هدف تالستوی از داستان چندان واضح و مستقیم نبود
آنطور که از نام داستان پیداست  داستان ، داستان ارباب و دهقانی است که قصد رفتن به محلی برای انجام یک معامله را دارند که دهقان وظیفه بردن ارباب به آنجا را دارد. در این بین گاهی روایت از زبان ارباب است و نگرش نژادپرستانه و خود برتربینی را شاهدیم و گاه روایت دهقان را داریم که ظلم را می فهمد و ترجیح می دهد که واکنشی نشان ندهد.
پایان داستان قابل پیش‌بینی  و چندان مرتبط به آغاز آن نیست و هدف نویسنده از داستان  چندان واضح نیست که به دنبال رساندن چه پیامی بوده است!
فضای داستان خسته کننده و بی روح است و بیش از حد به توصیف جزئیات پرداخته شده است.
          

            تولستوی در این داستان سعی دارد چهره‌ای از نیکی درونی انسان‌ها به نمایش بگذارد و بگوید که در جهانی سیاه و تاریک نیز می‌توان به رستگاری و نورانیت انسان‌ها امیدوار بود.
به همین جهت است که داستانش پایان‌بندی غیر منتظره‌ای دارد و تا حدّی توی ذوق می‌زند.
تولستوی وقایع یک روز را روایت کند؛ فلذا توصیفاتش به شدّت زیاد است و این مسئله گاهی خواندن متن را با مشکل مواجه می‌کند.
به صورت کلّی این رمانش را کمتر از بقیه‌ی آثارش دوست داشتم.
          

            کتاب خوبی هست،
ماجرای یک ارباب و نوکرش رو توضیح میده که در برفو کولاکِ روسیه گیر کردنو راه رو گم کردن و دارن طلف میشن.
این کتاب با این که روسی هست، اما اصلا شخصیت های زیادی نداره،
این کتاب 2 تا شخصیت اصلی داره و نهایتش 2 شخصیت فرعی که مهم هم نیستند.
کتاب جالبی هست، اما پایانش برام خیلی عجیب و غیر منتظره بود، چون در انتها ارباب های اون زمان رو فداکار نشون داد.
ارباب های زمان، حاضر بودن برای حفظ جون خودشون، نوکر هاشون رو بکشن، اما در این کتاب ... ( بیشتر توضیح نمیدم که داستان فاش نشه )
به هرحال امتیاز من به این کتاب 3 از 5 بود، اما بخاطر این پایان رمانتیک و رویایی، امتیاز 2 از 5 میدم.
در کل این کتاب رو پیشنهاد میکنم. 
          

            اثر شیرین است. یک کلام. شخصیت نوکر آنقدر جذاب و گیراست که آدم همش خداخدا می‌کند قصه تمام نشود. یک دائوئیست مقید در روسیه! گاهی ارتباط او با عالم آنقدر جذاب می‌شود که می‌گوئی چرا من اینطور نیستم. 
داستان شاید خیلی فوق العاده نباشد اما شخصیت پردازی کار آنقدر جذاب است که ضعف خط داستان و برخی منطق‌ها را می‌پوشاند. 
نکته جذاب دیگر رویارویی شخصیت‌ها با عناصر طبیعت است که آدم را یاد سهراب می‌اندازد. در آثار تولستوی و داستایوفسکی  طبیعت معمولا فاکتوری است که همسو با حس و حال شخصیت‌ها حرکت می‌کند، اما در اين داستان طبیعت و عناصر آن جان گرفته و چشم در چشم شخصیت‌ها مسیر زندگی آنها را دست‌خوش تغییر می‌کنند.
          

            🔺تالستوی را به درستی حکیم و از پیامبران ادبیات ( و از نظر خیلی ها بهترین نویسنده تاریخ)می‌دانند. او داستان گوی بسیار ماهری است و این در ادبیات یعنی پیش فرض. داستان می‌گوید و کمتر سخنرانی می‌کند. خارج از بافت نمی‌رود و دیالوگ ها و مونولوگ ها را کم نقص می‌نویسد. 
اگر داستایِفسکی بزرگ این کار را بلد بود قطعاً گوی سبقت را از پیر پترزبورگ می‌ربود.

