به نام او

بالاخره یک نویسنده بریتانیایی دوست‌داشتنی پیدا کردم. البته بگویم زیاد داستان بریتانیایی نخوندم و هنوز هم که هنوز است هیچ داستانی از چارلز دیکنز را نخوانده‌ام ولی با توجه به  همینهایی که خوانده‌ام با اطمینان می‌توانم بگویم ادبیات انگلیسی ادبیات مورد علاقه من نیست یعنی یک رمان‌نویس صرف آنکه یک قصگوی درجه یک باشه نمی‌تونه نظر من رو به خودش جلب کنه باید که ذوق و جنونی در لابه لابه‌ی سطور داستان یا رمانش باشه
و اسکار وایلد در  نمایشنامه سالومه و رمان تصویر درویان گری این جنون ذاتی رو به رخ می‌کشه
در کل رمان یکی از رمانهای مورد علاقه منه ولی به شدت معتقدم که اگر تصویر درویان گری به مانند غالب کارهایش نمایشنامه بود با یک اثر به مراتب قویتر و جاندارتر روبرو  بودیم، اصلا اساس داستان و تقدیرگرایی آن، اثبات کننده این نکته است که با یک تراژدی روبرو هستیم و به نظرم اگر درویان گری نمایشنامه بود حتما در رده شاهکارهای شکسپیر قرار می‌گرفت، هرچند الان هم به خودی خود اثر قابل توجه و خوبی است
 در بعضی از فصلها عملا با پس و پیش کردن پارگرافها به راحتی می‌توانیم آن را به شکل نمایشنامه دربیاوریم و باز هم به نظرم اگر وایلد درویان گری را در قالب نمایشنامه می‌نوشت بسیاری از زواید داستان خود با خود از بین می‌رفت مثلا به راحتی می‌شود بعضی از قسمتها و حتی فصلها رو حذف کرد، فی المثل فصل پانزده به تمامی، یا فصول اولیه را خلاصه‌تر کرد کلا داستان خیلی دیر شروع می‌شود صفحه ۱۴۰ تقریبا نیمه حجم کتاب

با این حال کتاب کتاب بسیار خوبی است از آن کتابهایی که در رده رمانهای کلاسیو خواندی قرار می‌گیرد. و نکته‌ای که با نگاه کردن به زندگی وایلد به آن پی میبریم این است که انگار وایلد در تصویر درویان گری سالها پیش از مرگش داستان زندگی خود را نوشته است.
          

            بسم الحق؛
۱. پیش از هر چیز سفارش می‌کنم این رمان (و هر رمان دیگری) را با ترجمه‌ی خوب بخوانید. من با ترجمه‌ی‌ «رضا مشایخی» (نشر جامی) خواندم که هرچند کامم تلخ شد ولی داستان آنقدر جذاب بود که مرا مشتاق دوباره خواندن خود کرد. این بار با ترجمه‌ای بهتر البته.
۲. مانند بیشتر رمان‌های کلاسیک، پر است از اضافه‌گویی‌ها و توصیف‌های غیر ضروری. اما تحمل کنید و بخوانید. می‌ارزد!
۳. رمان، سرشار است از لحظات غافل‌گیرکننده و پایانی شگفت‌آور دارد که در حکم تیر خلاصی است بر پیکر نیمه‌جان خواننده!
۴. خود رمان از نظر من ۴ ستاره را به راحتی می‌گیرد. اما به خاطر این ترجمه‌ی افتضاح، به دادن ۲ ستاره بسنده می‌کنم.
          

