اگر رمان‌های تولستوی را دوست دارید، شک نکنید که دوگار هم پا جای پای این نویسنده‌ی روس گذاشته. حتی بعضی از هواداران رمان کلاسیک، خانواده‌ی تیبو را بزرگ‌ترین رمان قرن بیستم می‌دانند. رمانی چهار جلدی که دوگار فرانسوی را به جایزه‌ی نوبل هم رساند. او با توصیف سال‌های ابتدایی قرن بیستم و جنگ جهانی اول کتابش را به سندی تاریخی تبدیل کرد و در خلال بررسی‌های تاریخی‌اش داستان خانواده‌ی ثروتمند و فرهیخته‌ی تیبو را نیز شرح داد. هوشنگ گلشیری درباره‌ی این کتاب گفته: «در زندگانی موجود در کتاب غرق می‌شویم و چون سربرمی‌آوریم خود را و جهان را بهتر و عمیق‌تر شناخته‌ایم. خانواده‌ی تیبو اثر روژه مارتن دوگار به ترجمه‌ی ابوالحسن نجفی لذتی چنین را فراهم می‌کند.»


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          آن چیز که می شود در باره خانواده تیبو گفت یا در ۱۰۰ صفحه اول به آن علاقه مند میشوید یا همان جا برایتان خسته کننده می‌شود 
این کتاب یک اثر جادویی هنرمندانه و با ارزش است 
نه فقط از  یک نوع ارزشمندی بلکه در تمام ابعاد تاریخی، ادبی داستانی و ساختاری ارزشمند است 
ظرافت و مهارت نویسنده در نگارش این داستان واقعا ستونی و قابل لمس بود 
نخست زندگی شخصی خانواده تیبو، از بزرگ خاندان یعنی اسکار تیبو و سپس فرزند اول او یعنی آنتوان و به‌طور گسترده زندگی شخصی قهرمان داستان یعنی ژاک تیبو. در رویکردی دیگر دوگار وقایع اروپای قبل از جنگ اول جهانی و اروپای درگیر جنگ را به شکلی حیرت‌آور از نظر استاد تاریخی نقل می‌کند. اشراف نویسنده به وقایع رخدادهای اروپا و شناختن افراد دولتی و حزبی و حتی ژورنالیستی بسیار گسترده‌است. هنر دوگار آنجا نمایان می‌شود که او این دو جبهه را با هم می‌آمیزد.
هوشنگ گلشیری در اظهار نظر راجع‌به این رمان می‌گوید:
کتاب به دست نشسته پشت میزی یا لم داده توی صندلی راحتی، یکی از زیباترین مناظر جهان است. صفحه به صفحه می‌خوانیم و ورق می‌زنیم، فارغ از چند و چون این زندگی روزمره و به دور از صداهای گوش خراش این جهان، در زندگانی موجود در کتاب غرق می‌شویم و چون سر برمی‌آوریم خود را و جهان را بهتر و عمیق‌تر شناخته‌ایم. خانواده تیبو اثر روژه مارتن دوگار به ترجمه ابوالحسن نجفی لذتی چنین را فراهم می‌کند. ماهی و اگر به خست ورق بزنید، چند ماهی خلوتتان را پر خواهد کرد و حاصل شاید این باشد که با زندگانی خانواده‌ای در آغاز این قرن آشنا شوید و با این قرن که ما در پایان آنیم. راستی زیباست وقتی پشت میزی می‌نشینید یا در صندلی راحتی لم می‌دهید و کتابی را صفحه به صفحه ورق می‌زنید، به ویژه اگر کتابی باشد مثل خانواده تیبو که اگر فقط چند صفحه از آن را بخوانید، با دریغ زمین خواهید گذاشت و فردا در این التهاب خواهید بود که کی باز به دستش می‌گیرید و ورق می‌زنید.
خواندن این کتاب فوق العاده رو به هر فرهنگ دوست محترمی پیشنهاد میدم .