🔸داستان بسیار ساده، کوتاه و روان است. بسیار شبیه به حکایت های گلستان سعدی؛ موضوعی اخلاقی و انسانی در قالب داستانی جذاب روایت می‌شود.

📌این داستان را میتوان به «مرگ ایوان ایلیچ» و به خصوص «اعتراف» پیوست کرد. داستان «مرگ ایوان ایلیچ» و «ارباب بنده» در مورد مرگ،پوچی مادیّات و عاقبت به خیری بسیار شباهت دارند. با این تفاوت که ایوان ایلیچ تماماً راجع به مرگ است و اینجا طمع محور قرار گرفته است. 

🔹اما ربط این دو داستان به اعتراف همانجاست که تالستوی در کتاب «اعتراف» بعد تعریف کردن فراز و نشیب در اعتقاداتش نهایتاً  به خداباوری عمیق و نوعی عرفان رسیده که در این دو داستان نمود کامل پیدا کرده است.
تضاد دو طبقه ملّاک و رعیت هم در پیشرفت داستان بسیار کارآمد است و مخاطب را با داستان همراه می‌کند.

ارباب و بنده داستانی کوتاه و حکمت آمیز است که تلنگری است برای ما...
          

            ارباب‌ها برای ارباب ماندن به بنده نیاز دارند و بنده‌ها برای زنده ماندن به ارباب. این برداشت برای من تا آنجایی بود که شخصیت اصلی داستان یعنی واسیلی آندره‌ایچ تغییر بنیادین نکرده بود. در بوران تنهایی گرفتار نشده بود و ترس از مرگ به جانش نیفتاده بود. واسیلی تا قبل از این خودش را بهتر و برتر از نوکرش نیکیتا می‌دید. طمع به دنیا داشت و همه چیز را برای خودش می‌خواست. به هر قیمتی. برای همین حاضر شد او را قربانی زندگی خودش کند. اما وقتی دید خودش هم دمی باید بمیرد تغییر در بنیادش ایجاد شد و همان سبب شد تا نیکیتای در آستانه مرگ را نجات بدهد. 
اینکه آدم‌ها هر قدر هم پیچیده به بدی‌ها باشند باز در عمق نهان خودشان خوب هستند جای تامل دارد ولی تمام حرف لیوتالستوی در این داستان همین است. 
این کتاب اولین مواجهه من با تالستوی است. و خرسندم از این مواجهه. هرقدر داستایفسکی در توصیف دقیق حالات انسانی تبحر دارد تالستوی در موقعیت پردازی چیره دست است. دنیای هر دو با هم متفاوت است اما وجه مشترک هر دویشان تفکر است. چیزی که کمتر در نویسندگان معاصر ما هست.
          

            توضیح داستان این کتاب ۸۸ صفحه‌ای خیلی ساده‌ست،

یه ارباب، واسیلی آندره‌ایچ، برای خرید یه قطعه جنگل راهی یه سفر میشه و تو این مسیر، نوکر پنجاه و چند ساله‌ش به اسم نیکیتا همراهیش می‌کنه.

این ارباب و بنده تو راه رسیدن به این جنگل به برف و بوران می‌خورن و تو سرمای آدم‌کش روسیه باید با مرگ دست و پنجه نرم کنن...

خب من عاشق تولستوی هستم
          

            تقابل طمع و وجدان در سیاهی برف
این چندروزی که هوا سردتر شده باعث شد بیشتر از خوندن این کتاب لذت ببرم و بیشتر اون سرما و هوای برفی رو حس کنم 
توصیفات تولستوی فوق العاده بود از اون هوا و حس و حال شخصیت ها
1402/11/16