خواندم. جالبه که جلال در سال‌هایی خاص این کتاب را نوشته است.
        

          «معدن»،«کارگر»،«سرکوب»،«کشتار»،«درهم تنیدگی گیاهان تیره»،«زندان»،«شکنجه» و...
این واژه ها را به جلال آل احمد بدهی کافیست تا داستانی درام از روزگار سخت جامعه متوسط و رو به پایین آن سالیان دور را در ذهن مخاطب زنده کند.
ماجرای حمله‌ی‌ ژاندارمری و نیروهای مسلح به معدنی در شمال و سرکوب قیام کارگران آن خطه در چند فصل و از نگاه چند شخصیت دنبال می شود و در هر فصل از زاویه ای بدیع به سختی گذران ایام   پرداخته می شود.
هرچند قلم جلال در این اثر فراز و فرود هایی دارد که کمتر از او سراغ داشتم لکن این نحوه ی نگارش هم سبک مخصوصی دارد که‌ قابل تامل است.
یک جایی یاد فیلمفارسی ها می افتی و در جایی دیگر داستان«گیله مرد» برای ات تداعی می شود.
البته ملموس نبودن زیاد ماجراهای این مجموعه مایه شکر است چرا که ماهی تا وقتی از دریا بیرون نیافتاده باشد قدرش را نمی داند.
        

          از رنجی که می‌بریم، جلال آل احمد
اگر‌ اشتباه نکنم از رنجی که می‌بریم را در سال‌ها پیش وقتی نوجوان بودم خواندم، البته  بخش‌هایی‌اش‌ را. آن وقت‌ها از توصیف‌های کتاب و‌ فضایش لذت وافری می‌بردم. اما اکنون مانند قبل نبود. اولین کتاب جلال بود که هدفمند خواندم. بنا دارم زمانی برای «جلال خوانی» وقت بگذارم؛ این از دو‌ جهت اهمیت دارد: به نظرم آل احمد در داستان فارسی وزنه‌ای حساب می‌شود و اگر کسی بخواهد داستان فارسی بخواند ناگزیر باید آل احمد بخواند؛ دلیل این هم خیل بزرگ طرفداران او هستند که از قضا برخی از آن‌ها داستان‌نویسان و‌ رمان‌نویسان‌ بزرگی هستند. و‌ از طرف دیگر از وقتی یادم می‌آید تا امروز نزاعی میان شخصیت جلال آل‌احمد و دیگران بوده است که برخی این را‌ داستان‌هایشان نیز سرایت داده‌اند. و علاوه بر این‌ها سادگی و صمیمیتِ لحن و بیان جلال سبب شد که آغاز این سیر با او باشد.

 درباره‌ی داستان
  
لحن داستان‌ها صمیمی‌ست. نظیر آنچه از سه‌تار در ذهنم مانده‌ست. توصیف‌هایی ساده و قوی دارد، خیلی راحت تصویرشان در ذهنم می‌آمد. شروع خوب و شاید طوفانی‌ای داشت. اما ضعف داستان این بود که حوادث داستان افت کرد. البته به نظرم هدفِ نویسنده این نبوده که معمایی کشف کنیم؛ بلکه اولاً و بالذات هدف‌اش توصیف رنج‌هایی‌ست که می‌بریم [بُرده‌اند در این امر به نظرم موفق هم بوده‌است. البته در برخی موارد وقتی حادثه‌ای یا شخصیتی را توصیف می‌کند به تعبیرِ من «پرش منطقی» پیدا می‌کند: نخندید! برای مثال، شخصیتِ اسد تا حدود یک چهارم کتاب در قالب گزارش سوم شخص روایت می‌شود؛ و هنگامی که خودِ اسد صحبت می‌کند شخصیتِ بیرونی توصیف شده توسط راوی سوم شخص یا شخصیتِ درونی اول شخص (اسد) کاملاً با هم چفت و جور نمی‌شود. البته بدانید و آگاه باشید که این افاضات از بی‌سوادی یا سوادِ خود ساخته است و چیزی دیگر نیست. پس ناسزا گفتنِ مودبانه سزاوار است.