        

          تقریظ یا معرفی مقام معظم رهبری، یکی از عوامل پرفروش شدن کتاب‌هاست. 
#رمان #چهار_جلدی #خانواده_تیبو هم از این دسته است. ولی تقریبا هرکی کتاب رو خونده تو همون جلد اول این شکلی شده 😳😳😳😳 و گفته آقا چطور این کتاب رو معرفی کردن. انقدر که صحنه‌های مثبت هجده داره. در جلد یک البته. 
قبل از خوندن کتاب خیال می‌کردم با یک داستان کلاسیک طرف هستم و یک خانواده پر جمعیت. اما داستان خانواده تیبو درباره یک پدر و دو پسرشه که اتفاقا خیلی هم خانواده نیستند. اما داستان زندگی این خانواده بهانه‌ای شده برای روایت اوضاع سیاسی، اجتماعی، مذهبی اروپا و به ویژه فرانسه در اوایل قرن بیست. داستان کتاب با جنگ جهانی اول پیوند می‌خوره. نکته مهم و قابل توجه در این کتاب همینه که چطور رسانه‌ها و ابرقدرت‌ها مردم رو به بهانه وطن‌پرستی برای جنگ آماده کردند. مردمی که حتی قصد داشتند علیه حکومت‌های خودشون انقلاب کنند. نویسنده بدون جهت‌گیری داستان رو نوشته. همه‌ی آدمها با همه افکار سیاسی مذهبی حرف میزنن. در نهایت مخاطب حتما ذهنیات خودش رو شبیه یکی از جریان‌های فکری می‌بینه.
این کتاب یک سند مهم از جنگ جهانیه و ای‌کاش ما هم یک همچین کتابی درباره انقلاب یا جنگ داشتیم.
ازدحام،  شلوغی، هرج و مرج و اوضاع در هم ریخته‌ی جامعه چنان در کتاب ملموسه که انگار در حال تماشای یک فیلم هستیم.
این کتاب رو به تاریخ دوستان به شدت پیشنهاد می‌کنم. و به اونهایی که سرشون برای مباحث سیاسی درد می‌کنه. و به شدت به داستان‌نویسان نوقلم.
خانواده تیبو به تنهایی یک کارگاه داستان‌نویسیه.
نثر روان، فلش‌بک‌ها، دیالوگ‌نویسی خیلی خیلی قوی، صحنه‌پردازی‌های درجه یک و از همه مهم‌تر شخصیت‌پردازی. 
یعنی برای تمام مباحث داستان‌نویسی نمونه و مثال داره.
پ.ن کتابی مثل #آتش_ بدون_ دود کاملا این قابلیت رو داشت که تبدیل به همچین کتابی بشه، ولی متأسفانه دچار تحریف تاریخ و تخیل نویسنده شده
        

          جلد سوم از یک بخش به اسم تابستان 1914 تشکیل شده.بخشی که ادامه اون در جلد چهارم میاد.این جلد برای من شوکه کننده شروع شد! در حالی که در دو جلد اول شخصیت ها زیاد نبودند،اما در این جلد از همون اوایل کلی شخصیت جدید به داستان اضافه شد.شخصیت هایی که مدام بحث سیاسی و تاریخی با هم میکردند.شخصیتهایی از ملل مختلف.در اون بین فقط ژاک آشنا بود و بقیه تازه وارد.تا میومدم شخصیتی رو بشناسم،چند صفحه بعد سر و کله شخصیتهای دیگری پیدا میشد.در این جلد شخصیتها بسیار زیاد در مورد سیاست با هم حرف میزنند.یکی از انقلاب میگه و دیگری از اصلاح طلبی،یکی از خشونت در انقلاب دفاع میکنه و دیگری به مقابله با اون میپردازه.بحث های زیادی حول محور کارگران شکل میگیره.یکی میاد و عاشق موسولینی است و دیگری از سوسیالیسم حرف میزنه.در مورد کشورهای مختلف و شخصیتهای سیاسیشون بحث های زیادی شکل میگیره. اینطور بگم جلد سوم کاملا با دو جلد قبلی متفاوت است.
بحث ها به همین صورت ادامه پیدا میکنه تا ولیعهد اتریش ترور میشه.خب،از اینجا به بعد بحثهای شخصیتهای کتاب بیشتر به این سمت میره که آیا جنگ میشود یا خیر و افراد از موافقت ها و مخالفت هاشون با جنگ میگند. در ادامه کم کم سر و کله ی آنتوان پیدا میشه و همچنین داستان کمی رنگ و بوی عشق میگیره و از اون حالت اولیه  کمی خارج میشه و تا حدی تعدیل میشه اما اکثریت جلد سوم رو همین مباحث سیاسی و تاریخی تشکیل میده.طبیعتا اگر به این مباحث علاقه نداشته باشید خواندن این جلد عذاب بزرگی خواهد بود!
جلد سوم تا اینجا سخت خوان ترین جلد مجموعه بود.اما اگر کسی بخواد از حال و هوای جنگ جهانی اول خبردار بشه،این جلد رو حتی میتونه جداگانه بخونه و از این منظر منبع ارزشمندی است.شخصیتهای سیاسی و تاریخی که در خلال گفت و گوهای شخصیتها اسمشون آورده میشه با پانویس های خوب مترجم معرفی میشند.ژاک و آنتوان با تفاوت هایی که دارند برام بسیار جذاب هستند و هر کدوم کشش خاصی رو برای من دارند.
پیش به سوی جلد چهارم که از همین الان غم تمام شدن این مجموعه خواندنی منو گرفته و در کنارش برام سوال بزرگی رو در ذهنم کاشته که چرا این مجموعه اینقدر کم خوانده شده؟
        

