اسم ملاله یوسف زی را قبل از خواندن کتاب شنیده بودم
راستش رو بگم  یه حس تنفری نسبت بهش توی ذهنم داشتم 
خبر ها رو گذاشته بودم کنار هم و می گفتم الکی بزرگش کردن مگه چیکار کرده ؟ شانش آورده یه گلوله خورده حالا هم که خوب می تازه ! لندن زندگی میکنه ، جایزه صلح نوبل گرفته و…
ولی بعد خوندن کتاب دیدم نه راستی راستی و از حق نگذریم چقدر زجر دیده 
هیچی رو بدتر از احساس ناامنی نمی‌دونم توی این دنیا و ملاله با وجود ناامنی که توی پاکستان بود و عقاید پوسیده و مستبدانه طالبان ، به همراه پدرش توی برنامه های تلویزیونی میرفتن و ندای آزادی میدادن … خودشم که از حق تحصیلش با وجود مخالف طالبان نگذشت و با وجود جراحتی که به فجیع ترین شکل ممکن رخ داد و تا پای مرگ رفت ، پای حرفش و دفاع از حقش وایساد 
این آدما کم پیدا میشن 
به قول ارد بزرگ که میگه آدم نباید از دشمن بترسه باید از انجام ندادن و دفاع نکردن از آرمان های خودش بترسه …
        

          فکر کن به دختری که کار خاصی نکرده، چند سخنرانی و مصاحبه در مورد حق آموزش دختران انجام داده. نه بی حجابی کرده، نه با آن مقابله. نه از حقوق زن در اسلام حرفی زده. هیچ نکرده. یک دختر روستایی در دره ی سوات بوده که می رفته مدرسه ی دخترانه. همین! بعد فکر کن طالبان از چنین دختری بترسد. در راه مدرسه ترورش کند. بفرستنش انگلستان برای معالجه، بعد مردمش بگویند کسی به او شلیک نکرده. تشنه ی شهرت بوده و مهاجرت! که به هر دو رسیده.
ملاله آدم خاصی نیست. یک دختر نوجوان مسلمان پشتونی ست، انقدر معمولی که بعد از سخنرانی اش در سازمان ملل، برادرش بپرسد: من نمی فهمم ملاله! تو چکار کردی که انقدر معروفی؟

+ خواندنش به همه توصیه می شود. حداقل اینکه با تاریخ مختصری از کشور همسایه آشنا می شوید. 
+ سیل چند سال پیش پاکستان را یادتان هست؟ ملاله همانجا بوده، در دره ی سوات، و جان سال به در برده.
+ اگر به من بود، از گلوله خوردن تا به دست آوردن هوشیاریش را از زبان کس دیگری می نوشتم. مثلا پدرش یا مادرش. خیلی جالب نیست مثلا بنویسی با من خداحافظی کردند اما هوشیار نبودم.
+ این ترجمه چندان جالب نبود. یک مقدار اولدفشن بود. پیشنهاد می کنم دو سه خط از این ترجمه را با نشر کوله پشتی مقایسه کنید. شاید بهتر باشد.
        

          این روزها مدام به ملاله و تلاشش برای تحصیل فکر میکنم. آن روزها که کتاب رو می‌خواندم به خودم میبالیدم که در کشوری زندگي میکنم که موضوع تحصیل دختران بخشی از زندگی عادی است.
        

          خیلی خوب نبود
        

          وقتی شروع کردم به مطالعه کتاب، متوجه شدم چقدر حق تحصیل برای  دختران مهم است و بیشتر خوشحال شدم که میتوانم درس بخوانم!
اگر در افغانستان متولد میشدم خبری از آموختن نبود و به من به چشم یک دستگاه تولید مثل نگاه میشد!
و یا اینکه در خانواده  با تفکرات پوسیده ای به دنیا می آمدم که پسر را برتر از دختر میدانست!
خیلی ها فکر میکنند ملاله الکی بزرگ شده و غلام حلقه به گوش آمریکاست در حالی که ملاله برای داشتن حق تحصیل مبارزه میکرده! محتوای کتاب در مورد مبارزه بر علیه جهالت دینی است و بیان حقوق طبیعی زنان اما در یکی از سایت ها نوشته بود چون کتاب بسم الله ندارد نخوانید😐 امان از جهالت دینی انسانها
        

          من اسم ملاله را همان روزهای بعد از ترور شدنش شنیدم و از این بابت باید از دوست خوبم حسن صنوبری بابت مطلب دقیقی که در وبلاگش نوشته بود تشکر کنم:
http://senobari.blogfa.com/post/305