در کل به نظرم با توصیفات بالا، و با توجه به اینکه از داستان‌های بابِ طبع من سر و گردنی فاصله داشت سه ستاره برای «از رنجی که می‌بریم» مناسب باشد.
        

          "ایمان شکسته شدتون رو روی از خودگذشتگی آدمهایی که هنوزم در گوشه و کنار این مملکت رنج می برند بنا کنید."
داستان هایی درباره شرح رنجی است که مبارزان سیاسی و شهروندان عادی برای کوچکترین کارهای خلاف نظر حکومت که انجام میدهند باید بکشند. نمی شود آن را از بهترین آثار جلال آ احمد دانست. با این حال در توصیف سیاهی و تاریکی قدرت بی حصر و حد دولت کوشا بوده ولی با این حال داستان ها شلخته هستند و ارتباطشان با یکدیگر روشن نیست.
        

          شخصیت های ناقص 
توصیف های مکانی عالی
سردرگی و ابهام!
ولی همین که دورهم می نشینیم و جلال میخوانیم و جلال فهم میکنیم خودش پنج ستاره دارد:)
        

          جلال ماست دیگر...
توصیفاتی ظریف‌ و دقیق و پرداخت به چیزهایی که کسی نمی پردازد، این ویژگی همیشگی جلال بوده است
داستانها همه در نوار ساحلی شمال و با محوریت تحرکات مردمان آنجا می باشد
چهارستاره یه کم زیاده، شاید اگر میشد سه و نیم میدادم....
        

          شامل ۷ داستان کوتاه.
عنوان این اثر، برخلاف روال معمول، نام هیچ‌کدام از داستان‌های این مجموعه نیست.
گرچه این اثر شاید سیاسی‌ترین اثر جلال آل‌احمد باشد، اما گویا نوشته‌های او، هیچ‌گاه از بیان مسائل اجتماعی و فرهنگ توده مردم خالی نیست.
جلال در این مجموعه، فعالیت سیاسی، تبعید، زندان، شکنجه، اوضاع شهرها و خانواده و کار، زیر سایه پاسبانان و سرکوب سیاسیون با عاملین جنبش‌ها را در قالب داستان بیان کرده.
        

          اگر‌ اشتباه نکنم از رنجی که می‌بریم را در سال‌ها پیش وقتی نوجوان بودم خواندم، البته بخش‌هایی‌اش‌ را. آن وقت‌ها از توصیف‌های کتاب و‌ فضایش لذت وافری می‌بردم. اما اکنون مانند قبل نبود. اولین کتاب جلال بود که هدفمند خواندم. بنا دارم زمانی برای «جلال خوانی» وقت بگذارم؛ این از دو‌ جهت اهمیت دارد: به نظرم آل احمد در داستان فارسی وزنه‌ای حساب می‌شود و اگر کسی بخواهد داستان فارسی بخواند ناگزیر باید آل احمد بخواند؛ دلیل این هم خیل بزرگ طرفداران او هستند که از قضا برخی از آن‌ها داستان‌نویسان و‌ رمان‌نویسان‌ بزرگی هستند. و‌ از طرف دیگر از وقتی یادم می‌آید تا امروز نزاعی میان شخصیت جلال آل‌احمد و دیگران بوده است که برخی این را‌ داستان‌هایشان نیز سرایت داده‌اند. و علاوه بر این‌ها سادگی و صمیمیتِ لحن و بیان جلال سبب شد که آغاز این سیر با او باشد.