            یه جا خوندم که هر کسی با خوندن این کتاب گناهان خودش و توی دورین میبینه، بنظرم درست اومد چون توی کتاب ما خیلی از جزئیات اعمال دورین رو نمی‌بینیم، همیشه واضح نیست که دورین دقیقا چکار  کرد به به سیاهی مطلق تبدیل شد، اما این آزادی رو برای خواننده دوست داشتم، که این خودمون باشیم که تصور میکنیم، خودمون باشیم که کارهای پلید دورین رو از کوچیک به بزرگ توی ذهنمون تصور می‌کنیم.
روند تبدیل دورین معصوم رو به دورین پلید دوست داشتم، انگار توی سیر داستان سفیدی رو می‌دیدی که کم کم به خاکستری و بعد به سیاه تبدیل میشه، و این خیلی برای من جذاب بود، اینکه تغییر رو توی دورین ببینم.
اما با اینکه من دورین رو دوست داشتم، بنظرم دورین شخصیت پوچ و خالی داشت، دورین هرچی داشت از لرد هنری داشت، هر حرفی که میزد، هر حرکتی که می‌کرد و هر رفتاری که داشت همش تقلید بود. دورین مثل یه عروسک خیمه شب بازی بود که توی دستان لرد هنری به نمایش گذاشته میشد، همونقدر پوچ و تو خالی.
و اما شخصیت مورد علاقم: لرد هنری.
لرد هنری سیاه داستان بود، اما چه زیبا و فریب دهنده بود، همیشه قسمت هایی رو که لردهنری صحبت می‌کرد رو از همه بیشتر دوست داشتم، با اینکه میدونستم خیلی اوقات حرفاش چرت و پرت محضه اما همچنان دوست داشتم گوش بدم، لرد هنری حرف زدن رو خیلی خوب بلد بود.
بخاطر همین هم من دورین رو برای اینکه لرد هنری رو بجای بزیل انتخاب کرد، و بخاطر اینکه تحت تاثیر حرفاش قرار گرفت هیچ وقت سرزنش نکردم، چون میدونم اگر من هم جای دورین بودم همین کار رو میکردم، من هم گول میخوردم.

اسکار وایلد نویسنده فوق العاده ایه، رمان خیلی کوتاهه، اما هیمن کوتاه بودنش برام جذاب بود، داستان این کلاسیک مثل بقیه کتاب های کلاسیک خسته کننده و طولانی نبود، و جملات توش دم از زیرک و متبحر بودن نویسنده میزنه.
(من این کتاب رو به زبان انگلیسی خوندم و نمیدونم که متاسفانه چقدر در زبان فارسی سانسور تا تحریف شده💔)
          

            بسم الله الرحمن الرحیم
تصویر دوریان گری ، روایت تازه ای از زشتی و زیباییست. روایتی از حقیقت روح و تمایلات بی حد و حصر انسانی ، که هرچه آزادش بگذاری و افسارش را نگیری ، وحشی تر و حریص تر می شود.
هنری همان شیطان انسان نماییست که با فلسفه به ظاهر زیبا اما مسمومش زندگی دوریان را نابود کرد .
احساس کردم نویسنده هم مانند بازیل خودش را درون اثرش ریخته است و تک تک انسان های درون داستان ، نویسنده را لو میدهد.
شاید برای  رمان خوانانی که به دنبال هیجان و قهرمان میگردند این کتاب حوصله سر بر باشد ، اما تصویر دوریان گری برای من آینه تمام نمای حقیقت بود با چاشنی کنایه و تخیل.
از داستان لذت نبردم و بیشتر با آن رنج کشیدم.

          

            کتاب در یک جمله:اعمال ما و تاثیری که بر زندگی دیگران میگذاریم  بر روح و جسممان تجسم میابد ... موضوع و ایده کلی کتاب خیلی جذاب و جالبه اما جزئیات کتاب برای من کم کشش بود ،با توجه به تعریف‌ها توقع بیشتری داشتم از این کتاب...

