چهار بار تمام این مجموعه را خوندم ،در عالم نوجوانی احساس میکردم تنها کتابیه که ارزش خوندن دارد
هر بار با تمام شدن کتاب آخر اشک ریختم احساس میکردم از دنیای ادم هایی که دوستشون دارم بیرونم میکنند:|||||
یادش بخیر:)
          

            پروردگارا ! من اصلا توقع چنین پایان بندی‌ای رو نداشتم و باید اعتراف کنم که شوکه شدم، بغض کردم و همچنان ذهنم کاملا درگیر شد.
نارنیا از اون کتاب‌هایی بود که تا ۵۰ صفحه‌ی آخر از آخرین کتاب، آنطور که باید جدی‌اش نگرفته بودم و الآن باید اعتراف کنم که اشتباه بزرگی کردم.
فوق العاده بود. با ادبیات کودکانه‌ش روح آدم رو جلا می‌ده و لبخند شیرینی روی لب می‌نشونه و در عین حال حرف‌های خیلی بزرگ و مهم و جدی‌ای می‌زنه.
امیدوارم برای همه ما پیش بیاد که بتونیم این رو برای بچه‌های دبستانیمون، پیش از خوابیدن بخونیم.
این فانتزی من در سراسر مطالعه‌ی مجموعه بود.
          

            عجب پایان شگفت آوری!
جلد هفتم و پایانی مجموعه نارنیا، با ماجرایی ساده شروع می‌شود ولی خیلی خاص و متفاوت جلو می‌رود و به پایان می‌رسد.
در ابتدا یک میمون و یک الاغ از نارنیا که با هم زندگی می‌کردند، پوست شیری را پیدا کرده و میمون، آن را متناسب الاغ میدوزد و تن او می‌کند و با نیرنگی او را جای اصلان، شیر معروف و اسطوره‌ای نارنیا جا میزد.
اما اتفاقات عجیبی می‌افتد و نارنیا درگیر یک اتفاق بزرگ می‌شود.
اگر بیشتر بگویم، ادامه و انتهای داستان لو می‌رود. اما همینقدر بدانید که از یک داستان پریان و قصه‌های فانتزی جذاب کودکانه، یک پایان بسیار باشکوه می‌خوانید و لذت می‌برید.
داستان به شدت توحیدی و خاص به پایان می‌رسد.
          

            سرزمین نارنیا رو با فیلمش  شناخته بودم نه با کتاب‌هاش. بخاطر همین دوست داشتم نارنیا رو بخونم و تجسم کنم.
اما اونقدری که دوست داشتم نتونستم با نویسنده و کتاب‌هاش ارتباط برقرار کنم. ماجراجویی‌های جالبی بودن، توصیف‌های خیلی زیبایی از سرزمین نارنیا خوندم و در طول مسیر با کاراکترها همراه بودم ولی بازم هم یک‌چیزی این وسط کم بود. (هنوز هم نمی‌دونم دقیقا چی)
لذت‌بخش‌ترین جلد مجموعه برای من «سفر با کشتی بامداد نور» بود.