و اما درمورد کتاب:
به نظرم این کتاب خیلی خوب ویرایستاری شده و میدانید که منظورم از ویراستاری فقط ویرایش متن نیست. این کتاب علی الظاهر زیرنظر یک ویراستار حرفه ای از لحاظ شکل روایتگری و مسیر پرداختن به مسائل نوشته شده، اگرچه ملاله دختر باهوشی است و بارها در کتاب به سخنرانی هایش در پاکستان اشاره میکند و البته سخنرانی های توی اینترنت و بعد از جایزه گرفتنش هم همین را نشان میدهد.
هر فصل با یکی از این تک بیت های ادبیات فولکلور پشتون آغاز میشود:
 "افتخارم آن است که بدن سوراخ سوراخ شده ات با
گلوله را بغل کنم تا اینکه خبر بزدلیت در جبهه های جنگ را دریافت کنم
(ادبیات سنتی پشتو)

وقتی متولد شدم مردم روستا با مادرم همدردی کردند و هیچ کس به پدرم تبریک نگفت. من صبحگاه، هنگامیکه آخرین ستاره چشمک می زد، سر رسیدم. ما پشتونها این را به عنوان یک نشانه ی خوش یمن به حساب می آوریم."

من از این خوشم آمد که در جاهایی هر چند معدود به نقش مخرب آمریکا و سعودی اشاره کرده بود:
 "منطقه ی ما از بیشتر مناطق دیگر پاکستان سنتی تر بود. در دوران جنگ های جهادی افغانستان مدارس دینی زیادی ساخته شد که اکثر آنها توسط پولهای سعودی حمایت مالی می شد و خیلی از جوانان در این مدارس درس خوانده بودند زیرا آموزش آنان رایگان بود. این آغاز آن چیزی است که پدرم آن را "عربی کردن" پاکستان می نامد، حادثه ی یازده سپتامبر این ستیزه جویی را بیشتر به جریان غالب تبدیل کرد." 
و 
 "وزیر اطلاعات ایالت ما گفت: راه و رسوم طالبان گرایی نتیجه ی سیاست کشور در مورد آموزش شبه نظامیان و اعزام آنها به افغانستان بود که اول با روس ها و سپس با آمریکایی ها بجنگند. وی گفت: «اگر ما به دستور قدرت های خارجی اسلحه به دست طلبه های مدارس دینی نداده بودیم، شاهد 
این حمام خون در مناطق قبیله ای و سوات نبودیم.»"
و
 "پدرم می گوید که در منطقه ی ما ایده ی جهاد توسط سیا بسیار تشویق می شد. بچه ها در اردوگاه های آوارگان حتی کتاب هایی را می خواندند که توسط یک دانشگاه آمریکایی نوشته شده بود و از طریق جنگ به آموزش ریاضیات پایه می پرداخت.| مثال هایی داشتند شبيه: "اگر از ده کافر روسی پنج نفرشان توسط یک مسلمان کشته شود پنج کافر باقی می ماند." یا : ۱۰ گلوله = ۵ گلوله - ۱۵ گلوله"
ملاله به صورت واضح و روشن از علاقه اش به بینظیر بوتو مینویسد و این که حتی آرزو میکند سیاستمداری مثل او بشود اما
 به نظر بنده بر هر کسی که این کتاب را می‌خواند واجب است که از این نکته آگاه باشد
خانم بی نظیر بوتو در گفت و گو با روزنامه ی فرانسوی ِ «لوموند» می گوید:

«فکر ساختن طالبان از انگلیس، اجراء آن بعهده آمریکا، هزینه آن به عهده عربستان سعودی بود و من زمینه آنرا فراهم کرده بودم»" 
به هر حال کتاب بینش نسبتا خوبی درمورد اوضاع پاکستان قبل و بعد از نفوذ طالبان به شما میدهد و البته جنبه های دردناکی هم دارد اعم از کج فهمی ها و خشک مغزی های طالبان که به جنایت های فجیع می انجامد و یک دختر نوجوان با چند استدلال ساده از قرآن مجید و سیره پیامبر ص میتواند رفتار احمقانه آنها را زیر سوال ببرد.
        

          خیلی مسائل اشتباه است. اما فراموش شده است این اشتباه بودن
عادت
عادت کردن ما را دور کرده است  از مقابله از فریاد از مطرح کردن اشتباهات..
این کتاب در نگاه اول برای من 
یک دخترک ایرانی
اشتباهات مردم سرزمینم را یاد آوری کرد و 
و افسوس آورد برایم از بی تفاوتی ها از سکوت کردن هایی که هدفی جز حفظ منافع نداشت
        

          خاطرات دختری پاکستانی که روبه روی طالبان ایستاد
        

          این کتاب به ما میگه هنوز هستن عده ای که داشتن پسر رو افتخار میدون هستن عده ای که درس خوندن برای دخترها لازم نمیدونند هستند عده ای که به زن به عنوان یک منبع تولید مثل و برده جنسی و کارگری برای رفع نیازهای خودشون نگاه میکنن واقعا در قرن 21 این چیزها خیلی عجیبه
        

