انسان کسی را می‌تواند نجات دهد که خود اصرار به سقوط نداشته باشد. ولی وقتی سرشت کسی چنان فاسد شد که سقوط در نظرش نجات جلوه کرد چه می شود کرد؟

وقتی کسی با گذشت و تواضع بیش از حد خود آدم را خجالت می‌دهد، طولی نمی کشد که از فرط زودرنجی و پرخاش جویی، تحمل ناپذیر می شود.

باد آرام شد و مهی غلیظ و خاکستری رنگ همه جا را فرا گرفت، گفتی میخواست اسرار تحولی را که در طبیعت پدید می آمد بپوشاند. زیر چادر مه همه جا آب جاری بود و یخ رودخانه ها ترک می خورد و صدا می کرد و راه می افتاد و ابرها همچون گوسفندانی سفید در آسمان پراکنده می شدند و هوا صاف شد و به راستی بهار بود. خورشید درخشید و یخ نازکی را که بر سطح آبها بسته شده بود به سرعت آب کرد و نسیم گرم سراسر از بخار بیداری خاک در ارتعاش بود. علف پیر داشت دوباره پیرهن سبزینه می‌پوشید و برق سبز روشن شاخه های جوان علف میان آن می درخشید. جوانه ها بر سر شاخه های بداغ و بوته های انگور فرنگی و پیکر چسبناک درختان توس که عطری گزنده داشتند ورم میکردند و زنبوران عسل نوپرواز و تازه از کندو بیرون پریده پیرامون شاخه های زرینه پوش بیدبن سرود سر می دادند و کاکلی های ناپیدا بر فراز سبزه مخملین و کلنگان و غازها در آسمان بلند در پرواز بودند و آواز مستانه شان به گوش می‌رسید و گاوهای پشم ریخته که پشم سال گذشته را جای جای همچنان بر بدن داشتند در چراگاه‌ها ماغ می‌کشیدند و بره های نوپا دور و بر میش های پشم سترده خود بع بع می کردند.

ما وقتی در روح خود کاوش می‌کنیم به چیزهایی برمی‌خوریم که بهتر می‌بود در همان اعماق روح پنهان بمانند.

صلاح و فساد طبقات اجتماع در یکدیگر تاثیر دارد. ممکن نیست که دیواری بین طبقات کشیده شود و طبقه‌ای از سرایت فساد یا صلاح طبقه دیگر مصون یا بی بهره بماند . معمولاً فساد از خواص شروع می‌شود و به عوام سرایت می‌کند و صلاح برعکس از عوام، تنبه و بیداری آنها آغاز می‌شود و اجباراً خواص را به صلاح می‌آورد. یعنی عادتاً فساد از بالا به پایین می‌ریزد و صلاح از پایین به بالا سرایت می‌کند. این فکر غلطی است از یک عده طرفداران اصلاح که هر وقت در فکر یک کار اصلاحی می‌افتند زعما هر صنف را در نظر می‌گیرند و آن قله‌های مرتفع در نظرشان مجسم می‌شود و می‌خواهند از آن ارتفاعات منیع شروع کنند. تجربه نشان داده که معمولاً کارهایی که از ناحیه آن قله‌های رفیع آغاز شده و در نظرها مفید می‌نماید بیش از آن مقدار که حقیقت و اثر اصلاحی داشته باشد جنبه تظاهر و تبلیغات و جلب نظر عوام را دارد.

چه خوش گفته خواجه نصیرالدین طوسی: افسوس که آنچه برده‌ام باختنی است بشناخته‌ها تمام نشناختنی است برداشته‌ام هر آنچه باید بگذاشت بگذاشته‌ام هر آنچه برداشتنی است (پاسخ مطهری به منتقدانش پیرامون نگارش کتاب داستان راستان)

مرداب حقیقت مرگ را می‌شناسد ، نیاز ندارد ان را به مانند یک تراژدی و نه حتی یک گناه تعریف کند .

مرگ در تضاد با زندگی نیست، بلکه قسمتی از سرشت آن است. با زندگی خود به مرگ خوراک می دهیم و این یکی از حقایقی است که می آموزیم. اما به راستی هیچ حقیقتی نمی‌تواند غمی را که در فقدان عزیزی احساس می‌کنیم برطرف کند.

شکیبایی مهمترین چیز است. اگر در تاریکی قیرگون گیر بیفتی، تنها کاری که میتوانی بکنی این است که سفت و سخت بنشینی تا چشمانت به تاریکی عادت کند.

گاهی تحملش تمام می‌شود و می‌زند زیر گریه. اما عیب ندارد اینجوری تخلیه می‌شود. وضع ناجور آن است که نتواند این کار را بکند در این صورت غم‌ها تلمبار و سخت می‌شود و در درون آدم می‌میرد اینجاست که می‌افتی توی هچل

دریافت که راز بیان جهان چیست و با ارزش ترین پاره فهم آن برای تمامی انسان ها کدام است . قسمتی را که انسان در وجود هیجان زده خویش احساس می نماید . در روح هراسان خود میبیند و در قلب ملتهب خود حس میکند . نامش 《 عشق 》 بود .