          سنگین، سخت‌خوان و غنی از محتوا اما به شدت خسته‌کننده و کسالت‌آور!

جلد سوم این کتاب که به اهتمام آقای «ابولحسن نجفی» به زبان فارسی و صدالبته به شکل ممتازی برگردان شده است، شامل «۵۸ فصلِ نخست» از «مجموعِ ۸۲ فصلِ کتاب هفتم» یعنی «کتاب تابستان ۱۹۱۴» می‌باشد.

هشدار:
هر آنچه که در این ریویو می‌نویسم، در مورد جلد سوم است، طبیعی‌ست که برای هر جلد، مانند این ریویو و ریویوی جلد نخست و دوم، نظرم را خواهم نوشت، و نهایتا در صورتی که عمر من کفافِ خاتمه‌ی داستان را داد نظر نهایی خود را به شکل کامل و مفصل بیان خواهم نمود.

حقیر در این ریویو،‌ به رویداد‌ها و وقایع کتاب ورود نمی‌کنم و فقط به بیان نکاتی پررنگ از جلد سوم به شرح زیر بسنده می‌کنم:

اول آنکه، برخلاف دو جلد نخست با متنی سخت، خسته‌کننده و ملال‌آور روبرو هستیم.

دوم آنکه، کتابِ هفتم را من یک رمان نمی‌دانم، زیرا نویسنده از قالب رمان خارج شده و کاملا درس سیاست و جامعه‌شناسی به ما می‌دهد و به قدری محتوا در این زمینه غنی‌ است که حتی بخش زیادی از محتوای آن را می‌توان در دانشگاه‌ها تدریس نمود.

سوم آنکه، ژاک با همه‌ی سگ‌ دو زدن‌هایش نتوانست توجه من را به شخصیت خود جلب کند و برعکس حرص من را به شکل عجیبی در می‌آورد، بنابراین شخصیت محبوب من همچنان دکتر آنتوان است.

چهارم آنکه، اعتراف می‌کنم این جلد، سخت‌ترین کتابی بود که آن را تا به امروز مطالعه کرده‌ام و مدت زیادی شدیدا من را درگیر خود کرد، اما با تمام این سختی‌ها اطلاعات زیادی با خواندنش کسب کردم و خوشحالم که برایش وقت گذاشتم.

پنجم آنکه، درست است که سه جلد نخست را بدون توقف و پشتِ هم مطالعه نمودم اما حال استراحت را برای شروع جلد چهارم ضروری می‌دانم، این جلد شدیدا ذهنم را خسته کرده است.

نقل‌قول نامه
"انسان می‌تواند از وطنش بیرون برود، ولی نمی‌تواند بی‌وطن بشود. و این وطن‌خواهی هیچ تناقض ذاتی با آرمان انقلابی و بین‌المللی ما ندارد."

"واژگون کردن نظام طبقاتی یعنی بدی را با بدی دفع کردن، یعنی ظلمی را جانشین ظلم دیگر کردن.. همه‌ی طبقه‌های موجود رنج می‌کشند."

"برای بسیاری از ما انقلاب پیش از آن که اقدامی برای تغییر و تحول اجتماعی باشد در وهله اول فرصتی است برای برآوردن نیاز به انتقام‌جویی و این نیاز از نزاع و آشوب و جنگِ داخلی و تسخیر وحشیانه‌ی قدرت سیراب و سرمست می‌شود."