          کتاب‌های زیادی با موضوع رنج‌های زنان در جوامع مختلف خوانده بودم، شاخص‌ترینشان کتاب‌های خالد حسینی؛ ولی باید بگویم در این کتاب هم آدم غمگین می‌شود، هم از این همه عرق وطن می‌بالد، هم خوشحال می‌شود، هم تحسین می‌کند، هم پر از خشم می‌شود و هم قدری تاریخ می‌خواند. برای منی که همیشه پاکستان برایم غریب بود و هیچ دیدی از این عزیزان نداشتم بسیار احترام برانگیز بود، این کتاب را بخوانید تا جمع اضداد شوید.. تا بدانیم حرکت کردن یعنی چه ...
اینکه ملاله رفتارهای ناهنجار ملاها و طالبان را می‌دید و هیچکدام را به اسلام نسبت نمیداد، برایم خیلی جای فکر داشت..
        

          شهرت ملاله از کجاست؟ اینکه دختر کم سن و سالی  بود که در کشورش، تنها چند سخنرانی در مورد حق تحصیل دختران کرد و به نوعی بر ضد طالبان صحبت کرد؟ و بعد مورد اصابت گلوله طالبان قرار گرفت؟ 
اگر از من بپرسید می‌گویم هزاران نفر در هر سن و سالی، مقابل ظلم می‌ایستند؛ توسط طالبان، داعش، اسراییل و ... از تحصیل محروم می‌شوند و مجروح  یا شهید می‌شوند؛ اما نه سازمان ملل کلمه‌ای در حمایتشان می‌گوید، نه برای مداوا به بهترین بیمارستان‌های دنیا منتقل می‌شوند، نه فلان سیاستمدار به عیادتشان می‌رود؛ نه گوردون براونی پیدا می‌شود که به پدرشان که تنها مدیر یک مدرسه در فلان نقطه خاورمیانه است پیشنهاد دهد هم فلان شغل دولتی را دریافت کند و هم مشاورش باشد! 
شهرت یک دختر شرقی و حمایت سیاستمداران غربی از او، بی شک دلایلی سیاسی دارد که در این کتاب نباید به دنبالشان باشید چون راوی، خود ملاله است. همان کسی که مورد این توجهات واقع شد. 
اما اگر می‌خواهید تصویری از دنیای کشورهای اطرافمان داشته باشید؛ زندگی مردم را ببینید و خصوصا اوضاع زنان را در قرن ۲۱ در همین حوالی بدانید، این کتاب می‌تواند چنین تصویری به شما بدهد. تصویری که بنظر می‌رسد اگر هم واقعی باشد، احتمالا برای پنجاه شصت سال پیش است! اما نه! خواهید دید همین حالا، در همین کشورهای نزدیک خودمان خبرهایی هست که باورکردنی به نظر نمی‌رسد. 
        

          واقعا کتاب زیبای بود به ملاله خیلی افتخار کردم که چنین کار بزرگی کرده 
        

          زندگی نامه دختری که با سن کم، بسیار بالغانه و شجاعانه رفتار میکنه و به جای تسلیم شدن بر جبر زمانه برای حقوق اولیه خودش تلاش میکنه تا جایی که در این مسیر به مرگ هم نزدیک میشه. مبارزه در جامعه ای که مردمش نه تنها ازت حمایت نمیکنن بلکه مدام هم نسبت به مسیر و هدفی که انتخاب کردی سرزنش و مسخره ات می کنند و با وجود طالبان با اون میزان از خشونت و توحش واقعا عزم راسخ و روحیه خستگی ناپذیری میطلبه که در وجود ملاله و البته پدرش به خوبی مشاهده میشه. ملاله شخصا دختر شجاع و جسوری هست ولی تاثیر حمایت ها و پشتیبانی پدرش در این مسیر رو اصلا نمیشه نادیده گرفت و چه بسا اگر پدری با چنین تفکراتی نداشت به اینجا نمی رسید. هرچند که قلم نویسنده جذاب و گبرا نیست ولی انقدر محتوای کتاب آموزنده و تاثیرگذار هست که واقعا ارزش مطالعه داره.
        

          خاطرات این دختر پاکستانی که مقابل طالبان ایستاد، گواه روشنی است بر ذات پلید تروریست های طالبان و البته تفکر طالبانیسم. داستان این کتاب کاملا زنده است...دخترانی که در افغانستان برای رفتن به مدرسه و دانشگاه کشته می‌شوند، زندانی می‌شوند، مورد تعرض قرار می‌گیرند و هیچ سازمان مللی برایشان سخنرانی ترتیب نمی‌دهد.