کار عقل ندارم به قولِ عشق 
کشتی شکسته را چه نیازی به ناخدا »

شعرهای : زندگی ، چشم ظاهر بین ، طراط المستقیم ، ضمیر مشترک ، پروانگی ، مترادف ، ناسپاس و بی مردم رو خیلی خیلی دوسشون داشتم
          

            تویی که نام تو در صدر سربلندان است
هنوز بر سر نی چهره‌ی تو خندان است
...
خوشا به تربت پاک تو سجده بردن ما
تویی که نام تو در صدر سربلندان است
          

            خوب بود ولی نه به خوبی *گریه های امپراطور* و *ضد* بعضی شعر ها هم خوانش راحتی نداشت 
اما دو بیت محبوب من از کتاب:
گمان مکن که تو مختاری و جهان مجبور
که اختیار تو را هم خدا به جبر نوشت

اراده ای ست به گمراهی و هدایت ما
کدام معبد و مسجد؛ کدام دیر و کنشت؟!
          

            قسمتی از  شوق رهایی..
نسبت عشق به من نسبت جان است به تن......
تو  بگو  من  به تو مشتاق ترم  یا  تو  به  من.......

          

            لعنتی شعر وقتی شاعرش کار درست باشه بایه دو بیتی میندازتت.
اقای فاضل نظری هم همین طوره بعضی تیکه ها از شعراش و بعضی از صفحه های کتاب جوری به فکر میبرتت که وقتی شعرو میخونی هیچی برای وصف اون شعر پیدا نمی کنی. توی هر بیت یه دنیا تجربه ، غم و داستانه که خوابیده و هر کس میتونه برداشت های مختلفی از شعر های ایشون کنه.