جمله هایی که من دوست داشتم:

کاش یک نفر جرات داشت زندگیش را با خواسته های واقعی خودش بسازه کاش یکی جرات میکرد همه احساساتش را بروز بده همه فکراشو بی ترس به زبون بیاره 

ما جلوی رشد طبیعی خودمان را گرفته‌ایم اگر همه تمایلات خودمان را سرکوب کنیم روح و وجودمان در حسرت میماند حسرت آدم را مریض میکنه 

خوب بودن یعنی هماهنگی با خودت به محض این که با آدمهای دیگه‌ای هماهنگ بشی سازگاری باخودت از بین میره...هر کسی باید با زندگی خودش هماهنگ بشه دیگران که دقدقه هر روزه شما نیستن 

تو دورو زمانه‌ی ما همه چیز گرون تموم میشه 

گناه‌های زیبای دنیا مثل هر چیز زیبای دیگه‌ای فقط برای ثروتمنداست
          

            بهترین کتابی که تو عمرم خوندم
مسیر زندگی رو تغییر میده #
(سلیقه شخصی بنده هست)
موضوع کتاب به خصلت های زشت و زیبای انسانی اشاره داره که انسان در شرایط مختلف چگونه تغیر میکند!



((بنده  از لحضه ای که سواد خواندن؛
 نوشتن پیدا کردم تا الان مشغول مطالعه بوده ام و جانسوز تر از این کتاب به عمر خود ندیده ام!!
          

            چه‌داستانی!چه فضایی!چه شخصیت هایی!چه جملاتی!


          

            وجدان
به راستی اگر وجدانی ما می‌توانست مخالفتش با افعال ما را به گونه ای که همگان ببینند نشان دهد، آیا بالاجبار رویه مان را تغییر نمی‌دادیم؟
کتاب در پی پاسخ به این پرسش است که آیا اگر بشر با صورت ماورائی کارهایش روبرو شود، دست از اعمال زشت و شرم آور برمی‌دارد؟ یا برای ترک این چنین اعمالی به چیزی قوی‌تر از وجدان عینی نیاز است؟
نویسنده به خوبی توانسته تغییر دوریان گری و تبدیل شدنش به هیولایی قابل ترحم را به تصویر بکشد.
هیولایی که با وجود رذالت ها، خواننده بر سر دوراهی گیر می‌کند که حق را به او بدهد یا نه.
داستان تعلیقات و غافل گیری های غیر قابل پیش بینی دارد.
نهایتا، دوریان گری خسته إز جدال با نفس لوامه ( نفس سرزنش گر) دست به اقدامی می‌زند که خواننده پس از آن آه از نهادش بلند می‌شود. 
          

            اول از همه باید بگم متاسفم برای انتشارات نگاه که نسخه‌ی مجازی کتابشون بی‌شمار غلط نگارشی و ویراستاری داشت. (این نسخه رو در هر دو اپلیکیشن طاقچه و فیدیبو بررسی  کردم و غلط‌های نگارشی مشابه حاکی از این بود که ایراد از نسخه‌ی انتشارات هست و نه برنامه‌ها) و توصیه می‌کنم اگر قصد دارید ترجمه‌ی انتشارات نگاه رو بخونید -که بنظرم ترجمه‌ی سخت اما زیبایی بود- حداقل سراغ نسخه‌ی مجازیش نرید.

من قبل از شروع به خواندن اثر با ایده‌ی اصلی آن آشنا بودم که برام بسیار جذاب بود - اساسا با این دست از ایده‌های داستانی که یک حال و هوای غیررئالیستی و تراژیک دارند، مثل همین داستان یا مسخ یا دکتر جکیل و آقای هاید یا ... ارتباط خوبی برقرار می‌کنم- و به نوعی چالش اصلی من شکل روایت بود‌ که بسیار دلنشین بود اما نه خارق‌العاده.
در کنار شروع جذاب، شخصیت پردازی‌ها مناسب و ساختار داستانی چفت و بست دار، داستان‌ گهگاه خسته‌کننده و کش‌دار می‌نمایاند و فضاسازی‌ها غلیظ از جزئیات آدم را از فضای داستان خارج می‌کرد و در نقش سمسار فرو می‌برد. ریتم داستان در برخی نقاط افت داشت و در برخی نقاط به بالاترین حد خودش می‌رسید. (طبیعتا منظورم چینش نقاط عطف در ساختار داستان نیست که به صورت طبیعی، روی یک ضرب مشخص دارای اوج و فرود است و باید باشد. منظورم خارج شدن از این ضرب است‌).
ترجمه‌ی سخت اثر که مشخصا وام‌دارِ ادبیات سخت زبان اصلی بود، کمی فاصله با جهان داستان ایجاد می‌کرد و گاها دل را می‌زد که البته شاید بتوان گفت که این مورد ایراد نیست و زحمتی‌ است که باید برای لذت بردن از آثار کلاسیک به جان خرید.
و اما نکته‌ای که نظرم رو جلب و لذتم موقع خواندن اثر را دوچندان کرد، دیالوگ‌نویسی فوق‌العاده و بی‌نظیر شخصیت‌های داستان بود که واضحا از تسلط و تبحر اسکار وایلد در نمایشنامه‌دانی! و نمایشنامه‌نویسی نشات می‌گرفت.
به طور کلی "تصویر دوریان گری" جز بهترین آثار ادبی است که تا به حال مطالعه کردم و از آن دسته آثار که به هر کسی پیشنهاد می‌کنم.

