تولستوی در این داستان سعی دارد چهره‌ای از نیکی درونی انسان‌ها به نمایش بگذارد و بگوید که در جهانی سیاه و تاریک نیز می‌توان به رستگاری و نورانیت انسان‌ها امیدوار بود.
به همین جهت است که داستانش پایان‌بندی غیر منتظره‌ای دارد و تا حدّی توی ذوق می‌زند.
تولستوی وقایع یک روز را روایت کند؛ فلذا توصیفاتش به شدّت زیاد است و این مسئله گاهی خواندن متن را با مشکل مواجه می‌کند.
به صورت کلّی این رمانش را کمتر از بقیه‌ی آثارش دوست داشتم.