درباره‌ی داستان

لحن داستان‌ها صمیمی‌ست. نظیر آنچه از سه‌تار در ذهنم مانده‌ست. توصیف‌هایی ساده و قوی دارد، خیلی راحت تصویرشان در ذهنم می‌آمد. شروع خوب و شاید طوفانی‌ای داشت. اما ضعف داستان این بود که حوادث داستان افت کرد. البته به نظرم هدفِ نویسنده این نبوده که معمایی کشف کنیم؛ بلکه اولاً و بالذات هدف‌اش توصیف رنج‌هایی‌ست که می‌بریم [بُرده‌اند] در این امر به نظرم موفق هم بوده‌است. البته در برخی موارد وقتی حادثه‌ای یا شخصیتی را توصیف می‌کند به تعبیرِ من «پرش منطقی» پیدا می‌کند: نخندید! برای مثال، شخصیتِ اسد تا حدود یک چهارم کتاب در قالب گزارش سوم شخص روایت می‌شود؛ و هنگامی که خودِ اسد صحبت می‌کند شخصیتِ بیرونی توصیف شده توسط راوی سوم شخص یا شخصیتِ درونی اول شخص (اسد) کاملاً با هم چفت و جور نمی‌شود. البته بدانید و آگاه باشید که این افاضات از بی‌سوادی یا سوادِ خود ساخته است و چیزی دیگر نیست. پس ناسزا گفتنِ مودبانه سزاوار است.

در کل به نظرم با توصیفات بالا، و با توجه به اینکه از داستان‌های بابِ طبع من سر و گردنی فاصله داشت سه ستاره برای «از رنجی که می‌بریم» مناسب باشد.
        

          مجموعه 7 داستان بی ربط و با ربط به هم با موضوع مبارزینی در زمان پهلوی که هرکدام به نوعی به هدفشان نرسیده‌اند و حالا سختی‌های خاص خودشان را دارند
از زندان و تبعید تا بیکاری و...
        

          از ابتدا تا انتهای کتاب دنبال نثر جلال گشتم،یافت نشد!
داستانها و شخصیتها گنگ هستند و اگر کسی(مثلا خواننده خارجی یا نوجوان دهه هشتادی) با فضای زمانی روایات کتاب آشنایی نداشته باشه شاید اصلا هیچ از کتاب متوجه نشه.
تنها نکته مثبت به نظرم ایجاد وجه اشتراک در داستانها و حتی بعضی شخصیتهاست طوری که انگار یک روایت از زاویه دید چند نفر بیان میشه.
        

          دیگر از درزهای مبهم دیوار نم کشیده زندان صدایی برنمیخاست.
همه خاموش بودند.چند نفر بی صدا اشک می ریختند.عده بیشتری به جسد رحمان خیره شده بودند...هوا کم کم مثل صورت مهتابی رنگ رحمان روشن می شد
        

          هرچند آشنایی با نثر آل احمد برام تجربه جالب و جذابی بود ، اما گنگی خاص داستانها ، برام ناخوشایند بود. حس رنج رو زیاد بهم منتقل نمی کرد .در هیچ داستانی مشخص نبود دقیقا اون مردم چه کردند که اینجور باهاشون برخورد می شه ، یعنی روی اقدامات آزادی خواهانه یا دلایل اصلی مردم هیچ مانوری داده نمی شد. البته شاید فضای بسته و خفقان آور دوران پهلوی مانع ازادی در بیان اندیشه های واقعی اش می شده . به هر حال از این کتاب بیشتر از هر چیزی اسم مجموعه رو دوست داشتم و بعد هم روانی نثر جلال آل احمد رو
        

          متاسفانه چیزی از نثر جلال نیست توی این کتاب. من قبلا هم یه بار خونده بودم و چون اون موقع خوشم نیومده بود بیشترش یادم نبود و الان هم همون شد دوباره
        

          توصیفِ درّه های سر سبز شمال و گیاهان  به هم پیچ خورده‌ی جنگلی  هم نتوانست زهر داستان های این کتاب را بگیرد. 
جلال آل احمد در اوج زیبایی، از رنج هایی‌ می‌گوید که تا استخوان آدم را می‌سوزاند، آدم را مچاله می‌کند.
 رنجِ زندانیان سیاسی، رنجِ انگشتان پینه بسته‌ی کارگران معدن و
ظلمی که هرگز از بین نمی‌رود و فقط هربار رنگ عوض می‌کند. 
اگر قلم آل احمد برایتان سخت است، به نسخه صوتی مراجعه کنید.