          

            «معرفی رمان تصویر دوریان گِرِی از اسکار وایلد»
▪️ «#تصویر_دوریان_گری» اولین بار در سال  ۱۸۹۰ منتشر شد و یکی از بهترین رمانهای قرن نوزدهم است . این کتاب در واقع یک رمان فلسفی و نمادین است. اگر بگوییم این کتاب یک اثر شگفت انگیز و خارق العاده از اسکار وایلد است ، سخنی به گزافه نگفته‌ایم.

«تصویر دوریان گری» داستان زندگی پسری خوشچهره و متموّل است که پس از دیدن نگارهای زیبا که دوست هنرمندش از وی خلق کرد ، آرزوی جوان ماندن و جاودانگی در دلش ریشه دواند.
همه چیز از همنشینی دوریان با مردی به نام «لُرد هنری » و تاثیرپذیری از وی شروع شد که باعث شد دوریان در سراشیبی سقوط قرار گرفته و به آرزویش نزدیکتر شود ؛ فروختن روحش به شیطان. 

 کتاب آمیزهای است از خیال و واقعیت و بهم پیوستگی این دو عنصر چنان هنرمندانه صورت گرفته که برای خواننده کاملاً ملموس و قابل باور است .تصویرسازی‌های وایلد از عناصر مختلف و حالات و رفتار انسانی و همچنین استفاده‌ی استعاری او از عنصرهای طبیعی برای بیان مفاهیم عمیق‌تر، خواننده را مجذوب نثر شاعرانه‌اش می‌کند . 

🖇️ظاهراً این ترجمه از بهترین ترجمه‌های موجوده ‌. مترجم سعی کرده به سبک نویسنده وفادار بماند و ترجمه‌ای روان و خوشخوان ارائه دهد که البته تاحدودی موفق بوده .البته ناگفته نماند که در بعضی قسمت‌ها اشکالاتی در ترجمه به چشم می‌خورد . یکی دو مورد هم غلط املایی و اشتباه تایپی در متن وجود داشت . اما در کل ترجمه قابل قبول بود.

🖇️تلفظ درست عنوان کتاب : «دوریان گِرِی »

  🖇️فیلمی که براساس این رمان در سال ۱۹۴۵ توسط «#آلبرت_لوین» ساخته شده ، یکی از شاهکارهای هنری در سینمای کلاسیک محسوب میشود.


          

            تصویر دوریان‌گری هم مثل دکتر جکیل و مستر هاید از به تصویر کشیدن و مجسم کردن شر و پلیدی درون انسان به صورت عینی به  زبانی خارق‌العاده و با تخیلی شگفت‌انگیز سخن میگه
وقتی انسان بتونه تصویر شر و پلیدی درون خودش رو ببینه آیا تصورش از خودش مخدوش میشه؟ رفتارش تغییر می‌کنه؟ به وجدانش بیش‌تر رجوع می‌کنه؟