"پایگاه مذاهب در عمق جامعه است. همیشه مذاهب نیروی اصلی خود را از رنج‌های انسان اسیر به دست آورده‌اند. مذاهب همواره از فقر و بدبختی استفاده کرده‌اند. روزی که این نقطه اتکا را از دست بدهند، قدرتشان خود به خود از میان خواهد رفت. اگر انسان‌ها خوشبخت‌تر شوند، طبعا مذاهب بر آن‌ها تسلط نخواهند داشت."

"اصلاحات ممکن است بعضی از معلول‌های شر را تخفیف دهد، ولی هرگز به علت‌ها حمله نمی‌کند! و این طبیعی‌ست: اصلاح‌طلب‌ها هر قدر هم که دارای حسن نیت باشند، دقیقا به همین سیاست، به همین نظام اقتصادی که باید از میان برود وابسته‌اند. نمی‌شود از سرمایه‌داری توقع داشت که خودش خودش را نابود کند، تیشه به ریشه‌ی خودش بزند."

"کسی که از خودش حرف می‌زند، هرچقدر هم که کوشش کند باز نمی‌تواند تمام حقیقت را  بگوید."

کارنامه
یک‌ ستاره بابت اینکه این جلد شدیدا خسته‌کننده و کسالت‌آور بود، یک ستاره بابت اینکه نیاز به این همه بحث و تفسیر در مورد انقلاب و نظام‌های حاکمیتی در یک رمان نبود و خیلی از مطالب کاملا اضافی و ملال‌آور بود، از کتاب کسر و نهایتا برای جلد سوم خانواده تیبو، سه ستاره منظور می‌نمایم.
        

          تصمیم گرفتم بر جلد اول این مجموعه یادداشت منتشر کنم. به هنگام اتمام جلد چهارم منتشر خواهد شد. 

تنها چیزی که در وصف جلد سوم می‌توانم بگویم این است: 
هیاهوی بسیار برای صلح!
        

          این جلد کتاب شما را یاد جنگ و صلح تولستوی می‌اندازد!
در دو جلد اول تمرکز نویسنده بر خلق شخصیت‌هایی بود که قرار است در آتیه و در اثنای جنگ جهانی نقش‌شان را فراخور شخصیت‌شان دنبال کنیم.
تمرکز اصلی کتاب بر حوادث تابستان سال ۱۹۱۴ است که اتحاد بین‌المللی سوسیالیست‌ها تلاش دارند جنگ را از کشورهای عضو اتحاد محور و اتفاق محور دور کنند.
قهرمان اصلی این جلد ژاک پسر کوچک و یاغی خانواده تیبو است.
او فرصت یافته ضمن رشد و نقش‌آفرینی در عرصه سیاست و تبدیل‌ش به یکی از عناصر اصلی اتحاد بین الملل سوسیالیست‌ها، به گذشته خودش نیز باز گردد و رابطه با ژنی را از سر گیرد.
رابطه‌ای که هرچند چندان قوی نبود اما قطع یک‌باره‌اش و سکوت آقای تیبو در خصوص گفتگو‌های آخرینش‌با فرزند، آن را با ابهام جدی مواجه کرده بود.
دانیل به محل خدمت بازگشته است و خانم فونتانن برای تسویه حساب‌‌های شوهرش به وین رفته و اکنون هیچ خبری از او نیست.
        

          احساساتم درباره این جلد با هم در تضاد بودند.
راستش بحث‌های سیاسی برایم خسته کننده بود. 
از عاشقانه جدید آنتوان هم دلم گرفت. نمیدانم چرا خودش را اسیر رابطه‌ای صد در صد غلط کرده بود. خدا را شکر که در صفحات پایانی خودش هم متوجه اشتباهش شد.‌هر چند از او بیشتر از اینها توقع داشتم و دلم نمی‌خواست او را در این وضعیت ببینم.
اما به ژاک امیدوار شدم. به اهل فکر بودنش. به اینکه فرق عشق و شهوت را می‌داند. به اینکه عشق برایش مقدس است و پاک. به اینکه خودش را اسیر افکار عوامانه نکرده است و مال دنیا برایش ارزشی ندارد. فکر کنم ژاک آینده خوبی داشته باشد. تا در فصل بعد چه شود...